Οι ταινίες της εβδομάδας: Αλέν Ντελόν, τέλεια σχέδια και επικίνδυνες ομορφιές

Αναλυτικά οι κριτικές της εβδομάδας:

*****

(“Chambre 212”, Κριστόφ Ονορέ, 1ω30λ)

Μια γυναίκα της οποίας ο γάμος βρίσκεται σε κρίση αφήνει για μια νύχτα τον άντρα της και μένει σε δωμάτιο ξενοδοχείου απέναντι από την παλιά της ζωή. Στην νέα της πλευρά του δρόμου, η Μαρί ζει μια ονειρική νύχτα κατά την οποία δέχεται την επίσκεψη φαντασμάτων και οραμάτων του παρελθόντος, από τη νεότερη εκδοχή του άντρα της και της γυναίκας που κάποτε, πολύ παλιότερα, τον αγαπούσε, μέχρι τους πρώην

Η πιο ευφάνταστη γαλλική ρομαντική κομεντί των τελευταίων χρόνων, έναν ούτως ή άλλως κατακουρασμένο υπο-είδος πολύ συχνά συνδεδεμένο με μια αισθητική διόλου κινηματογραφική. Το φιλμ του Ονορέ προσεγγίζει το ζευγάρι σε κρίση μέσα από μια ματιά παραληρηματικά ονειρική, δίχως κανέναν κανόνα πέραν του τι θα ήταν θεματικά ταιριαστό να συμβεί μετά. Αυτό δρα απελευθερωτικά κατά βάση, καθώς η κεντρική ηρωίδα (παιγμένη από την Κιάρα Μαστροϊάνι, από την οποία ο φακός του Ονορέ μοιάζει πραγματικά καθηλωμένος) εξετάζει εκ νέου, από την πιο ώριμη σκοπιά του σήμερα, σχεδόν όλη της την ερωτική και συναισθηματική διαδρομή. Είναι τρομερά φρέσκο να βλέπουμε μια ταινία αυτού του είδους με μια ώριμη κεντρική ηρωίδα όχι μόνο σεξουαλικά ενεργή αλλά και η οποία θέτει υπό αμφιβολία κάθε σύμβαση του γάμου και των σταθερών σχέσεων, αδυνατώντας να συλλάβει το πρόβλημα με το να απατά τον άντρα της.

Όταν καθίσταται σαφές πως ο Ονορέ μεταπηδά από το ένα ονειρικό επεισόδιο στο άλλο χωρίς ιδιαίτερο ρυθμό ή κάποια πολύ μεστή δραματουργική ιδέα, η ταινία πραγματοποιεί μια κάποια κοιλιά έστω και στη σύντομή της διάρκεια. Η ονειρική δομή αποτελεί περίτεχνα αβίαστο χειρισμό για να λειτουργήσει στην εντέλεια, και θα είχε πλάκα αν κυκλοφορούσε σήμερα και το “Inception” όπως ήταν ο αρχικός του προγραμματισμός- με τη “Μαγική Νύχτα” θα συνέθεταν ένα κατά βάση πετυχημένο αλλά και οπωσδήποτε όχι χωρίς ατέλειες, double feature ταινιών πάνω σε διαφορετική προσέγγιση στην κινηματογραφική απεικόνιση του ονείρου. Ο Νόλαν θέλει να κάνει τα όνειρα να μοιάζουν τετράγωνα, ο Ονορέ να χωρέσει το παράλογο σε μια ευθεία.

Τελικά, η “Νύχτα” αυτή είναι ίσως περισσότερο μια ιστορία φαντασμάτων, το είδος των φαντασμάτων που μας επισκέπτονται σε βραδιές πυρετού ή μεγάλης απόγνωσης ή υπαρξιακού αδιεξόδου. Όταν δεν ξέρεις αν όλα όσα σε έφεραν ως εδώ ήταν ένας λάθος, όταν η πραγματικότητα μοιάζει σαν μια απομακρυσμένη μινιατούρα (το set design της ταινίας είναι έξοχο). Η Μαρία συνομιλεί με τα φαντάσματα, με τις υποθετικές εκδοχές των ανθρώπων της ζωής της, και σε μια νύχτα σαν αυτή, ίσως ο παράδοξος μη-ρυθμός της ταινίας να είναι και πιο ταιριαστός. Μια από τις 2-3 ωραιότερες ταινίες αυτού του καλοκαιριού.

*****

(“El Plan”, Πόλο Μενάργκεζ, 1ω19λ)

Τρεις φίλοι χωρίς δουλειά μαζεύονται σε ένα διαμέρισμα και ετοιμάζονται να βάλουν μπροστά το τέλειο σχέδιο του τίτλου για να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις ζωές τους, όμως χάρη σε κάτι τελείως τυχαίο είναι αναγκασμένοι να περάσουν πολλή ώρα κλεισμένοι εκεί, μαζί. Στο διάστημα που ακολουθεί τα πάντα θα αλλάξουν καθώς μεγάλες αλήθειες και αποκαλύψεις θα έρθουν στην επιφάνεια σε μια ψυχολογική εξερεύνηση εσωτερικευμένων απωθημένων τοξικής αρρενωπότητας.

