Γιατί η υπερδοσολογία «Τραμπισμού», απονευρώνει σταθερά το νεο Αμερικανικό αφήγημα

Στο επίπεδο των πολιτικών παραδοχών, ο σκληρός πυρήνας όλων όσων σηματοδότησαν την πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ με την επανεκλογή Τραμπ στην προεδρία, είναι στην βάση του υπαρκτός, απολύτως ρεαλιστικός και η δυνητική επίδρασή του στον μετασχηματισμό του διεθνούς συστήματος, αναμένεται να είναι καταλυτική σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και στα ζητήματα τα οποία σχετίζονται με την φυσιογνωμία της νέας γενιάς συμμαχιών, ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, που θα συνθέσουν την νέα

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ωστόσο, όσο απομακρυνόμαστε από το σημείο μηδέν – και ως τέτοιο ορίζεται, ως υπόθεση εργασίας, η ημέρα κατά την οποία ο πρόεδρος Τραμπ ανέλαβε τυπικά και ουσιαστικά την διακυβέρνηση των ΗΠΑ – στο επίπεδο της πολιτικής τουλάχιστον, καταγράφονται ορισμένες κρίσιμες διαπιστώσεις, η ύπαρξη των οποίων καθιστά μάλλον ασαφέςτο αφήγημα, προβληματική την τελική έκβασή του (αν και ουδέποτε αναμενόταν πως θα είναι εύκολη και απροβλημάτιστη) και απροσδιόριστη την συμμαχία των γεωπολιτικών δρώντων που θα αναλάβουν να διαχειριστούν τις εξαιρετικά σύνθετες και πρωτόγνωρες προκλήσεις που ανακύπτουν αντικειμενικά στο νέο συγκρουσιακό περιβάλλον.

Στο πλαίσιο αυτών των διαπιστώσεων, οφείλουμε να καταγράψουμε το γεγονός ότι, από το «πρώτα η Αμερική», οδηγηθήκαμε σχετικά σύντομα - και χωρίς να διαφαίνεται ότι υπάρχει κάποιο επιτελείο το οποίο να σταθμίζει σοβαρά το πραγματικό εύρος των συνεπειών αυτής της μεταστροφής και να παρεμβαίνει διορθωτικά εκεί όπου εμφανίζονται εκτροπές και μη επιθυμητές αποκλίσεις, σε μια νέα κατάσταση η οποία τοποθετεί την «Αμερική μόνη απέναντι σε όλους».

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Πρόκειται για μια εξέλιξη, ή οποία δεν συνιστά απλώς έναν θεμιτό επαναπροσδιορισμό της στρατηγικής μιας Υπερδύναμης σε έναν κόσμο που ανασυντίθεται ταχύτατα και εκ θεμελίων, αλλά για μια επιθετική προσπάθεια που αλλάζει άρδην τους κανόνες του «παιγνιδιού», με τρόπο και σε κατεύθυνση που δεν είναι βέβαιο ότι υπηρετεί και κυρίως δεν είναι διόλου βέβαιο ότι ενσωματώνεται στην στρατηγική επιδίωξη της επόμενης μέρας. Ας γίνουμε σαφέστεροι:

Πρώτον: Η επιθετική εργαλειοποίηση των δασμών έναντι πάντων, με προκλητική επικοινωνιακή ασυνέπεια, με κλυδωνισμούς και εμφανή την έλλειψη αυτοπεποίθησης, με μονομέρεια ως προς τον προσανατολισμό και κυρίως χωρίς παράλληλες υποστηρικτικές πολιτικές που να διασφαλίζουν συνεκτικές διεθνείς σχέσεις και πραγματικά αδιαφιλονίκητα συγκριτικά πλεονεκτήματα ικανά να συνεχίσουν να λειτουργούν απρόσκοπτα εις το διηνεκές, είναι μια διαχείριση εξαιρετικά αμφιλεγόμενη η οποία τροφοδοτεί αβεβαιότητα, διαχειριστική αφερεγγυότητα και ευρύτερη θεσμική απορρύθμιση. Παράλληλα, ενεργοποιεί μια διαδικασία διερεύνησης ανταγωνιστικών απαντητικών τακτικών σε επίπεδο εφαρμοζόμενων πολιτικών, εμπορικών συμπράξεων, θεσμικών παρεμβάσεων κλπ που ανακυκλώνουν το πρόβλημα, διευρύνουν τις αποστάσεις, αναβαθμίζουν τους ανταγωνισμούς και τελικά θα δρομολογήσουν ΜΗ ανατρέψιμες μεταβολές στην λειτουργία του διεθνούς συστήματος.

