Μυστικά παζάρια με τους εχθρούς

Τελικά δεν ήταν φημολογία αλλά είδηση. Έγινε στο Βερολίνο η συνάντηση μεταξύ διπλωματικών αντιπροσώπων της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Γερμανίας. Τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτού του είδους το μυστικό ραντεβού είναι πολλά. Πολύ περισσότερες είναι οι υποψίες που προκαλούνται αλλά και οι ανησυχίες για όσα πρόκειται να συμβούν στο πεδίο των εθνικών θεμάτων μας το ερχόμενο διάστημα.

Οι ανησυχίες των πολιτών είναι δικαιολογημένες, αφού η συμπεριφορά των ελληνικών Αρχών δεν δείχνει αγέρωχη, δυναμική, ανεξάρτητη και

σταθερά προσηλωμένη στα εθνικά δίκαια, αλλά ενδοτική και φιλήκοη στους ξένους.

Τη χλιαρή, άνευρη και… λεκτική αντιμετώπιση της πρωτοφανούς σε αθλιότητα κίνησης της Τουρκίας ακολούθησε αυτή η τριμερής συνάντηση, με πρωτοβουλία μάλιστα της μονίμως ανθελληνικής Γερμανίας. Όπως είναι φυσικό, πέρα από τη μυστικότητα της τριμερούς διάσκεψης και την πρόθεση της κυβέρνησης να ασκηθεί μυστική διπλωματία, αυτό που ενοχλεί είναι η ανάληψη του ρόλου της… προξενήτρας από την πλευρά της Γερμανίας.

Η Γερμανία είναι μια Τουρκία που φορά ευρωπαϊκή ενδυμασία – αυτό τουλάχιστον έχει αποδείξει σ’ ολόκληρο τον κόσμο με τους Παγκοσμίους Πολέμους που έχει προκαλέσει, το Ολοκαύτωμα και την καταστροφή που προκάλεσε στην πατρίδα μας τα χρόνια της Κατοχής αλλά κι εκείνα του Μνημονίου.

Διακηρυγμένος στόχος της Γερμανίας είναι να «αποκλιμακώσει την ένταση». Ο ουσιαστικός είναι να ρίξει νερό στον μύλο της Άγκυρας ζητώντας από την Ελλάδα «κατανόηση» και «συναινετικό πνεύμα» όσον αφορά τις τουρκικές διεκδικήσεις. Δηλαδή, το υποψήφιο θύμα να μη λέει «όχι» και να μην καταγγέλλει ή να αποκρούει τις επιθέσεις του επίδοξου θύτη.

Όλοι τα σκέφτονται αυτά, όλοι τα συζητούν, αλλά κανείς δεν μιλάει. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ τήρησαν μια πολύ… βολική στάση προς την κυβέρνηση. Η διακριτικότητά τους στη μυστική διπλωματία με τους Τούρκους και τους Γερμανούς ήταν απαράδεκτη. Το αυτό ισχύει και για τα κόμματα του κατεστημένου. Επικράτησε άκρα του τάφου σιωπή για κάτι που έπρεπε να έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων.

Η πατρίδα κινδυνεύει περισσότερο από τους ενδοτικούς παρά από τους Τούρκους.