Ένας μουσικός αποχαιρετισμός στο 2017 από την «ΕΦ.ΣΥΝ.»

Λίγες ώρες έμειναν για να υποδεχτούμε το 2018 και να... ρίξουμε «αυλαία» για το 2017. Η περίοδος ενδείκνυται για απολογισμούς κάθε είδους, ωστόσο, στην efsyn city αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ζητήσαμε

Να επιλέξουν το τραγούδι (παλιό ή καινούργιο, ελληνικό ή ξένο) που άφησε έντονα το αποτύπωμά του στη ζωή τους και να εξηγήσουν τους λόγους.

Δημιουργήσαμε, λοιπόν, μία ιδιότυπη playlist αποχαιρετώντας το 2017. Η σειρά των τραγουδιών και των συντακτών είναι εντελώς τυχαία. (Μπορείτε να ακούσετε την playlist ολόκληρη ΕΔΩ)

Απλά, λιτά, μουσικά και πάντα συνεταιριστικά.

Καλή χρονιά σε όλους

Δημήτρης Κανελλόπουλος: Harry Styles - Sign of the Times

Ενα ποπ κομμάτι στην κορυφή για το 2017; Και μάλιστα από έναν τραγουδιστή που προέρχεται από ένα (καλό, αλλά) boy band, τους One Direction; Ολα γίνονται τελικά. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τραγούδι του 2017, σίγουρα δεν είναι δηλαδή, αλλά είναι από εκείνα που σημάδεψαν τη χρονιά. Είναι λίγο θεατράλε, είναι συναισθηματικό, καταφέρνει και στήνει ένα story. Το άλμπουμ συνολικά δεν ήταν και τόσο καλό τελικά, αλλά το κομμάτι ξεχώρισε.

Αρχοντία Κάτσουρα: Billie Holiday - I’m a fool to want you

Το τραγούδι το άκουσα πρώτη φορά με τον Φρανκ Σινάτρα –δικό του είναι-, σε εκείνες τις υπέροχες εκτελέσεις με μεγάλη ορχήστρα, που αν κλείσεις τα μάτια μεταφέρεσαι στις ταινίες της δεκαετίας του 1950, με Technicolor, δυναμικούς άντρες και μυστηριώδεις πρωταγωνίστριες, που σε έκαναν να νοσταλγείς ό,τι δεν έχεις ζήσει. Ώσπου ένα βράδυ, σε μια διαδικτυακή βόλτα έπεσα πάνω σε μια άλλη εκτέλεση του τραγουδιού αυτού. Το υπέροχο «I’m a fool to want you», που μιλά για έναν καταδικασμένο έρωτα ακούγεται από την Μπίλι Χόλιντεϊ, με λίγο γρέζι στη φωνή και μια γήινη, γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία, που εκφράζει την επιθυμία τόσο απλά, τόσο χειροπιαστά. Αυτό ήταν, το άκουσα και το ξανάκουσα δεκάδες φορές. Ο Φράνκι χάθηκε από το κάδρο. Η βραχνάδα της φωνής της Χόλιντεϊ ήρθε και ταίριαξε καλύτερα με ένα όνειρο που έκανα τη χρονιά που πέρασε.

Σταυρούλα Ματζώρου: Teresa Stratas - Youkali Tango

Ένα βραδάκι είμαι στο βιβλιοπωλείο «Μωβ Σκίουρος», κάθομαι σε μία από τις υπέροχες αναπαυτικές πολυθρόνες και ξεφυλλίζω κάτω από το ένα φωτιστικό με απαλό φως ένα βιβλίο, να το πάρω να μην το πάρω. Στην κλασική μουσική που ακούγεται δεν δίνω σημασία διότι προφανώς πετυχαίνει τον σκοπό της, να με χαλαρώνει. Και σε μια μουσική εναλλαγή ακούω τη φωνή της Teresa Stratas να ερμηνεύει το «Youkali Tango» του Kurt Weill και παραλύω. Σαν να βγήκα από το (χυμώδες) κορμί μου -αρέσκονται σε κάτι τέτοιες περιπλανήσεις οι λάτρεις του μεταφυσικού- και να έβλεπα την πιο πλήρη, ιδανική εικόνα. Με ζήλεψα για τα λίγα που είναι τελικά τόσο πολλά! Ακούστε το, βάλτε σας στο μυαλό σας με ένα βιβλίο, λίγο ποτό και θα με καταλάβετε.

