Συνέντευξη με μητέρα μόνη, ομοφυλόφιλη, που έκανε παιδί με δότη και αντιμετώπισε το τέρας της επιλόχειας κατάθλιψης.

Μια διαφορετική συνέντευξη, ένα διαφορετικό κείμενο για τη Γιορτή της Μητέρας. Όπως έχω γράψει σε παλαιότερο κείμενο, σήμερα γιορτάζουν όλες οι μητέρες ανεξαιρέτως.

Οφείλουμε να τιμήσουμε τη γυναίκα, που με θυσίες, κόπο, πόνο και δάκρυα έφερε στον κόσμο ένα παιδί. Η “Ελένη” της σημερινής συνέντευξης είναι φίλη μου, τη γνωρίζω προσωπικά. Πρόσφατα έμαθα ότι απέκτησε παιδί. Συζητούσαμε για το πώς τα κατάφερε μόνη της.

Όσο μιλούσαμε σκέφτηκα πως η ιστορία της αξίζει να μαθευτεί και να λειτουργήσει ως παράδειγμα. Να δώσει κουράγιο και σε άλλες γυναίκες ότι μπορούν να τα καταφέρουν παρά τις κοινωνικές αντιξοότητες. Τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε μια γυναίκα που θέλει να φέρει στον κόσμο το παιδί της. Ακόμα και αν είναι να το κάνει μόνη, χωρίς γάμο, είναι λεσβία και έπρεπε να βρει δότη σπέρματος. Όλες οι μητέρες αξίζουν ένα μπράβο. Σε κάποιες όμως όπως η “Ελένη”, αξίζει το μπράβο και ένα ευχαριστώ!

Ας σε γνωρίσουμε πρώτα. Διάλεξε το όνομα που θες να χρησιμοποιήσουμε για τη συνέντευξη καθώς επέλεξες να είναι ανώνυμη. Κάποια στοιχεία όμως αν γίνεται ας τα αφήσουμε κοντά στην πραγματικότητα, όπως η ηλικία και ο τόπος κατοικίας.

Ονομάζομαι Ελένη, είμαι σαράντα ετών, ιδιωτική υπάλληλος και διαμένω στην Αθήνα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Κατάγομαι από νησί αλλά σχεδόν όλη μου τη ζωή την έζησα με την οικογένεια μου στη μεγαλούπολη, πλην ενός μικρού διαλείμματος για το μεταπτυχιακό μου.

Πότε περίπου αποφάσισες ότι θα ήθελες ένα παιδί, ακόμα και αν δεν είναι μέσα από την κλασσική έννοια του γάμου-οικογένειας;

Το κεφάλαιο παιδί δεν με απασχόλησε ποτέ μέχρι τα τριάντα πέντε μου χρόνια. Λόγω σεξουαλικών επιλογών (είμαι ομοφυλόφιλη) έλεγα ότι αφού δεν γίνεται να παντρευτώ δεν γίνεται και να αποκτήσω παιδί. Το είχα εντελώς ξεγραμμένο, ότι είναι κάτι που δεν με αφορά. Oπώς λες σε ένα άρρωστο παιδί “μα έχεις πυρετό, δεν γίνεται να φας παγωτό”. Κάπως έτσι με μια φυσικότητα που δεν με ξένιζε. Ήταν αυτό και ήταν αποδεκτό.

Μια φίλη με σκλήρυνση κατά πλάκας, μου γέννησε τις πρώτες σκέψεις για ένα παιδί. Συζητώντας την κατάσταση της υγείας της, μου περιέγραψε πόσο δύσκολο είναι να αποκτήσει η ίδια παιδί, γιατί τα φάρμακα που παίρνει δημιουργούν τερατογενέσεις. Η διακοπή των φαρμάκων δε ώστε να καθαρίσει ο οργανισμός της και έπειτα να προσπαθήσει το οτιδήποτε ενδεχομένως να ήταν και μοιραία. Να είχε κάποια ώση καταστροφική στην πορεία της ασθένειας της.

