Ουκρανία: Σκέψεις πάνω στην Ιστορία και τη στρατηγική

Ναπολέων και Χίτλερ υποτίμησαν τους Ρώσους. Οι ΕυροΑτλαντικοί κάνουν το ίδιο

Γράφει ο

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ο ένας στην αρχή της “βιομηχανικής κοινωνίας” και ο άλλος στην ακμή της, υποτίμησαν δραματικά τους Ρώσους. Η Ευρώπη “ενοποιημένη”, από τον καθένα και με τον τρόπο του, βάδισε εναντίον της Ρωσίας δυο φορές και ηττήθηκε. 

Παλαιότερα, επίσης, ο νορδικός  βορράς, και ενώ ετοιμαζότανε να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη σε συμμαχία με το νότο,  ξιφέων επίχειρα λαχών, μάζεψε τα σιδερόφραχτα χέρια του από την Ρωσική Ουκρανία κακήν κακώς.

Σήμερα, τι κάνει

Ας απορρίψουμε λοιπόν όλη αυτή τη σαβούρα της πολεμικής φιλολογίας. 

Ούτε οι Ρώσοι “ξέμειναν” από πυρομαχικά, ούτε ξέμειναν από πυραύλους, τανκς και ό, τι άλλο χρειάζονται.

Φυσικά δεν έφτασε και στο “αμήν” ο Πούτιν, να μην έχει τι να κάνει και να του μένουν μόνο τα τακτικά πυρηνικά. 

Όπως θα δείξουμε παρακάτω έχει πολλά ακόμα να κάνει.  Αν κάποιος είναι επιρρεπής προς τη χρήση τους αυτός είναι ο πιο αδύναμος και όχι ο ισχυρός. Πιο πολύ χρειάζονται δηλαδή, τα πυρηνικά στο καθεστώς του Κιέβου το οποίο χάνει δια παντός τα εδάφη, παρά στον Πούτιν που θέλει να κάνει το πεδίο της μάχης Ρωσία. Εξ ου και οι επιθέσεις του Κιέβου στα πυρηνικά εργοστάσια. 

Όποιος τα λέει αυτά, ή παραπληροφορεί σκόπιμα για λόγους πολεμικούς ή δεν έχει ιδέα τι είναι η Ρωσία και γενικώς μια μεγάλη δύναμη σαν κι αυτή. Μια μεγάλη δύναμη, η οποία, ανέταξε τα βαρύτατα τραύματά της και βρίσκεται σε ανάκαμψη. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι αντίπαλοί της πάνε από το κακό στο χειρότερο. 

Δεν πάει καιρός που εγκατέλειψαν το Αφγανιστάν, ενώ, με το ISIS  δεν κατόρθωσαν τίποτα σημαντικό χωρίς τους Ρώσους. 

Η Ρωσία για να εμπλακεί σε έναν τέτοιο πόλεμο  μέσα στην Ευρώπη, με πολιτικό του στόχο την κατάργηση της Πλανηταρχίας των ΗΠΑ, σε συνεννόηση με την Κίνα, την Ινδία και άλλες θιγόμενες και παθούσες από την αμερικανική μονοκρατορία χώρες, είναι προετοιμασμένη. Και αν μη τι άλλο έχει και σχέδιο για την παραπέρα κλιμάκωση. Εφόσον, βέβαια, αυτή η κλιμάκωση λάβει χωρά και δεν βρεθεί εγκαίρως ένας Αμερικανός Γέλτσιν να λύση το πρόβλημα με ανάλογο τρόπο που το έλυσε το Ρώσος Γέλτσιν. 

