Γιατί κάποιοι άνθρωποι παγιδεύονται σε τοξικές σχέσεις -Τα προειδοποιητικά σημάδια που αγνοούν

«Γιατί συνεχίζω να προσελκύω τοξικούς ανθρώπους;» Αναρωτήθηκε ο Έζρα με δάκρυα στα μάτια και με τα χέρια του να καλύπτουν το πρόσωπό του, σε μια προσπάθεια να κρύψει την ντροπή που ένιωσε έπειτα από έναν ακόμη χωρισμό.

«Νιώθω σαν να είμαι μαγνήτης για μπερδεμένους ανθρώπους, στην αρχή φαίνονται καλοί αλλά στο τέλος πάντα πληγώνομαι, ό,τι και να κάνω».

Ο Έζρα είναι μόνο ένας από τους πολλούς θεραπευόμενους που έχει αναλάβει η ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, Κέιτι Γκιλς.

Ο Έζρα ανησυχεί ότι προσελκύει συνεχώς τοξικούς συντρόφους, με αποτέλεσμα να πληγώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο ίδιος μιλώντας στην Κέιτι, ανέφερε ότι δεν είχε παρατηρήσει εξαρχής τα red flags, ωστόσο ένα χρόνο αργότερα, με το τέλος της σχέσης, είδε πιο καθαρά.

Ανέσυρε στην μνήμη του περιστατικά τα οποία τότε δεν λάμβανε σοβαρά υπόψη. Για πολλούς από εμάς, είναι εύκολο να παραμερίζουμε τα προειδοποιητικά σημάδια, καθώς δεν θεωρούμαστε αντικειμενικοί παρατηρητές στην προσπάθειά μας να αγαπηθούμε από τον οποιονδήποτε.

Γιατί οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τα red flags

Όλοι οι άνθρωποι έχουν πιθανότητες να βρεθούν σε μία τοξική σχέση, παρόλα αυτά ορισμένοι φαίνεται πως είναι πιο επιρρεπείς και ακολουθούν αυτό το μοτίβο σχέσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γιατί συμβαίνει αυτό όμως;

Για να δώσουμε μία εξήγηση σε αυτό το παράδοξο, θα πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε τις πρώιμες εμπειρίες μας, οι οποίες είναι αυτές που ουσιαστικά μας έμαθαν τις συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Κατά την διάρκεια των αναπτυξιακών σταδίων της ζωής μας, μαθαίνουμε ορισμένα πρότυπα συμπεριφοράς από τους φροντιστές μας τα οποία ενδέχεται να είναι δυσλειτουργικά. Έπειτα, στην ενήλικη ζωή μας, όπου ξεκινάμε να σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους αυτά τα δυσλειτουργικά πρότυπα εμφανίζονται και στις σχέσεις μας. Επομένως, εν αγνοία μας, ο τρόπος που φερόμαστε στις σχέσεις μας είναι μία μίμηση της αλληλεπίδρασης με τους φροντιστές μας -δυσλειτουργική ή μη.

Αν δεν επέμβουμε για να αναπτύξουμε περισσότερη αυτογνωσία για τις συμπεριφορές μας, είτε μέσω θεραπείας είτε μέσω συνεχούς αναστοχασμού, συνήθως συνεχίζουμε να ακολουθούμε αυτά τα επιβλαβή πρότυπα και στην ενήλικη ζωή. Συνοψίζοντας, αγνοούμε τις καταστροφικές συμπεριφορές επειδή δεν εγγράφονται στο μυαλό μας ως δυσλειτουργίες- αλλά ως «κανονικές», αφού έχουμε συνηθίσει να είμαστε έτσι.

Τα δυσλειτουργικά μοτίβα της οικογένειάς μας

Επομένως, τα προειδοποιητικά σημάδια ενός συντρόφου, είναι δύσκολο να εντοπιστούν εάν μιμούνται δυσλειτουργίες που θεωρούνταν φυσιολογικές ή αποδεκτές στην οικογένειά μας.

Η επιστροφή στις πρώιμες εμπειρίες μας μας δίνει μια εικόνα για τις ενήλικες σχέσεις μας. Δεδομένου ότι μιμούμαστε συχνά μοτίβα και εμπειρίες από τους πρώτους φροντιστές και τις οικογένειές μας, είναι σύνηθες να τα επαναλαμβάνουμε στις σχέσεις μας. Με άλλα λόγια, αν δεν γνωρίζουμε ακόμη ότι κάτι είναι τοξικό, δεν ξέρουμε να το αποφύγουμε.

Για παράδειγμα, εάν βιώσαμε παραμέληση ή κακοποίηση στην οικογένεια μας, πιθανότατα έπρεπε να δημιουργήσουμε μηχανισμούς αντιμετώπισης για να διαχειριστούμε αυτές τις εμπειρίες. Ωστόσο πολλοί από εμάς, μεγαλώσαμε αγνοώντας ή μην έχοντας την ικανότητα να κατανοήσουμε τις εμπειρίες αυτές όπως χρειαζόταν.

«Ο μπαμπάς μας αγαπάει, απλώς θυμώνει μερικές φορές».

«Οι μαμάδες συνήθως συμπεριφέρονται έτσι, είναι φυσιολογικό. Πρέπει απλώς να προσποιούμαστε ότι δεν συνέβη και να συνεχίσουμε κανονικά».

Ακόμη και όταν είμαστε μεγάλοι σε ηλικία, μπορεί να χρειαστεί χρόνος για να αναγνωρίσουμε αυτές τις εμπειρίες ως δυσλειτουργικές ή ακόμα και τραυματικές, γιατί όπως είπαμε τις αναγνωρίζουμε ως «οικείες».

Αυτοπαρατήρηση, αυτοκριτική, αναστοχασμός

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; «Θα μπορέσω ποτέ να έχω μια υγιή σχέση;» αναρωτιόμαστε. Η απάντηση σε αυτό το πολύπλοκο ερώτημα είναι ότι εξαρτάται από το πόσο έχετε αναπτύξει την αυτοκριτική σας σκέψη και κατά πόσο είστε διατεθειμένοι να «δουλέψετε» για να ανακαλύψετε τον εαυτό σας και τις σχέσεις σας. Σίγουρα, δεν εμπλέκονται όλοι οι άνθρωποι που βίωσαν τραύμα από την οικογένειά τους σε δυσλειτουργικές σχέσεις ή και το αντίστροφο, αλλά σαφώς και πολλοί από εμάς θα παρουσιάσουμε δυσλειτουργικούς τρόπους αλληλεπίδρασης με άλλους κάποια στιγμή στην ζωή μας.

Η βασική διαφορά είναι ότι θα πρέπει αρχικά να αναγνωρίσουμε αυτή τη συμπεριφορά ως δυσλειτουργική και έπειτα να αναπτύξουμε κάποιες ικανότητές μας (αυτοκριτική, παρατήρηση, αναστοχασμός, journaling) για να τα πάμε καλύτερα. Αλλά δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να μάθουν τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.

Το «κλειδί» είναι να μπορείτε να αντιλαμβάνεστε έγκαιρα τα προειδοποιητικά σημάδια, να τα εντοπίζετε και να έχετε αυτογνωσία ως προς το τι αξίζετε.

Ορισμένοι άνθρωποι ανησυχούν ότι δεν θα βρουν άλλον σύντροφο, επομένως συμβιβάζονται με λιγότερα από αυτά που τους αξίζουν πραγματικά. Χρειάζεται χρόνος για να ανακαλύψετε τον εαυτό σας και τον σύντροφό σας, αλλά να θυμάστε πως η επίγνωση είναι το πρώτο βήμα.

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr