Πατριωτισμός: Αξία ατομική

Μέσ' στην πατρίδα δεν είμαι απλώς ταξιδευτής

Από τον
Μενέλαο Σπυράκο

Διάβαζα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το προηγούμενο διάστημα την ιστορία του κυρίου Γιώργου. Ο κύριος Γιώργος, λοιπόν, Μακεδόνας στην καταγωγή, συνταξιούχος πλέον στα 65 του χρόνια, λίγο από αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος, λίγο από ντροπή για το τι θα πουν οι φίλοι του στο καφενείο, ξεκίνησε και πήγε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Εχοντας χρόνια να πάει Θεσσαλονίκη, χάθηκε και βρέθηκε στην Καμάρα. Βλέποντας εκεί κάποιους νέους συγκεντρωμένους, πλησιάζει και τους ρωτάει: «Μόνο τόσοι είμαστε για το συλλαλητήριο;» Ενας από την παρέα τού απαντάει: «Σε λάθος συγκέντρωση είσαι, παππού, εσύ θες να πας στον Λευκό Πύργο». Και απαντάει ο κυρ Γιώργος: «Εγώ θα πάω, εσείς δεν θα ’ρθετε;»

Η ιστορία αυτή μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά από τον καθένα. Ανάμεσα στα πολλά, όμως, δείχνει καθαρά πως για τον καθένα ο πατριωτισμός ερμηνεύεται διαφορετικά. Ο πατριωτισμός, αυτή η ευγενής αξία, είναι ατομική.

Οι χαρακτηρισμοί, λοιπόν, των πολιτών που μετείχαν και θα συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο από στελέχη και βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού, πέρα από προσβλητικοί, απαξιώνουν και την ατομικότητα καθενός μας και πηγάζουν από τα δύο ιδεολογικοπολιτικά «αδελφάκια», τον προλεταρισμό και τον φασισμό, που εκπροσωπούν άλλωστε τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού. Τι οδήγησε, όμως, σε αυτή την ακραία επίθεση; Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Σε μια διαπραγμάτευση ο ενδιάμεσος, στην περίπτωσή μας ο Μάθιου Νίμιτς, ενημερώνεται για το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης κάθε πλευράς. Στη συνέχεια προσπαθεί να βρει τα σημεία σύγκλισης και να δημιουργήσει ένα κοινά αποδεχτό και από τις δυο πλευρές πλαίσιο, πάνω στο οποίο θα επέλθει η τελική συμφωνία. Οταν αυτό βρεθεί, ενημερώνει και τις δύο πλευρές, ώστε αυτές να αρχίσουν μια διαπραγμάτευση στο εσωτερικό της χώρας τους για να μπορέσουν να έχουν και την κοινή αποδοχή.

Οταν, λοιπόν, ο Νίμιτς εξέφρασε δημόσια τις πιθανές ονομασίες των Σκοπίων, δεν εξέφρασε μια προσωπική άποψη, αλλά τα κοινά σημεία σύγκλισης των δύο πλευρών. Αυτό μας κάνει ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση ήταν σύμφωνη με τις προτάσεις αυτές.

Η αντίδρασή της, λοιπόν, και κυρίως του κυβερνητικού εταίρου ΑΝ.ΕΛ., δεν ήταν η μονομερής, όπως τη χαρακτήρισαν, ενέργεια του ενδιάμεσου, αλλά η στέρηση χρόνου για την επικοινωνιακή προσπάθειά τους ώστε να μειώσουν την αντίδραση των Ελλήνων στην ουσιαστικά πλήρη και άνευ όρων παραχώρηση της ονομασίας της Μακεδονίας στη γείτονα. Πράγμα που αποδεικνύεται και από τη συναίνεση του προέδρου τους Π. Καμμένου σε σλαβική ονομασία. Δηλαδή τι διαφορά έχει για τον κύριο Καμμένο το Μακεντόντσι με το Μακεδονία;

Η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν παραδειγματική. Εθεσε το δικό της πλαίσιο διαπραγμάτευσης, όρισε τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων και έμεινε σταθερή στην εθνική γραμμή του 2008. Για μένα δεν νοείται να μετέχει δυνάμει πρωθυπουργός σε συλλαλητήρια. Δεν είναι αυτός ο θεσμικός ρόλος του. Η Νέα Δημοκρατία ήταν και είναι η υπεύθυνη πολιτική δύναμη της χώρας. Δεν προέρχεται από κινήματα πλατείας, δεν κινητοποίησε ποτέ συλλαλητήρια, πορείες ή απεργίες και, όπως είπαμε και παραπάνω, ο πατριωτισμός είναι ατομικό καθήκον του καθενός μας. Η χώρα δεν χρειάζεται άλλους πολιτικούς, από όποιον χώρο, που εκμεταλλεύτηκαν τα κατά καιρούς αισθήματα των πολιτών.
Εγω θα είμαι στο συλλαλητήριο, αλλά δεν σας καλώ να έρθετε. Αν το νιώθετε, θα είστε ούτως ή άλλως.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να κλείσω με μία φράση ενός μεγάλου Μακεδονομάχου και πολιτικού άντρα, του Ιωνα Δραγούμη, που για μένα εκφράζει ξεκάθαρα το πρότυπο του πολιτικού ηγέτη που έχει ανάγκη η χώρα. «Μέσ' στὴν πατρίδα δὲν εἶμαι ἁπλὸς ταξιδευτής, γιατὶ ἡ στιγμὲς εἶνε πολύτιμες· μέσ' στὴν πατρίδα ταξιδεύω δουλευτής· μέσ' στὴν πατρίδα θυμοῦμαι περασμένα, τωρινὰ κ' ἐρχόμενα καὶ πρέπει να εἶμαι δεσμὸς τῶν παλιῶν μὲ τὰ μελλούμενα».

*Commercial director, co-founder εταιρίας τεχνολογίας.