Οι Ρώσοι παράγουν όπλα. Έχουν εργαστήρια που σχεδιάζουν, έχουν και εργοστάσια που παράγουν. Και να σώθηκαν τα αποθέματα, παρήχθησαν άλλα. Συν τοις άλλοις μια οικονομία σαν την ρωσική με τεράστιο ιστορικό προηγούμενο την ανάλογη μετάβαση από την ειρηνική κατάσταση στην πολεμική, έχει αρχίσει ήδη να κάνει τις προσαρμογές που απαιτούν οι πολιτικοί της στόχοι. Θυμηθείτε μόνο σε πόσο μικρό χρονικό διάστημα ξηλώθηκαν τεράστια εργοστάσια και μεταφέρθηκαν στα Ουράλια.(1) 

Από αυτή την αναπροσαρμογή δύο στοιχεία, από τα λίγα που έρχονται σε μας, πρέπει να συγκρατήσουμε για την ανάλυσή μας. α) ότι γίνονται δοκιμές για τη λειτουργία όπλων σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και β) ότι  τροποποιήθηκε το  καλασνίκοφ. Πριν τις μεγάλες αντεπιθέσεις του Β’ Π.Π. Οι Ρώσοι αυτό ακριβώς έκαναν. Αύξησαν την δύναμη πυρός κατά μαχητή και του έδωσαν καινούργια όπλα και γενικά εξοπλισμό τέτοιο ώστε να μπορεί να μάχεται στις πλέον ακραίες κλιματολογικές και πολεμικές συνθήκες. 

Αν διαβάσει κανείς τα σχετικά με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο βιβλία, είτε αυτά γράφτηκαν από πολεμικούς ανταποκριτές Ρώσους (Έρενμπουργκ – Γκρόσμαν (2) και ξένους (Μαλαπάρτε) είτε γράφτηκαν από τους ίδιους τους Κόκκινους Στρατιώτες που έλειψαν από τον σχηματισμό των ιπτάμενων γερανών (3), αυτές οι ενέργειες περιγράφονται και τονίζονται δεόντως. 

Ο χώρος των εφεδρειών και οι Χώρες της εφεδρείας

Μια από τις “αφορμές” αυτού του κειμένου ήταν και η στρατιωτική δύναμη που συγκροτείται από κοινού μεταξύ Ρωσίας και Λευκορωσίας. Αμυντικού χαρακτήρα είναι η δύναμη αυτή και δεν έχουμε λόγο να αμφιβάλλουμε. 

Ο λόγος που δεν αμφιβάλλουμε είναι απλός. Η Λευκορωσία είναι στον Πούτιν περισσότερο χρήσιμη έξω από τον πόλεμο παρά μέσα. Δεν ισχύει το ίδιο και για τους αντιπάλους του, οι οποίοι είχαν “πιάσει τα προζύμια” και τις προετοιμασίες γενικώς ενάντια στον “δικτάτορα Λουκασένκο”. Με την έγκαιρη και αποφασιστική κίνηση του Πούτιν στην Ουκρανία, η “συλλογική Δύση” αγκιστρώθηκε εκεί και απετράπη προς το παρόν η ανάφλεξη και στην Λευκορωσία. Κάτι ανάλογο συνέβη τον Δεκέμβρη του 1944. Οι Άγγλοι αγκιστρωθήκανε στην Αθήνα και δεν επενέβησαν στην Γιουγκοσλαβία παρά το ότι είχαν εκεί εμπλακεί από αέρος στο μέτωπο του Σιρμίου. Η επέμβαση στη Σερβία θα… καθυστερήσει μερικές δεκαετίες.

Η Ρωσία δεν πάσχει από “στρατηγικό βάθος” και μετόπισθεν. Χρειάζεται όμως και τις ενδιάμεσες κλιμακώσεις του. Η Λευκορωσία πληρεί τις προδιαγραφές αυτές όπως η Σουηδία λειτούργησε εκ των πραγμάτων ως μετόπισθεν και παραγωγική εφεδρεία του Χίτλερ. Γιατί να εμπλακεί σε πόλεμο και να γίνει στόχος, να βομβαρδίζεται και να κινδυνεύει, ενώ μπορεί να βρίσκεται εκεί δίπλα, σε μικρό και μέσο στρατηγικό βάθος και να του προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες γενικώς και παραγωγικές  ειδικώς. 

Ένα πρόβλημα υπήρχε. Άφηνε ακάλυπτα τα δεξιά πλευρά του. Με τη συμφωνία ο Πούτιν εξασφάλισε αυτό ακριβώς. Ότι δεν θα διέλθουν δυνάμεις από τα σύνορα της Λευκορωσίας για να τον χτυπήσουν από τα πλάγια και πίσω. 