Έτσι λοιπόν συλλήφθηκε η ιδέα για ένα παιδί. Μέσα από άπειρες συζητήσεις, μέσα από την τόση της επιθυμία για ένα παιδί, έγινε σύντροφος μου και έπειτα μαζί ξεκινήσαμε το εγχείρημα αυτό.

Πότε το ανακοίνωσες σε οικογένεια, συγγενείς και φίλους; Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να τους μιλήσεις για αυτή την απόφαση σου; Πως το δέχτηκαν;

Στην οικογένεια το πάσαρα περίπου τρία χρόνια πριν. Ήξεραν για εμένα και δεν τους ήταν καθόλου ευχάριστη η ερωτική μου ζωή. Στο παρελθόν έχει πέσει ξύλο, προσβολές κτλ. Ώσπου έφυγα από το σπίτι και ηρέμησαν. Μετά από δυο χρόνια περίπου ξαναγύρισα στο άδειο πατρικό για να μην πληρώνω ενοίκιο. Έπαψαν να ρωτάνε τι και πως αφού δεν τους άρεσαν οι απαντήσεις. Είχαμε μια σχετική ηρεμία.

Έτσι τους είπα απέξω απέξω μια σκέψη, να αποκτήσω παιδί με έναν φίλο μου και να κάνουμε εικονικό γάμο. Στην πορεία έμαθα ότι ο φίλος μου ήταν φορέας του ιού HIV και ναυάγησαν τα σχέδια μου. Συζητώντας το με τη φίλη μου, μου πρότεινε να πάμε με δότη. Αρχικά η αντίδραση μου ήταν ότι δεν θέλω μούλικο. Πάλεψα τόσο πολύ μέσα μου να ξεπεράσω όλα αυτά τα στερεότυπα με τα οποία ήμουν μεγαλωμένη.

Τυχαία ανακάλυψα στο Facebook μια ομάδα εξωσωματικής. Την έχουν δημιουργήσει ένα ζευγάρι για να βοηθήσουν άλλους υπογόνιμους, γιατί αυτοί είχαν ταλαιπωρηθεί πολύ από κομπογιαννίτες γιατρούς κτλ. Είχαν κάνει δέκα εξωσωματικές και ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν. Τελικά έκαναν την τελευταία προσπάθεια τους και ήταν η γουρλίδικη! Διαβάζοντας μέσα από την ομάδα αυτή εμπειρίες, διαπίστωσα πως πολύς κόσμος αποκτά παιδιά με δότες και μάλιστα παντρεμένα ζευγάρια!

Το σοκ μου ήταν μεγάλο αρχικά αλλά μετρίαζε την έκπληξη και τον πουριτανισμό μου η κάθε νέα πληροφορία που έπαιρνα από τους υπογόνιμους της ομάδας αυτής. Έτσι άρχισα να πετάω σπόντες στη μάνα μου (γιατί αυτή είναι που στην οικογένεια κατευθύνει τους πάντες) περί δότη. Πιστεύω ότι ήθελε τόσο πολύ να αποκτήσω ένα παιδί για να μην έχω πλέον τη συγκεκριμένη ερωτική ζωή, που είχε φαγωθεί πότε θα ξεκινήσω τη διαδικασία.

Από πού είχες μεγαλύτερη στήριξη κατά τη διάρκεια της απόφασης και της διαδικασίας μέχρι και μετά τη γέννα; Τι ρόλο έπαιξε ο καθένας στη ζωή σου;

Τη μεγαλύτερη ψυχολογική στήριξη την είχα από τη σύντροφο μου και ουσιαστικά μάνα του παιδιού μου. Μάνα αφού αυτή γέννησε την αρχική ιδέα. Η ενθάρρυνση της είναι καταλυτική. Η παρουσία της δίπλα μου συνεχής, παρά τις μειωμένες αντοχές λόγω της ασθένειας της. Δίπλα μου σε όλα. Όλο το διάστημα της εγκυμοσύνης. Σούπερ πούμα παντός καιρού. Να ανέχεται τα σκαμπανεβάσματα των ορμονών μου, τους φόβους μου, όλα.

