Εξι προτάσεις για τη μετανάστευση

Αρθρο του Ζιλιέν Μαρτέν στο περιοδικό L’Obs

Η πρωτοβουλία γεννήθηκε πριν εγκαινιάσει ο Εμανουέλ Μακρόν τη «μεγάλη εθνική συζήτηση», πριν και από την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ύστερα από ένα καλοκαίρι στη διάρκεια του οποίου η δημοτικότητα του Γάλλου προέδρου κατέρρευσε, μια μικρή ομάδα άρχισε να επεξεργάζεται προτάσεις για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης. Επικεφαλής αυτής της ομάδας ήταν η πρώην υφυπουργός Ζιλιέτ Μεαντέλ και μέλη της ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο βουλευτής Ιβ

Μπλεν και ο οικονομολόγος Φιλίπ Αγκιόν. Στις εργασίες όμως αναμίχθηκαν και δεκάδες οργανώσεις.
Πολύ γρήγορα, η ομάδα αυτή επεκτάθηκε σε άλλα δύο θέματα: την επανάσταση του οικονομικού και οικολογικού μοντέλου και τη μάχη κατά των ανισοτήτων. «Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η δημοκρατία πηγαίνει όλο και πιο άσχημα και η δυσπιστία απέναντι στην ηγετική τάξη μεγαλώνει συνεχώς», λέει η Μεαντέλ, που ανήκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα αλλά σήμερα είναι ανεξάρτητη.
Το πιο δύσκολο θέμα είναι φυσικά η μετανάστευση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 60% των Γάλλων θεωρούν ότι η Γαλλία δεν είναι αρκετά αποφασιστική στο ζήτημα αυτό και το 40% πιστεύουν ότι δεν είναι αρκετά ανθρώπινη. «Ας σταματήσουμε να λέμε ό,τι να ’ναι για τη μετανάστευση», λέει ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. «Αυτό που χρειάζεται είναι να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή υπηρεσία προσφύγων, με δικό της προϋπολογισμό, που θα βοηθά τις τοπικές οργανώσεις οι οποίες δέχονται τους πρόσφυγες».
Το περιοδικό L’Obs παρουσίασε τις έξι προτάσεις στις οποίες κατέληξαν οι οργανώσεις για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης στη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη.
1) Να μην ανατίθεται σε άλλους ο έλεγχος των ευρωπαϊκών συνόρων. Το έργο αυτό ανήκει στη Frontex και η Ευρώπη το έχει αναθέσει στην Τουρκία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις αρχές της. Από την άλλη πλευρά, οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί με τις χώρες της Αφρικής για τον περιορισμό της παράτυπης μετανάστευσης και το εμπόριο ανθρώπων δεν έχουν γίνει σεβαστές. Η Ευρώπη πρέπει λοιπόν να ενισχύσει τη Frontex και να ιδρύσει ένα σώμα αστυνομικών για την προστασία των ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο.
2) Να ανοίξει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό γραφείο για το δικαίωμα του ασύλου. Πρέπει να αλλάξουν οι συμφωνίες του Δουβλίνου ΙΙ (2003), που υποχρεώνουν τους μετανάστες να ζητούν άσυλο στην πρώτη χώρα όπου πατούν το πόδι τους, και να υιοθετηθεί μια ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου που να είναι κοινή για όλες τις χώρες – μέλη. Επειδή κάτι τέτοιο δύσκολα θα γίνει δεκτό από τους 28, μπορεί προς το παρόν να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος των ενισχυμένων συνεργασιών μεταξύ πολλών χωρών.
3) Να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή σημαία για τα ανθρωπιστικά πλοία. Τα τρία τελευταία χρόνια έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες πρόσφυγες προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη. Τα ανθρωπιστικά πλοία όμως που έχουν ναυλώσει οι ΜΚΟ έχασαν τον περασμένο Σεπτέμβριο τη σημαία τους και, κατά συνέπεια, το δικαίωμα της ναυσιπλοΐας. Η χορήγηση βοήθειας στους ανθρώπους που κινδυνεύουν στη θάλασσα δεν είναι φιλανθρωπικό έργο, αλλά νομική υποχρέωση που καθορίζεται στις διεθνείς συνθήκες.
4) Η πολιτική ενσωμάτωσης των προσφύγων και μεταναστών είναι ανύπαρκτη. Η ενσωμάτωση αυτή όμως είναι αναγκαία για την κοινωνική συνοχή και την οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να υιοθετηθεί ένα σύστημα διδασκαλίας που θα επιτρέπει στους μετανάστες να μαθαίνουν τη γλώσσα, να εφαρμοστεί μια πολιτική αποκλειστικά για τη μετανάστευση, να συντονιστούν όλες οι κοινωνικές, υγειονομικές και εκπαιδευτικές πολιτικές που απαιτούνται για την ενσωμάτωση αυτή.
5) Πρέπει να υιοθετηθούν μέτρα για την υποδοχή των ασυνόδευτων παιδιών. Τα μέσα που υπάρχουν σήμερα δεν αρκούν και δεν παρακολουθεί κανείς τη διαδρομή αυτών των παιδιών.
6) Για να γίνονται δεκτοί σε καλές συνθήκες οι μετανάστες, πρέπει οι κανόνες να είναι σαφείς, διαυγείς και αποτελεσματικοί. Στο δικαίωμα του ασύλου δεν χωρούν ποσοστώσεις. Το μέτρο αυτό όμως μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση της οικονομικής μετανάστευσης. Και να μη βασίζεται στην εθνικότητα, αλλά στις ανάγκες που υπάρχουν για την απασχόληση.
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