Το μεγάλο πρόβλημα πάντως, είναι η φυσιογνωμία που θα προσλάβουν αυτές οι μεταβολές και ο κίνδυνος να καταστούν ανεξέλεγκτες, σε ένα περιβάλλον περαιτέρω όξυνσης των αντιθέσεων, με νέους μεσαίους δρώντες να διεκδικούν απαιτητικά σημαντικό μερίδιο στην νέα κατανομή της ισχύος, θα πρέπει να θεωρείται υπαρκτός.

Δεύτερον: Η ΜΗ συντεταγμένη αποδόμηση των παραδοσιακών στρατηγικών συμμαχικών δομών, εν μέσω ενός περιβάλλοντος συγκρούσεων, οδηγεί αναγκαστικά και βίαια στην δημιουργία υποκατάστατων τα οποία με πρόσχημα την διαχείριση της περιφερειακής ασφάλειας, θα μετεξελιχθούν σε γεωπολιτικά τερατουργήματα, επιρρεπή σε ανεξέλεγκτες συμπεριφορές που θα τροφοδοτήσουν ακόμη και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Πρόκειται για μια δυναμική αποσύνθεσης και επαναπροσδιορισμού, κατά βάσην ΜΗ αναστρέψιμη, που ισοδυναμεί με ασκό του Αιόλου, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να καλύψουν το κενό, επενδύοντας τα μέγιστα στην υπερενίσχυση του παραδοσιακού τους τυχοδιωκτισμού ή ακόμη και στην δημιουργία νέων ανταγωνιστικών προσεταιρισμών, πρωτίστως στον παραδοσιακό Ευρωατλαντικό χώρο.

Τρίτον: Η σταθερή υποτίμηση της απαντητικής δυνατότητας των στρατηγικών ανταγωνιστών των ΗΠΑ, μετατρέπει σταδιακά την Αμερικανική Εξωτερική πολιτική από ατμομηχανή των εξελίξεων σε χειραγωγούμενο παρακολούθημα που παρατηρεί τις εξελίξεις, με καταφανή την αδυναμία να παρέμβει σε αυτές, με στάση που προβληματίζει ακόμη και για την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα ανοικτά πολεμικά μέτωπα, τηρώντας άλλοτε ασαφείς αποστάσεις από τους εμπλεκομένους και άλλοτε αντιφατικές ή και καιροσκοπικές συμπεριφορές που δεν οδηγούν πουθενά. Πρόκειται για αδιέξοδες τακτικές που φυσικά έχουν, μεταξύ άλλων, ως μοιραία εξέλιξη, την εμφάνιση εκδηλώσεων καθηλωτικής εσωστρέφειας, που απειλεί να τινάξει στον αέρα το όλον αφήγημα.

Υπάρχουν αιτίες γι’ αυτήν την εξέλιξη;;;

Προφανώς και υπάρχουν. Ο πρόεδρος Τραμπ, υπήρξε ο καταλύτηςπου με την παρουσία του ενεργοποίησε την διαδικασία του ευρύτερου συστημικού μετασχηματισμού. Όμως… Η ανάδειξη του «Τραμπισμού» σε επίσημη κρατική αντίληψη που διαχειρίζεται κατ’ αποκλειστικότητα μια σειρά από σύνθετες συστημικές προκλήσεις, τείνει να εξελιχθεί ταχύτατα σε παράγοντα ανάσχεσης του όποιου αρχικού δυναμισμού και μάλιστα σε συνθήκες κατά τις οποίες η ιδιότυπη επιθετικότητά του, ενεργοποίησε πλήρως τον δυναμισμό των συστημικών ανταγωνιστών της Αμερικανικής Υπερδύναμης.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η δεύτερη σημαντική αιτία, θα πρέπει να αναζητηθεί στην συστηματική υποτίμηση της πολιτικής και της εθνικής στρατηγικής σκέψης. Η υποτίμηση αυτή, υπήρξε συνεπακόλουθο της αποδοχής του «Τραμπισμού» και της ακατάσχετης φλυαρίας ως υποκατάστατο των πάντων, καθώς και της βίαιης εισβολής του τακτικισμού, ως αποκλειστικό εργαλείο διεκπεραίωσης για την διαχείριση συγκρούσεων στρατηγικού χαρακτήρα.

