Το συγκλονιστικό ημερολόγιο ενός ψυχίατρου στη Θεσσαλονίκη που νοσηλεύτηκε: Καθόμουν στο καρότσι που κάποτε έσπρωχνα

Ένας ψυχίατρος από τη Θεσσαλονίκη εξομολογείται την εμπειρία του και το φόβο του θανάτου που τον κατέκλυσε.

“COVID-19 θετικός. Στο άκουσμα παγώνεις, οι αυτόματες σκέψεις σε οδηγούν στο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ, στα θυμαράκια….”. Με αυτά τα λόγια και μιλώντας στο GRTIMES γνωστός ψυχίατρος της Θεσσαλονίκης αποτυπώνει το σοκ, αλλά και τον

φόβο -αργότερα γίνεται τρόμος, λέει- που τον κυριεύει στο άκουσμα της είδησης πως έχει μολυνθεί από τον κορωνοϊό.

Ο κ. Φίλιππος Κουνιάκης αναφέρεται στα πρώτα συμπτώματα, στην άρνησή του να πιστέψει ότι ο ιός του χτύπησε την πόρτα, αλλά και στη σύντομη νοσηλεία του στο ΑΧΕΠΑ όπου είδε τον πόνο άλλων ασθενών, αλλά και την ευγένεια γιατρών και νοσηλευτών.

Διαβάστε πώς περιγράφει στο GRTimes.gr ο ψυχίατρος Φίλιππος Κουνιάκης την περιπέτειά του με τον covid-19 που ευτυχώς για τον ίδιο εξελίχθηκε ομαλά, καθώς είχε ήπια συμπτώματα.

“Είναι παντού γύρω μας. Ως είδηση, ως πληροφορία, ως απειλή, ως έγνοια να το αποφύγουμε.

Έρχεται η στιγμή που δεν πιστεύεις πως θα έρθει. Γιατί; Επειδή η φύση μας ωθεί να μένουμε ψύχραιμοι, όχι πάντα λογικά ψύχραιμοι αλλά ψύχραιμοι. Θεωρούμε πως έχουμε λάβει όλες τις απαραίτητες και κάποιες επιπλέον προφυλάξεις. Πιστεύουμε ακράδαντα στην καλοτυχία μας. Βασιζόμαστε στη μέριμνα που έχουμε δώσει σε όσα προτείνονται, στην αυτοπροφύλαξη. Και όμως. Έρχεται η στιγμή που δεν πιστεύεις πως θα έρθει.

Ήρθε λοιπόν. COVID-19 θετικός.

Τα πρώτα συμπτώματα ήπια, ασαφή, γενικά. Η άρνηση πάλι κυρίαρχη. Έλα μωρέ ένα κρυωματάκι είναι! Αύριο περδίκι πάλι. Το ψέμα, ακόμη κι η αυτεξαπάτηση, έχει κοντά ποδάρια όμως.

Τα συμπτώματα την επόμενη ημέρα λίγο πιο έντονα. “Βρε, λες;” .

Ξεκινάει η επόμενη φάση, η αντιμετώπιση. Έχω προνοήσει, ξεκινώ τη λήψη των προβλεπόμενων, έχοντας ενημερωθεί και μιλήσει με πληθώρα γιατρών.

“Δεν μπορεί, θα το περιορίσω, θα το περάσω ήπια”. Την επόμενη ημέρα κλινική κατάσταση καλή, αναθαρρείς. Κάνω τον πρωινό μου καφέ, άνοστος. “Αμάν, ήρθε σίγουρα!”. Αγευσία στα υγρά , κυρίως στον καφέ. Φεύγω σφαίρα για τεστ, συνεννόηση με γνωστούς , γρήγορη εξυπηρέτηση, γρήγορο αποτέλεσμα, γνωστό αποτέλεσμα.

Κι έχω τόσες εκκρεμότητες…

COVID-19 θετικός. Στο άκουσμα παγώνεις, οι αυτόματες σκέψεις σε οδηγούν στο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ, στα θυμαράκια. Κι έχω τόσες εκκρεμότητες ικανοποίησης αλλά και υποχρεώσεων… Ο εσωτερικός διάλογος σε συνεφέρνει κάπως, έχεις να διαχειριστείς και πρακτικά ζητήματα, καραντίνα αγαπημένων “στενών επαφών”, τα της δουλειάς, να ειδοποιήσεις όσους ήρθες σε στενή ή μη επαφή. Η εστίαση σε αυτά βοηθά, αποσπά τη σκέψη από τον ορυμαγδό αρνητικών σκέψεων.