Έχοντας δεξιά την Λευκορωσία και αριστερά τις προσαρτημένες περιοχές της Ουκρανίας μένει ένας “διάδρομος” στο Χάρκοβο. Ακριβώς εκείνον που “άφησαν” ανοικτό οι Ρώσοι υποχωρώντας και κέρδισαν οι Ουκρανοί με τεράστιες θυσίες. 

Στρατηγική άμυνα μέσα σε μια επιθετική στρατηγική

Σε άλλο σημείωμα αναλύσαμε ότι ακόμη κι αν δεν ονομάζεται ή δεν ομολογείται ή δεν  εννοείται ως τέτοια, η κατάσταση του μετώπου στις περιοχές των προσαρτήσεων είναι “εσκεμμένη στρατηγική άμυνα”. Εσκεμμένη γιατί κανείς δεν ανάγκασε τους Ρώσους να σταματήσουν. Πήγαν μόνοι τους και στάθηκαν εκεί περίπου που θα τους επέτρεπε να κάνουν τις προσαρτήσεις. Με το 20% των εδαφών της Ουκρανίας προσαρτημένο δεν μπορεί κανείς να λέει ότι ο Πούτιν έχασε τον πόλεμο! Αν θέλει να είναι σοβαρός, βέβαια. Το 1-2% που χάθηκε από τα κερδισμένα εδάφη, δεν είναι ζημιά. Είναι διαφυγόντα κέρδη! Η μεγίστη των αρετών είναι να ποιεί κανείς διάκριση. 

Όσο και να έχει καταπονηθεί η δύναμη κρούσης που προέλασε στην Ουκρανία, η γενικότερη, η στρατηγική, κατάσταση των δυνάμεων της Ρωσίας δεν είναι χειρότερη από την αρχή της επίθεσης. Είναι δε εμπλουτισμένη και με γνώσεις και με πείρα φρέσκια επί του πεδίου, και με παρατηρήσεις, και με μετρήσεις και γενικά με ό,τι χρειάζεται ένας στρατός για να διορθώσει και να “καλιμπράρει” τις επόμενες επιχειρήσεις του. Για μια μεγάλη δύναμη σαν την Ρωσία, η Ειδική Επιχείρηση, όπως και εκείνη στη Συρία, είναι σχολές μαθητείας για μεγαλύτερους πολέμους.  Η ισχύς που επέτρεψε στη Ρωσία να αναλάβει απ’ την αρχή τη στρατηγική πρωτοβουλία και να τη διατηρήσει μέχρι σήμερα δεν έχει μεταβληθεί από μερικές χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και την απώλεια των όποιων οπλικών συστημάτων. Και αν έχουν απώλειες οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί τι να πουν; Με ρεφενέ τανκς και όπλα γενικώς, που συλλέγονται όπως όπως από τις διάφορες χώρες, δεν μπορεί να συγκροτηθεί αντεπίθεση τέτοια που θα δώσει τη στρατηγική πρωτοβουλία στην ηγεσία του Κιέβου, θα ανατρέψει τη ροή του πολέμου και θα ελευθερώσει την ανατολική Ουκρανία. Όσο περνάνε οι ώρες, (περάσανε ήδη αρκετές μέρες) οι Ρώσοι θα οχυρώνονται καλύτερα και καλύτερα στα νεοαποκτηθέντα εδάφη και θα καθίσταται ακόμα δυσκολότερη η εκδίωξή τους. Αυτό το ξέρει και ο πλέον νεοσύλλεκτος στρατιώτης. 

Όμως! Με την “εκούσια και εσκεμμένη στρατηγική άμυνα” δεν κερδίζεται ο πόλεμος. 

Η ανάπαυλα που παρέσχε ο Πούτιν, στους άνδρες του αλλά και στους αντιπάλους του, αυτό έδειξε. Και αυτό επέτρεψε και στον ίδιο να εκφωνήσει εκείνον τον ιστορικό λόγο στην τελετή της προσάρτησης. Αυτό επέτρεψε και στο Ντούγκιν να θέσει τα στρατηγικά πολιτικά καθήκοντα του Ρώσικου λαού. Η “χρυσή γέφυρα” δεν δόθηκε από τους ΝΑΤΟϊκούς στον Πούτιν αλλά δόθηκε από τον Πούτιν στο καθεστώς του Κιέβου. Δεν την χρησιμοποιούν!