Αναλυτές και στρατηγιστές κάθε λογής, που θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο πλαισιώνοντας επιτελεία επεξεργασίας, διαμόρφωσης και διαχείρισης τη Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αναλώνονται καθημερινά με αρθρογραφία, στην προσπάθεια τους να πείσουν όλους εμάς και φυσικά να εκλαϊκεύσουν ένα πρότζεκτ ή ένα σύστημα επιδιώξεων και ευρύτερων στοχεύσεων το οποίο προφανώς υπάρχει στο μυαλό τους και στο χαρτί, αλλά στην πράξη παραμένει έωλο και χωρίς τις απαραίτητες υποστηρικτικές πολιτικές που θα μπορούσαν να το υπηρετήσουν συστηματικά και στοχευμένα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Αμερικανική εξωτερική πολιτική, εξαντλείται σε μια ιδιότυπη Τραμπικού τύπου επικοινωνία, χωρίςουσιαστική συλλογική επεξεργασία ως προς την ιεραρχημένη διαχείρισή της, χωρίς να δίνεται το απαραίτητο ειδικό βάρος στην μελέτη των δυνητικών αντιδράσεων και χειρισμών των στρατηγικών αντιπάλων, χωρίς να υπάρχει σχέδιο για την στοχευμένη αξιοποίηση του συνόλου ή μέρους των ήδη υπαρχουσών συμμαχιών και την αναγόρευσή τους σε πολλαπλασιαστή της Αμερικανικής ισχύος, χωρίςκάποιου είδους plan B ώστε να διατηρείται ανελλιπώς η πρωτοβουλία των κινήσεων και με τα πάντα να έχουν αφεθεί στον αστερισμό της αυταπάτης… Με το Ιράν να παίζει τα δικά του παιγνίδια δουλεύοντας τους συνομιλητές τους πίσω από την πλάτη τους… Με τον Πούτιν να εκμεταλλεύεται πλήρως και αριστοτεχνικά την ανάγκη των Αμερικανών για ένα success που δεν έρχεται από πουθενά… Με τον Σι να παραμένει αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής ΚΑΙ των εξελίξεων αλλά ΚΑΙ των στρατηγικών χειρισμών…

Και φυσικά με τον Αμερικανό πρόεδρο να ικετεύει κυριολεκτικά για μια θετική είδηση που θα του δώσει την δυνατότητα να την μεταπωλήσει στο εσωτερικό για να προσποριστεί την υπεραξία της. Αλλά… Και με τον Μασκ να τα κάνει λαμπόγυαλο, διότι το κενό που άφησε η πολιτική το γέμισε η φαυλότητα.

Συμπέρασμα: Η εποχή Τραμπ εισέβαλε δυναμικά στην καθημερινότητα των Αμερικανών και του πλανήτη,  έχοντας συλλάβει την βασική ιδέα για κρίσιμες παραμέτρους που θα συνέθεταν το απαραίτητο συστημικό RESTART.

Η απουσία της πολιτικής όμως, η υποβάθμιση της στρατηγικής σκέψης και η υπερδοσολογία «Τραμπισμού», με τρόπο που υποκατέστησε πλήρως την μεθοδική στρατηγική διαχείριση και κυρίως το αποφασιστικό χτύπημα στην αξιοπιστία και στην εμπιστοσύνη, αποδομούν σταδιακά το όλο αφήγημα, μεταθέτοντάς το σε ένα απώτερο μέλλον και υπό την διαχείριση κάποιων ικανών πολιτικών διαχειριστών, ενώ την ίδια στιγμή, δημιουργεί πρωτοφανές λειτουργικό συστημικό κενό στην καρδιά της Υπερδύναμης που αφορά στο σύνολο του Δυτικού κόσμου και η αναπλήρωσή του θα πυροδοτήσει πολύ δυσάρεστες εξελίξεις.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Υ.Γ. Με το παραπάνω σημείωμα προσπαθήσαμε συνοπτικά αλλά με νηφαλιότητα, να αποτιμήσουμε την κατάσταση έτσι όπως διαμορφώνεται αυτήν την στιγμή, αποστασιοποιημένοι από κραυγές, από τα γιούχου και από τα ζήτω των κλακαδόρων, που επιμένουν να κινούνται στον αστερισμό των εντυπώσεων και του ημερήσιου δελτίου προεδρικής φλυαρίας.

The post Γιατί η υπερδοσολογία «Τραμπισμού», απονευρώνει σταθερά το νεο Αμερικανικό αφήγημα appeared first on Militaire.gr.