«Αν βγουν αλήθεια όσα νομίζεις παραμύθια»

«Αν βγουν αλήθεια όσα νομίζεις παραμύθια»28.10.2018Άρθρα

Ο Μεταξάς ήταν πρωτίστως Ελλην. Να γιατί στην κηδεία του έκλαιγαν ακόμη και οι αριστεροί!

Από τον
Μιχάλη Δ. Μανωλίδη*

Αυτό και άλλα του αξέχαστου Αττίκ τραγουδούσαν οι πρόγονοί μας, όλοι, λαός και Κολωνάκι, μέχρι τα άγια -και άγρια- χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν ήχησαν οι σειρήνες. Ναι, ήταν αλήθεια. Η αιώνια διχόνοια είναι και μία από τις αποδείξεις της φυλετικής

διαχρονικότητάς μας. Πάντοτε τρωγόμασταν: Αθηναίοι και Σπαρτιάτες, Πράσινοι και Βένετοι, Πελοποννήσιοι και Στερεοελλαδίτες, «φάγαμε» τον Καποδίστρια και έπεται συνέχεια (ο Διχασμός κ.ά.). Επί Τρικούπη, θαρρώ, είχε βγει κι εκείνο το στιχάκι: «Εβαρύνθην να σε βλέπω συνεχώς ως υπουργό/σήκω εσύ, να κάτσω εγώ». Κι εκείνο το εθνικό σπορ μας, της πάση θυσία ευρέσεως εχθρού. Μόνιμο φλάμπουρο και νόμιμος λόγος ύπαρξης. Ακροδεξιοί και ακροαριστεροί υφίστανται ελέω αλλήλων (βεβαίως και οι λοιποί συνεχώς αλληλομάχονται). Μεσόγειος λαός γαρ. Μεσόγειοι όμως -και μάλιστα με λιγότερα κατά κεφαλήν- ήταν και οι Πορτογάλοι. Και να που κάθισαν ήρεμα, τα βρήκαν και βγήκαν απ’ την κρίση.

Λέγαμε λοιπόν για το ‘40. Ο «νάνος δικτάτωρ», πλην των άλλων, είχε προφτάσει οχυρώσεις, εφόδια, έξυπνο σχέδιο γρήγορης επιστράτευσης και κάτι τέτοια - δεν ήταν νάνος, λοιπόν. Ηταν βέβαια δικτάτωρ (εξορίες, σφαλιάρες και συναφή), όμως τότε επικρατούσε σαφώς η μόδα του αυταρχισμού. Από το ‘20, η δημοκρατία είχε χάσει όποια αίγλη της (ακόμη και στη Γαλλία την αμφισβητούσαν). Ο δικτάτωρ αυτός, όμως, εκτός από επιτελική διάνοια, ως πρώην αντιπαλοσυνεργάτης του μεγάλου Βενιζέλου, είχε μαθητεύσει και στον ρεαλισμό, και κυρίως είχε το βλέμμα του κατά Βρετανία μεριά. Και βεβαίως -αν και ελάχιστα δημοφιλής- ήταν πρωτίστως Ελλην. Αυτό το είχαν νιώσει οι πλείστοι εν Ελλάδι και οι πάμπολλοι αντίθετοί του. Να γιατί -όπως εγγράφως καταθέτουν ΚΑΙ αριστεροί- την ημέρα της κηδείας του έκλαιγαν οι πάντες σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ενωθήκαμε, λοιπόν, το ‘40 - δεν είναι παραμύθι. Ο ρεαλιστής και δήθεν νάνος, απαντώντας στον Ιταλό «αυτό σημαίνει πόλεμος», μετέφερε με πλήρη βεβαιότητα το «ΟΧΙ» των Ελλήνων. Και, για αρκετό καιρό, ΕΝΑ στρατόπεδο υπήρχε. Ωστόσο, φευ... Ξαποστάσαμε λιγάκι και ξανά προς τη δόξα τραβήξαμε. Αντίσταση ναι, Γοργοπόταμος ναι, αλλά, στάσου, μην ξεχνιόμαστε... Ποιος είν’ αυτός ο Ζέρβας; Τι είπατε; Ψαρρός; Πατερούλης φυλάξοι! Και τώρα φεύγουνε οι Γερμανοί. Θυσίασε, συναγωνιστή, το σώψυχο για τη σκοπιμότητα. Τι Λίβανος, Καζέρτα, Γιάλτα και αηδίες! Ομως, στην όποια λαχταροθρησκία (ή ονειροϊδεολογία) χρειάζονται και γνώση και επίγνωση και, πάνω απ’ όλα, επαφή με το γίγνεσθαι επί της Γης, συνεπώς και ηγεσία με κιάλια - όχι με γυαλιά θολωμένα από οράματα που οδηγούν στο άγνωστο με βάρκα μια απατηλή ελπίδα. Και επειδή, εκτός απ’ τη διχόνοια, υπήρχε, κυριαρχική, και η μικρόνοια -ήτις αείποτε, ως μέγα έγκλημα, ετιμωρείτο-, την επάθαμε και πάλι. Μήπως -λέτε- μάθαμε; Αμ, δε! Την ξαναπάθαμε.
Και τώρα, συν τοις άλλοις, ευρήκαμε και φρέσκο ντέρμπι: Αχ, Μακεδονομάχοι και Μακεδονοδότες, πρόθυμοι ή απρόθυμοι, κι εσείς, απλοί τηλεϋπήκοοι ή απλώς αναμένοντες σιωπηλοί, ακούστε για μια στιγμή εκείνες τις σειρήνες του ‘40. Πώς τραγουδούσαν, πριν ακουστεί η Βέμπο, την ομοψυχία. Τότε, έστω για λίγο, ήταν αλήθεια. Δεν ήταν παραμύθια.

*Συγγραφέας