Τίποτε δεν αλλάζει, εάν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς…

Επιστρέφουν δειλά-δειλά οι εκδρομείς από τα μέρη όπου παραθέρισαν – έστω και για λίγες μέρες – και η Αττική αρχίζει να επιστρέφει κι αυτή στους γνώριμους ρυθμούς της. Παράλληλα, αρχίζει και ο προϋπολογισμός των επόμενων δράσεων ενόψει ενός ακόμη χειμώνα που μόνο εύκολος δεν προοιωνίζεται.

Στην Αυτοδιοίκηση κορυφώνονται πλέον οι ζυμώσεις προκειμένου να «στηθούν» οι νέες ισορροπίες στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, καθώς μετά τις ορκωμοσίες, που θα λάβουν χώρα την τελευταία εβδομάδα

του Αυγούστου, ξεκινά επισήμως και η νέα δημοτική περίοδος. Μια περίοδος που – παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις που ψήφισε η κυβέρνηση – δεν παύει να αποτελεί «γρίφο» για το πώς θα εξελιχθεί στη βάση των πλειοψηφιών που διαμόρφωσε το σύστημα της απλής αναλογικής.

Από την άλλη, τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών όχι μόνο δεν έχουν βρει λύσεις, αλλά διαρκώς διογκώνονται, κάτι που αναδεικνύεται μάλιστα με τραγικό τρόπο σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως συνέβη με τα συμβάντα σε Χίο και Σπάρτη, όπου ένας νέος έχασε τη ζωή του και ένα 10χρονο παιδί τραυματίστηκε σοβαρά λόγω κακοσυντηρημένων δημοτικών αθλητικών χώρων. Κι αν η πρώτη μας αντίδραση ήταν να «κρεμάσουμε» τους δημάρχους, ίσως να ήταν χρησιμότερο να σκύψουμε με σοβαρότητα στο πρόβλημα και να αναδείξουμε τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν – και δυστυχώς θα οδηγήσουν και στο μέλλον – σε παρόμοια τραγικά γεγονότα.

Με το «τίποτε δεν αλλάζει» δεν καταφέραμε πολλά πράγματα. Μήπως να δοκιμάσουμε να γίνουμε μέρος των αλλαγών που διεκδικούμε στις ζωές μας;

Όντως, ο αυτοδιοικητικός χώρος χαρακτηρίζεται από χρόνιεςπαθογένειες, μόνο που αυτές δεν προέκυψαν αφ’ εαυτού, αλλά κληροδοτήθηκαν απότην κεντρική εξουσία, η οποία άσκησε και επιμένει να ασκεί ασφυκτικό έλεγχοστην Αυτοδιοίκηση. Όταν η πλειονότητα των αιρετών προωθούνται με βάση τιςκομματικές περγαμηνές τους και όταν εμείς οι πολίτες εξακολουθούμε ναεπιλέγουμε τους τοπικούς κυβερνήτες με κριτήρια κομματικής καθαρότητας, δενμπορούμε να περιμένουμε να επέλθει πραγματική αναγέννηση του αυτοδιοικητικούθεσμού. Απλώς θα ανακυκλώνουμε και στην Αυτοδιοίκηση το «τελειωμένο» πολιτικόμοντέλο που ταλαιπωρεί για δεκαετίες το σύνολο της χώρας.

Μοναδικό «αντίδοτο» σε όλα αυτά είναι η ενεργοποίηση του καθενόςαπό εμάς, στον βαθμό που μπορούμε και στον χώρο που κινούμαστε. Μόνο εάνκινητοποιηθούμε, εάν πάψουμε να δεχόμαστε μοιρολατρικά ότι «τίποτε δεναλλάζει», εάν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και πιέζουμε προς πάσα κατεύθυνσηγια να γίνονται σεβαστά από τους όποιους κυβερνώντες, μπορούμε να διατηρήσουμετις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.

Ο αυτοδιοικητικός Τύπος οφείλει και μπορεί να συμβάλλει σεαυτό, όχι λειτουργώντας απλώς ως μέσο δημοσίευσης καταγγελιών, αλλά και ωςφορέας «ζύμωσης» ιδεών και προτάσεων των πολιτών, που μπορούν να καταστήσουντον κόσμο γύρω μας λίγο καλύτερο. Με τις όποιες παθογένειες χαρακτηρίζουν καιτον συγκεκριμένο κλάδο, δεν παύει να αποτελεί ένα χρήσιμο «εργαλείο» για κάθεενεργό πολίτη. Στο χέρι του τελευταίου είναι πώς και πόσο θα χρησιμοποιήσει τονΤύπο για να αναδείξει τα προβλήματα στη γειτονιά του, να προτείνει λύσεις, ναπιέσει για αλλαγές.

Με το «τίποτε δεν αλλάζει» δεν καταφέραμε πολλά πράγματα.Μήπως να δοκιμάσουμε να γίνουμε μέρος των αλλαγών που διεκδικούμε στις ζωέςμας;

The post Τίποτε δεν αλλάζει, εάν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς… appeared first on Ενυπόγραφα.