(Προσωπικά πιστεύω ότι καθόλου δεν την είχε ανάγκη ο Πούτιν τη γέφυρα αυτή. Δεν τρέχει αυτός αλλά ο Ζελένσκυ. Δεν ηττάται αυτός αλλά το ΝΑΤΟ, το οποίο ΚΑΙ δεν απέτρεψε την επίθεση ΚΑΙ δεν νίκησε επί του πεδίου της μάχης).

Όπως όλοι οι παρατηρητές και οι αναλυτές επισημαίνουν κανείς από τους ηττημένους, Ουκρανούς και ΝΑΤΟικούς, δεν επιθυμεί τον τερματισμό του πολέμου. Κι αυτό παρά το ότι οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να αφυπνίζονται και να δυσανασχετούν. Οι επιθέσεις στους αγωγούς δείχνουν ακόμη περισσότερο τις προθέσεις αναμέτρησης με τη Ρωσία “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό”, ελπίζοντας βέβαια ότι, το “δεύτερο πουλόβερ” θα είναι αρκετό για τους βόρειοευρωπαίους που είχαν συνηθίσει αλλιώς. 

(Μένει να δούμε ποιοι θα προσαρμοστούν ευκολότερα στις συνθήκες του πολέμου, οι καλοζωισμένοι και πλούσιοι Ευρωπαίοι ή οι βασανισμένοι και φτωχοί Ρώσοι)

Συνεπώς, και εφόσον δεν έχουμε άλλου είδους εξελίξεις, θα πρέπει να αναμένεται μια γιγαντιαία και συντριπτική αντεπίθεση των Ρώσων, η οποία θα εκμηδενίσει τις αντιστάσεις των ανδρεικέλων του Κιέβου.  

 Και η μερική επιστράτευση και οι προαναφερθείσες σκόπιμες διαρροές για τα νέα όπλα και οι πολιτικές τοποθετήσεις Πούτιν – Ντούγκιν αυτό προαναγγέλλουν. Αλλά κι αυτά τα δεδομένα να μην υπήρχαν οι ίδιες οι ανάγκες του μετώπου το υπαγορεύουν. 

Οι Ουκρανοί δεν μπορούν να αντεπιτεθούν στρατηγικά αλλά μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά καιρό. Να επιτίθενται σε τομείς του μετώπου και να προκαλούν απώλειες όπως έκαναν οκτώ χρόνια στο Ντονιέτσκ και Λουχάνσκ. Οι Ρώσοι δεν θα επιτρέψουν να γίνει σε τέσσερις περιοχές εκείνο που γινόταν στις δύο και επενέβησαν για να το διορθώσουν. 

Ο χρόνος και ο χώρος της αντεπίθεσης

Καλά, θα πει κανείς, ετοιμάζεται αντεπίθεση, πού όμως συγκεντρώνονται οι δυνάμεις της, πού οι εφεδρείες της, πού τα τόσα και τόσα οπλικά συστήματα που απαιτούνται, πού τα μέσα μεταφοράς τους… ; Και, κυρίως, πότε;

Αυτό το “πότε;”, νομίζω, ότι συνοδεύεται πια και με το “επί τέλους, να τελειώνουμε”, από όλο και περισσότερους Έλληνες και Ευρωπαίους. “Πότε επιτέλους θα αντεπιτεθεί για να τελειώσει αυτός ο πόλεμος που τίποτα καλό δεν σημαίνει για την Αμερικανοκρατούμενη Ευρώπη;”

Θυμίζω ότι οι δύο μεγάλες αντεπιθέσεις που κάνανε οι Ρώσοι στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο για να απωθήσουν τους Γερμανούς από τα εδάφη τους, αυτά τα ίδια που σήμερα διεξάγεται και αυτός ο πόλεμος, έγιναν Νοέμβριο. Καταχείμωνο, τον Ιανουάριο του 1944, λύθηκε με αντεπίθεση και η πολιορκία του Λένινγκραντ. 