Αντιγόνη Σπανοπούλου: Caterina Caselli - Nessuno mi può giudicare

Αυτό το τραγούδι ηχεί στα αυτιά μου όταν ακούω διαχειριστές (ή επίδοξους διαχειριστές) της εξουσίας. «Κανείς δεν μπορεί να με κρίνει, ούτε κι εσύ που ονειρευτήκαμε μαζί έναν κόσμο πιο όμορφο. Γιατί ο κόσμος που ονειρευτήκαμε έχει πολλούς εχθρούς που ψεύδονται για να σε αποκοιμίσουν, οπότε το ίδιο βολεύει να κάνω κι εγώ. Γιατί η αλήθεια πονάει. Αν ξεστομίσεις την αλήθεια θα βαφτίσω κι εσένα εχθρό των ιδανικών μας. Κι αν αρνηθείς να συμμετέχεις με τους δικούς μου όρους θα σε πω αδιάφορο. Ευχαριστήσου τα ψέματά μου, γιατί η αλήθεια πονάει. Κι ας μην μάθουμε ποτέ να κουβεντιάζουμε την πραγματικότητα, γιατί ενώ ντύθηκα υπερασπιστής των ίσων δικαιωμάτων δεν σε θεωρώ άξιο να κρίνεις, ούτε και θέλω να σκέφτεσαι ορθά. Εσύ απλά διάλεξέ με να λέω τα παραμύθια μου εξ ονόματός σου».

Λένα Κυριακίδη: Crazy Rhythm - Shirley Bassey

Το «Crazy Rhythm» από το 1928 έχει γνωρίσει δεκάδες εκτελέσεις σε δίσκους, ραδιόφωνο και κινηματογράφο, αλλά εγώ το έμαθα φέτος από την εξαιρετική θεατρική παράσταση του Γιάννου Περλέγκα «Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς – Ενθύμιο» βασισμένη στο έργο του Stephen Temperley για το πάθος με τη μουσική, τo σωστό και το λάθος, το θάνατο και τη μνήμη και τελικά την αγάπη και την αποδοχή. Ένα πανέμορφο τραγούδι για χορό σε ρυθμούς swing, αλλά και τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Όταν αυτή υποτάσσεται στην ανάγκη της άτιμης παραγωγικότητας, ίσως θα έπρεπε να συνοδευτεί με μινόρε. Αλλά αντίστροφα υπάρχουν τόσα τσιφτετέλια, τα οποία μιλούν για χωρισμό. Όταν περπατώ γρήγορα και πλησιάζω ηλικιωμένους ανθρώπους, επιβραδύνω το βήμα μου γιατί σκέφτομαι ότι θα μου πουν: «Που βιάζεσαι να πας κορίτσι μου;». Όταν ξενυχτώ με ωραία παρέα, μου αρέσει που δεν λέμε «ωχ ξημέρωσε, πως θα σηκωθούμε για τη δουλειά». Το τραγούδι αυτό για μένα μιλάει για ότι πιο πολύτιμο -μετά την αγάπη- το χρόνο. Ας αφιερώσουμε όσο περισσότερο από τον καινούργιο σε όσους και ό,τι αγαπάμε.

Χρήστος Καλλιμάνης: Gary Clark Jr. - Bright Lights

Συνήθως ένα κομμάτι πρώτα σου «κολλάει» στο μυαλό και μετά αρχίζεις να του δίνεις το νόημα που επιθυμείς. Το «Bright Lights» του Gary Clark Jr. και ιδιαίτερα στην live εκτέλεσή του κατανάλωσε ατελείωτες ώρες στο δικό μου youtube κυρίως επειδή πρόκειται για μία αθεράπευα cool εκτέλεση από έναν εξαιρετικά cool τύπο. Τα φώτα της πόλης, που μπαίνουν στο μυαλό σου και ορίζουν τόσο το σκοτάδι σου όσο και τις φωτεινές σου στιγμές, σε καταναλώνουν, σε ανεβάζουν και σε ρίχνουν ταυτόχρονα!

