Ο Σελίμ του MasterChef βάζει στα πιάτα του την ιστορία της ζωής του

Ο ‘μερακλής’ του παιχνιδιού μας μαγείρεψε ένα φαγητό από αυτά που κάποτε τον έσωσαν.

Οι καλοί σεφ λένε πως αν δεν βάλεις ένα κομμάτι της ψυχής σου μέσα στη συνταγή, όσο νόστιμη κι αν είναι, κάτι θα της λείπει. Δεν έχουν κι άδικο. Στην περίπτωση του Σελίμ Σελτζούκ, του παίκτη που κατάφερε να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός μέσα από τη συμμετοχή του στο φετινό MasterChef, η ψυχή που βάζει σε κάθε του πιάτο, είναι το βασικό

Η αλήθεια είναι πως δεν το προσπαθεί ιδιαίτερα. Απλά του βγαίνει. Γι’ αυτό και είναι ίσως από τις ελάχιστες αυθεντικές -σε τέτοιο βαθμό- προσωπικότητες που έχουν εμφανιστεί στο γυαλί. Αν του έλεγε κάποιος πριν από πέντε χρόνια πως σήμερα θα τον αναγνώριζε ο κόσμος και θα έδινε συνεντεύξεις, το πιο πιθανό θα ήταν να γελούσε ή να μην καταλάβαινε καν για τι πράγμα θα του μιλούσε. Αν πάλι του ανακοίνωναν πριν από 20 χρόνια, τότε θα τους περνούσε για τρελούς ασυζητητί. Να που όμως η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη κι από το ναδίρ σε φτάνει στο ζενίθ χωρίς να το αντιληφθείς.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

«Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμμετέχω στο MasterChef. Το παρακολουθούσα πέρυσι στην τηλεόραση και μου άρεσε αρκετά. Τότε έλεγα για πλάκα στην κοπέλα μου πόσο θα ήθελα να είμαι εκεί και να μαγειρεύω. Όταν μάθαμε ότι θα γίνει και φέτος μου συμπλήρωσε εκείνη την αίτηση και τελικά μας κάλεσαν. Από το πουθενά βρέθηκα μέσα στο σπίτι του MasterChef», λέει ο ίδιος, χωρίς ακόμη να μπορεί να συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο του είχε χαμογελάσει η τύχη για πρώτη φορά στη ζωή του.

Και λέμε για πρώτη φορά, καθώς μέχρι σήμερα ο δρόμος που διένυε ο Σελίμ δεν ήταν ακριβώς στρωμένος με ροδοπέταλα. Για την ακρίβεια πιο πολύ στρωμένος με αγκάθια θαρρεί κανείς πως έμοιαζε. Όμως, πάντα είχε για πυξίδα του την μαγειρική.

Η μαγειρική τον έσωσε

Γεννημένος στο Ντιγιάρμπακιρ της Τουρκίας και με κουρδική καταγωγή, αναγκάστηκε να μπει στην κουζίνα από πολύ νωρίς, προκειμένου να συνεισφέρει όσο μπορούσε στο οικογενειακό εισόδημα.

«Από 12 χρονών ξεκίνησα ως βοηθός μάγειρα. Καθάριζα πατάτες, κρεμμύδια, βοηθούσα στις δουλειές και σιγά σιγά αναλάμβανα όλο και περισσότερα. Ο πατέρας μου ήταν αυτός που με συμβούλεψε να ασχοληθώ με την μαγειρική κι αυτό κυρίως για να έχω πάντα δουλειά. Μου έλεγε πως αυτή η τέχνη θα σε βοηθήσει να ζήσεις και πως θα μπορείς να δουλεύεις μέχρι να γεράσεις».

Αν και κανείς από την οικογένειά του δεν είχε ασχοληθεί ποτέ του με την κουζίνα, ο Σελίμ ήταν αποφασισμένος να κάνει τη διαφορά. Για να εξελιχθεί, όμως, έπρεπε να αναζητήσει την περιπέτεια σε μια μεγαλούπολη και να έψαξε να βρει δουλειά στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί δούλεψε δίπλα σε εξαιρετικούς σεφ, μαθαίνοντας τα μυστικά των ανατολίτικων γεύσεων και της τουρκικής κουζίνας. Παράλληλα, έγινε πατέρας δύο κοριτσιών, τα οποία ίσα που πρόλαβε να τα δει καθώς αναγκάστηκε να αφήσει την Πόλη και την Τουρκία και να μετακομίσει ως πολιτικός πρόσφυγας στη Θεσσαλονίκη.

Μόλις 24 ετών, ολομόναχος και χωρίς να γνωρίζει καν ελληνικά, ο Σελίμ έπρεπε και πάλι να βρει τρόπο να τα βγάλει πέρα. Και το έκανε με άριστα. Τι κι αν η ζωή του έκλεινε πόρτες; Εκείνος έβρισκε αντικλείδια και κατάφερνε να τις ανοίξει. Τη μία μετά την άλλη. Η συμβουλή που του είχε δώσει κάποτε ο πατέρας του αποδείχθηκε προφητική. Χάρη στη μαγειρική του έβρισκε δουλειές σε μαγαζιά με τουρκικές γεύσεις και έβγαζε τα προς το ζην. Το πιο περίεργο; Το ότι εκτός από χρέη μάγειρα, εκτελούσε και χρέη οργανοπαίκτη, αλλά και τραγουδιστή!

