«Η κούκλα του θανάτου»-Ο σαδιστής φονιάς του στρατοπέδου Τρέμπλινκα

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ήταν ένας σαδιστής δολοφόνος που βασάνιζε χωρίς έλεος τους κρατούμενους στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί.

Αν και αδίστακτος λόγω των χαρακτηριστικών του προσώπου του, οι κρατούμενοι τον αποκαλούσαν «η κούκλα του θανάτου»!

Από υπηρέτης και μάγειρας των SS, εξελίχθηκε σε σκληρό φονιά που έστειλε στους θαλάμους αεριών αμέτρητους ανεπιθύμητους του Ράιχ.

Ο Κουρτ Φραντς γεννήθηκε το 1914 στο Ντίσελντορφ.

Το 1928 εγκατέλειψε το σχολείο και εργάστηκε καταλήγοντας, τελικά, μάγειρας. Το 1932 εντάχθηκε στο ναζιστικό κόμμα, έχοντας προηγουμένως

Μετά το πέρας της στρατιωτικής του θητείας εντάχθηκε στα SS και ανέλαβε καθήκοντα φύλακα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, έχοντας προαχθεί σε δεκανέα.

Στα τέλη του 1939 έμαθε για το διαβόητο πρόγραμμα Τ4, το πρόγραμμα «ευθανασίας» (δολοφονίας δηλαδή) ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Ο ίδιος δεν μετείχε άμεσα, αρχικά, εργαζόμενος ως μάγειρας και πάλι.

Όλα άλλαξαν το 1942 όταν στάλθηκε στο στρατόπεδο θανάτου του Μπέλτσεκ και κατόπιν σε αυτό της Τρεμπλίνκα, στην κατεχόμενη Πολωνία.

ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΕΜΠΛΙΝΚΑ

Το Στρατόπεδο Εξόντωσης της Τρεμπλίνκα δημιουργήθηκε  για τη μαζική δολοφονία Εβραίων, Πολωνών και Ρομά στο πλαίσιο της Επιχείρησης Ράινχαρντ, μεταξύ των χωριών Τρεμπλίνκα και Μαλκίνια.

Διοικητής του ήταν, για όλο το διάστημα λειτουργίας του (1941 – 1944), ο Ταγματάρχης (Sturmbannfuhrer) των SS Τέοντορ φαν Όιπεν (Theodor van Eupen).

Το 1942 άρχισε να εφαρμόζεται η Επιχείρηση Ράινχαρντ (Aktion Reinhard), στο πλαίσιο εξόντωσης όλων των Εβραίων στην επικράτεια του Ράιχ.

Ο μηχανισμός που έλεγχε την Επιχείρηση επέλεξε την τοποθεσία κοντά στο Στρατόπεδο Τρέμπλινκα Ι, επειδή βρισκόταν κοντά στη διασταύρωση Μαλκίνια (πολ. Malkinia Gorna), επάνω δηλαδή στον κεντρικό σιδηροδρομικό άξονα Βαρσοβία – Μπιάλιστοκ και σε περιοχή αραιοκατοικημένη.

Οι Γερμανοί κατασκεύασαν μια πρόσθετη σιδηροδρομική γραμμή από την διασταύρωση της Μαλκίνια, η οποία οδηγούσε στο στρατόπεδο.

Στο τέρμα της μικρής αυτής παράκαμψης κατασκευάσθηκε, στα τέλη του 1942 και με υπόδειξη του τότε διοικητή Στανγκλ, ένα κτίριο, το οποίο ήταν απομίμηση κανονικού σιδηροδρομικού σταθμού (έφερε στους τοίχους πίνακες δρομολογίων, πινακίδες κατάδειξης κτλ.).

Αυτή η εγκατάσταση έγινε γνωστή ως Τρεμπλίνκα ΙΙ ή απλά Τρεμπλίνκα.

Όταν ένας συρμός -συνήθως 60 βαγονιών- έφθανε στη Μαλκίνια, χωριζόταν σε τρία μέρη.

Τα βαγόνια μεταφέρονταν, σε εικοσάδες, στο Τρεμπλίνκα, μαζί με τους επιβάτες τους.

Εκεί εσκεμμένα δινόταν η εντύπωση στους κρατούμενους ότι πρόκειται να μεταφερθούν σε άλλο χώρο.

