Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ικανή είμαι μέχρι που πήρα διαζύγιο

«Είναι βαριά», με ενημέρωσε η κυρία με την οποία συνεννοηθήκαμε να περάσω από το σπίτι της να παραλάβω κάτι μεταχειρισμένα έπιπλα, τα οποία είχα αγοράσει διαδικτυακά. «Θα χρειαστείτε οπωσδήποτε κάποιον να σας βοηθήσει».

«Θα εκπλαγείτε σίγουρα αν δείτε τι βάρος μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου», της απάντησα με περηφάνια.

Αφού την έψαξα στο Facebook για να βεβαιωθώ ότι πρόκειται για κανονικό άνθρωπο που όντως πουλούσε μεταχειρισμένα έπιπλα σε καλή τιμή και δεν ήταν καμία ψυχοπαθής που είχε φτιάξει ψεύτικο λογαριασμό για να

με παγιδεύσει και να μου πάρει τα όργανα, έφτασα σπίτι της για να δω από κοντά τα έπιπλα, αν ήταν όπως μου τα παρουσίαζε και κατά πόσο ήταν εύκολο να τα κουβαλήσω μόνη μου.

Συμβουλή: Όταν αγοράζετε έπιπλα μέσω διαδικτύου προσέξτε. Αλλιώς φαίνονται στις φωτογραφίες, αλλιώς είναι στην πραγματικότητα και δεν μιλάω τόσο για τις φθορές, όσο για το μέγεθος. Οι καρέκλες ήταν βαριές και οι πολυθρόνες τεράστιες. Δοκίμασα να σηκώσω τη μία και πραγματικά τα ‘παιξα. Η γυναίκα με κοίταξε στεναχωρημένη και στηρίχτηκε στην πλάτη της μίας πολυθρόνας ξεκαθαρίζοντάς μου ότι όσο και να ήθελε δεν μπορούσε να με βοηθήσει. «Είσαι σίγουρη ότι θα μπορέσεις να τις κουβαλήσεις μόνη σου;».

«Ναι, μην ανησυχείς. Όλα καλά».

Ζαλώθηκα σαν τα μουλάρια που λένε και στο χωριό μου τα έπιπλα, που είχαν μέγεθος αγροτικού οχήματος και με περίτεχνες κινήσεις τα πέρασα έξω από την πόρτα (αφενός για να μην κάνω καμία ζημιά στο σπίτι της γυναίκας αφετέρου για να μη χτυπήσω τα έπιπλα που ήταν όντως σε άριστη κατάσταση) και απομακρύνθηκα ιδρωμένη, ήδη κατάκοπη και με μικρά προσεκτικά βήματα. Η θέλησή μου ωστόσο, η επιμονή και η δύναμή μου ήταν τόσο μεγάλα όσο και αντοχές μου στο κουβάλημα.

Καθώς απομακρυνόμουν ένιωθα δυο μάτια καρφωμένα πάνω μου και ένα κεφάλι να ανεβοκατεβαίνει απορημένο του στυλ «Τι κάνει το άτομο; Πάει καλά; Τρελή είναι;». Καθώς έβαζα τη γιγάντια πολυθρόνα στις πίσω θέσεις του αμαξιού μου μπορώ να πω ότι την έπιασα με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάζει απορημένη και σοκαρισμένη μαζί.

Τη χαιρέτησα, γύρισα σπίτι και φτου και απ’ την αρχή. Έπρεπε να τα ξεφορτώσω. Ευτυχώς οι καρέκλες ήταν απλά ογκώδεις και όχι βαριές. Σημασία έχει ότι τόσο οι καρέκλες όσο και οι πολυθρόνες ταίριαζαν γάντι με τη διακόσμησή μου. Χαλάλι τα 35 ευρώ.

Μου έκανε εντύπωση το πόσο πολύ ταίριαζε η πολυθρόνα συγκεκριμένα με ένα σετ ξύλινα ντουλάπια που είχα βρει σε πολύ καλή κατάσταση την προηγούμενη εβδομάδα δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών. «Τα σκουπίδια ενός είναι ο θησαυρός του άλλου», λένε και έχουν δίκιο. Κάποιος δεν τα ήθελε πια και τα είχε πετάξει (δίπλα από τον κάδο ευτυχώς και όχι μέσα) για να τα πάρει κάποιος που τα είχε μεγαλύτερη ανάγκη. Εκεί να δείτε κουβάλημα. Ήταν μεγάλα, ήταν και μασίφ (και με υποδοχές για εσωτερικά φώτα στη οροφή). Τα κατάφερα ωστόσο και τώρα έχω έναν τέλειο συνδυασμό vintage επίπλων να περηφανεύομαι.

Έχω μετακομίσει έπιπλα και έπιπλα που ζύγιζαν όσο τέσσερις άνθρωποι μαζί. Σαλόνια, κρεβάτια, τραπέζια… όλα μόνη μου επειδή είμαι μόνη μου. Θα μπορούσα να ζητήσω από τον πρώην άντρα μου να με βοηθήσει. Θα το έκανε αν του το ζητούσα. Πολλές φορές με είχε βοηθήσει, αλλά πρέπει να περιμένω μέχρι να βρει χρόνο και εγώ δεν μπορώ. Θέλω τα πράγματα να μπουν στη θέση τους όταν το θέλω εγώ να μπουν στη θέση τους. Το θέλω εδώ και τώρα. Δεν μπορώ να εξαρτώμαι από κάποιον άλλο.