Καλύτερη νέα χρονιά!

Άρτεμις Σπηλιώτη: Clan of Xymox – Theme

Τέλη δεκαετίας του ΄80. Εφηβεία, μελαγχολία, πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, λαχτάρα για μεγαλύτερες δόσεις ελευθερίας και ανεξαρτησίας, συγκρούσεις πάσης φύσεως. Και κάπου εκεί, κάποιος μεγαλύτερος μας «σύστησε» με πιο «ψαγμένα» από τους Duran – Duran και τους Wham, συγκροτήματα. Το εφηβικό μας αυτί κάτι είχε πάρει από τους Smiths, αλλά ανακαλύψαμε κάτι παραπάνω - όπως το Last night I dreamed that somebody loves me,- αλλά κάπου εκεί στο 1987, έμαθα την Αnn Clark, τους Echo and the Bunnymen. Αλλά και τους Ολλανδούς Nits και μπορεί το «In the dutch mountains» να είναι το πιο γνωστό τους κομμάτι, αλλά τα αγαπημένα μου είναι τα μελαγχολικά «Adieu, Sweet Bahnhof» (1989) και το «Τhree Sisters» (1998). Όμως νομίζω ότι το «Τhem Ι» των επίσης Ολλανδών Clan of Xymox, από το άλμπουμ Medusa (1986) είναι από τις πιο μελαγχολικές μελωδίες που άκουσα στην εφηβεία μου. Το άκουσα και πάλι τo 2017 – εντελώς τυχαία- μετά από πολλά, πολλά χρόνια. Και το μυαλό έφτιαξε ένα εντελώς διαφορετικό video clip. Και ήταν και πάλι μελαγχολικό, αλλά για άλλους λόγους, περισσότερο «ενήλικους».

Τάσος Παππάς: Στέλιος Καζαντζίδης -Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω»

«Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω». Του Γιώργου Ζαμπέτα και του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, του επονομαζόμενου Τσάντα. Κυκλοφόρησε το 1954. Πρώτη εκτέλεση από τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ο Στέλιος ήταν στην πρώτη φάση της σπουδαίας διαδρομής του. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το τραγούδι ανήκει στον Μάρκο Βαμβακάρη, ο οποίος το τραγούδησε μερικά χρόνια αργότερα. Ωστόσο δεν έχει ακουστεί ότι ο Ζαμπέτας «έκλεβε» ή αγόραζε τραγούδια, πρακτική που ακολουθούσαν άλλοι συνθέτες και τραγουδιστές σύγχρονοί του. Πρόκειται για ένα μεγάλο τραγούδι πόνου και απελπισίας.

Γιώργος Δρούκας: Alfa Mist - Keep On

Μαύρος, πιτσιρικάς, γεννημένος και μεγαλωμένος στο φτωχότερο διαμέρισμα του Λονδίνου, το Νιούχαμ, ο Alfa Mist ξεκίνησε τη μουσική του πορεία από το χιπ-χοπ, το οποίο δεν αποχωρίστηκε ποτέ, όμως γρήγορα τράβηξε τη ρότα της σύγχρονης τζαζ. Το 2015 έβγαλε το πρώτο του άλμπουμ, το Nocturne, που αν και πάταγε πάνω σε τζαζ ρυθμούς ήταν πολύ έντονα soul και hip-hop μαζί. Το Μάρτη του 2017 έβγαλε το δεύτερο, το Antiphon, που είναι χωρίς αμφιβολία ο,τι ωραίοτερο άκουσα το μαύρο τούτο έτος που μας χαιρετά. Πολύ εντονότερα τζαζ, φαίνεται η τρομερή δουλειά που έχει ρίξει για να γίνει βιρτουόζος των ηλεκτρονικών ντραμς και ξεχωρίζουν τα κομμάτια Breathe και 7th October, όμως το Keep On είναι απλά υπέροχο.

