H αθώωση της Σώτης Τριανταφύλλου είναι σπουδαία νίκη της ελεύθερης έκφρασης

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Από τότε που ο Βολταίρος είπε το περίφημο «δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις» έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι της ιστορίας. Παρά ταύτα όμως η απειλή για την ανεμπόδιστη έκφραση της σκέψης και της άποψης είναι πάντα παρούσα και το να αντιμετωπίζεται κάθε φορά, είναι τελικά μια διαρκής μάχη.

Το γεγονός πως κρίθηκε αθώα από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας η συγγραφέας

Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία βρέθηκε στη θέση της κατηγορούμενης για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου, έχει σπουδαία σημασία. Θυμίζουμε πως η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια μετά από αναφορά που είχε καταθέσει το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, το οποίο είχε συμπεριλάβει διάφορες περιπτώσεις φερομένων ως εγκλημάτων ρατσιστικής βίας. Σε αυτές είχε συμπεριληφθεί και άρθρο της κυρίας Τριανταφύλλου στην εφημερίδα «Αthens Voice», τον Νοέμβριο του 2015, αμέσως μετά την επίθεση στο Μπατακλάν με τίτλο «Rock and Roll Will Never Die» όπου μεταξύ άλλων γινόταν μνεία σε ρήση του Μάρκο Πόλο σύμφωνα με την οποία "φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι".

Στην ουσία είχαμε την πρώτη δίκη για ισλαμοφοβία στην Ελλάδα και το γεγονός πως η ελληνική δικαιοσύνη έκρινε πως η ελεύθερη έκφραση της γνώμης δεν συνιστά έγκλημα ρατσιστικής βίας δημιουργεί προηγούμενο, το οποίο συμπυκνώνει και προασπίζει το αξιακό πλαίσιο του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού.

Από αυτή εδώ τη στήλη είχαμε υποστηρίξει το δικαίωμα της συγγραφέως να γράφει ελεύθερα την άποψή της, σημειώνοντας τα ακόλουθα:

«Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις απόψεις της Σώτης Τριανταφύλλου, η συγγραφέας θα πρέπει να μπορεί να τις εκφράζει. Ο ρατσισμός, έτσι κι αλλιώς, δεν αντιμετωπίζεται ούτε με δίκες, ούτε με λογοκριτές. Είναι ο πιο λάθος δρόμος διότι οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Η «ηθική αναμόρφωση» δια της βίας είναι ο πιο ακραίος ρατσισμός, τον οποίο και επεφύλασσαν διαχρονικά οι «πεφωτισμένες» ελίτ έναντι του αμαθούς «πόπολου». Οδηγεί πάντα σε καθεστώτα ετερονομίας, αυταρχισμού και δογματισμού, όποιον μανδύα εξουσίας κι αν χρησιμοποιούν κάθε φορά.».

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, οι ακρότητες της «πολιτικής ορθότητας» επιχειρούν να επιβάλλουν νέα στερεότυπα στη θέση των παλαιών τα οποία αντιμάχονται. Φτάσαμε έτσι να αναβιώνει ένα κλίμα που τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, αναβιώνει το «Index Librorum Prohibitorum», τον κατάλογο δηλαδή με τα απαγορευμένα από την Ιερά Εξέταση της Καθολικής Εκκλησίας, βιβλία. Το ίδιο θα πράξει αργότερα και ο Χίτλερ. Όπως και στην Κίνα του Μάο δεν χρειαζόταν να διαβάσει κανείς τίποτα περισσότερο από το «κόκκινο βιβλιαράκι» του Μεγάλου Τιμονιέρη. Αλλά και στη σημερινή Ε.Ε η «αλήθεια» βρίσκεται μόνο στα «εξελοχαρτα» με τα οικονομικά μεγέθη των γραφειοκρατών της Κομισιόν και όλα τα υπόλοιπα ρίχνονται στην πυρά της παγερής βορειοευρωπαικής αδιαφορίας.

Κάθε ολοκληρωτισμός (θρησκευτικός, πολιτικός, οικονομικός, πνευματικός) επιχειρεί να εξουδετερώσει και να εκμηδενίσει κάθε ανταγωνιστική σκέψη, διότι φοβάται τη διαπάλη των ιδεών, γνωρίζοντας τα κενά και τις αδυναμίες του. Εμπεδώνει τη μονοδιάστατη σκέψη και εν τέλει τον μονοδιάστατο άνθρωπο.

Η έκφραση της πολλαπλότητας είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα κι είναι σύμφυτο με τους νόμους κίνησης της ίδιας της ζωής. Καθώς απειλούμαστε με «ισοπεδωτισμό» κι «ερημοποίηση» σε πολλά επίπεδα, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ μια κουλτούρα πλουραλισμού, η οποία θα αναδεικνύει διαφορές, θα δοκιμάζει συνθέσεις, θ' αφήνει πραγματικά «όλα τα λουλούδια ν' ανθίσουν» και θα αποτρέπει συγκρούσεις «μηδενικού αθροίσματος». Το γνωστό «ο θάνατός σου η ζωή μου» (μεταφορικά ή/και κυριολεκτικά) αποδείχθηκε κακός οδηγός για τον σύγχρονο κόσμο. Αναπαράγει στο διηνεκές το μανιχαϊσμό «φωτός και σκότους», «καλού και κακού», πάνω στον οποίο χτίζεται κάθε φορά η κυριαρχία πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η διαρκής υπεράσπιση της ελεύθερης έκφρασης είναι η έσχατη χειρονομία αντίστασης του πολιτισμού έναντι της μονίμως επελαύνουσας βαρβαρότητας.