Ο Γιώργος Πολυχρονίου θυμάται τον δικό του Little Richard

Η χθεσινή μέρα έφερε μια είδηση που στη χώρα μας πέρασε σχετικά απαρατήρητη, τον θάνατο του Little Richard, μιας από τις πιο θρυλικές μορφές του rock ‘n roll, και ενός μουσικού που παρά τη σύντομη χρονολογικά καριέρα του, κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλη την επιρροή του σε πολλούς καλλιτέχνες, από τους Beatles και τον Elton John μέχρι τον Prince και τους Black Keys.Με τον θάνατό του, χάσαμε και το τελευταίο μέλος της άτυπης «αγίας Τριάδας» του rock n roll (Elvis-Chuck Berry-Little Richard). Όπως έγραψε και ο Steven Van Zandt, ο θρυλικός καθαρίστας του Bruce Springsteen, «ο Elvis έκανε το rock ‘n roll δημοφιλές, ο Chuck Berry το αφηγήθηκε καλύτερα από όλους και ο Little Richard ήταν η αρχετυπική μορφή του».Μιλήσαμε με τον Γιώργο Πολυχρονίου, έναν από τους πιο κατάλληλους ανθρώπους για να μας πει δύο κουβέντες για τον Little Richard, όχι μόνο επειδή μιλάμε για έναν άριστο και βαθύ γνώστη της μουσικής, την οποία έχει υπηρετήσει και υπηρετεί από διάφορες θέσεις (μπορείς να τον ακούς στο Nostos 100.6 καθημερινά 16:00-18:00), αλλά και επειδή η τύχη το έφερε έτσι ώστε η φωνή του Little Richard ήταν εκείνη που αποκάλυψε αναπάντεχα στα μάτια του «G-Poly» τον θαυμαστό κόσμο του rock ‘n roll.https://youtu.be/eFFgbc5VcbwΑς μην ξεχνάμε ότι η εγχώρια πιτσιρικαρία των αρχών του ’60 είχε συντονιστεί με την επέλαση του rock ‘n roll, παρά τον βαθύ συντηρητισμό της κοινωνίας. Οι γοφοί λικνίζονταν, οι φούστες κόνταιναν, τα αγορίστικα «κοκοράκια» μάκραιναν μέχρι που ήρθε η χούντα και έβαλε ολόκληρη τη χώρα και τις πολιτιστικές επιρροές στον γύψο.Μια κλεφτή ματιά στα ελληνικά late 50s- 60s δια στόματος Γιώργου Πολυχρονίου:Πρώτη φορά άκουσα Little Richard μια Κυριακή του Πάσχα. Ήμουν γύρω στα 6 και είχαμε πάει να ψήσουμε στην αυλή του θείου μου στον Βύρωνα. Όταν τέλειωσε το τραπέζι, γύρω στο απόγευμα, οι μεγάλοι αποσύρθηκαν και έπιναν καφέ στο σαλόνι. Η αδελφή μου και εγώ παίζαμε στον κήπο με τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες. Από το πικ απ του ξαδέλφου μου, που πήγαινε γυμνάσιο τότε, ακούγεται το «Good Golly, Miss Molly». Πρώτη φορά άκουγα στη ζωή μου τέτοια μουσική και συγκλονίστηκα. Ήταν ένα τρομερό σοκ αυτό που ένιωσα και έκτοτε ασπάστηκα τη «θρησκεία» του rock ‘n roll. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Μετά ακολούθησε ένα πλατωνικός με μια Μαρία στη γειτονιά μου.https://youtu.be/lQ6akiGRcL8Έκανα τα πάντα για αυτόν τον έρωτα. Όταν τα μεσημέρια της Κυριακής η μάνα μου με την αδελφή κοιμούνταν και ο πατέρας μου πήγαινε στο γήπεδο, στη Λεωφόρο, έφευγα και κατέβαινα του σκοτωμού με τα πόδια από τον Υμηττό όπου μέναμε στο Παγκράτι γιατί είχα δει ότι σε μια βιτρίνα ενός καταστήματος ηλεκτρικών ειδών στη Χρεμωνίδου είχαν έναν δίσκο του Little Richard και στεκόμουν ακίνητος μπροστά από τη βιτρίνα και απλώς κοίταζα το δίσκο. Καθόμουν εκεί περίπου μία με μιάμιση ώρα και στη συνέχεια επέστρεφα τρέχοντας σπίτι ώστε να μην αντιληφθούν οι δικοί μου την απουσία μου. Ήταν μια τρομερή ερωτική σκηνή όλο αυτό την οποία δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.Σε ένα λούνα παρκ στην Χαραυγή, κοντά στον Υμηττό, υπήρχε ένα juke box και πήγαινα τα μεσημέρια τρέχοντας για να ρίξω δυο δραχμές και να ακούσω Little Richard. Έτρεχα διότι έπρεπε να γύριζα σπίτι έγκαιρα, πριν τον πατέρα μου, ο οποίος ήθελε όταν επέστρεφε από τον Ναύσταθμο να μας βρίσκει όλους στο τραπέζι και να τρώμε. Πήγαινα λοιπόν στο juke box και έτρωγα τα νύχια μου μέχρι να πέσει ο δίσκος μην τυχόν και αργήσω. Σε εκείνο το juke box ήταν πιο μπροστά οι λαϊκοί δίσκοι. Εγώ πατούσα το «J4» για το «Tutti Frutti», αλλά μέχρι να παίξει περνούσαν πρώτα Καζαντζίδης, Αγγελόπουλος, τέτοια κι εγώ βιαζόμουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που μίσησα το λαϊκά.https://youtu.be/C_C9q4tuwXIΌταν πήγα στον κινηματογράφο να δω το «The Girl can’t help it», την ταινία στη οποία πρωταγωνιστούσε μαζί με την πολύ μοδάτη εκείνη την εποχή Jayne Mansfield, πολλά νεαρά ζευγάρια χόρευαν στους διαδρόμους. Δεν την ξεχνάς αυτήν την εικόνα.https://youtu.be/8_cmEr2bw1sΌταν ήμουν στην Αγγλία φοιτητής, έψαχνα στα πιο απίθανα μέρη για δίσκους τους. Είχα μάθει ότι υπάρχουν πολλοί δίσκοι του σε ένα δισκάδικο στο Ealing στο Λονδίνο και πήγαινα και έδινα όλο το χαρτζιλίκι μου εκεί και έμενα νηστικός μέχρι να μου στείλουν λεφτά από την Αθήνα.Δυστυχώς, δεν κατάφερα να τον δω ποτέ ζωντανά, να νιώσω αυτή την ενέργεια που έβγαζε. Ήταν πολύ original ο Little Richard ήταν μια ξεχωριστή φωνή και παρουσία. Παθιαζόταν και σε πάθιαζε.Πηγή: playboy.gr