«Στο μαγαζί που δούλευα στη Θεσσαλονίκη είχαμε ζωντανή μουσική κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Πρώτα μαγείρευα και μετά τις δώδεκα έβγαινα από την κουζίνα, έπαιζα τουμπερλέκι και τραγουδούσα τσιφτετέλια».

Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή του Σελίμ στη συμπρωτεύουσα για περίπου δώδεκα χρόνια, ώσπου πήρε την απόφαση να αναζητήσει μια ακόμη περιπέτεια. Η μαγειρική του πυξίδα του έδειξε το δρόμο προς την Αθήνα και μάλλον ήταν ό,τι καλύτερο είχε να κάνει.

Ο μερακλής του MasterChef

Στο ριάλιτι μαγειρικής κατάφερε να μας ‘κερδίσει’ από τις οντισιόν κιόλας. Όχι μόνο με την ιστορία της ζωή του, αλλά με την προσωπικότητά του. Τους ανθρώπους, άλλωστε, που είναι τόσο αυθεντικοί τους ξεχωρίζεις εύκολα, πολύ απλά γιατί εμφανίζονται σπάνια στην τηλεόραση. Ο αυθορμητισμός του Σελίμ ήταν μοναδικός, χαρίζοντάς μας απολαυστικές ατάκες.

Ο ίδιος, πάντως, μπαίνοντας στο παιχνίδι δεν ήξερε καλά καλά ούτε τους κριτές. «Τους είχα δει λίγο πέρυσι στην τηλεόραση, αλλά δεν θυμόμουν ονόματα. Μου άρεσε πολύ ο Ιωαννίδης, αλλά όταν μπήκα στο παιχνίδι με κέρδισε ο Κουτσόπουλος γιατί είχε χιούμορ. Ο Κοντιζάς ήταν ο πιο αυστηρός, αλλά ήταν ο πρώτος που είχε δοκιμάσει το πιάτο μου στην οντισιόν κι ήταν αυτός που είπε το ‘ναι’ για να μπω στο παιχνίδι».

Η έννοια ‘γκουρμέ’ ίσα που υπήρχε στο λεξιλόγιο του Σελίμ πριν το παιχνίδι. Ποτέ του δεν ήταν φανατικός της εντυπωσιακής εμφάνισης ενός πιάτου. Αντιθέτως, η γεύση και φυσικά η ποσότητα είναι εκείνες που για τον ίδιο κάνουν τη διαφορά. Γι’ αυτό άλλωστε οι κριτές του κόλλησαν και το προσωνύμιο ‘μερακλής’.

«Είχα στόχο να φτάσω στους επτά. Ήξερα από την αρχή ότι εκεί ζητούν κάτι διαφορετικό. Εγώ έχω το δικό μου στιλ μαγειρικής».

Η απάντησή του στο αν θα μπορούσε να κερδίσει το έπαθλο του νικητή ήταν πέρα για πέρα ειλικρινής. Πάντως αυτό που ήθελε να κατακτήσει μέσα από τη συμμετοχή του, το πέτυχε και με το παραπάνω. «Υπάρχει κάτι καλύτερο από το να σε αγαπήσει ο κόσμος; Αυτό ήταν μεγαλύτερο από νίκη. Έμαθα, όμως, κι άλλα πράγματα για τα πιάτα μου, τεχνικές, αλλά λεπτομέρειες που μπορούν να το ομορφύνουν. Με βοήθησαν πολύ σε αυτό το κομμάτι και τα υπόλοιπα παιδιά».

Και μιας και αναφερθήκαμε στα ‘παιδιά’, ποιον άραγε θεωρεί ο Σελίμ ως φαβορί για το έπαθλο; «Δεν μπορώ να πω έναν, είναι πολύ δύσκολο. Από την αρχή έχω ξεχωρίσει τρεις, τον Αργύρη, τον Τιμολέοντα και τον Χρήστο».

Όσον αφορά την αποχώρησή του δεν θέλησε να σχολιάσει κάτι παραπάνω, αλλά η πικρία στο πρόσωπό του ήταν εμφανής. Ήθελε να συνεχίσει στο διαγωνισμό, να πετύχει τουλάχιστον τον αρχικό του στόχο. Από τη στιγμή που αποχώρησε, ωστόσο, έκλεισε την πόρτα πίσω του και δεν θέλησε να επιστρέψει. Ούτε καν όταν τον κάλεσαν από την παραγωγή.

«Λίγες ημέρες μετά την αποχώρησή μου με ξαναπήραν τηλέφωνο, για να επιστρέψω. Ζήτησα λίγο χρόνο να το σκεφτώ, ζύγισα την κατάσταση και τελικά απάντησα αρνητικά. Είχα αποφασίσει μέσα μου πως είμαι μια χαρά πλέον, δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω. Ήθελα να είμαι στο μαγαζί μου και στην κοπελιά μου».