Τα πράγματα εξελίσσονται βάσει σχεδίου, ήπια πυρετική κίνηση, λίγη δυσκολία, μία βαριά ίωση αλλά ίωση. Υπάρχει η ενημέρωση για τις ημέρες “κλειδιά”, τις ημέρες όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος επιδείνωσης. Είναι μέρες ορόσημα, οι ενδιάμεσες σα να χάνουν το νόημά τους. Μέρες χαμένες από τη ζωή μου, έχω πολλές μπροστά μου, θα αναπληρώσω. Μιλώ με φίλο κολλητό που νοσούμε ταυτόχρονα, δεν κολλήσαμε μαζί γιατί στα μέτρα προφύλαξης είχαμε αποχή από όποια επαφή εδώ και εβδομάδες, δεν κολλάει τηλεφωνικά ο ιός, έτσι; Μου δίνει, του δίνω κουράγιο, αλλάζουμε πληροφορίες, οδηγίες, μαντζούνια, προτάσεις. Βοηθά το μοίρασμα, πολύ βοηθά.

Μία μικρή επιβάρυνση στον πυρετό, μία δυσκολία στο να τον ρίξω με συνήθη μέσα, δυστυχώς στις “ταιριαστές” ημέρες. Σύμπτωση; Μπα, μάλλον επιβάρυνση της κλινικής εικόνας. Βοηθά η εμπειρία που έχουμε από τους άλλους, δεν πατάς κουτουρού τουλάχιστον. Στη 10η ημέρα νόσησης, ο φίλος φεύγει για το ΑΧΕΠΑ, έχει πυρετό, δύσπνοια, χαμηλό κορεσμό. Μου προτείνει να πάμε μαζί, δεν έχει μεγάλη αναμονή, το έμαθε από μέσα. Εγώ πάλι είμαι πολύ καλά κλινικά, απύρετος, με όρεξη για πίτσα που φτιάχνουν οι “στενές επαφές” μου.

Ο φόβος είναι μεταδοτικός. Όχι με τον αέρα, ούτε με το αίμα, ούτε με σωματικά υγρά, αλλά με τη σκέψη. Και δεν έχουμε μάσκα και άλλα μέτρα ατομικής προστασίας για το φόβο. Χωρίς να υπάρχει λόγος το σκέφτομαι το ΑΧΕΠΑ.

Βραδινός, στις 21.00, ήπιος πυρετός. Βλέπω αμέριμνος τηλεόραση, πέφτει τηλέφωνο, ο φίλος μπήκε μέσα, έχει απεικονιστικά ευρήματα. “Έλα κι εσύ, είναι τέλεια, ξεμπερδεύεις μόλις σε 1 ώρα με όλα…”. Ο φόβος ξανά εκεί. Κι αν χάνω μία ευκαιρία να μην ταλαιπωρηθώ αλλά να μάθω αν έχω επιπλοκή από το αναπνευστικό;

Μιλάω με 5-6 φίλους γιατρούς, όλοι τάσσονται αναφανδόν υπέρ της επίσκεψης στο ΑΧΕΠΑ. Εγώ πάλι, μυρίζω την πίτσα. Αλλά πας κόντρα στην απόλυτη πλειοψηφία; Πας κόντρα στο φόβο της αιφνίδιας και ριζικής επιδείνωσης; Επειδή δεν πας κόντρα σε αυτά, πας ΑΧΕΠΑ.

Πολεμική ατμόσφαιρα…

Σκληρή η στιγμή που φτάνεις σε μία πολεμική ατμόσφαιρα, προχωράς μόνος, χωρίς τις “στενές επαφές” που τώρα τις θέλεις πιο στενά από ποτέ. Μόνος, όλοι κρατούν αποστάσεις, όντως είναι χωρίς κόσμο να περιμένει, μοναδική στιγμή τις τελευταίες 15-20 ημέρες. Με υποδέχονται ευγενικά, με περιποιούνται άψογα χωρίς να γνωρίζουν την ιδιότητά μου. Εξυπηρετούμαι σε χρόνο μαγικό, έρχεται η στιγμή της απόφασης.