Στη συνέχεια, οδηγούνταν στην “περιοχή διαμονής”, όπου γινόταν αρχικά ο διαχωρισμός σε άνδρες και γυναικόπαιδα.

Ύστερα από την επιλογή των αντικαταστατών και των συνεργείων, οι υπόλοιποι διατάσσονταν να γδυθούν τελείως και τα υπάρχοντά τους φυλάσσονταν, για περαιτέρω επεξεργασία, στις αποθήκες.

Αυτό ήταν από μόνο του κάτι ιδιαίτερα σκληρό, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες, καθώς η θερμοκρασία έφθανε και τους -20οC. Από εκεί ξεκινούσε ένα καμουφλαρισμένο και περίκλειστο, με συρματόπλεγμα στα πλαϊνά του, μονοπάτι, το οποίο έφερε το προσωνύμιο “ο σωλήνας”.

Κατέληγε στις εισόδους των θαλάμων αερίων.

Οι κρατούμενοι υποχρεώνονταν να το διασχίσουν γυμνοί και τρέχοντας μέχρι τις εισόδους των “λουτρών”, όπως έγραφαν οι πινακίδες επάνω από τις εισόδους των θαλάμων.

Μόλις οι κρατούμενοι εισέρχονταν στους θαλάμους, οι πόρτες τους έκλειναν αεροστεγώς και ένας κινητήρας ειδικά εγκατεστημένος έξω από το συγκρότημα έστελνε τα -πλούσια σε μονοξείδιο του άνθρακα- καυσαέρια στο εσωτερικό τους.

Η όλη διαδικασία διαρκούσε περίπου δύο ώρες.

Στη συνέχεια, οι πόρτες άνοιγαν, οι θάλαμοι αερίζονταν και οι επιλεγμένοι Εβραίοι “εργάτες” μετέφεραν τα πτώματα έξω από αυτούς.

Αρχικά τα πτώματα θάβονταν σε ομαδικούς τάφους.

Αργότερα (τέλος του 1942) κατασκευάσθηκε μια τάφρος πίσω από τους θαλάμους, όπου τα πτώματα αποτεφρώνονταν.

Η μέθοδος ήταν η εξής.

Μερικές ράγες τρένου στερεώνονταν σε τσιμεντένιους πυλώνες με τρόπο ώστε να σχηματίζουν ένα πλέγμα.

Τα πτώματα συσσωρεύονταν επάνω στο πλέγμα και πάνω και κάτω από αυτά τοποθετούνταν ξύλα, τα οποία στη συνέχεια αναφλέγονταν καίγοντας τα πτώματα.

Τα υπολείμματα (οστά κτλ) στη συνέχεια κονιορτοποιούνταν και απορρίπτονταν.

Αν κάποιοι από τους κρατουμένους δεν είχαν πεθάνει και συνέρχονταν όταν άνοιγε ο θάλαμος, λόγω του καθαρού αέρα, απλώς πυροβολούνταν στο κεφάλι και ρίπτονταν επίσης στο όρυγμα προς αποτέφρωση.

Οι πρώτες (και κύριες) μεταγωγές προς το Τρεμπλίνκα έγιναν από τα γκέτο της Βαρσοβίας και του Ράντομ (Radom), που υπάγονταν στο Γενικό Κυβερνείο.

Στο διάστημα μεταξύ τέλους Ιουλίου και Σεπτεμβρίου 1942 οι Γερμανοί μετέφεραν, μόνο από το γκέτο της Βαρσοβίας, περίπου 265.000 Πολωνοεβραίους, ενώ μεταξύ Αυγούστου και Νοεμβρίου 1942 μεταφέρθηκαν 345.000 Πολωνοεβραίοι από το γκέτο του Ράντομ.

Ακολούθησαν (Οκτώβριος 1942 – Φεβρουάριος 1943) 110.000 Πολωνοεβραίοι της περιοχής του Μπιάλιστοκ.

Οι μεταγωγές συνεχίστηκαν με 33.000 Πολωνοεβραίους από το Λούμπλιν.

Η «ΚΟΥΚΛΑ»

Ο Φραντς όταν δεν είχε κάτι άλλο να κάνει, περιδιάβαινε το στρατόπεδο και αλίμονο σε όποιον κρατούμενο τραβούσε, για τον όποιο λόγο, την προσοχή του.