Ενθάρρυνση επίσης είχα από τις κολλητές μου, με έκαναν να γελάω να ξεχνιέμαι. Τα παιδιά που ίδρυσαν την ομάδα εξωσωματικής που ανέφερα πιο πάνω έγιναν οικογένεια, με καθοδήγησαν μέχρι τέλους στη διαδρομή αυτή, να αποφύγω κακοτοπιές και περιττά έξοδα. Η οικογένεια έμαθε μετά την εμβρυομεταφορά. Δεν τους ήθελα να ξέρουν. Δεν μου άρεσε η ενέργεια που βγάζανε.

Είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις αγάπη εκείνη την περίοδο. Οι ορμόνες χορεύουν πεντοζάλη και η κατάθλιψη παραμονεύει κάθε μέρα. Δεν ξέρω ποια είπε ότι η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας αλλά διαφωνώ κάθετα. Ήταν μια περίοδος με ξινίλες, εμετούς, ανασφάλειες, χάλια στομάχι, δύσπνοια, αντιπηκτικές ενέσεις και άγχος μέχρι την τελευταία ημέρα της γέννας χωρίς λεπτό διακοπή.

Στον επαγγελματικό σου χώρο το γνωρίζουν;

Στη δουλεία το γνώριζαν όλοι καθότι έπαιρνα ενέσιμες ορμόνες για διέγερση ωοθηκών.  Πεταγόμουν στο φαρμακείο κάθε μέρα για να μου τις κάνουν. Σεβασμό βρήκα από όλους σχεδόν τους συναδέλφους. Υποστήριξη βρήκα από αυτούς που μοιραζόμουν σκέψεις και εκτός δουλειάς. Ειδικά ο Μάκης μου, ήταν τόσο υποστηρικτικός σαν να ήταν πραγματικά ο πατέρας του παιδιού μου. Τον πείραζα και του έλεγα σε έχω έτοιμο για τη μέλλουσα γυναίκα σου.

Η δε περιφερειακός υποστηρικτική παρότι η απουσία μου τους ανέτρεπε τη λίστα του προσωπικού. Με ένιωθε πόσο ανάγκη είχα να το κάνω και ας μην ήξερε λεπτομέρειες. Αντίθετη ήταν η διευθύντρια μου. Και γιατί είμαι λεσβία, τι το θέλω το παιδί,  και γιατί δεν είναι σωστό να μην έχει μπαμπά.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολούθησες; Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι; (διαδικαστικά, οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά)

Η διαδικασία που ακολούθησα ήταν λίγο κινηματογραφική. Ένα χρόνο πριν έβγαλα τις αμυγδαλές μου σε δημόσιο νοσοκομείο ώστε να αποζημιωθώ από το ιδιωτικό μου ασφαλιστήριο 1200 ευρώ.  Κι εκεί δίπλα μου σε μια καρέκλα η κοπέλα μου να αγωνιά αν θα συνέλθω από την νάρκωση. Τι έχει τραβήξει! Τρέλα θα μου πεις, αλλά ναι κάπου έπρεπε να βρω έξτρα χρήματα για το όλο εγχείρημα. Που πάνω-κάτω, αν είσαι τυχερός και σου κάτσει από την πρώτη, θες κοντά στις 7.000 ευρώ. Έτσι φασούλι το φασούλι γέμιζα το σακούλι μου. Με ένα μισθό πόσα να περισσέψουν όταν αποφασίζεις πια να σοβαρευτείς; Ευτυχώς μου δάνεισε και η μάνα μου χρήματα. Βέβαια το κοπανάει διαρκώς ότι χωρίς αυτήν δεν θα έκανα τίποτα. Έτσι γιατί το ‘χει στο αίμα της να σε κάνει να νιώθεις μηδέν και υποχρεωμένος.

