Με αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Χαρβαλιά, «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια»

Tου Εμμανουήλ Μπέζα (*)

Το βιβλίο αυτό μιλά για το παρελθόν αλλά αναφέρεται στο μέλλον. Η Ελλάδα βρέθηκε ιστορικά σε μια δομική σύγκρουση με την Ε.Ε. για το ζήτημα της Τουρκίας. Η Τουρκία έχαιρε πάντα της ανοχής της Γερμανίας. Ακόμη και όταν, για παράδειγμα, η Ε.Ε. καταδίκαζε τυπικά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, ουσιαστικά συνέχιζε να αναπτύσσει τις σχέσεις της με την Τουρκία. Η πραγματικότητα αυτή αποκαλύφθηκε πλήρως ενώ βρισκόμαστε

Ο γερμανοκεντρισμός της Ε.Ε. μετέφερε ορισμένα από τα φιλοτουρκικά αισθήματα του Βορρά στο σύνολο της Ε.Ε. Και εάν όλα αυτά έμοιαζαν απλά μια δική μας συμπλεγματική ανάγνωση της πραγματικότητας, το βιβλίο του Γιώργου Χαρβαλιά έρχεται να ιχνηλατήσει το ιστορικό μονοπάτι των σχέσεων μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας, με ιδιάζουσα αναφορά στις σημαντικές καμπές των σχέσεών τους όπως για παράδειγμα την περίοδο των Ναζί ή κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας των Αρμενίων δύο δεκαετίες νωρίτερα, και να αποκαλύψει αυτή την πραγματικότητα.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Γνωρίζοντας λοιπόν το παρελθόν, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή συμπεριφορά των Γερμανών. Παρόλα αυτά, η φιλοτουρκική στάση τους γίνεται αποδεκτή και μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Δυστυχώς, στο όνομα του φιλοευρωπαϊσμού, κάποιοι που δεν θέλουν να χάσουν την εύνοια του status quo της Ε.Ε. «τρέχουν» πίσω από τη Γερμανία. Η Τουρκία, όμως, δεν μπορεί να είναι και με τη Χαμάς και με το ΝΑΤΟ, και με τον Γκολάνι και με την Ε.Ε., ακόμα και αν οι ίδιοι οι σημερινοί επικεφαλής της Ε.Ε. το ανέχονται.

Και οι σημερινοί επικεφαλής το ανέχονται γιατί η Γερμανία πρωτίστως το ανέχεται. Έτσι, πρέπει να καταστήσουμε σαφές ως χώρα στους Γερμανούς πως αν και δεν εγκαταλείψαμε ποτέ το ευρωπαϊκό όραμα, αυτό δε σημαίνει πως είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων της Ε.Ε. Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο Γιώργος Χαρβαλιάς, πέρα από τα φιλοτουρκικά γερμανικά αισθήματα υπάρχει και το ζήτημα των επανορθώσεων: «Η περιθωριοποίηση του κεφαλαίου των επανορθώσεων στη διμερή ατζέντα με ελληνική πρωτοβουλία παραμένει για εμένα γεγονός αδιανόητο. Πώς είναι δυνατόν να ακούγεται από επίσημα χείλη ότι το απαράγραπτο χρέος των Γερμανών, ηθικό και υλικό, «δεν σκιάζει» τις διμερείς σχέσεις και το επίπεδό τους; Όταν μάλιστα για το δικό μας χρέος, που στο κάτω - κάτω δεν ήταν ματωμένο, οι Γερμανοί λίγο έλλειψε να μας πετάξουν έξω από την ενωμένη Ευρώπη».

Όσο το ζήτημα των επανορθώσεων είναι ανοιχτό, μια σκιά θα πλανάται πάνω από τις διμερείς μας σχέσεις. Και όσο η Ε.Ε. παραμένει αυστηρά γερμανοκεντρική, η σκιά θα πλανάται συνολικά πάνω από τις σχέσεις Ελλάδας και Ε.Ε.

Η Ε.Ε. είναι όλων μας, και δεν είναι κανενός. Εάν η Γερμανία δεν το συνειδητοποιήσει αυτό, εάν δεν επανορθώσει για το μαύρο παρελθόν της και εάν δεν εγκαταλείψει τον εναγκαλισμό με την Τουρκία, τότε θα πρέπει κάποια άλλη χώρα να αποτελέσει το κέντρο βάρους της Ε.Ε., χωρίς όμως να είναι ταυτόχρονα το κέντρο κατάχρησης της εξουσίας της.

Όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε σταθερότητα, εφαρμόζοντας οικονομική πολιτική της κοινής λογικής, εξωτερική πολιτική εθνική και αποτρεπτική και έχει όραμα, αντιλαμβανόμενη πως δεν είμαστε απλά μια γωνιά του κόσμου αλλά όπως επιτάσσει η γεωγραφία ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, τότε αυτή η «μικρή» Ελλάδα μπορεί να «τρομάξει» ακόμα και τους «μεγάλους». Όπως έκανε ο άνθρωπος που προλογίζει αυτό το βιβλίο, ο Κώστας Καραμανλής.

