Εκτατική κτηνοτροφία, ΤΕΛΟΣ

Του Αχιλλέα Τσαπραΐλη*

Ο πρωτογενής τομέας και ιδιαίτερα η κτηνοτροφία, έδωσε διαχρονικά τη λύση σε ζητήματα επιβίωσης, αλλά υπήρξε και εκ των βασικών μοχλών ανάπτυξης μετά από δύσκολες περιόδους για τη χώρα. Είναι  αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι οι χώρες με ισχυρή οικονομία, έχουν έναν πολύ ισχυρό πρωτογενή τομέα, και ειδικά κτηνοτροφία.

Η έλλειψη ενημέρωσης, η παντελήςέλλειψη μακρόπνοων πολιτικών, αλλά και τα κοινωνικά στερεότυπα τα οποίαδημιουργήθηκαν από την δεκαετία του ’70 και δυστυχώς ισχύουν ακόμη, συντέλεσανστην

Επιπλέον, η πιστή αντιγραφήευρωπαϊκών συστημάτων εκτροφής και η χρήση γενετικού υλικού μη προσαρμοσμένουστις ελληνικές εδαφοκλιματικές συνθήκες, οδήγησε στη σοβαρή αύξηση των εισροών,την ποιοτική υποβάθμιση των προϊόντων και τελικά στη δραματική μείωση τηςκερδοφορίας, για την πλειοψηφία των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων της χώρας.

Η κτηνοτροφία, συνολικά φθίνει μεπολύ γρήγορους ρυθμούς. Η εκτατική δε, βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής εξαφάνισηςτης, παρά το γεγονός ότι αποτελεί το μοναδικό βιώσιμο σύστημα.

Απεμπολήσαμε οικειοθελώς τοπρονόμιο να παράγουμε ποιοτικά προϊόντα με χαμηλό κόστος, μάλλον οριστικά καιπιθανόν αμετάκλητα.

Τα πολλά λάθη του παρελθόντος, μετην παροιμιώδη αδράνεια, αλλά και την τραγική δράση, προφανώς δεν διορθώνονται.

Οι σημερινές όμως επιλογές, οιοποίες για κάποιο ανεξήγητο (θεωρητικά) λόγο, συνεχίζουν να καταστρέφουν τηνκτηνοτροφία, θα μπορούσαν να αλλάξουν μόνο εάν οι ιθύνοντες, ως εκ θαύματος, τοαποφάσιζαν ή οι κτηνοτρόφοι και οι καταναλωτές το επέβαλαν.

Από τις βασικότερες αιτίες γιατην εξαφάνιση της εκτατικής κτηνοτροφίας είναι οι δασικές και περιβαλλοντικέςπολιτικές.

Οι περιορισμοί της απαρχαιωμένης,ανεπίκαιρης και απολύτως αντιπαραγωγικής δασικής νομοθεσίας, συνεπικουρούμενεςαπό τον πολύ συχνά «υπερβάλλοντα ζήλο» ή την αδιαφορία, των επιφορτισμένων μετην εφαρμογή της.

Δεν είναι δυνατόν να ισχύουν καινα εφαρμόζονται διατάξεις θεσπισμένες εδώ και 50 ή και πολύ περισσότερα χρόνια,όταν οι συνθήκες, τα δεδομένα και τα ζητούμενα σε αυτή τη χώρα, ήταν εντελώςδιαφορετικά απ’ ότι σήμερα.

Όπως είναι εντελώς απαράδεκτο γιαζητήματα τα οποία θεσμοθετούνται σήμερα να μην λαμβάνεται υπόψη η σημερινήπραγματικότητα.

Χαρακτηριστικό πρόσφατοπαράδειγμα είναι οι δασικοί χάρτες, όπου η έννοια του «βοσκότοπου» απλά, δενυφίσταται. Επιπλέον, ό,τι δεν είναι αγρός (και μάλιστα αρόσιμος) ή «οικιστική πύκνωση»είναι δάσος, ακόμη και τα νεκροταφεία!

Συνέπεια της δασικής καιπεριβαλλοντικής νομοθεσίας είναι και ο υπερπληθυσμός διαφόρων άγριων ζώων ταοποία απαξιώνουν κτηνοτροφικά, τεράστιες περιοχές.