Γενικά όμως εφόσον εξασφαλίσεις τα χρήματα και έχεις κάνει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις ότι το σώμα σου είναι έτοιμο ορμονολογικά για εμβρυομεταφορά, είσαι έτοιμη για το επόμενο βήμα. Αρχικά πηγαίνεις σε συμβολαιογράφο. Να φτιάξεις μια δήλωση ότι δεν αξιώνεις τίποτα από τον δότη και δεν θα μάθεις ποτέ ούτε για λόγους υγείας ποιος είναι. Έπειτα πας σε μια τράπεζα σπέρματος να επιλέξεις τον μπαμπά.

Πήγα μαζί με τη σύντροφο μου. Μέσα από δεκάδες φακέλους καταλήξαμε σε κάποια προφίλ που μας άρεσαν περισσότερο. Την πείραζα και της έλεγα θέλω τον δότη ψηλό, να έχει περιθώριο το παιδί να φάει χωρίς να παχύνει. Διαλέξαμε τον 1,95!! Έπειτα διαλέξαμε ανάλογα με τη συμβατότητα του αίματος, το οικογενειακό προφίλ υγείας. Είχαμε μείνει με δυο τρεις φακέλους ως φιναλίστ. Ένας γιατρός υπερόπτης και ένας 23χρονος Λέων και ζαχαροπλάστης. Επιλέξαμε τον Λέοντα γιατί είχε το ίδιο ζώδιο με τη σύντροφο μου. Άλλωστε θα γούσταρα να ρωτάνε την κόρη μου, αν θα έκανα κόρη, ζαχαροπλάστης είναι ο πατέρας σου; Και να λέει ναι (γελάω).

Αφού βρήκαμε λοιπόν τον μπαμπά μας, κλείσαμε ημερομηνία εμβρυομεταφοράς. Το σπέρμα πήγε έξι μέρες νωρίτερα, ερωτοτρόπησε με το ωαριάκι και όταν πια ήταν έξι ημερών με ειδοποίησαν να το γνωρίσω. Κατ’ ἀκρίβειαν δύο γονιμοποιημένα ωάρια θα μου έβαζαν. Πήγα μαζί με τη σύντροφο μου. Στην είσοδο μου έκοψε ένα λουλουδάκι από μια ζαρντινιέρα και ανεβήκαμε μαζί πάνω για το μεγαλύτερο μας βήμα.

Ποια σκαλιά εκκλησίας. Αυτό είναι σαν να περνάς όλες τις πύλες μαζεμένες.  Έγινε η εμβρυομεταφορά, γυρίσαμε σπίτι αργά το μεσημέρι και έμεινα σχεδόν ξάπλα δώδεκα μέρες από το άγχος μου, μη κάνω κάτι και πέσουν τα αυγουλάκια που μου έβαλαν. Πάλι όλες αυτές τις μέρες η σύντροφος μου φρόντιζε για όλα. Σουπερμάρκετ, λογαριασμούς καθαριότητα. Και έπειτα από δώδεκα μέρες είδαμε τη Β-χοριακή στο 67!  Ήταν ένα σημάδι ότι εμφυτεύτηκε το νινί, η χαρά μας απερίγραπτη. Εκεί που ήμουν ξάπλα ήρθαν οι της οικογένειας σπίτι μου επίσκεψη. Είδαν τα φάρμακα της εξωσωματικής, το κατάλαβαν και η ανιψιά μου ετών 16 τότε όντας πολύ χαρούμενη πήγε να πηδήξει πάνω μου. Τελευταία στιγμή της είπα «πρόσεχε είμαι έγκυος». Έτσι το έμαθαν και αυτοί.

