Η Ουκρανική κρίση και ο παραλογισμός του ΝΑΤΟ

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου που σηματοδότησε τη λήξη του ψυχρού πολέμου, το ΝΑΤΟ αναζητά απεγνωσμένα ευκαιρίες πολεμικής εμπλοκής, προκειμένου να επανακτήσει το χαμένο γόητρο του και να διατρανώσει τον λόγο ύπαρξης του στους αμφισβητίες του που έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια.

Γράφει ο

Δρ Ευάγγελος  Στεργιούλης*

Έτσι, το Ουκρανικό ζήτημα αποτελεί για το ΝΑΤΟ χρυσή ευκαιρία

να αναδειχθεί μέσα από μία χωρίς προηγούμενο πολεμική κινητοποίηση συμμαχικών δυνάμεων στον ευρωπαϊκό χώρο. Και, πράγματι, είναι τρομακτική η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και οπλικών συστημάτων υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, για να προστατέψουν την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας από πιθανή εισβολή της Ρωσίας. 

Πόσο ασφαλής θα ήταν η Μεσόγειος αν το ΝΑΤΟ έδειχνε τον ίδιο ζήλο και για την προστασία της Κύπρου και της Ελλάδας από τις συνεχείς απειλές της γείτονας χώρας…αλλά όπως πάντα  δύο μέτρα και δύο σταθμά!

Η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία το 2014, ήταν μία κίνηση ματ της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή γεωπολιτική σκακιέρα αιφνιδιάζοντας ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, ενώ συγχρόνως κατέδειξε με περισσή σαφήνεια τη δυναμική και τις προθέσεις του προέδρου Πούτιν ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί καμία απολύτως παρέμβαση στο υπογάστριο της χώρας του, με όποιο τίμημα και αν χρειαστεί να καταβάλλει.

Και τούτο είναι απολύτως κατανοητό από ΝΑΤΟ και ΗΠΑ όπως, επίσης, είναι κατανοητό και το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είναι ούτε Ιράκ, ούτε Αφγανιστάν, ούτε και Λιβύη, χώρες στις οποίες οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, παρά μόνο προκάλεσαν χάος που διαρκεί μέχρι σήμερα, μαζί και τον θάνατο χιλιάδων αμάχων.

Πόσο μάλλον ένας πόλεμος με τη μεγαλύτερη σε μέγεθος χώρα  στον κόσμο, ο οποίος θα είναι παντελώς διαφορετικός διότι θα περικλείει αυξημένες πιθανότητες χρήσης πυρηνικών όπλων, με οδυνηρά αποτελέσματα για τον ευρωπαϊκό χώρο και με απρόβλεπτες συνέπειες για μία περαιτέρω εξάπλωση της πολεμικής σύρραξης, που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Το λυπηρό, βεβαίως, της όλης υπόθεσης είναι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για μια ακόμη φορά έδειξε την πλήρη αδυναμία της να ασκήσει τη δίκη της εξωτερική πολιτική για μία μείζονος σημασίας κρίση που απειλεί την ασφάλεια και την ειρήνη στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. Μοναδική εξαίρεση η ηγετική πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Μακρόν προτάσσοντας ουσιαστικά πολιτικά επιχειρήματα με ευρωπαϊκή διάσταση και προοπτική για ειρήνη στην περιοχή. 

Είναι, επιτέλους, καιρός η Ευρωπαϊκή Ένωση να ορθώσει το δικό της ανάστημα, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την ειρηνική επίλυση προβλημάτων στη γειτονιά της και να σταματήσει να σύρεται έρμαιο στο άρμα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Διότι το τελευταίο που χρειάζεται η γηραιά ήπειρος είναι έναν ακόμη πόλεμο και μάλιστα οδυνηρότερο και καταστρεπτικότερο από τον πόλεμο εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1999, που προκάλεσε τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων μαζί και μία περιβαλλοντική καταστροφή.

Χωρίς καμία αμφιβολία η εδαφική ακεραιότητα κάθε χώρας είναι απολύτως σεβαστή και γι’ αυτό οι συμμαχίες είναι αναγκαίες. Οι συμμαχίες όμως αποσκοπούν πρωτίστως στη διατήρηση της ειρήνης και στην επίλυση των  διαφορών με ειρηνικά μέσα και όχι με τη διεξαγωγή πολέμων.- 

*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και απόφοιτος των Σχολών Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας.

 https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis

 

The post Η Ουκρανική κρίση και ο παραλογισμός του ΝΑΤΟ appeared first on Militaire.gr.