Και ο «μεγάλος» που μπορεί να τρομάξει είναι κυρίως η Τουρκία, στην οποία πρέπει να υπενθυμίζουμε τα σοφά λόγια του Δημόκριτου πως «Η του πλέονος επιθυμίη το παρεόν απόλλυσι».

Όταν η Ελλάδα επανέρχεται σε πρακτικές οικονομικής πολιτικής της «απελπισίας», όπως η τεκμαρτή φορολόγηση, ξεχνώντας ότι το χρήμα είναι ένα κομμάτι χαρτί που αντιπροσωπεύει εγγενώς αγαθά και υπηρεσίες, και δεν παράγει αγαθά ούτε παρέχει υπηρεσίες, το αποτέλεσμα είναι μια υπερπληθωρισμένη οικονομία. Όταν ξεχνάς πως φίλος είναι αυτός που έχεις ματώσει μαζί του και όχι αυτός από τον οποίο ματώσαμε και συνυπογράφεις Διακήρυξη Φιλίας με την Τουρκία, τότε καταλήγεις να σε βλέπουν ως «μικρό». Και τότε μικρός θα είναι και ο ρόλος σου στην αλυσίδα συμμαχίας της Ε.Ε.

Η Ε.Ε. μας θεωρεί δεδομένους και δεδομένους ως προ την Ε.Ε. μας θεωρούν και οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, ενός κόσμου που δεν είναι πλέον μόνο δυτικός. Την ίδια στιγμή, οι παλιοί σύμμαχοι μας θεωρούν πλέον ακατάλληλους για συνεργασία. Είναι σαφές πως κάτι έχουμε κάνει λάθος αλλά δεν είναι σαφές ποια είναι η ρίζα του προβλήματος.

Για να διοικείς τη χώρα σου, πρέπει πρώτα να την αγαπάς. Για να ζητάς από τους ανθρώπους της να σε ψηφίσουν, πρέπει πρώτα να τους σέβεσαι. Όπως εξηγεί ο Γιώργος Χαρβαλιάς, οι ρητορικές του «τεμπέλη» Νότου που υιοθετήθηκαν από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από τη μία απέτρεπαν τη γεφύρωση των σχέσεων Βορρά-Νότου και έδειχναν πως δεν υπάρχει σεβασμός ανάμεσα στα δύο γεωγραφικά διαμερίσματα της Ευρώπης και από την άλλη θύμιζαν ρητορική μιας άλλης Γερμανίας, όταν μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων έφταιγε για όλα τα κακά. Είναι χαρακτηριστικό το πώς αντιμετωπίστηκαν οι Έλληνες από τη σκοτεινή γερμανική κυβέρνηση εκείνης της εποχής, και ο Γιώργος Χαρβαλιάς το περιγράφει λεπτομερώς.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Τέτοιες πρακτικές όμως ακολουθήθηκαν και από τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση όταν προώθησε τη δημιουργία μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων, των «αρίστων» και των «υπολοίπων», των «προκομμένων» και των «ψεκασμένων». Αλλά στη Δημοκρατία άριστος είναι ο λαός στο σύνολό του, που λαμβάνει τις αποφάσεις. Τις κλειστές ομάδες διακυβέρνησης με «άριστη» καταγωγή, τις απομάκρυναν από την εξουσία οι Έλληνες χιλιάδες χρόνια πριν, όταν γέννησαν τη Δημοκρατία. Ακόμη και εάν οι «άριστοι» ανακυκλώθηκαν από τότε πολλές φορές, η Δημοκρατία τελικώς επικρατούσε.

Ίσως η απάντηση για το ποια είναι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο απλό ερώτημα: Τι αγαπάνε τελικά οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες; Την καρέκλα τους ή την πατρίδα τους;

Ο Γιώργος Χαρβαλιάς στο βιβλίο του παρουσιάζει μεταξύ πολλών και το συσχετισμό των δυνάμεων που υπήρξε πριν την έλευση των γεγονότων. Όπως όταν το σχέδιο Μοργκεντάου «αντικαταστάθηκε» από το σχέδιο Μάρσαλ και η Γερμανία πήρε πνοή ζωής για να επιστρέψει δυναμικά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Παρουσιάζει την ιστορία όπως γράφτηκε με περισσότερα στοιχεία και γεγονότα απ’ όσα πολλοί από εμάς γνωρίζαμε αλλά παρουσιάζει παράλληλα και το πως η ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί, υπενθυμίζοντας πως η μνήμη είναι ο καλύτερος δάσκαλος για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Οι παγκόσμιες εξελίξεις δημιουργούν ένα χαοτικό περιβάλλον κινδύνου αλλά παράλληλα και ένα περιβάλλον κατάλληλο για ουσιώδεις αλλαγές σε μια άρρωστη από τον υλικό υπερκορεσμό Δύση. Δυστυχώς, στην πιο κατάλληλη συγκυρία για αλλαγές, διοικούν την Ε.Ε. οι πιο ακατάλληλοι άνθρωποι.

(*)Ο Εμμανουήλ Μπέζας είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και αρθρογραφεί για θέματα γεωστρατηγικής, διεθνών σχέσεων, εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

The post Με αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Χαρβαλιά, «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια» appeared first on Militaire.gr.