Και στη μάχη της Μόσχας, την πρώτη καμπή και την πρώτη αντεπίθεση, και στη μάχη του Στάλινγκραντ, την αντιστροφή του πολέμου, η αντεπίθεση έγινε Νοέμβρη μήνα.  Η αντεπίθεση στο Κουρσκ έγινε ντάλα καλοκαίρι.                 

Γιατί όμως τότε; Ήταν σύμπτωση που προέκυψε από τον ρυθμό του πολέμου; Ή υπήρξαν και άλλες στρατηγικές που επέδρασαν και άλλαξαν τον ρυθμό αυτό; 

Η απάντηση είναι καταφατική. Σαφώς η Στάβκα, και στη Μόσχα και στο Στάλινγκραντ και σε όλες τις μάχες, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να διατάξει την αντεπίθεση. Και η στιγμή αυτή δεν καθορίστηκε από την ολοκλήρωση των προετοιμασιών, ή επειδή έτσι τα έφερε ο καιρός. 

Στις μάχες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ, οι Σοβιετικοί είχαν ένα μεγάλο μειονέκτημα. Υστερούσαν στην αεροπορία. Στη Μόσχα δεν είχαν καν την δυνατότητα αναμέτρησης με τη Λουφτβάφε, στο Στάλινγκραντ την είχαν οριακά (4). Στο Κουρσκ δεν τους ένοιαζε τι καιρό θα κάνει γιατί είχαν παντού ισχυρά υπεροπλία, είχαν και στον αέρα. 

Περίμεναν, λοιπόν, να…. χαλάσει ο καιρός. Αφενός να παγώσουν τα ποτάμια και να χιονίσει. Αφετέρου τα βαριά σύννεφα να σκεπάσουν την στέπα και να κάνουν τον ουρανό μολυβένιο. 

Σήμερα οι Ρώσοι έχουν σαφή αεροπορική υπεροχή έναντι των Ουκρανών. Οι ΝΑΤΟϊκοί δεν τολμάνε να υλοποιήσουν το πρώτο και βασικό αίτημα του Ζελένσκυ, τον “έλεγχο των πτήσεων”. Επομένως, θα πει κανείς, πού βρίσκεται η αναλογία; 

Ναι, σήμερα είναι έτσι τα πράγματα. Αλλά υπάρχουν και οι δορυφόροι. Στρατιωτικοί και “ιδιωτικοί” που παρακολουθούν τα πάντα και οι επιχειρήσεις “μασκιρόφσκα” καθίστανται μάταιες όσο ο καιρός είναι καλός. 

Επομένως οι Ρώσοι αποφεύγουν να συγκεντρώσουν δυνάμεις και να κάνουν τις προετοιμασίες “σε κοινή θέα”. Ετοιμάζουν ό,τι μπορούν εκεί που δεν φαίνονται και περιμένουν να χαλάσει ο καιρός. Αντίθετα με ό,τι μας κανοναρχούν χρόνια τώρα οι ΑμερικανοΝΑΤΟϊκοί, δεν προσβλέπουν στον “στρατηγό Χειμώνα” αλλά στρατηγεύουν τον χειμώνα, χρησιμοποιώντας τον χώρο και τον χρόνο προς όφελός τους. 

Συνιστώ λοιπόν, να αρχίσουμε να παρακολουθούμε τα δελτία καιρού στη περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας και τα βαρομετρικά χαμηλά! Ταυτόχρονα δε να ξεφυλλίζουμε το ημερολόγιο!

Οι απώλειες του πολέμου και η απώλεια του ρυθμού

Λίγο πιο πάνω έκανα λόγο για τον ρυθμό του πολέμου. 

Εμείς οι Έλληνες τον διδάξαμε στον κόσμο, πολεμώντας και τραγουδώντας. Καταστήσαμε κατανοητό και θαυμαστό αυτό που σήμερα η θεωρία του Χάους κωδικοποιεί. Ανώτερη μορφή της τάξης που προέρχεται από το Χάος είναι η έμμετρη τάξη, η τάξη που έχει ρυθμό. Να το πούμε κι αλλιώς. Η τάξη έχει πάντα ένα στοιχειώδη ρυθμό. Όσο πιο σύνθετος είναι ο ρυθμός αυτός τόσο ανώτερης ποιότητας είναι η τάξη. Και το αντίστροφο.

