Όταν έφυγε ο Ζακ

Καταδικάζουμε τη βία απ όπου και αν προέρχεται; Βασικά ναι αλλά όχι πάντα. Το ίδιο είναι να δολοφονηθεί από χρυσαυγίτη ένας μετανάστης και το ίδιο ένας Έλληνας; Το ίδιο μετράει ο βασανισμός ενός ζώου με την κλοπή του πορτοφολιού μιας γιαγιάς; Την ίδια αξία έχει το σώμα του παιδιού μας και του προσφυγόπουλου; Έχει καμία σχέση ο αγανακτισμένος νοικοκυραίος με τον οργισμένο αντιεξουσιαστή; Θα βάλουμε στο ίδιο καλάθι τους Ρουβίκωνες και τους μακεδονομάχους που δέρνουν τους Μπουτάρηδες; Και μήπως τα θελε και τα 'παθε ο Ζακ Κωστόπουλος;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Για τους περισσότερους

υπάρχει "καλή" και "κακή" βία ανάλογα με την όχθη από την οποία βλέπουν το ποτάμι να κυλά. Για άλλους το μεγάλο πρόβλημα είναι τα Εξάρχεια, για άλλους ο ακροδεξιός εξτρεμισμός. Κάποιοι αγανακτούν με την ανομία στα πανεπιστήμια και άλλοι με την αστυνομική αυθαιρεσία. Λίγοι συγκινούνται πραγματικά με τα παθήματα των μεταναστών και οι περισσότεροι ταυτίζονται με τα θύματα όταν τους είναι οικεία.

Το βίντεο με το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου την ώρα που προσπαθούσε να βγει από το τζάμι του κοσμηματοπωλείου δεν άφησε πολλά περιθώρια για κατασκευή της πραγματικότητας. Τον κλωτσούσαν άγρια, ανελέητα, με αδιαφορία για το πιθανό αποτέλεσμα, με απέχθεια για την ύπαρξή του. Δεν μαζευόταν το πράγμα, Ακόμη και όσοι ανέδειξαν κυρίως την εκδοχή της απόπειρας ληστείας, σαν να επρόκειτο για μια φοβερά επικίνδυνη ενέργεια από έναν φοβερά αποφασισμένο κακοποιό, δεν μπορούσαν να καλύψουν τις κλωτσιές που του έριξαν ο κοσμηματοπώλης και ο άλλος ενώ ήταν εμφανώς ακίνδυνος.

Το κλισέ λέει ότι η κοινή γνώμη είναι διχασμένη. Άλλοι θρηνούν και άλλοι κάνουν εμετό πάνω στο πτώμα. Αλλοι θεωρούν το θύμα μάρτυρα και άλλοι μίασμα. Κάπου στη μέση είναι αυτοί που αναρωτιούνται αν υπήρχε τρόπος να μη βρεθεί σε ένα τόσο σκοτεινό περιθώριο ο 33χρονος που έφυγε από το ζωή με τόσο τραγικό τρόπο. Υποτίθεται ότι έχουμε δομές στήριξης και για τους οροθετικούς και για τους τοξικομανείς. Υποτίθεται ότι οι gay ενσωματώνονται όλο και περισσότερο στον κοινωνικό ιστό, αντιμετωπίζουν όλο και λιγότερο διακρίσεις και πιέσεις. Υποτίθεται επίσης ότι οι νοικοκυραίοι που υποφέρουν από την ανομία είναι φιλήσυχοι άνθρωποι, καλοί χριστιανοί και νομοταγείς πολίτες. Αυτό που δεν υποτίθεται αλλά πραγματικά συμβαίνει είναι ότι πίσω από κάθε τραμπούκο, ειδικά από τραμπούκο της διπλανής πόρτας, υπάρχουν πολλοί θεατές και παρατηρητές που είτε τραβούν βίντεο και φωτογραφίες είτε καταναλώνουν μια βία που δεν τους ενοχλεί, γιατί είναι βία σε βάρος των άλλων, των ξένων, των διαφορετικών, των ανοίκειων.

Έχουν πει πως "υπάρχει κάτι χειρότερο από το δήμιο, ο βοηθός του" (Ο. Ουάιλντ). Στην περίπτωση του τραμπούκου της διπλανής πόρτας, ο θεατής του μπορεί να μην είναι χειρότερος, αλλά είναι σχεδόν ίδιος.