Λίγα λόγια από καρδιάς: Η προσευχή είναι δύναμη

Λίγα λόγια από καρδιάς: Η προσευχή είναι δύναμη08.01.2019Πρόσωπα

Στη ζωή σου ταιριάζουν η χαρά και η ευτυχία. Διψάει η ψυχή σου τον Χριστό!

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Εύχομαι να δουλεύει η καρδιά σου! Να κυλά μέσα σου το αίμα του Χριστού, το ζωντανό. Πώς το είπαμε; Ζωήρητον, δηλαδή ζωηρό! Για να 'χεις κι εσύ ζωή. Και να χαίρεσαι, απολαμβάνοντας τα πάντα. Οχι απλώς να φυτοζωείς. Ούτε να χάνονται οι μέρες σου χωρίς νόημα και σκοπό, χωρίς ευτυχία και χαρά. Σου αξίζει η ευτυχία. Σου ταιριάζει

η χαρά. Διψάει η ψυχή σου τον Χριστό. Τα εύχομαι όλα αυτά για σένα. Και προσεύχομαι για την πραγμάτωσή τους. Εσύ θα τα κάνεις όλα!! Η δύναμή σου λέγεται «προσευχή»! Το μεγάλο μυστικό όλων των αγίων της Εκκλησίας μας και όλων των δυνατών ψυχών που μπόρεσαν και άντεξαν στη ζωή μεγάλα προβλήματα, μεγάλες δοκιμασίες, αντιξοότητες, βάσανα, περιπέτειες και ταλαιπωρίες ήταν, νομίζω, η προσευχή.

Προσευχή: Ο μεγάλος μας άγνωστος. Λέμε ότι προσευχόμαστε. Μα δεν ξέρω αν όντως προσευχόμαστε. Κρίνοντας από τον εαυτό μου και από μερικούς ανθρώπους που με εμπιστεύονται αληθινά, δεν ξέρω αν προσευχόμαστε ή αν απλώς παραμιλάμε. Η λέξη «προσευχή» έχει μπροστά της το συνθετικό «προς», που είναι δυναμική πρόθεση και δείχνει ότι αυτή η ευχή απευθύνεται κάπου. Το θέμα, όμως, είναι πού απευθύνεται. Μήπως στον εαυτό μας, και μιλάμε απ’ τον εαυτό μας στον εαυτό μας; Ή είναι όντως μια έξοδος απ’ το εγώ και πηγαίνει στον Θεό;

Βιώνουμε την προσευχή ως επαφή με τον Θεό; Αν, πάντως, ήταν επαφή μαζί Του, πολλά πράγματα θα ήταν αλλιώς μέσα μας και γύρω μας... Μεγάλη υπόθεση να πεις «έχω επαφή με τον Θεό». Δηλαδή, μ’ Αυτόν που είναι η αλήθεια, το φως, η μακαριότητα, η δύναμη, η δόξα, η ελπίδα, η χαρά, η υγεία, ο πλούτος. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στην Κλίμακα λέει: «Οταν ακουμπάς ένα φυσικό σώμα, σου μεταδίδει την ψυχρότητα ή τη θερμότητά του. Ακουμπάς, ας πούμε, ένα κρύο τζάμι και αισθάνεσαι ότι κρυώνεις κι εσύ. Παίρνεις από την ψυχρότητά του. Ακουμπάς ένα ζεστό σώμα, ένα ζεστό καλοριφέρ. Και ζεσταίνεσαι κι εσύ. Οταν, λοιπόν, λες “ακουμπάω τον Θεό” (διότι αυτό είναι η προσευχή, είναι άγγιγμα του Θεού!), δεν είναι δυνατόν να Τον ακουμπάς και να συνεχίζεις να είσαι ίδιος!».

Δεν είναι παράξενο; Ακούμπησες Αυτόν που είναι ειρήνη, τον Θεό. Κι όμως, εσύ δεν έχεις ειρήνη. Ακούμπησες την αγάπη, μα εσύ δεν έχεις αγάπη. Συνεχίζεις να εκδικείσαι. Θυμώνεις, αντιπαθείς ανθρώπους. Ζηλεύεις, φθονείς, μισείς, βγαίνουν από μέσα σου κακίες. Και ζώντας σε ένα διαρκές κλίμα εμπάθειας, λέμε ότι μιλάμε στον Θεό.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα» των εκδόσεων Αθως