Το πρόβλημα με τους παραδοσιακούςθηρευτές, κυρίως τους λύκους, είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Η τεράστια αύξηση τουπληθυσμού των αγριογούρουνων, σε όλη την επικράτεια, και των ζαρκαδιών σεπολλές περιοχές, συμβάλλουν τα μέγιστα στην πληθυσμιακή έκρηξη και των λύκων.

Οι αρμόδιες αρχές, καθώς καιδιάφοροι «οικολογούντες», είναι ίσως οι μόνοι οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθείότι στην ελληνική ύπαιθρο έχει διαταραχθεί η φυσική ισορροπία και ότι πέραν τωνάλλων πολλών προβλημάτων, αφανίζεται και η εκτατική κτηνοτροφία.

Η ανεξέλεγκτη και με εκθετικόρυθμό δάσωση, αφανίζει τεράστιες εκτάσεις φυσικών, ορεινών και ημιορεινώνβοσκοτόπων. Πλέον καθίσταται πρακτικά αδύνατη η βόσκηση ζώων, σε περιοχές όπουαυτό συνέβαινε για αιώνες.

Η ευκολία τέλος, με την οποίαδεσμεύονται τεράστιες εκτάσεις βοσκοτόπων, για τη δημιουργία φωτοβολταϊκώνπάρκων, οδηγεί στο μαζικό εκτοπισμό κτηνοτρόφων από τις περιοχές τους και εντέλει στην εγκατάλειψη της παραδοσιακής κτηνοτροφίας ή ακόμη και στην έξοδο απότο επάγγελμα.

Βεβαίως, η εκτατική κτηνοτροφία,εκτός των προαναφερθέντων, βάλλεται και από τα γενικά προβλήματα τηςκτηνοτροφίας και του πρωτογενούς τομέα συνολικά.

Η απουσία υποδομών για τηνεύρυθμη λειτουργία των εκμεταλλεύσεων, η έλλειψη κουλτούρας συνεργατισμού σεσυνδυασμό με το αναποτελεσματικό θεσμικό πλαίσιο, οι αθρόες ελληνοποιήσειςπροϊόντων ζωικής προέλευσης και η συστηματική παραπλάνηση του καταναλωτή, ταανεξέλεγκτα καρτέλ που λυμαίνονται το χώρο, το αντιπαραγωγικό και άδικο σύστημακατανομής των ευρωπαϊκών ενισχύσεων, η γραφειοκρατία και η ομηρία των παραγωγώναπό τις πολυδαίδαλες υπηρεσίες και την πολυνομία και τέλος η παντελής έλλειψηενός οραματικού, ρεαλιστικού και εφαρμόσιμου σχεδίου για τον πρωτογενή τομέα,δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία.

Το γεγονός ότι συμβιβαστήκαμε μετην ιδέα της κατανάλωσης προϊόντων, από μοσχάρια που δεν περπάτησαν ποτέ, απόγουρούνια που δεν έφαγαν στη σύντομη ζωή τους ούτε ένα σπόρο δημητριακών καιαπό κοτόπουλα που δεν είδαν ποτέ το φως της μέρας, δεν σημαίνει ότι αυτό είναιφυσιολογικό. Όταν διαταράσσεται η διατροφική αλυσίδα, διαταράσσεται ο ίδιος οκύκλος της ζωής και αποκλείεται κάθε έννοια αειφόρου και φιλοπεριβαλλοντικής ανάπτυξης.

Η εκτατική κτηνοτροφία εκπέμπει SOS γιατί κινδυνεύει. Ηαπώλειά της θα έχει πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ όσες κάποιοιφαντάζονται.

* Ο Αχιλλέας Τσαπραΐλης είναι Κτηνοτρόφος, Πρόεδρος της Ένωσης Εκτροφέων Ελληνικής Βραχυκερατικής Φυλής Βοοειδών και Πρόεδρος του Συλλόγου Κτηνοτρόφων Αργιθέας

The post Εκτατική κτηνοτροφία, ΤΕΛΟΣ appeared first on MeatNews.gr.