Δημήτρης Κουκλουμπέρης: Luis Fonsi, Daddy Yankee - Despacito

Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που επιλέγω αυτό το κομμάτι, εκτός από το ότι ήταν το τραγούδι που αναμφισβήτητα άκουσε ολόκληρη η υφήλιος το 2017! Σε άλλους άρεσε, άλλοι το λάτρεψαν και ορισμένοι το μίσησαν! Πρόκειται φυσικά για το Despacito! Προσωπικά, αποτέλεσε ένα ευχάριστο άκουσμα του καλοκαιριού που όμως με σημάδεψε ένα από τα πολύ θερμά βράδια του Αυγούστου. Το συγκεκριμένο βράδυ κι ενώ βρισκόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, με την πλήξη να είναι αφόρητη αφού ο περισσότερος κόσμος εκείνη την περίοδο ήταν διακοπές, πρέπει να άκουσα το Despacito επαναλαμβανόμενα ίσως και 20 φορές... Ε, μετά το βαρέθηκα και αποφάσισα να πάω για ύπνο! Ήταν το τραγούδι μου για το 2017!

Αριστείδης Αποστόλου: Rag'N'Bone Man - Lay My Body Down

Ένα ένα ιδιαίτερα μελαγχολικό τραγούδι είναι το «Lay My Body Down» του Rag'N'Bone Man (γνωστού για άλλα τραγούδια του, όπως το «Human»). Οι παρακάτω στίχοι είναι χαρακτηριστικοί:

Το μόνο που αναζητώ, είναι λίγο πιο πολύ σχοινί, για να το τυλίξω στον λαιμό μου...
Μη λυπηθείς όταν θα ξαπλώνεις το σώμα μου, όταν θα είμαι θαμμένος στο έδαφος...

Δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε σε αυτό το τραγούδι. Η βαθιά φωνή του Rag'N'Bone Man; Η αρμονία μουσικής και στίχου; Η εσωτερική ένταση που εξέπεμπε; Η διαφορετικότητά του;...Σε κάθε περίπτωση, το τραγούδι αυτό με σημάδεψε για ένα μεγάλο διάστημα του 2017, εκφράζοντας πιθανότατα και τα συναισθήματα που με ακολουθούσαν εκείνη την περίοδο.

Δημήτρης Τρίμης: Rolling Stones – She's A Rainbow

Καμιά φορά θέλουμε ένα καταφύγιο στην ελπίδα και τη νεότητά μας. Και ανακαλούμε ωραίες, αθώες αισθήσεις, εικόνες κι αισθήματα με μουσικές και στιχάκια παιδικά που μεγαλώνουν μαζί μας και μπορούν να δίνουν ακόμα χαρές...

Γιώργος Σταματόπουλος: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - San Michele

Για τη χαμένη "αξία" του χρόνου και των ιδεών. Το τραγούδι διαχέει εντούτοις αισιόδοξους ήχους. Η επιλογή έγινε μετά από υπόδειξη του 18χρονου γυιού μου.

Καλή χρονιά

Δώρα Σελλά: Δώρος Δημοσθένους, Λένα Κιτσοπούλου - Το τραύμα

Το τραγούδι που με τραυμάτισε, ε... που μου άφησε έντονο το αποτύπωμά του το 2017 ήθελα να γράψω, γράφτηκε πριν από 10 χρόνια από δύο σπουδαίους καλλιτέχνες, αλλά ηχογραφήθηκε μόλις φέτος. Ο λόγος για «Το τραύμα», ένα πολύ καλό λαϊκό τραγούδι που το χαρακτηρίζει η αυθεντικότητα των παλιών λαϊκών, σε μουσική του Δώρου Δημοσθένους και στίχους της Λένας Κιτσοπούλου. Πέρα από την καλλιτεχνική του αξία, το κομμάτι με σημάδεψε και για ένα λόγο ακόμη: ήμουν ο «ηθικός αυτουργός» της επαναφοράς του στο προσκήνιο, καθώς το ανακάλυψα ένα καλοκαιρινό βράδυ ψάχνοντας μουσικές στο YouTube, έγραψα για αυτό στην efsyn city, όπως και οι δύο δημιουργοί του, και ηχογραφήθηκε κατόπιν δικής μου παρότρυνσης προς αυτούς. Εξαιρετική είναι και η οπτικοποίησή του, που θυμίζει αισθηματική ασπρόμαυρη ταινία της δεκαετίας του '60.