Αν εκτός διαγωνισμού τα πηγαίνει εξαιρετικά με την κοπέλα του, στο σπίτι του Master Chef δεν ήθελε καμία στο δωμάτιό του. Έτσι δεν είναι Σελίμ;

Δεν αισθανόμουν καλά. Είναι άλλο να είσαι με άντρες, να είσαι πιο άνετος κι άλλο με γυναίκες. Ό,τι ήθελα να πω το έλεγα χύμα, γιατί έτσι είμαι. Δεν θα κρυβόμουν ποτέ στις κάμερες».

Η γαρνιτούρα στη ζωή του

Όση ώρα μιλούσαμε για τη ζωή του και το MasterChef ο Σελίμ έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Μαγείρευε. Τα τηγάνια της κουζίνας του Anadolu είχαν πάρει φωτιά, το φαγητό ήταν σχεδόν έτοιμο, οπότε είχε έρθει η στιγμή να κάτσουμε οι δυο μας στο τραπέζι και να μιλήσουμε για τη ζωή του σήμερα, εκτός παιχνιδιού.

Το συγκεκριμένο μαγαζί είναι δικό του και το έχει ανοίξει τα τελευταία δύο χρόνια στο Πεδίον του Άρεως (Μπούσγου 2). Μέσω ενός γνωστού βρήκε το χώρο σε τιμή ευκαιρίας και δεν το σκέφτηκε στιγμή. Έβαλε ό,τι λεφτά είχε στην άκρη από όλα αυτά τα χρόνια πίσω από τις κουζίνες και πραγματοποίησε ένα από τα παιδικά του όνειρα. Να ανοίξει το δικό του εστιατόριο με ανατολίτικες γεύσεις. Εξού, φυσικά και το όνομα.

Εκεί έτυχε να γνωρίσει και την κοπέλα του, με την οποία είναι σχεδόν ενάμιση χρόνο μαζί. «Είχε έρθει σαν πελάτισσα εδώ. Της μαγείρεψα και της άρεσε το φαγητό. Δέχθηκε να βγούμε και καφέ και να που είμαστε τώρα εδώ που είμαστε».

Ο νόμος του Μέρφι έχει πλέον αντιστραφεί, ό,τι μπορεί να πάει καλά, θα πάει. Κάπως έτσι συμβαίνει πλέον για τον Σελίμ, ο οποίος έχει βγει από το Master Chef και βλέπει τον κόσμο στο μαγαζί του να έχει αυξηθεί σημαντικά. «Έρχεται κόσμος για να δοκιμάσει τα φαγητά μας. Παίρνουν ακόμη και τηλέφωνα, όχι για να κλείσουν τραπέζι, αλλά για να μου πουν ότι με αγαπούν και ότι έφυγα άδικα από το παιχνίδι.

«Μια μέρα ήρθε μια κυρία με ένα κοριτσάκι από πολύ μακριά και μου είπε πως η μικρή ήθελε οπωσδήποτε να με γνωρίσει. Με συγκίνησε, κάθισα μαζί τους και τους κέρασα το τραπέζι».

Δεν έχω αλλάξει καθόλου. Αν με γνώριζες πριν και τώρα θα καταλάβαινες ότι έχεις να κάνεις με τον ίδιο άνθρωπο. Δεν μου αρέσει να έχει κάποιος ψηλά τη μύτη. Είμαι από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ στο μαγαζί. Κάνω αρχικά την προετοιμασία, μιλάω με το προσωπικό και το βράδυ βγαίνω έξω και μιλάω με τον κόσμο και εξηγώ τα πιάτα. Στόχος μου στο μέλλον είναι να ανοίξω άλλο ένα μαγαζί ή περισσότερα με το όνομα μου, Selim».

Εντάξει, μπορεί να βρίσκεται όλη μέρα στο εστιατόριο, όμως όταν έχει ρεπό, τι του αρέσει να κάνει; «Μου αρέσει να βγαίνω με την κοπελιά μου να περπατάμε στην παραλία ή να πηγαίνουμε σε μαγαζιά με ρεμπέτικα. Μου αρέσει αυτή η μουσική πολύ».

Λίγο πριν τελειώσουμε το φαγητό που είχαμε μπροστά μας τον ρώτησα τι θα μαγείρευε αν ερχόταν στο μαγαζί του ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ή ο πρόεδρος της Τουρκίας με την απάντησή του να μην με εκπλήσσει. «Να σου πω κάτι, εμένα δεν με ενδιαφέρει να είσαι πρωθυπουργός ή λαϊκός άνθρωπος. Κι εδώ μαγαζί δεν κάνω ιδιαίτερα πιάτα, ότι τρώνε θα έτρωγαν κι αυτοί. Δεν χρειάζεται να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους».

Όσο για το αγαπημένο του φαγητό, επιμένει, «μια φορά το μήνα θα φάω σίγουρα πατσά. Και τον κάνω και πεντανόστιμο με κεφάλι και γλώσσα». Αδιόρθωτος!

Πηγή: oneman.gr