Υπήρξαν φορές που αναθεώρησες την απόφαση σου να κάνεις ένα παιδί με δότη;

Σκεφτόμουν όπως σου είπα μήπως να βρω κάποιον φίλο μου, να κάνει το ψυχικό! Γκέι ή μη, δεν έχει σημασία. Έλεγα όμως: να μεγαλώσω εγώ το παιδί, να έχω φάει την «πίκρα» όλη μόνη μου (ψυχολογική, σωματική, οικονομική κτλ.) αυτός να είναι απών και μια πρωία στα γεράματα να το θυμηθεί και να έρθει να το δελεάσει με κάποιο τρόπο και να μου το πάρει; Ξέρεις τα παιδιά είναι και λίγο συμφεροντολόγοι. Αυτόν που σε μαλώνει δεν τον θέλεις και πολύ. Αυτός που θα σου πάρει αμάξι είναι ο καλός. Και επειδή εγώ θα έχω αναλάβει όλους τους ρόλους, θα είμαι η καλή, η κακιά, η κοντή και άσχημη. Άσε, δε θέλω συνδρομητές τελικά, ευχαριστώ!

Πάντως πέραν την πλάκας, αφότου πήρα την απόφαση να προχωρήσω με δότη δεν την αναθεώρησα καμία στιγμή. Πριν όμως λάβω την απόφαση πέρασα πολύ χρόνο προβληματισμένη, ρώτησα πολλούς ανθρώπους, άντρες-γυναίκες για την άποψη τους και η απάντηση τους ήταν σχεδόν ομόφωνη. Ναι είδαμε και εμείς που έχουμε μαμά και μπαμπά, τι καταλάβαμε. Πλέον οι οικογένειες δεν έχουν την κλασσική μορφή μπαμπάς, μαμά, παιδί. Είτε λόγω διαζυγίου, είτε γιατί είναι μονογονεϊκές (θάνατος, δεν ήθελε παιδί ο βιολογικός πατέρας και εγκατέλειψε κτλ.). Οπότε είναι πιο εύκολη η καθημερινότητα. Βέβαια ακόμα δεν έχουμε τριβή με τον έξω κόσμο για να δούμε αντιδράσεις από μη φίλους. Όταν πάει παιδικό σταθμό και αρχίσουμε να αλληλεπιδρούμε με άλλες οικογένειες θα έχω νεότερα!

Πόσο ανοιχτή είναι η ελληνική κοινωνία το 2020 για μια γυναίκα, να κάνει ένα παιδί μόνη, όχι με τον συμβατικό τρόπο και να το μεγαλώσει μόνη της;

Αν κρίνω την κοινωνία μέσα από τα μάτια της οικογένειας μου, των φίλων μου, των συνεργατών μου, των γειτόνων, του περιπτερά, της φαρμακοποιού όχι μόνο είναι δεκτικοί αλλά το παιδί μου λαμβάνει πολύ αγάπη. Και ήταν τόσες οι προτάσεις να μας βαφτίσουν που ήταν συγκινητικό. Όπως επίσης συγκινητικό ήταν που διάφοροι γνωστοί θα έλεγα για να τονίσω ότι δεν δενόμαστε τόσο με αγάπη και υποχρέωση, στέλνουν στο παιδί μου παιχνίδια και ρούχα για να μας αποφορτίσουν λίγο από το κονδύλι αυτό. Σε πληροφορώ ότι ενδέχεται να έχουμε πιο πολλά παιχνίδια από το μέσο παιδί μιας οικογένειας!

Προς το παρόν δόξα το Θεό καλά! Και μιας και είπα Θεός, στη βάφτιση είχαμε ένα κόλλημα επειδή δεν είχαμε μπαμπά. Έπρεπε να εξομολογηθώ ντε και καλά, με ψιλοκοίταζαν περίεργα μήπως εμφανιστεί από πουθενά μπαμπάς και γίνει χαμός γιατί δόθηκε το συγκεκριμένο όνομα. Έδωσα το όνομα Άγγελος. Αλλά εντάξει, ομολόγησα πως έχω κάνει κάθε αμάρτημα, υπέγραψα υπεύθυνη δήλωση πως δεν έχουμε μπαμπά, μπας και προχωρούσαμε εντέλει στα ουσιαστικά.