Ο πόλεμος, λοιπόν, πάντα είχε και πάντα θα έχει ρυθμό. Νικάει εκείνος που τον “πιάνει” και χορεύει ενώ, στη συνέχεια, επηρεάζει τον ρυθμό αυτό και τον ταιριάζει στα δικά του “πόδια”.  Η απόκτηση και διατήρηση της στρατηγικής πρωτοβουλίας έχει ΚΑΙ αυτή τη διάσταση. Να πολεμάει ο εχθρός εκεί και όταν εσύ θέλεις και όχι εκεί και όταν αυτόν τον βολεύει. 

Ο Γεωργιανός Στάλιν προειδοποιούσε τους Ρώσους Σοβιετικούς ότι ένα από τα μεγάλα κακά της διεύθυνσης του πολέμου είναι “η απώλεια του ρυθμού”. Όταν κάνει κανείς κάτι σωστό σε λάθος χώρο και σε λάθος χρόνο, δλδ. Και συνήθως αυτό το “κάτι” δεν είναι μόνο ένα λάθος, αλλά μια “βαριάντα” τέτοιων λαθών. Κινήσεις που “πέφτουν” μέσα σε χρόνους και χώρους τέτοιους που είτε εκμηδενίζουν το αποτέλεσμα είτε γυρνάνε εντελώς σε βάρος εκείνου που επιχειρεί. 

Τότε και εκεί, όταν ο ρυθμός απόλλυται, συμβαίνουν και οι μεγαλύτερες απώλειες του πολέμου, σε προσωπικό και μέσα. 

Ρίχνοντας μια απλή ματιά στις Ρωσικές απώλειες, μόνο για απώλεια του ρυθμού δεν πρόκειται. Πόσες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα κέρδισαν; Και πόσα εκατομμύρια δικών τους ανθρώπων; Με τι κόστος; Με τι θυσίες; Πόσοι νεκροί αντιστοιχούν στο τετραγωνικό χιλιόμετρο ή στη χιλιάδα των νέων πολιτών της Ρωσίας; Πόσο αποτιμώνται οι ανακτηθείσες πλουτοπαραγωγικές πηγές και οι εγκαταστάσεις (με όποιες ζημιές και αν υπέστησαν); 

Τίποτα από όλα αυτά δεν υποδηλώνει και δεν μάς επιτρέπει να δεχτούμε ότι οι Ρώσοι έχουν απωλέσει τον ρυθμό του πολέμου. Θεωρώ ότι δεν θα τον επωλέσουν και στην έναρξη της αντεπίθεσης. 

Και πάλι για τον χώρο της αντεπίθεσης

Είπαμε ότι έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση στο μέτωπο, “ανοίγει” ένας διάδρομος στο Χάρκοβο. Βέβαια, διάδρομοι υπάρχουν πολλοί κατά μήκος των προσαρτημένων περιοχών. Με “δελεάζει” όμως ο χάρτης και σκέφτομαι ότι το ίδιο δελεάζει όποιον τον κοιτάει.  

Δεν θα εκπλαγώ λοιπόν, αν η κύρια δύναμη κρούσης  “κατέλθει” από τον βορρά, σαρώνοντας και περικυκλώνοντας τις προς τα ανατολικά μαχόμενες ουκρανικές δυνάμεις. 

Ταυτόχρονα κάποια τμήματα θα ανοίγουν προς την κατεύθυνση του Κιέβου ενώ από τις αμυνόμενες περιοχές θα εκδηλώνονται ισχυρές κρούσεις και αντεπιθέσεις. 

