Τα συμπεράσματα από τα πρωτοφανή αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών

Ο Εμανουέλ Μακρόν μπορεί να κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Απριλίου εξασφαλίζοντας μια νέα πενταετή θητεία στην εξουσία, ωστόσο, οι βουλευτικές εκλογές "πάγωσαν" το χαμόγελό του.

Μακρόν, Μελανσόν και Λεπέν: οι τρεις πρωταγωνιστές του πρώτο γύρου των προεδρικών εκλογών του Απριλίου βρέθηκαν να κοντράρονται δύο μήνες μετά, για τις έδρες στη γαλλική εθνοσυνέλευση,

με τα εκλογικά αποτελέσματα ωστόσο αυτήν τη φορά να αποτυπώνουν τάσεις όχι πολιτικής συνέχειας αλλά ρήξης και αναδιαμόρφωσης του πολιτικού τοπίου.

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, που πραγματοποιήθηκαν σε δύο γύρους – στις 12 και 19 Ιουνίου – έρχονται πια να ανακατέψουν την τράπουλα σε βάρος της πολιτικής «παράδοσης» που ήθελε τον νικητή των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία να επικρατεί παράλληλα και στην εθνοσυνέλευση ελέγχοντας την πλειοψηφία, χωρίς δηλαδή να υποχρεώνεται σε πολιτικά άβολες «συγκατοικήσεις» με πρωθυπουργούς από αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις.

Τα τελικά στοιχεία που παρείχε το υπουργείο Εσωτερικών δίνουν στον συνασπισμό του Μακρόν 246 από τις 577 έδρες. Απέχει δηλαδή 44 έδρες από την απόλυτη πλειοψηφία, ενώ χάνει 100 έδρες σε σχέση με τις 346 που κατείχε μέχρι τις χθεσινές εκλογές.

Η αριστερή συμμαχία «NUPES», υπό τον επικεφαλής της ριζοσπαστικής αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν εξασφάλισε 131 έδρες και είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση, ο ακροδεξιός «Εθνικός Συναγερμός» της Μαρίν Λεπέν θα καταλάβει 89 έδρες, σχεδόν δεκαπενταπλάσιες απ' ό,τι στην απερχόμενη εθνοσυνέλευση, ενώ η παραδοσιακή δεξιά –οι Ρεπουμπλικάνοι, κέρδισαν 61 έδρες. Η αποχή έφθασε το 53,77%.

Συμπεράσματα

Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως:

Η φθορά για τις δυνάμεις που πρόσκεινται στον Μακρόν είναι «συντριπτική», καθώς εκείνος δεν κατάφερε ούτε καν να προσεγγίσει την πλειοψηφία των (τουλάχιστον 289) εδρών στην Εθνοσυνέλευση, ενώ παράλληλα είδε και κάποιους από τους υπουργούς του που είχαν θέσει υποψηφιότητα να ηττώνται στην κάλπη.Η φθορά είναι όμως αισθητή και για την άλλοτε κυβερνώσα κεντροδεξιά (γύρω από τους Ρεπουμπλικάνους – πρώην UMP) που είδε τις έδρες της να μειώνονται σημαντικά, σχεδόν στο μισό, από περισσότερες από εκατό που ήταν σε περίπου 60.Η άνοδος για τον Μελανσόν είναι, στον αντίποδα, εντυπωσιακή, όχι μόνο επειδή εκείνος πολλαπλασίασε τις έδρες του αλλά και επειδή τις πολλαπλασίασε έχοντας εν τω μεταξύ προσελκύσει και άλλες παρατάξεις υπό την δική του ηγετική ομπρέλα, λειτουργώντας έτσι ως νέος (αδιαφιλονίκητος;) πόλος στον χώρο της γαλλικής αριστεράς.Η άνοδος της Λεπέν είναι ωστόσο εκείνη που συγκλονίζει, καθώς μιλάμε για ένα κόμμα που, ενώ είχε αρχικά επτά – και εν συνεχεία οχτώ – έδρες στη βουλή, πλέον ανεβαίνει στις… 89… δεκαπλασιάζοντας τη δύναμή του.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, ωστόσο, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς και τα εξής:

