Ο πρώτος Κρητικής καταγωγής οδοντίατρος χανσενικών

Στην εκπομπή «Χρονολόγιο» της ΚΡΗΤΗ TV μίλησε ο Ζουλιέν Γκριβέλ, ο οδοντίατρος των Χανσενικών στην Ελλάδα, ο οποίος αναφέρθηκε τόσο στη στάση της κοινωνίας μπροστά σ’ αυτή την ασθένεια, καθώς και για τον εξοστρακισμό των ανθρώπων που είχαν σημαδευτεί από αυτή την ασθένεια

Το φρούριο της Σπιναλόγκας, άρχισε να οχυρώνεται το 1574 και παρέμεινε στα χέρια των Ενετών μέχρι το 1715, παρόλο που η Κρήτη

Σήμερα το νησί της Σπιναλόγκας είναι γνωστό ως «το νησί των λεπρών» επειδή εκεί το 1903 ιδρύθηκε Λεπροκομείο. Το φρούριο έπαψε να λειτουργεί ως λεπροκομείο το 1957. Έως τότε βέβαια η διαχείριση της νόσου του Χάνσεν είχε αποκαλύψει φόβους, σωματικές και ψυχικές διαταραχές, έρευνες που έδιναν ελπίδες.

Στην εκπομπή «Χρονολόγιο» της ΚΡΗΤΗ TV μίλησε ο Ζουλιέν Γκριβέλ, ο οδοντίατρος των Χανσενικών στην Ελλάδα, ο οποίος αναφέρθηκε τόσο στη στάση της κοινωνίας μπροστά σ’ αυτή την αρρώστια καθώς και για τον εξοστρακισμό των ανθρώπων που είχαν σημαδευτεί από αυτή την ασθένεια.

Πρόκειται για την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη του Ζουλιέν Γκριβέλ, παρόλο που αφιλοκερδώς από το 1972 μέχρι το 1998 υπηρέτησε με την οδοντιατρική του τέχνη τους λεπρούς στο Νοσοκομείο Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας. Στους νοσηλευόμενους ασθενείς στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων, είχαν μεταφερθεί μεταξύ άλλων και οι ασθενείς από τη Σπιναλόγκα όταν σταμάτησε να λειτουργεί ως λεπροκομείο, το 1957.



Ανοίγοντας τον χάρτη αποκαλύφθηκε ότι ήταν δυο οι οδοντίατροι των λεπρών στην Ελλάδα. Ο πρώτος ήταν ο Γεώργιος Βλαστός, ο πρώτος κρητικής καταγωγής διπλωματούχος οδοντίατρος με καταγωγή από τις Βρύσες Αμαρίου, που ήταν και ο ιδιαίτερος οδοντίατρος του Πρίγκιπα Γεωργίου όταν ήταν αρμοστής στην Κρήτη, ενώ δεύτερος ήταν ο Ζουλιέν Γκριβέλ που από το 1972 φρόντιζε τους ακρωτηριασμένους και κοινωνικά αποκλεισμένους χανσενικούς στην Αγία Βαρβάρα, προσφέροντας με ανιδιοτέλεια τις ιατρικές του φροντίδες.

Από που πηγάζει η δύναμη των ανθρώπων? Μέσα σε μια ζωή γεμάτη από δοκιμασίες, θλίψεις και πόνους, ο χανσενικός Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης σκέφτηκε πως για τη βελτίωση της θέσης των αρρώστων έπρεπε να υπάρχει ένα επίσημο νομικό πρόσωπο, ένα σωματείο ασθενών, αναγνωρισμένο από το πρωτοδικείο ώστε να διεκδικεί υπεύθυνα και επίσημα τα αιτήματα των ασθενών. Συνέταξε λοιπόν ένα καταστατικό και από το μηδέν δημιούργησε διοικητικό συμβούλιο. Πλέον όλοι μαζί ενωμένοι προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν γρήγορα κάθε πρόβλημα σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Κάπως έτσι το 1937 ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης είχε στείλει μια επιστολή στον Ιατρικό Σύλλογο Ηρακλείου, ζητώντας την επίσκεψη γιατρών και κυρίως ενός οδοντιάτρου. Ένας ηλικιωμένος οδοντίατρος, ο Γεώργιος Βλαστός που ότι και είχε πάρει σύνταξη, ανταποκρίθηκε στην έκκληση και πήγε με τα εργαλεία του.

Ο Γεώργιος Βλαστός υπήρξε ο πρώτος κρητικής καταγωγής διπλωματούχος οδοντίατρος που εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Ηράκλειο και ίδρυσε οδοντιατρείο το 1894. Ήταν ο ιδιαίτερος οδοντίατρος του Πρίγκιπα Γεωργίου, όταν ήταν αρμοστής στην Κρήτη και διακρίθηκε για το μειλίχιο χαρακτήρα του, την εντιμότητα και τα αλτρουιστικά του αισθήματα.

Εγγεγραμμένος με αύξοντα αριθμό 1 στο Μητρώο μελών του Οδοντιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου άλλαξε τα δεδομένα της οδοντιατρικής που μέχρι τότε ο Οθωμανικός Νόμος του 1884 οδηγούσε τους φτωχούς, αγράμματους και εξαθλιωμένους από τις αλλεπάλληλες επαναστάσεις χριστιανούς και μουσουλμάνους στα χέρια κουρέων και πρακτικών γιατρών που εκτελούσαν την άσκηση της οδοντιατρικής.

