Λίγα λόγια από καρδιάς: Με την προσευχή ταξιδεύω

Λίγα λόγια από καρδιάς: Με την προσευχή ταξιδεύω10.01.2019Πρόσωπα

Κλείσε τα μάτια και νιώσε την Παρουσία του Θεού στο εδώ και τώρα

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Οταν οι άγιοι έκαναν προσευχή και έφταναν σε αυτά τα υψηλά επίπεδα έχαναν την επαφή με τον γύρω κόσμο. Εμείς ανήκουμε στους αρχαρίους. Κάνουμε τα πρώτα βήματα. Παίρνουμε εξωτερικά το σχήμα της προσευχής, την κατάλληλη στάση του σώματος. Καλά και ωραία όλα αυτά. Είναι σημαντικό, όμως, να αγγίξουμε και τα άλλα επίπεδα, τα προχωρημένα. Αυτός είναι ο στόχος: Η κορυφή. Για να δεις τον ήλιο την ώρα που ανατέλλει!

Σε ένα τέτοιο επίπεδο, προχωρημένο, δεν έχεις επαφή με τα γύρω φαινόμενα. Ξεχνάς τι ώρα είναι, τι μέρα είναι, πού είσαι, τι θέλεις, αν πεινάς, αν διψάς, αν κάνει ζέστη, αν κάνει κρύο. Δεν σε αγγίζει τίποτε από τα πράγματα του κόσμου. Φεύγεις από το επίπεδο του νου, δεν λογίζεσαι, δεν συλλογίζεσαι, δεν διαλογίζεσαι, δεν σκέφτεσαι, δεν έχεις λογισμούς στην καθαρή προσευχή. Αλλά ζεις εκεί που είναι η άμορφη (χωρίς μορφές και σχήματα) πραγματικότητα, η καθαρότητα τού είναι του Θεού. Πας αλλού. Μεταφέρεσαι σε μια άλλη κατάσταση, σαν τον άγιο Νεκτάριο.

Στον βίο του λέει ότι προσευχόταν όντας πεινασμένος. Φαντάσου τον άγιο να χρωστάει ενοίκια. Διωγμένος, συκοφαντημένος, περιφρονημένος. Αλλά την ώρα που προσευχόταν, μπορούσε και έμπαινε στην ατμόσφαιρα του Θεού. Εκεί που δεν υπάρχει πρόβλημα, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».

Στον χώρο της αστασίαστης γαλήνης. Εκεί πας όταν προσεύχεσαι με την καρδιά σου. Και χτύπαγε την πόρτα η κυρία Ανδρομάχη -η σπιτονοικοκυρά του αγίου- και ο άγιος δεν άκουγε. Τα ηχητικά κύματα από τον χτύπο της πόρτας πήγαιναν στ' αυτιά του, μα η ψυχή του ήταν αλλού! Ηταν μονωμένη, σε επαφή με τον Θεό. Προσευχή... Ενας φίλος μου, ασκητής στο Αγιο Ορος, άκουγε για τα ταξίδια που κάνω σε διάφορα μέρη του κόσμου για ομιλίες. Τον έβλεπα ασυγκίνητο στις διηγήσεις μου. Μια μέρα μού λέει: «Δεν με συγκινούν τα ταξίδια σου. Διότι με την προσευχή εγώ είναι σαν να πηγαίνω ταξίδι σε εξωτικά μέρη. Γι' αυτό και δεν θέλω να πάω σε εξωτικά μέρη, στις Μαλδίβες και στα Κανάρια Νησιά ή σε άλλα ωραία τοπία. Ούτε με τραβούν οι όμορφες παραλίες. Ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ προσεύχομαι. Και όταν προσεύχομαι, ταξιδεύω! Και πάω σε όλα αυτά τα ωραία που μου δίνει ο Θεός, και τ' απολαμβάνω και χαίρομαι». Προσευχή είναι η προσπάθεια της ψυχής να μπει στην ατμόσφαιρα του Θεού. Προσπάθησέ το κι εσύ αν θες. (Ελα να κλείσουμε πάλι τα μάτια για ένα λεπτό, να νιώσουμε την Παρουσία του Θεού στο εδώ και τώρα. Και συνεχίζουμε το διάβασμα).

Μη θες να βάλεις τον Θεό στη δική σου ταραχή, μα μπες εσύ στη δική του ησυχία. Νομίζω -συγγνώμη αν σε αδικώ- ότι οι περισσότεροι από εμάς, κάνοντας προσευχή, δεν πλησιάζουμε τον Θεό για να ζυμωθούμε εμείς μαζί Του, αλλά για να ζυμώσουμε Αυτόν μαζί μας. Δηλαδή, θα μας άρεσε να 'χει και Αυτός προβλήματα, ακόμα και άγχος. Θα θέλαμε να δούμε κι Αυτόν αγχωμένο για να ησυχάσουμε.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα» των εκδόσεων Αθως