Τα μεγάλη κέρδη για τον Μελανσόν και το μπλοκ της Αριστεράς δεν μεταφράστηκαν τελικώς, αν και υψηλά, σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αντιθέτως, οι 131 ή 142 έδρες του NUPES απέχουν πολύ από την πλειοψηφία των 289 εδρών, κι αυτό παρά το γεγονός πως μιλάμε για ένωση σειράς κομμάτων (La France Insoumise – LFI, French Communist Party – PCF, Europe Ecology – The Greens – EELV), μεταξύ των οποίων έχουν ενταχθεί (απρόθυμα;) και οι άλλοτε κυβερνώντες Σοσιαλιστές (PS).

Το στοίχημα Μελανσόν

Το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι εάν αυτή η σύμπραξη της αριστεράς θα καταφέρει να παραμείνει ενωμένη το προσεχές διάστημα. Υπό αυτήν την έννοια, η πρόταση μομφής που έσπευσε να ανακοινώσει πως θα καταθέσει στις αρχές Ιουλίου η NUPES κατά της κυβέρνησης της Ελιζαμπέτ Μπορν ίσως να είναι και ένας τρόπος προκειμένου εκείνη (η αντιπολιτευόμενη συμμαχία της αριστεράς) να καταφέρει να παραμείνει συσπειρωμένη περιορίζοντας τις όποιες τάσεις αποκλίσεων.

Κατά τα λοιπά, βέβαια, το μεγάλο ερώτημα επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον ίδιο τον Μακρόν, τα περιθώρια των κυβερνητικών ελιγμών του οποίου περιορίζονται σημαντικά στην αρχή της δεύτερης πενταετούς θητείας.

Οι βεβαιότητες – όποιες και αν είχαν απομείνει – έχουν πια εξανεμιστεί μέσα σε ένα πολιτικό τοπίο που είναι περισσότερο κατακερματισμένο από ποτέ άλλοτε, όπως σημειώνει σε ανάλυσή της η Mariama Darame για τη Le Monde.

Το αγκάθι Λεπέν

Ο Μακρόν θα κληθεί, πλέον, από την πλευρά του να βρει νέους συμμάχους στην Εθνοσυνέλευση, πλην όμως οι Ρεπουμπλικάνοι, που είναι πιο κοντά σε εκείνον πολιτικά, διαμηνύουν (προς το παρόν τουλάχιστον) πως θα παραμείνουν στην αντιπολίτευση. Μια εναλλακτική πρακτική διέξοδος για τον Μαρκόν θα ήταν το να μπορεί να εξασφαλίζει κάποιες «ευέλικτες συμμαχίες» κατά περίπτωση, ανάλογα δηλαδή με τις ανάγκες που θα ανακύπτουν κάθε φορά και με τα προς ψήφιση νομοσχέδια, κάτι το οποίο θα τον καθιστούσε βέβαια εξαιρετικά ευάλωτο.

Πόσο εφικτό είναι όμως ακόμη και αυτό μέσα σε ένα περιβάλλον οξυνόμενης πόλωσης, με φόντο ένα πολιτικό τοπίο που αναδιαμορφώνεται πάνω στα συντρίμμια της κατάρρευσης άλλοτε κραταιών κομματικών πόλων;

Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον διαγράφεται δύσβατο για τον 44χρονο Γάλλο πρόεδρο που θα έχει τώρα να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αριστερά του Μελανσόν αλλά και (πολύ δε περισσότερο) την ακροδεξιά της Λεπέν, μια ακροδεξιά η οποία θα μπορεί στο εξής, με τη δύναμη που της εξασφαλίζουν οι 89 βουλευτές που διαθέτει, να καταθέτει προτάσεις μομφής, να υψώνει νομοθετικά εμπόδια και να διεκδικεί την προεδρία επιτροπών (βλ. Finance Committee) από τις οποίες κρίνονται πολλά…

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η πολιτική παράλυση διαφαίνεται πια από πιθανή έως πολύ πιθανή. Στο ίδιο πλαίσιο ωστόσο, φαντάζει πια πιθανό και το ενδεχόμενο μιας νέας προσφυγής στις κάλπες.

εκλογέςσυμπεράσματα