Ο Αντόνιο ντε λα Τόρε (“Ο Έκπτωτος”) και ο Ραούλ Αρέβαλο (“Το Μικρό Νησί”), δύο από τις πιο γνωστές φάτσες του σύγχρονου ισπανόφωνου σινεμά, συμπρωταγωνιστούν στη μεταφορά ενός πειραματικού θεατρικού στο οποίο το κοινό μπορούσε να έρθει σε επαφή με τους τρεις χαρακτήρες σε έναν κλειστό, ασφυκτικό χώρο. Κάτι ανάλογο προσπαθεί να μεταφέρει ως αίσθηση κι η ταινία-ντεμπούτο του Πόλο Μενάργκεζ όμως πάρα την διαρκή ένταση και το ότι δεν ξεφεύγει σε ανούσιες κοιλιές (στην πολύ-πολύ σύντομη διάρκειά της), εν τέλει αποτυγχάνει να στήσει ένα ουσιαστικό κρεσέντο προτού αδειάσει πάνω μας τις μεγάλες της αποκαλύψεις και κλείσει με έναν εκτός ρυθμού φινάλε. Με έναν περίεργο τρόπο είναι μονίμως ενδιαφέρουσα, αλλά χωρίς ποτέ να έχεις αληθινή ιδέα για το πού κατευθύνεσαι και γιατί. Μας αρκεί η δομική αβεβαιότητα της ύπαρξής μας, έτσι δεν είναι;

*****

(“Ava”, Τέιτ Τέιλορ, 1ω36λ)

Μια πληρωμένη εκτελεστής γίνεται η ίδια στόχος της οργάνωσής της όταν μια δουλειά στραβώνει. Ο Τέιτ Τέιλορ, σκηνοθέτης του κάκιστου “The Help” (αλλά και του trash cult “Ma” με την Οκτάβια Σπένσερ), αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει ένα παντελώς κλισέ σενάριο κατά παραγγελία της Τζέσικα Τσαστέιν που εδώ είναι παραγωγός και πρωταγωνίστρια. Η Τσαστέιν πιστεύει πως έχει στα χέρια της έναν πολυδιάστατο ρόλο μιας γυναίκας που παλεύει με τους δαίμονές της, καθώς η Έιβα τρέχει μια ζωή να ξεφύγει από εθισμούς πέφτοντας στα χέρια συστημάτων εκμετάλλευσης. Στην πράξη το αποτέλεσμα είναι πολύ αστείο: Η ίδια παίζει σα να ερμηνεύει Σαίξπηρ και οι πάντες γύρω της έχουν πλήρη επίγνωση πως παίζουν σε ένα θριλεράκι της σειράς, από αυτά που παίζουν 23.30 το βράδυ Δευτερας σε ιδιωτικό κανάλι και το παρακολουθείς ολόκληρο διερωτόμενος κάθε 15’ αν το έχεις δει ή όχι γιατί δεν είσαι σίγουρος. Είναι trash, αλλά τουλάχιστον είναι το είδος του καλοκαιρινά ασήμαντου φαν trash στο οποίο ένας κοντοκουρεμένος Κόλιν Φάρελ παίζει ξύλο με έναν βαριεστημένα γενειοφόρο Τζον Μάλκοβιτς. Περνάει μια χαρά η ώρα, εν ολίγοις.

*****

(“Misbehaviour”, Φιλίπα Λόουθορπ, 1ω46λ)

Στη διάρκεια των καλλιστείων Μις Κόσμος του 1970, ένα γκρουπ γυναικών του Κινήματος για τη Γυναικεία Χειραφέτηση αποφασίζουν να διακόψουν την τελετή προκειμένου όλος ο πλανήτης να ακούσει το μήνυμά τους. Τίμιων προθέσεων και εύκολα παρακολουθήσιμο δράμα εποχής πάνω στην αληθινή δυσκολία του να προσπαθείς να αλλάξει τα μυαλά μιας ολόκληρης κοινωνίας, επιχειρώντας ταυτόχρονα να ταιριάξεις κι εσύ κάπου. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και το καστ πολύ δυνατό (η Τζέσι Μπάκλεϊ που είδαμε αυτό το καλοκαίρι και στο “Wild Rose” θα είναι τεράστιο όνομα σε λίγο καιρό) αλλά η προσέγγιση του υλικού από τη σκηνοθέτη Φιλίπα Λόουθορπ (του “The Crown”) και το απλουστευτικό σενάριο, δεν δείχνει κάποια διάθεση εμβάθυνσης, με το φιλμ να παραδίδεται στο προφανές.

Όχι Άλλο Καλοκαίρι (“Odio l’estate”, Μάσιμο Βενιέρ, 1ω40λ). Τρεις οικογένειες καταλήγουν να περνάνε το καλοκαίρι στο ίδιο ενοικιαζόμενο σπίτι και στη διάρκεια των διακοπών έρχονται κοντά και μαθαίνουν πώς να απολαμβάνουν τη ζωή.