Στο παιδί θα εξηγήσεις και θα του πεις την αλήθεια; Αν ναι σε ποια ηλικία ή πιστεύεις πως θα γίνει αναλόγως πως θα το φέρουν οι συγκυρίες, ο χρόνος;

Στο παιδί εννοείται θα πω την αλήθεια. Στην οικογένεια μας είμαστε φανατικοί οπαδοί της. Γιατί η αλήθεια είναι πάντα ο κατάλληλος τρόπος να λύσεις το οποιοδήποτε πρόβλημα ασχέτως αν στην αρχή φαντάζει η χειρότερη επιλογή. Ναι, δε θα ήθελα να ξέρει ότι κάποιος μας παράτησε. Γιατί να νιώθει απόρριψη από τα μέσα ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο; Να την φορτώσω κι άλλα; Θα ξέρει ότι η μαμά την θέλησε πολύ και έκανε τα πάντα για να την αποκτήσει. Μπορεί να μην έχουμε ρομαντική αρχή, το τέλος δεν το γνωρίζω και ελπίζω να αργήσει, αλλά τουλάχιστον εύχομαι να έχουμε μια όμορφη ομαλή διαδρομή γεμάτη γέλια, χαρές, κατανόηση και υγεία.

Τώρα σχετικά με το πότε, θα το αποφασίσει η παιδοψυχολόγος εν καιρώ. Υποθέτω όταν πάει σχολείο γύρω στα 3-4 που θα βλέπει μαμάδες –μπαμπάδες είναι καλή στιγμή. Αλλά και πάλι δεν είμαι αρμόδια να το καθορίσω. Η ψυχή του παιδιού μου δόθηκε για να την αναπτύξω και στον ψυχολόγο για να την θεραπεύσει. Ο καθένας στη δουλεία του και ο Λουμίδης στους καφέδες!

Αν όσο μεγαλώνει σου ζητήσει αδερφάκι, το έχεις σκεφτεί και αν ναι τι θα απαντήσεις;

Θα ήθελα πάρα πολύ να αποκτήσουμε αδερφάκι είναι η αλήθεια. Και γιατί έχω δει πως πολλά μοναχοπαίδια καταλήγουν κακομαθημένα και δεν θα ήθελα, αλλά γιατί χαρίζοντας του ένα αδερφάκι είναι σαν να χαρίζεις σε δύο ανθρώπους μια παντοτινή φιλία!

Οικονομικά το εγχείρημα αυτό προς το παρόν είναι δύσκολο. Με τη γέννα χρειάζεται κανείς σύνολο κοντά στις 13.000 χιλιάδες ευρώ. Οπότε με ένα παιδί που έχει ήδη ανάγκες, με ένα αβέβαιο εργασιακό μέλλον και με μια πανδημία που μας έχει ζορίσει, φοβίσει, μοιάζει πραγματικά με πολύ μακρινό σχεδόν άπιαστο όνειρο. Όμως ναι, θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα και τις αντοχές να το έκανα στο άμεσο μέλλον για να μην έχουν και μεγάλη διαφορά ηλικίας. Θα δούμε.

Καλού κακού πάντως σπέρμα έχουμε κρατημένο μη τυχόν και κερδίσουμε το Τζόκερ! Ο μόνος ενδοιασμός που έχω είναι ότι δεν παίζω ! (γελάει)

Η επιλογή να κάνεις ένα παιδί με δότη, ήταν μόνο λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεων σου; ‘Η ανεξάρτητα από αυτές, πιστεύεις πως πάλι θα μπορούσες να οδηγηθείς στην ίδια απόφαση αν δεν είχε βρεθεί ο κατάλληλος σύντροφος;

Κοίτα, σε όλη μου τη ζωή οι σεξουαλικές μου επιλογές ήταν σταθερές. Μου άρεσαν τα κορίτσια. Μια φορά μόνο μου έκανε εντύπωση ένας νεαρός άνδρας, καλλιεργημένος, μορφωμένος, ευγενής, καλοντυμένος, μοσχομυριστός, όμορφος, με το τζιπ και την πολυκατοικία και το εργοστάσιο του. Εγώ τότε σε σχέση. Αυτός δεν ήξερε. Συναντηθήκαμε σε διακοπές στην ίδια παρέα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Θες να ήταν όλο το πακέτο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον; Το ότι δεν είχα ξαναδεί τζέντλεμαν να ανοίγει την πόρτα αυτοκινήτου σε μια γυναίκα; Το προσπάθησα.