Μια δευτερεύουσα επιθετική ενέργεια, το συνηθίζουν αυτό οι Ρώσοι, μπορεί να εκδηλωθεί στο Νότο, είτε με μια αποβατική προσπάθεια στην Οδησσό είτε μέσα από τη Χερσώνα που βλέπουμε ότι ήδη υπάρχουν αξιόμαχες δυνάμεις. Για αποβατική ενέργεια στην Οδησσό κάνουν λόγο απ’ την αρχή οι ειδικοί καθώς βλέπουν να υπάρχουν στον Εύξεινο Πόντο τα κατάλληλα πλοία. 

Η δευτερεύουσα αυτή επιθετική ενέργεια θα είναι ανάλογα ισχυρή και ταχεία με την κύρια και θα εκδηλωθεί με καθυστέρηση. Στο Στάλινγκραντ η καθυστέρηση ήταν ακριβώς ενός 24ώρου, χωρίς αυτό να θεωρηθεί ότι και σήμερα οι χρόνοι είναι οι ίδιοι. Τα μέσα έχουν αλλάξει, οι ταχύτητες προέλασης επίσης.

Ο αντικειμενικός σκοπός

Αντικειμενικός στόχος της αντεπίθεσης θα είναι πια η εκμηδένιση της αντίστασης και η παράδοση, με όρους ή άνευ όρων. Μια κατάρρευση του καθεστώτος, η οποία θα προκληθεί από την κατάρρευση του μετώπου, θα διευκολύνει τα πράγματα και θα “παγώσει” την αντεπίθεση. 

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Πούτιν δεν θα επιβάλλει άνευ όρων παράδοση ακόμη κι αν το μπορεί. Ο πόλεμος αυτός είναι περισσότερο εμφύλιος παρά οτιδήποτε άλλο. Εμφύλιος δεν ήταν εκείνος μεταξύ “Βορείων” και “Νοτίων” στις ΗΠΑ; Πόσο διαφέρει ο σημερινός; Πόλεμος εμφύλιος είναι μεταξύ Πολιτειών, όχι των ΗΠΑ αλλά της Ρωσίας. 

Αν όμως πιστεύω ότι ο Πούτιν δεν θα επιβάλλει ταπεινωτική συνθήκη στην Ουκρανία, όπως πχ στη Γερμανία,  δεν σημαίνει ότι πιστεύω ότι και ο Ζελένσκυ είναι σε θέση να κάτσει σε αυτό το τραπέζι. Αν και στη Γερμανία την επομένη της συνθηκολόγησης η ευθύνη του επισιτισμού του πληθυσμού μεταβιβάστηκε στους κατακτητές. Η κατάκτηση εμπλουτίστηκε και με ανθρωπιστικές επιχειρήσεις για τη διάσωση του πάσχοντος ειρηνικού πλέον πληθυσμού.

Αντί, λοιπόν,  οι ελίτ της Ευρώπης να περιμένουν να “πέσει” ο Πούτιν για να τελειώσει ο πόλεμος, ας πιέσουν να πέσει ο Ζελένσκυ και το καθεστώς του,  για να τελειώσει ο πόλεμος. Η αλεπού ματαίως περιμένει να πέσουν τα .. μέζεα του ταύρου για να τα φάει. Ας αρκεστεί σε εκείνα του κόκορα. 

Επίλογος. Για να προλάβω μερικούς

Θα κλείσω με μια πραγματική ιστορία για να προλάβω μερικούς.

Τον Ιούλιο του 1944, ο ΕΛΑΣ, μετά από τρεις ενέργειες εκδίωξε από την Τοπόλια της Βοιωτίας έναν λόχο Ταγμάτων Ασφαλείας. Μετά τη Βάρκιζα πολλοί ελασίτες κατηγορήθηκαν για τους φόνους των νεκρών αυτού του λόχου. Ο διοικητής του, ο λοχαγός Ιωαννίδης (ο γνωστός) είχε, λέει ο Ορέστης πολύ πριν γίνει γνωστός ο Ιωαννίδης, την παλληκαριά να εμφανιστεί στον ανακριτή και να δηλώσει ότι οι παθόντες είναι νεκροί της μάχης και όχι θύματα δολοφονιών. Κάτι που απάλλασσε τους ελασίτες. Εξιστορώντας τα γεγονότα, ο ανακριτής, δυσαρεστημένος από την ανατροπή που προκάλεσε στην υπόθεση, τον ειρωνεύτηκε. Ότι τρεις μάχες έδωσε και υπέστη τρεις ήττες. Την κάθε μια χειρότερη από την προηγούμενη. Ο Ιωαννίδης δεν πτοήθηκε και του απάντησε ότι, φυσικά, οι στρατιωτικοί ηττόνται στις μάχες κι όχι οι ανακριτές!