Ο Πλανήτης του Γουίλι (“Terra Willy”, Έρικ Τόστι, 1ω29λ). Παιδικό κινούμενο σχέδιο για τον μικρό Γουίλι που χωρίζεται από τους γονείς του και βρίσκεται μόνος του σε έναν ανεξερεύνητο πλανήτη με μόνη παρέα ένα ρομπότ επιβίωσης.

*****

(“Plein Soleil”, Ρενέ Κλεμάν, 1ω52λ, 1960)

Διασκευή του πρώτου μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ με ήρωα τον διάσημο Τομ Ρίπλεϊ, που έχει ερμηνευτεί από πολλούς ηθοποιούς στην ιστορία του σινεμά. Εδώ, στην πρώτη από τις αρκετές μεταφορές, ο Αλέν Ντελόν στον πρώτο του σπουδαίο ρόλο υποδύεται έναν άκρως ταλαντούχο απατεώνα, έναν συναισθηματικό κενό κοινωνιοπαθή μίμο συμπεριφορών και ηθών που αδυνατεί να οδηγεί από ηθική πυξίδα, παρά από τα πάθη και τις αδυναμίες του. Αναλαμβάνει να φέρει πίσω στις ΗΠΑ τον πλεϊμπόι Φιλιπ Γκρίνλιφ, όμως ο αληθινός του στόχος είναι να του πάρει και τα λεφτά και το κορίτσι.

Η ηλιόλουστη ταινία χρωματίζει με παστέλ αποχρώσεις το ενστικτωδώς δόλιο σχέδιο του διαβολικού Ρίπλεϊ σε μια στυλάτη, συναρπαστική κινηματογραφική μεταφορά. Ο Αλέν Ντελόν παίζει με απόλυτη, πανέμορφη κενότητα έναν χαρακτήρα-γρίφο, όμως απουσιάζει η εμβάθυνση που παρέχει στον ίδιο ήρωα η σαφώς ανώτερη διασκευή του Άντονι Μινγκέλα, δεκαετίες αργότερα, με τον Ματ Ντέιμον να πετυχαίνει την ακριβή νότα δυσφορίας, απανθρωπιάς και της αγωνίας του ανήκεις κάπου. Ο Ντελόν είναι ένα διαρκές ερωτηματικό, που επίσης κάνει για απολαυστικό σινεμά φυσικά- τουλάχιστον μέχρι να φτάσει το πολύ κακό φινάλε (που η Χάισμιθ μίσησε) που σαφέστατα προσγειώνει την ταινία.

*****

(“La Cage aux Folles”, Εντουάρ Μολιναρό, 1ω37λ, 1978)

Ο Ρενάτο (Ούγκο Τονιάτσι, το ζει) διαχειρίζεται νάιτκλαμπ με drag περφόρμερς και είναι ζευγάρι με τον Αλμπέν. Όταν ο γιος του Ρενάτο φέρνει στο σπίτι την αρραβωνιαστικιά του και τους υπερσυντηρητικούς γονείς της, θα ακολουθήσει μια σκέτη παράνοια. Θεατρικής προέλευσης κωμωδία ηθών και καταστάσεων που αποτέλεσε σαρωτικό σουξέ στην εποχή της, σημαδεύοντας μια γενιά θεατών και, γενικότερα, ανθρώπων, σε αναζήτηση ενός entertainment έξω από τα ασφυκτικά σύνορα του τότε mainstream. Τεράστια εμπορική επιτυχία σε Ευρώπη και Αμερική, έφτασε μέχρι και τις υποψηφιότητες των Όσκαρ, όπου προτάθηκε για Σενάριο και Σκηνοθεσία.

*****

(“The Italian Job”, Πίτερ Κόλινσον, 1ω39λ, 1969)

O Τσάρλι έχοντας μόλις βγει από τη φυλακή αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια παράτολμη αποστολή ληστείας στο Τορίνο, κάτω από τη μύτη της Μαφίας. Πώς σκοπεύει να το πετύχει; Χρησιμοποιώντας ό,τι αυτοκίνητα μπορέσει να βρει προκειμένου να δημιουργήσει ένα ανεπανάληπτο μποτιλιάρισμα ώστε να πραγματοποιήσει τη ληστεία και να ξεφύγει στο επικείμενο χάος. Στιλιζαρισμένη περιπέτεια με τον Μάικλ Κέιν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που συνεισέφερε στη δημοφιλία του Μίνι Κούπερ. Αργεί κάπως να πάρει μπροστά, και γενικά οι πρώτες 2 πράξεις δεν είναι και ό,τι πιο συναρπαστικό θα συναντήσει κανείς στο είδος, όμως η καταδίωξη στην οποία όλα οδηγούνται είναι εκπληκτικά για τα δεδομένα της εποχής και όχι μόνο, και το φινάλε απολαυστικό.