Αλλά στο  φιλί δεν σκεφτόμουν εκείνον και το θεώρησα πολύ άδικο. Οκ πες κλείνεις τα μάτια γίνεται τι γίνεται μένεις έγκυος. Είναι σωστό να μην απολαμβάνεις τον έρωτα με τον σύντροφο σου; Να του στερώ από τον στοματικό έρωτα μέχρι τον έρωτα εν γένη επειδή εγώ δε θα μπορούσα να ανταποκριθώ; Όχι βέβαια. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίξει με την ψυχή κανενός ανθρώπου. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα πάντα. Και όταν πας να κάνεις κάτι τόσο όμορφο όσο ένα παιδί, ας μην είναι βρώμικος ο τρόπος επίτευξης του. Ξέρω γνωστές που το έκαναν για να εξασφαλίσουν ένα όνομα πατρός, μια διατροφή και να το παίζουν κυρία Κοκοβίκου. Όχι δε μπορώ. Προτιμώ να κοιμάμαι με την κόρη μου αγκαλιά μόνη αλλά να ξέρω πως δεν ντρέπεται για μένα. Ούτε αυτή, ούτε εγώ.

Τι θα συμβούλευες στις γυναίκες που το σκέφτονται αλλά ακόμα δεν έχουν καταλήξει ή αποφασίσει;

Η μεγαλύτερη ερώτηση που πρέπει να απαντήσει μέσα της η οποιαδήποτε κοπέλα είναι: είσαι διατεθειμένη να ζεις πια με την καρδιά έξω από το σώμα σου; Γιατί όταν κάνεις παιδί αυτό συμβαίνει. Διαρκώς αγωνιάς. Και πριν βγει από την κοιλιά σου, θα ναι καλή η αυχενική διαφάνεια; Η β επιπέδου; Και όταν γεννάς και έπειτα χάος. Αναπνέει; Είναι καλά; Γιατί κλαίει; Έχει κολικό;

Κάθε μέρα και κάτι νέο μαθαίνεις κάτι νέο σε στεναχωρεί με κάτι νέο χαίρεσαι. Το θέμα είναι αν αποδέχεσαι πλέον πως παύεις να είσαι μονάδα. Ότι κοιμήθηκες κοιμήθηκες. Όσο βγήκες χωρίς αναφορά βγήκες. Τώρα όχι τα κεφάλια μέσα, αλλά παντού δε θα είσαι πλέον μόνη σου. Ούτε καν στη τουαλέτα!

Αλλά ναι να το κάνουν. Να μη χάνουν χρόνο γιατί οι δυνάμεις πέφτουν μέρα με τη μέρα και θα τους χρειαστούν όσο περισσότερες έχουν! Αξίζει η αϋπνία η κούραση τα έξοδα το άγχος. Όλα σβήνονται με ένα χαμόγελο!

Πριν κλείσουμε τη συνέντευξη μας θέλω να μου πεις, υπήρξε κάτι που δεν περίμενες πως θα σου συμβεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή μετά;

Το μόνο που δεν είχα υπολογίσει ότι θα μου συνέβαινε ήταν η επιλόχειος κατάθλιψη. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι πολύ ισχυρός χαρακτήρας, διάβαζα για αυτά και έλεγα μα είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Δεν ξέρω αν διαταράχθηκαν οι ορμόνες μου από τα φάρμακα της εξωσωματικής ή αν το παθαίνουν γενικά οι εγκυμονούσες πριν και μετά τη γέννα, αλλά υπήρξε μια περίοδος που τα έβλεπα όλα μαύρα.