Έτσι λοιπόν και εγώ απαντώ σ’ εκείνους που θα βιαστούν να με αντικρούσουν, εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων.

Εκείνοι που σκέπτονται και αναλύουν τα δεδομένα του Νυν και του Αεί μπορούν να “ηττηθούν” στις εκτιμήσεις τους και τις προβλέψεις. Εκείνοι που δεν σκέπτονται δεν ηττώνται ποτέ(!)

Εν τω μεταξύ, οι πρώτοι, ακόμα κι αν “ηττηθούν” στις προβλέψεις θα έχουν κέρδος τις σκέψεις και τα ιστορικά μαθήματα. 

i Θα πει κανείς ότι σήμερα δεν είναι οι Ρώσοι σαν τους Σοβιετικούς. Αναγνωρίζουν ετεροχρονισμένα την ικανότητα των Μπολσεβίκων να συσπειρώνουν τους λαούς της ΕΣΣΔ υπό την ηγεσία του Στάλιν; Να τους εμπνέυσουν πατριωτισμό και αυταπάρνηση, ανώτερα ιδανικά και ικανότητα οργάνωσης της κοινωνίας σε ένα επίπεδο τέτοιο που μπορεί να συντρίψει τους πανίσχυρους εχθρούς της; Άλλοι, και τότε και τώρα, λέγανε ότι οι Σοβιετικοί δεν συσπειρώνονται για χάρη του Πατερούλη αλλά γιατί είναι Ρώσοι και είναι πατριώτες που παραμερίζουν τον αντισταλινισμό τους. Και τότε, για κάποιους, ήταν η Ρωσία “ο γίγας με τα πήλινα πόδια” που θα καταρρεύσει άμα τη εμφανίσει της Βέρμαχτ στην Ουκρανία. Όπως και να το πάρουμε, ο πατριωτισμός των Ρώσων, από τον Ιβάν τον Τρομερό, τον Αλέξανδρο Νιέφσκι μέχρι, τον Σουβόροφ, τον Κουτούζοφ,  τον Στάλιν και τον Πούτιν, συμπτύσσει τους λόχους, ανθίσταται και νικάει.

ii Ο Β. Γκρόσμαν ήταν μάλιστα Εβραίος και αντισταλινικός. Η διλογία του του για το Στάλινγκραντ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Το ομώνυμο δε “Στάλινγκραντ” κυκλοφόρησε μόλις το 2021. Ο Έρενμπουργκ, διακεκριμένος ήδη προεπαναστατικά, δίνει καταπληκτικές περιγραφές και στοιχεία. Οι αναλογίες και οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές και… διδακτικές για τους έχοντες ώτα. 

iii Πρόκειται για αναφορά στους επικούς στοίχους του Ρώσικου τραγουδιού το οποίο παρομοιάζει τους νεκρούς στρατιώτες με τον σχηματισμό των γερανών όταν πετούν. Το κενό ανάμεσά τους είναι ο στρατιώτης που επέζησε και τραγουδάει θρυνώντας τους συντρόφους του ως τη μέρα που θα πάρει και πάλι τη θέση του στην ουράνια παράταξή τους. 

iv Για την ιστορία ας σημειώσει ο αναγνώστης ότι η αντιαεροπορική άμυνα της Μόσχας άγγιζε την τελειότητα. Αν και το μέτωπο έφτασε στις προσβάσεις της (40 χιλιόμετρα) μόνο το 3% των αεροπορικών επιθέσεων έφταναν στον στόχο τους. Εκεί οφείλονται και οι ελάχιστες ζημιές της Μόσχας από βομβαρδισμούς. 

The post Ουκρανία: Σκέψεις πάνω στην Ιστορία και τη στρατηγική appeared first on Militaire.gr.