Ο εφημερεύων γιατρός, ξέρει τώρα την ιδιότητά μου μου λέει “Κύριε Φίλιππε, είστε πολύ καλά, αλλά έχουμε απεικονιστικά ευρήματα, προτείνω να μείνετε να συμπληρώσουμε τις θεραπείες που κάνατε στο σπίτι, εσείς τι λέτε;”. Σωστή αντιμετώπιση Shared Decision Making λέγεται παγκοσμίως, ενημερώνεις και προτείνεις, δεν επιβάλλεις, εκτός και αν υπάρχει λόγος. Εκεί εγώ ξανά αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Ο εαυτός μας πολύ δυνατός αντίπαλος πάντα. Τα μετράς από δω, τα μετράς από κει, “τα μισά της χιλιάδας 500” λένε στο χωριό μου. Ο φόβος νίκησε. Μπαίνω. Κρύος ιδρώτας με λούζει.

Τρόμος…

Με παίρνουν με καρότσι, με πηγαίνουν σε γνώριμους χώρους, έκανα ειδικότητα στο ΑΧΕΠΑ, αλλά τώρα κάθομαι εγώ στο καρότσι που κάποτε έσπρωχνα (το ίδιο θα είναι μετά από 20 χρόνια…). Τρόμος πλέον, όχι φόβος. Με υποδέχονται, με τοποθετούν, με αποχαιρετούν. Μένεις μόνος με τις σκέψεις σου και τον φόβο να μυρίζει πάνω σου με την ιδιαίτερη μυρωδιά που έχει. Μιλάω με μηνύματα με τις επαφές μου στενές και λιγότερο στενές, καλή συντροφιά στο μονότονο ήχο του οξυγόνου των συνασθενών.

Όποιες προσπάθειες κάνεις να εκλογικεύσεις αυτό που συμβαίνει, έρχεται η σκληρή πραγματικότητα και στις ανατρέπει. Η αμφίεση των νοσηλευτριών. Η απόλυτη σιωπή. Ο ήχος των μηχανημάτων. Η αντιφατική εικόνα της ηλιόλουστης πόλης έξω από το ανοιχτό παράθυρο και της μουντής, απειλητικής πραγματικότητας μέσα στους θαλάμους. Η ευγένεια του προσωπικού.

Είδα να έρχεται η γιατρός και να ασχολείται με το γείτονα συνασθενή, ηλικιωμένο (έτσι έδειχνε δηλαδή) από τις Σέρρες με καλοσύνη, σεβασμό, ενδιαφέρον, να του μιλά γλυκά, να τον ενθαρρύνει γιατί είχε 13 ημέρες νοσηλευόμενος. Να τον διαβεβαιώνει πως θα φύγει, και αυτός μετά από λίγα λεπτά στο τηλεφώνημα με τη γυναίκα του να την αμφισβητεί: “Για θάνατο είμαι Βαγγελιώ, για θάνατο, δεν μπορώ άλλο εδώ μέσα!”. Που να βρεις άλλο κουράγιο άνθρωπέ μου κι εσύ; Ατελείωτο δεν είναι;

Έφυγε… πετώντας

Είδα στον επόμενο θάλαμο όπου μεταφέρθηκα κάτω από το κρεβάτι ένα ζευγάρι παπούτσια ολοκαίνουργια, παρατημένα, ένα φορτιστή ακριβό κινητού να βουλώνει την πρίζα απλά, ένα μπουφάν στη ντουλάπα. “Ο κύριος μόλις του είπαν εξιτήριο έφυγε σχεδόν πετώντας” μου περιέγραψε ο νέος συνασθενής μου, με 7 ημέρες νοσηλείας ο ίδιος. “Κι εγώ έτσι θα φύγω!” υπερθεματίζει.

Μεγάλο σχολείο. Νέο σχολείο στα 50 μου.

Λίγο έμεινα, για καλό ήταν σίγουρα, σοφότερος έγινα. Θα ήθελα να γίνω, να μείνω και πιο ταπεινός. Δεν είμαστε άτρωτοι, δεν αφορά το κακό τους άλλους. Εμάς αφορά, απλά δεν το ξέρουμε”.

thetoc.gr

The post Το συγκλονιστικό ημερολόγιο ενός ψυχίατρου στη Θεσσαλονίκη που νοσηλεύτηκε: Καθόμουν στο καρότσι που κάποτε έσπρωχνα appeared first on Newsitamea.gr.