Θες να ήταν η δυσφορία, η άσχημη εγκυμοσύνη, τα επιπλέον κιλά που σε παραμορφώνουν (έβαλα κοντά στα τριάντα κιλά, τα πρώτα πέντε μόλις πήρα τα φάρμακα). Δεν γνωρίζω. Αλλά ξέρω πως η ψυχολογία ήταν στα τάρταρα. Πολλά νευρά χωρίς λόγο, πολύ ευαισθησία χωρίς λόγο.

Μετά τη γέννα η μάνα μου νόμιζε ότι θα έχει λόγο στο μεγάλωμα του παιδιού. Επειδή έδωσε χρήματα; Επειδή δεν έχουμε αντίβαρο έναν μπαμπά; Δε ξέρω αλλά ξέρω πως ο πόλεμος όταν είναι και από τους μέσα είναι πολύ κουραστικός. Ψυχοφθόρος. Κρατήσαμε αποστάσεις για να μην ανακαλύψουμε τα άρθρα του ποινικού δικαίου. Ο καθένας στο σπίτι του, μακριά και αγαπημένοι. Εν μέσω πανδημίας ονειρικό!

Το μεγαλύτερο κακό πάντως της επιλόχειου κατάθλιψης είναι πως κλείνεσαι στον εαυτό σου και παύεις να χαμογελάς, να μιλάς και αφήνεις ένα κενό χρονικό, συναισθηματικό, το οποίο το βλέπεις. Το ξέρεις πως υπάρχει αλλά νιώθεις σαν παράλυτος να κουνηθείς να κάνεις κάτι για να γεφυρώσεις. Σ ’αυτή τη λούπα έπεσα και εγώ. Δυστυχώς παρέσυρα μαζί μου και τη σύντροφο μου.

Παρότι κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία δεν με τράβηξε πάνω να μου πει θες βοήθεια; Ενδεχομένως τόσα χρόνια και να την κούρασα, έχει και αυτή τα δικά της. Βρέθηκε ένας νέος άνθρωπος να την κάνει να χαμογελάει, πράγμα που το είχαμε ξεχάσει μέσα στη ρουτίνα την αυπνία και τα έξοδα. Ένας νέος άνθρωπος έχει πάντα γοητεία, μυστήριο, είναι λευκός, χωρίς προβλήματα, φρέσκος. Τέλος πάντων, τουλάχιστον αυτή η εμπειρία, το να χάνω τον άνθρωπο μου και τη γη κάτω από τα πόδια μου, με έκανε να πιάσω πάτο. Και όταν πιάσεις πάτο το μόνο που σου μένει είναι να αρχίσεις να ανεβαίνεις.

Όλα τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος. Εύχομαι να καταφέρω με το μονόπετρο που παρήγγειλα να την πείσω να γίνει η μάνα του παιδιού μας. Να ξαναθυμηθούμε την αρχή μας. Για ποιο λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε ένα παιδί.

Κλείνοντας μια παράκληση, μην αφήνεται τις συντρόφους σας μόνες με το θηρίο της επιλόχειας κατάθλιψης.Είναι ψυχοφθόρο, είναι δύσκολο, απαιτεί πολλές δυνάμεις. Ναι, τα ξέρω από πρώτο χέρι. Αλλά παρατώντας τον άλλον στα χειρότερα του είναι η χαριστική του βολή. Ο άνθρωπος που βιώνει κατάθλιψη ασχέτως αν χαμογελά μέσα του πενθεί, υποφέρει, πεθαίνει. Αναγνωρίστε τα σημάδια μέσα από συζητήσεις. Μια γλυκεία κουβέντα μπορεί να βοηθήσει, ένα χάδι ένα νοιάξιμο. Η αδιαφορία όμως σκοτώνει με μαθηματική ακρίβεια. Από σχέσεις μέχρι κορμιά.

Συνέντευξη – επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας για  newsitamea.gr

Email επικοινωνίας: [email protected]

The post Συνέντευξη με μητέρα μόνη, ομοφυλόφιλη, που έκανε παιδί με δότη και αντιμετώπισε το τέρας της επιλόχειας κατάθλιψης. appeared first on Newsitamea.gr.