Είτε τον βασάνιζε προσωπικά είτε διέτασσε τον σκύλο του να τον δαγκώσει στα γεννητικά όργανα.

Ο Φραντς έγραψε, επίσης, και τους στίχους του “ύμνου της Τρεμπλίνκα”, ενός τραγουδιού των μελλοθάνατων που οι Γερμανοί υποχρέωναν τους κρατουμένους να τραγουδούν.

«Η Τρεμπλίνκα είναι η μοίρα μου, είναι ότι έχω», έλεγε το εξευτελιστικό τραγούδι.

Ο ίδιος αρέσκονταν, επίσης, να σκοτώνει προσωπικά κρατουμένους με το πιστόλι του ή με ένα κυνηγετικό τυφέκιο που είχε. Σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν υπήρξε ούτε μια ημέρα που δεν σκότωσε τουλάχιστον έναν κρατούμενο.

Επειδή ήταν και πυγμάχος, πολλές φορές, οργάνωσε πυγμαχικούς αγώνες, εξοντώνοντας ο ίδιος τα αδύναμα θύματά του ή χρησιμοποιώντας τα ως σάκους του μποξ για προπόνηση ή ακόμα χειρότερα, βάζοντας κρατουμένους να πυγμαχήσουν μεταξύ τους, αναβιώνοντας τις ρωμαϊκές μονομαχίες.

Επίσης, απολάμβανε να μαστιγώνει τα θύματά του.

Κάποια στιγμή, είδε έναν Εβραίο κρατούμενο τον οποίον πυροβόλησε στα οπίσθια, με ένα δίκαννο που κρατούσε.

Ο Φραντς γελώντας, διέταξε το θύμα του που σφάδαζε να σηκωθεί. Ξαφνικά το ύφος του σκοτείνιασε, καθώς είδε ότι δεν είχαν πειραχτεί οι όρχεις.

Απογοητευμένος αναζήτησε νέο θύμα. Τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, σκότωσε βρέφη χτυπώντας τα σε έναν τοίχο ή κλωτσώντας τα.

ΑΠΟ ΙΣΟΒΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Το 1943 προήχθη σε ανθυπολοχαγό.

Πάντως, την ημέρα που ξέσπασε η εξέγερση στο στρατόπεδο, ο ίδιος μαζί με άλλους τέσσερις SS και 16 Ουκρανούς κολυμπούσαν στον ποταμό Μπουγκ.

Μετά την εξέγερση, τοποθετήθηκε διοικητής του στρατοπέδου, με εντολή να το εξαφανίσει από προσώπου γης μαζί με τα ίχνη του μαζικού φρικτού εγκλήματος που συντελέστηκε εκεί.

Οι κρατούμενοι που συμμετείχαν στις εργασίες δολοφονήθηκαν όλοι μετά το πέρας αυτών, με διαταγή του.

Μετά την Τρεμπλίνκα, ο Φραντς στάλθηκε στην Ιταλία όπου συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά των παρτιζάνων.

Εκεί τον βρήκε και το τέλος του πολέμου.

Ο Φραντς κατάφερε να εξαφανιστεί.

Εργάστηκε ως εργάτης μέχρι το 1919 και κατόπιν ως μάγειρας στο Ντίσελντορφ μέχρι το 1959, όταν τελικά συνελήφθη.

Στο σπίτι του βρέθηκε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από την Τρεμπλίνκα με τίτλο «Ωραία Χρόνια»…

Κατά τη λεγόμενη δίκη της Τρεμπλίνκα, ο Φραντς αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. Παραδέχτηκε μόνο ότι μια φορά είχε χτυπήσει έναν κρατούμενο.

Το 1965 καταδικάστηκε σε ισόβια.

Απελευθερώθηκε για λόγους υγείας το 1993 και πέθανε στο Βούπερταλ το 1998.

Ήταν ένα άθλιος που κατάφερε να ξεφύγει της δικαιοσύνης των ανθρώπων, σε σχέση με το μέγεθος του εγκλήματος στο οποίο είχε συμμετάσχει.

Πληροφορίες

slpress.gr

The post «Η κούκλα του θανάτου»-Ο σαδιστής φονιάς του στρατοπέδου Τρέμπλινκα appeared first on Militaire.gr.