Υποσχέσεις Πινόκιο από τα κόμματα στην Ιταλία

Έχοντας εισέλθει στις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας στην Ιταλία, καθώς την Κυριακή 4 Μαρτίου διεξάγονται οι εθνικές εκλογές, τα κόμματα, προκειμένου να δελεάσουν τους ψηφοφόρους και να κερδίσουν την προτίμηση τους, δεν φείδονται ψεμάτων. Οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις των κομμάτων σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν τα όσα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας.

Βέβαια στην Ιταλία

οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές τονίζουν σε όλες τις παρεμβάσεις τους ως απραγματοποίητες τις υποσχέσεις από οικονομική άποψη, καθώς η χώρα έχει βυθιστεί σε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος.

Μάλιστα υπολόγισαν το κόστος των παροχών του κάθε κόμματος, οι οποίες και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθούν:

* Το Δημοκρατικό Κόμμα (PD, κεντροαριστερά) του Ματέο Ρέντσι παρουσιάζει τον πιο χαμηλό λογαριασμό: 35 δισεκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με το κόμμα, 38,6 δισ. σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Δημοσίων Λογαριασμών της Ιταλίας του Καθολικού Πανεπιστημίου (Osservatorio CPI) και 56,4 δισ. σύμφωνα με τον οικονομολόγο Ρομπέρτο Περότι, του πανεπιστημίου Μποκόνι του Μιλάνου.

* Οι υποσχέσεις του Κινήματος Πέντε Αστέρια (M5S, λαϊκιστικό) κοστίζουν 78,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του κόμματος, 103,4 δισ.. σύμφωνα με το Osservatorio CPI και 108 δισεκ. σύμφωνα με τον Περότι.

Για τον συνασπισμό της δεξιάς/ακροδεξιάς οι υπολογισμοί απογειώνονται: 136,2 δισ. ευρώ σύμφωνα με το Osservatorio και για τον Περότι από 171 δισ. στο καλύτερο σενάριο μέχρι …310 δισ. ευρώ.

Η κλίμακα του λαϊκισμού

Σύμφωνα με τον Περότι, «οι προεκλογικές υποσχέσεις είναι σε μια διαφορετική κλίμακα σε σχέση με το παρελθόν». Έχοντας έλθει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, «τα λαϊκιστικά κινήματα, η Λέγκα και το M5S, δεν έχουν τίποτα να χάσουν και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δίνουν υποσχέσεις, ελπίζοντας να κερδίσουν ψήφους», σημειώνει. «Τα υπόλοιπα κόμματα αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν.»

«Προφανώς, δεν θα εφαρμόσουν αυτές τις υποσχέσεις στο σύνολό τους», διευκρινίζει ο οικονομολόγος.

Ο Νικόλα Νόμπιλε, ειδικός στην Oxford Economics, κάνει από την πλευρά του λόγο για «απραγματοποίητες ή ανώφελες» υποσχέσεις και εκτιμά πως η χώρα θα πρέπει, αντίθετα, να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχει δεσμευθεί προκειμένου να ενισχύσει την ανάπτυξη, όπως να βελτιώσει την επαγγελματική κατάρτιση, αντί να επιστρέφει σε άλλες που έχουν ήδη γίνει (συνταξιοδοτικό κ.λπ.)

Ποια η επίδραση στο χρέος;

«Αν εφαρμοστεί έστω το ένα τρίτο των υποσχέσεων, η Ιταλία θα ξεπεράσει το όριο του 3% του ΑΕΠ στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Τώρα βρισκόμαστε στο 2,5% και θα αρκούσαν επιπλέον δαπάνες 8 δισ. για να φθάσουμε στο 3%», σημειώνει ο Περότι.

Έτσι, «αν ο ενιαίος φόρος έχει ένα κόστος γύρω στα 65 δισ. ευρώ, για να ανακτήσουμε αυτά τα χρήματα μέσω της αύξησης του ΑΕΠ, πρέπει η ανάπτυξη να φθάσει τα 160 δισ., δηλ. 9% του σημερινού ΑΕΠ, πράγμα αδιανόητο», λέει.

Τα κόμματα, με εξαίρεση τη Λέγκα, έχουν ωστόσο δεσμευθεί να τηρήσουν το όριο του 3% που έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να περικοπούν δαπάνες, εκτιμά ο Τζακ Άλεν.

Το θέμα του χρέους είναι ευαίσθητο στην Ιταλία, καθώς ανέρχεται στα 2.256 δισ. ευρώ ή στο 131,6% του ΑΕΠ και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα.

Τα κυριότερα κόμματα διαβεβαίωσαν πως θα μειώσουν το ποσοστό αυτό, όμως, σύμφωνα με το Osservatorio CPI, χωρίς να προβλέπεται νέα κάλυψη των δαπανών τις οποίες υπόσχονται, αναμένεται να φθάσει μέσα σε τέσσερα χρόνια το 134,8% του ΑΕΠ με το πρόγραμμα του PD, το 135,8% με εκείνο του FI και το 138,4% με εκείνο του M5S.