Άντα Ψαρρά: Rita Hayworth - Put the Blame on Mame

Οχι απλώς με σημάδεψε αλλά μου τσάκισε κυριολεκτικά τα νεύρα το χιλιοπαιγμένο παντού γλυκερό τραγουδάκι «I'm only human after all, don't put the blame on me». Οχι μόνο έγινε πλύση εγκεφάλου με το συγκεκριμένο τραγούδι σε όσους επιμένουν να ακούνε ραδιόφωνο, αλλά θα τρίζουν και τα κόκαλα της θρυλικής "Τζίλντα" (Ρίτα Χέιγουορθ) που στο κάτω κάτω αναλάμβανε τις ευθύνες της τραγουδώντας το «put tha blame on mame!

Λήδα Θωμάκου: Imam Baildi ft. Vempo - Poso Lypame

Είναι ένα τραγούδι της Σοφίας Βέμπο σε διασκευή των Imam Baildi που μου αφιέρωσε ένας άνθρωπος που έμελλε να αλλάξει τον «ρου της ιστορίας στη ζωή μου», να γίνει ο φύλακας άγγελός μου και το σημείο αναφοράς μου στα δύσκολα αλλά και στα όμορφα … «Πόσο Λυπάμαι»

Γεωργία Φαμέλλου: Misfortunes - Haunted

Eίναι πραγματικά δύσκολο να επιλέξει κανείς ένα μόνο αγαπημένο κομμάτι, γιατί μέσα στο 2017 κυκλοφόρησαν πολλά αξιόλογα albums και τραγούδια.Θα επιλέξω το Haunted από Misfortunes, που είναι ένα ελληνικό σχήμα από Θεσσαλονίκη (one man synth project) με επιρροές από synthpop και new wave της αγαπημένης μου δεκαετίας του '80. Υπέροχοι ήχοι από synth μουσικές, συνδυασμένοι με έναν τίτλο, που για μένα εκφράζει σκέψεις και όνειρα που πολλές φορές μας στοιχειώνουν και μένουν απραγματοποίητα. Enjoy...

Αφροδίτη Τζιαντζή: In Dreams by Roy Orbison - Extended Version

Κανένα καινούργιο τραγούδι δεν με άγγιξε φέτος, ίσως γιατί όσο μεγαλώνω γυρίζω με επιμονή σε ένα παρελθόν που δεν υπήρξε στ’αλήθεια, παρά μόνο σε έναν αόρατο, υποκειμενικό κόσμο. Ισως γι’αυτό όλα τα τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό κουβαλάνε δεκαετίες πάνω τους, κάποια γράφτηκαν πριν καν γεννηθώ. Το μόνο που άλλαξε είναι ο τρόπος ακρόασης. O Roy Orbison, από ένα στοιχειωμένο παρλεθόν, συνόδευσε τον Αύγουστο του ‘17, σε ένα βαρύ καλοκαίρι. Επέλεξα το In Dreams με σκηνές από το “Μπλε Βελούδο”, γιατί έτσι το πρωτάκουσα σε μια εφηβεία που ποτέ δεν ξεπέρασα. Και το μακιγιαρισμένο προσωπείο του Ντιν Στόκγουελ θα είναι πάντα ο ζαχαρένιος κλόουν, κι ο Ντένις Χόπερ θα είναι πάντα ο σαδιστής Φρανκ, που κάνει τα όνειρα μας εφιάλτες. Ποτέ ένα ερωτικό νοσταλγικό τραγούδι δεν ακούστηκε τόσο τρομαχτικό.

Αναστασία Μπέσια: Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Τάσος Λειβαδίτης - Αλλά τα βράδυα

«Αλλά τα βράδια» από τον δίσκο «Φυσάει» (1993). Ο Γιώργος Τσαγκάρης μελοποιεί ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και απαγγέλλει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Γιατί πολλές φορές και το 2017 αναρωτήθηκα «μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο», αλλά… αμέσως ψιθύριζα «καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα».

