Λεφτά υπάρχουν εσαεί για τους εθνοπατέρες

Λεφτά υπάρχουν εσαεί για τους εθνοπατέρες13.11.2018Παρασκήνιο

Η διαχρονική αναμόχλευση του θέματος με τα αναδρομικά εκατομμυρίων

Λεφτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εσαεί για τους βουλευτές μας, που δεν πτοούνται από την οικονομική κρίση και διεκδικούν λογής λογής προνόμια, ακόμη και εντελώς παράλογα.

Την τελευταία δεκαετία έχει προκαλέσει πολλές φορές σάλο η προκλητική απαίτηση πρώην και νυν βουλευτών και ευρωβουλευτών για επιστροφή αναδρομικών, η οποία βασίζεται στο Ψήφισμα της Ζ' Αναθεωρητικής Βουλής,

το οποίο εξομοιώνει τις αποδοχές τους με εκείνες του προέδρου του Αρείου Πάγου. Αν και το Ελληνικό Κοινοβούλιο ήδη από το 2007, επί Δημήτρη Σιούφα, έχει ψηφίσει να μη λαμβάνουν οι βουλευτές τις αναδρομικές αυξήσεις των δικαστικών, πολλοί «επίμονοι», εκτιθέμενοι ανεπανόρθωτα, προσέφυγαν στα δικαστήρια, εξαντλώντας τα νομικά όρια της παραγραφής του δικαιώματός τους. Οσο η κρίση εντεινόταν τόσο οι βουλευτές έβγαιναν και δήλωναν σε τηλεοράσεις ότι θα παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους.

Εμεναν όμως μόνο στα λόγια, καθώς είναι μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι αποφάσισαν όντως να παραιτηθούν δικαστικά στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Το 2011 διέρρευσε ότι περίπου 850(!) προσφυγές συνταξιούχων βουλευτών εκκρεμούσαν. Τότε, το 2012, η Ολομέλεια του Συνεδρίου απέρριψε τις προσφυγές, ωστόσο το 2015 το «σίριαλ» συνεχίστηκε, αφού έγινε γνωστό ότι 110 πρώην βουλευτές διεκδικούν, με αγωγές που κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών, με τον νόμιμο τόκο και αναδρομικά διαφορές αποδοχών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αλλά και αποζημιώσεις για ηθική βλάβη.

Τα ποσά που διεκδικούνται είναι θηριώδη, μέχρι 100.000 ευρώ ανά περίπτωση, ενώ και η κυβέρνηση «σιγοντάρισε» τις παράλογες απαιτήσεις τους, με νομοθετική διάταξη που κατέθεσε το υπουργείο Οικονομικών για την «αναδρομική αποκατάσταση των βουλευτικών αποζημιώσεων». Το θέμα έκτοτε εκκρεμεί, αν και δεκάδες βουλευτές έχουν «δικαιωθεί» ήδη δικαστικά.

Πάντως, αν όλες οι προσφυγές εκδικαστούν και τελεσιδικήσουν, υπάρχει κίνδυνος εκτροχιασμού του Κρατικού Προϋπολογισμού. Μήπως ήρθε, επιτέλους, η στιγμή να δοθεί ένα τέλος στη διαχρονική αναμόχλευση του θέματος και να καταργηθεί με νόμο το «παραθυράκι» που επιτρέπει αυτές τις απαιτήσεις;