Από τότε που χώρισα και βρέθηκα μόνη μου, έχω εκπλαγεί πολλές φορές ευχάριστα για το πόσα είμαι ικανή να κάνω. Και δεν μιλάω μόνο για τη μετακίνηση-μεταφορά βαριών αντικειμένων. Μιλάω για πολλά άλλα. Πράγματα που δεν έκανα στο παρελθόν, γιατί δεν ήθελα, δεν μπορούσα, δεν τολμούσα, βαριόμουν… Ανέλαβα ευθύνες που ποτέ στο παρελθόν δεν είχα αναλάβει. Την τρίτη ημέρα στο νέο μου σπίτι ενώ καθάριζα κατάλαβα ότι υπήρχε ψόφιο ποντίκι πίσω από την πόρτα της κουζίνας. Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να σπρώξω απλά την πόρτα και να κάνω πως δεν τον είδα, ούτε όμως και να βάλω τις φωνές τρέχοντας στο σπίτι πανικόβλητη απαιτώντας από τον – πρώην – άντρα μου να τον μαζέψει και να τον πετάξει, γιατί πολύ απλά ήμουν πια μόνη μου. Μια βδομάδα μου πήρε να βρω το θάρρος να τον μαζέψω. Το έκανα. Τελείως μόνη μου. Με μια κουτάλα που ανακατεύουμε τη σούπα, την οποία πέταξα στα σκουπίδια μαζί τον ποντικό. Είχα αηδιάσει τόσο που καθόμουν στον καναπέ τρέμοντας και δεν τολμούσα να μπω στην κουζίνα ούτε για να μαγειρέψω. Τελικά το έκανα.

Δυο εβδομάδες αφού μετακόμισα στο καινούργιο μου σπίτι συνειδητοποίησα ότι δεν είχα βάλει ακόμα φως στο υπνοδωμάτιο. Πήγα, αγόρασα λάμπες, αγόρασα και ένα καταπληκτικό πολύφωτο που έμοιαζε με πολυέλαιο (χρόνια ήθελα ένα τέτοιο) και το εγκατέστησα μόνη. Του έβαλα και λάμπα, δουλειά που υπό άλλες συνθήκες θα είχα φορτώσει στον άντρα μου και ούτε που θα ασχολιόμουν.

Το βασικότερο θέμα για το οποίο ανησυχούσα όταν πήρα διαζύγιο ήταν αν θα ήμουν σε θέση να διαχειριστώ μόνη μου οτιδήποτε προέκυπτε στο σπίτι και χρειαζόταν συνήθως ανδρικά χέρια για να διεκπεραιωθεί. Ποιος θα άλλαζε λάστιχο αν χρειαζόταν; Ποιος θα με βοηθούσε με το αυτοκίνητο αν παρουσίαζε κάποια βλάβη; Ποιος θα με βοηθούσε με τις απλές ηλεκτρολογικές βλάβες ή το ξεβούλωμα του νιπτήρα και του νεροχύτη; Ποιος θα σκότωνε την κατσαρίδα ή την αράχνη;

Ο κόσμος πιστεύει ότι εμείς οι γυναίκες δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις επειδή σωματικά είμαστε πιο αδύναμες ή απλά είμαστε ανίκανες ή έχουμε μάθει να κάνουμε τα απλά και όχι τα σύνθετα. Ακόμα και για τον εαυτό μου το ίδιο πίστευα. Πίστευα ότι ήμουν ανίκανη να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Τελικά αποδείχτηκε ότι όταν μια γυναίκα μένει χωρίς βοήθεια βρίσκει τον τρόπο και τα καταφέρνει όλα μόνη της χωρίς να χρειάζεται να περιμένει κάποιος να τη σώσει σε μία δύσκολη στιγμή. Εξάλλου δεν έχει άλλη επιλογή. Όταν μένει μονή της, πρέπει να βρει ένα τρόπο να είναι δημιουργική.

Δεν μπορώ να σηκώσω μόνη μου όλη τη ντουλάπα, μπορώ όμως σιγά-σιγά σπρώχνοντας μία τη μία, μία την άλλη πλευρά, να τη σύρω μέχρι τη θέση που θέλω να μπει. Όταν πρέπει να καθαρίσω το σιφόνι ή να απομακρύνω νεκρό Ζώο ή έντομο, βάζω τα χοντρά μου γάντια, κλείνω τα μάτια μου, παίρνω μία βαθιά ανάσα και το κάνω και αυτό.

Δώσε μου όποια σκληρή δουλειά θες κι εγώ θα στην κάνω. Θα σηκώσω τα μανίκια και με πείσμα θα κάνω ό,τι χρειαστεί. Μπορεί να μην ξέρω πώς, αλλά θα βρω ένα τρόπο και θα το κάνω. Ειδικά όταν ο χρόνος σε πιέζει πρέπει να το κάνεις. Στην αρχή απλά πράγματα μου έπαιρναν πάνω από μία ώρα. Τώρα που πάλεψα και έμαθα χρειάζομαι το μισό χρόνο.

Χρειάστηκε να μείνω μόνη μου για να ανακαλύψω ότι είμαι πολύ πιο ικανή απ’ ότι νόμιζα και απ’ ότι νόμιζαν οι γύρω μου. Αν είσαι όπως ήμουν κάποτε και φοβάσαι ότι δεν έχεις τη δύναμη να γίνεις ανεξάρτητη σου λέω και βάλτο καλά στο μυαλό σου ότι είσαι πολύ πιο δυνατή απ’ ότι νομίζεις. Είσαι ανεξάρτητη, δημιουργική και δυναμική, αυτό όμως δεν θα το διαπιστώσεις εκτός αν μείνεις μόνη και ανακαλύψεις τον άλλον εαυτό που κρύβεται μέσα σου.

singleparent.gr

The post Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ικανή είμαι μέχρι που πήρα διαζύγιο appeared first on newsitamea.gr.