Nίκος Καλτσάς: The Langley Schools Music Project - Space Oddity

Λάνγκλεϊ, Νέα Υόρκη, Αθήνα

Αρχικά ήταν ένα απόκομμα από μια μουσική κριτική των Sunday Times, δεκάξι χρόνια πριν. Επέμενε να γλιτώνει από εκκαθαρίσεις συρταριών και γραφείου, γιατί είχε ακλόνητο άλλοθι: μιλούσε για ένα δημοτικό σχολείο στον Καναδά, δεκαετία του '70, όπου οι μαθητές του δεν μάθαιναν να τραγουδούν εμβατήρια, αλλά Μπιτς Μπόις και Φλίντγουντ Μακ. Με άλλα λόγια, τότε - εδώ «Δεν θα πατήσετε τη γη των Μακεδόνων», ενώ εκεί «To know him is to love him». Τους ζήλευα αναδρομικά. Ομως η διαδικτυακή πρόσβαση στη μουσική το 2001 ήταν αδύνατη και η αγορά του CD The Langley Schools Music Project ‎– Innocence & Despair («Αθωότητα και Απόγνωση», τι τίτλος κι αυτός) αναβαλλόταν μέχρι που ξεχάστηκε. Νύχτες Πρεμιέρας, Σεπτέμβρης του '17. Προβολή του «Wonderstruck» του Τοντ Χέινς. Πάλι μπροστά μου τα 70s κι ένας άλλος πιτσιρικάς, στη Νέα Υόρκη εκείνος. Η ταινία είχε τελειώσει, ο μικρός είχε συναντήσει αυτό που αναζητούσε και ενώ οι τίτλοι διέτρεχαν την οθόνη άκουσα για πρώτη φορά τα παιδιά του Λάνγκλεϊ να παίζουν μουσική και να τραγουδούν. Ηταν το δικό τους -το δικό μου- «Space Oddity» του Μπάουι.

Νίκος Σβέρκος: Pavane - orchestra and choir

Στο 2008 ο Πάολο Σορεντίνο στην αριστουργηματική πολιτική ταινία του, "Il Divo", επέλεξε να περιβάλει με το "Pavane" του Γκαμπριέλ Φορέ την σκηνή του μοναχικού περιπάτου του Τζούλιο Αντρεότι στην νυχτερινή Ρώμη. Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας και πέντε μετά το θάνατο του «Βελζεβούλ» της ιταλικής Δεξιάς, η πολιτική σκηνή της σπουδαίας χώρας συνεχίζει να κλυδωνίζεται και απειλείται πια από την ακροδεξιά και το ζωντανό φάντασμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το "Pavane" και η χρήση του από τον τεράστιο σκηνοθέτη υπενθυμίζουν λοιπόν πως παρά τις πιο διαβολικές πολιτικές μεθοδεύσεις και τα έντονα παρασκηνιακά ανοσιουργήματα αιωρείται σταθερά στην ιστορία η επιδίωξη της ομορφιάς και της αρμονίας. Το 2017 ήταν μια άγρια χρονιά, αλλά κομμάτια σαν αυτό αποτελούν τον καλύτερο διαθλαστικό φακό για την ευτυχία, προσωπική και συλλογική. Εκεί θα καταφεύγουμε και την προσεχή χρονιά.

Στράτος Ιωακείμ: Social Waste - Για να νικήσουν

Μαγεμένους από τους ήχους του Κρητικού λαούτου, του μαντολίνου και του ακορντεόν... ακολουθώ το πειρατικό που έχει σαλπάρει για να μας ταξιδέψει σε ένα μοναδικό πάντρεμα ήχων και μουσικής. Ανεβάζω την ένταση στο στερεοφωνικό και περιμένω να ακούσω. Οι στίχοι δεν μιλούν για την αγάπη και τον έρωτα αλλά ακουμπάνε την καρδιά, τη ψυχή και το μυαλό... Η σκέψη μου τρέχει σε μέρη μακρινά για «ένα θέμα που μας αφορά». Το 2017 μας αποχαιρετά όμως... «τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά. Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά». Το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι έχει επιστρέψει. Οι συνθήκες το επέτρεψαν και μια νέα γενιά καλλιτεχνών τολμά να εκφράσει τις φωνές όλων αυτών που αντιστέκονται καθώς «προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου. Να μου μιλήσουν και να με πείσουν. Για να νικήσουν...». Ας αφήσουμε τα τραγούδια να αλητεύουν γιατί... «δεν είναι όλα μια χαρά». Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Καλή Χρονιά.

[ad-slot]

[related-articles]