Τα φαρμακεία του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα διέθεταν εργαστήριο παρασκευής φαρμάκων, ειδικό χώρο που εξέταζαν ασθενείς, πρόσφεραν πρώτες βοήθειες και κάποια μεγάλα φαρμακεία πραγματοποιούσαν εργαστηριακές εξετάσεις. Επίσης ήταν χώροι συνάντησης ανθρώπων με πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα ενώ λειτουργούσαν και ως χώροι μαθητείας για βοηθούς φαρμακείου.

Εκεί στο φαρμακείο του Ιωάννου Καζιλάρη λοιπόν ο Γεώργιος Βλαστός διδάχτηκε την φαρμακοποιία ενώ δίπλωμα οδοντιάτρου έλαβε 29 Ιουλίου 1892 από το Ιατροσυνέδριο Ελλάδος.

Ο οδοντίατρος Γεώργιος Βλαστός προσπάθησε να εντάξει την οδοντιατρική στα δύο νοσοκομεία που λειτουργούσαν τότε, Χριστιανικό και Οθωμανικό και αργότερα στο Πανάνειο Δημοτικό Νοσοκομείο Ηρακλείου. Η πρώτη του αίτηση ήταν προς τον Δήμαρχο Ηρακλείου Οσμάν Φαζήλ στις 10 Ιουνίου 1899 όπου ζητούσε να προσφέρει δωρεάν οδοντιατρικές υπηρεσίες στο Χριστιανικό και Οθωμανικό Νοσοκομείο. Την πρόταση του αποδέχθηκε το Χριστιανικό Νοσοκομείο, στο οποίο προσέφερε τις υπηρεσίες του για δύο χρόνια.

Η δεύτερη αίτηση του έγινε το 1900 προς το Δήμαρχο Ηρακλείου Μουσταφά Δεληαχμετάκη η οποία και απορρίφθηκε όπως και η τρίτη του αίτηση που είχε γίνει το 1902 προς το νεοσύστατο τότε Πανάνειο Δημοτικό Νοσοκομείο.

Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1894 όταν ο Γεώργιος Βλαστός παντρεύτηκε την Αικατερίνη Τουτουντζάκη. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά την Άννα(1896), τον Άγγελο(1898), τον Μιχαήλ ( 1901), τον Μηνά ( 1905) και τον Ιωάννη (1907). Τον Άγγελο τον έχασε 24 ετών στη στρατιωτική του θητεία κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

12 Απριλίου του 1937 έχασε και την αγαπημένη του σύζυγο Αικατερίνη ενώ το ίδιο έτος συμπλήρωσε τα 44 έτη εργασίας και συνταξιοδοτήθηκε. Το ίδιο έτος τυγχάνει και η θετική του ανταπόκριση στην έκκληση του προέδρου της Αδελφότητας των χανσενικών Σπιναλόγκας Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη για να προσφέρει οδοντιατρική φροντίδα στους ασθενείς. Εκεί πήγε μετά από το 40ήμερο μνημόσυνο της συζύγου του. Εγκαταστάθηκε για δύο μήνες στην Πλάκα και κάθε πρωί πήγαινε στη Σπιναλόγκα εξέταζε τους ασθενείς του και παράλληλα εκπαίδευε δύο από τους χανσενικους για το πως θα τον βοηθούν και πως θα βγάζουν ένα δόντι όταν αυτός δεν είναι εκεί. Παράλληλα είχαν αποκτήσει πείρα στις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση αποστήματος ή μολυσμένων πληγών. Ο Γεώργιος Βλαστός, όταν πήγε είχε πάρει μαζί του τα εργαλεία του, και όταν αποχώρησε τα άφησε όλα εκεί.

Μετά τη Σπιναλόγκα έζησε περίπου 14 χρόνια και στις 5 Φεβρουαρίου 1951 πέθανε στο Ηράκλειο σε ηλικία 82 ετών.

35 χρόνια μετά ο οδοντίατρος Ζουλιέν Γκριβέλ ως συνεχιστής της ίδιας ανθρωπιστικής παράδοσης συνάντησε τον Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη.

Ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης όταν χτυπήθηκε από τη νόσο του Χάνσεν ήταν μαθητής δημοτικού. Τότε τα σημάδια της αρρώστιας δεν ήταν ορατά, αργότερα τον σημάδεψε σε όλο του το σώμα. Τότε για να αποφύγει τον εγκλεισμό στη Σπιναλόγκα εγκατέλειψε το χωριό του, την Αγία Τριάδα Σητείας, το 1931. Με μια βάρκα έφτασε στο Κουφονήσι, κρύφτηκε εκεί για λίγο και αργότερα κατάφερε να φτάσει στην Αθήνα. Εκεί έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη νομική. Την πορεία των σπουδών του διέκοψε η αρρώστια του που είχε προχωρήσει και πλέον δεν μπορούσε να κρυφτεί. Στο νησί των λεπρών, τη Σπιναλόγκα, πήγε τον Μάρτιο του 1936.

Ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης πάλεψε για την ελευθερία του. Ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε στο νησί εξορίας του και έκανε ότι μπορούσε ώστε να μη μοιάζει με κόλαση η ζωή των χανσενικών. Όταν η Σπιναλόγκα εκκενώθηκε μεταφέρθηκε με τη σύζυγο του στο νοσοκομείο της Αγίας Βαρβάρας όπου έζησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους.

neakriti.gr

The post Ο πρώτος Κρητικής καταγωγής οδοντίατρος χανσενικών appeared first on zarpanews.gr.