Ο Παύλος Παυλίδης διασκευάζει Γιάννη Μαρκόπουλο – Δώδεκα τραγούδια που λένε μια φανταστική αλλά δύσκολη ιστορία

«Ο Γιάννης Μαρκόπουλος καταφέρνει ν’ ακούγεται το ασύλληπτο σαν φυσιολογικό, ενώνει την Ανατολή με τη Δύση και επαναπροσδιορίζει την ελληνικότητα ανοίγοντας ορίζοντες» υπογράμμισε ο Παύλος Παυλίδης στην παρουσίαση του νέου του δίσκου «Πέρα από τη Θάλασσα».

Ευαίσθητος, ρομαντικός, βαθιά ροκ, ειλικρινής και ανεπιτήδευτος, ο ηγέτης των «Ξύλινων Σπαθιών» κάνει το δικό του ταξίδι μέσα από το σπουδαίο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου και «ξαναζωντανεύει» μ’ εντελώς διαφορετικό ήχο πασίγνωστα τραγούδια του. Συγκεκριμένα,

τα τοποθετεί σ’ ένα σύγχρονο ηχητικό περιβάλλον, εμπλουτισμένα με ηλεκτρικούς και synth ήχους, λούπες και πολυφωνίες, φροντίζοντας παράλληλα ώστε να μην απομακρυνθούν από τη βαθιά ουσία τους.

«Όταν στην εφηβεία μου άκουσα το “Παραπονεμένα λόγια” δεν χρειαζόμουν άλλες εξηγήσεις. Όντας έφηβος, άρχισα ν’ ακούω πολλή ξένη μουσική. Η υψηλή ένταση και η ενέργεια που είχαν τ’ αγαπημένα μου συγκροτήματα άλλαξε την οπτική μου για το τι μπορεί να χωρέσει μέσα σ’ ένα τραγούδι, αλλά ακόμη και τώρα ακούγοντας τραγούδια όπως το “Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι” με τη συγκλονιστική ποίηση του Ελύτη, συνειδητοποιώ ότι το έργο του Μαρκόπουλου περιείχε όλη αυτή την ένταση, μέσα, μάλιστα, από ενορχηστρώσεις σαφώς πρωτοποριακές για την εποχή αλλά και για πάντα. Δεν μου έκανε και πολλή εντύπωση όταν είδα τον Παύλο Σιδηρόπουλο ανάμεσα στους ερμηνευτές του. Εξερευνώντας, λοιπόν, εξ’ αρχής το έργο του, μετά από την ευκαιρία που μου δόθηκε, πέρασα και από τοπία που γνώριζα και δεν ήξερα καν ότι του ανήκουν, όπως το μαγικό “Πέρα από τη θάλασσα”, και πάγωσα όταν άκουσα τη φωνή της Μοσχολιού και του τεράστιου Νίκου Ξυλούρη σε άλλα, πασίγνωστα τραγούδια. Τρομάζεις και αναρωτιέσαι: “Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;”» ανέφερε ο Παύλος Παυλίδης για το έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Η συνεργασία των δύο μουσικών γεννήθηκε το 2019, όταν η κόρη του συνθέτη, Λένγκα Μαρκοπούλου, μετέφερε στον τραγουδοποιό την επιθυμία του πατέρα της να διασκευάσει εκείνος τραγούδια του. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Παυλίδης ξαναφαντάζεται τον Μαρκόπουλο και ο σκηνοθέτης Χρήστος Σαρρής δημιουργεί μία μουσική παράσταση στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου, γεμάτη αναμνήσεις, έντονα συναισθήματα αλλά και ανεξερεύνητα ηχητικά τοπία. «Μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά αιφνιδιαστικό για μένα και αναπάντεχο. Αλλά απολύτως καλοδεχούμενο. Χρειάστηκε στην αρχή να βγω λίγο από τα νερά μου για να καταφέρω να κάνω αρχικά μια βόλτα στις συνθέσεις. Κι όπως προχωρούσα κατάλαβα ότι πρόκειται γι’ αχανείς εκτάσεις ενός έργου ζωής, απίστευτα σπουδαίου και πολυποίκιλλου. Οπότε αν θέλω να υπάρχω μέσα σ’ αυτό το έργο, πρέπει κάπως να βρω τα σημεία με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ. Κυρίως ως ερμηνευτής. Γιατί στους άτυπους όρους αυτής της συμφωνίας που είχαμε με την Λένγκα ήταν η “εντολή” του συνθέτη να είμαι ο κεντρικός ερμηνευτής».

Το τελευταίο ήταν και αυτό που αιφνιδίασε περισσότερο απ’ όλα τον τραγουδοποιό, γιατί δεν θεωρεί τον εαυτό του τραγουδιστή με την κλασσική έννοια, όπως αποκάλυψε. Όλη του τη ζωή, ο Παυλίδης τραγουδάει τους δικούς του στίχους με τον δικό του τρόπο. Δεν χρειάστηκε να μπει σε περιβάλλοντα ερμηνευτικά που δεν τα γνωρίζει καλά. «Σιγά – σιγά κατάλαβα ότι, αν ο συνθέτης χρειάστηκε μια ζωή για να γράψει όλον αυτόν τον όγκο, εγώ χρειάζομαι πιο πολλές ζωές για να τον ανακαλύψω. Οπότε άρχισα να περιορίζομαι στα τραγούδια που αρχικά γνώριζα και με είχαν ήδη συγκινήσει. Είμαι στη γενιά που έχει προλάβει τις σπουδαίες δεκαετίες του ελληνικού ραδιοφώνου, όπου στα αλήθεια με το που έβγαινε κάτι πολύ σημαντικό υπήρχε και έφτανε και στην επαρχία όπου μεγάλωσα.

Ήταν η εποχή των βινυλίων, υπήρχαν οι κασέτες. Ήταν χειροπιαστή η επαφή που είχαμε με τη μουσική εκείνα τα χρόνια. Έχω φυσικά αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία με τους “Μετανάστες” του Μαρκόπουλου, γιατί ήταν ένας δίσκος που είχαν αγοράσει οι γονείς μου στην Ελλάδα πριν πάνε στη Γερμανία γιατί ήταν κι αυτοί μετανάστες. Όποτε έχω συνδέσει κάποια κομμάτια με αναμνήσεις και είναι κάπως βιωματική η σχέση μου με κάποια τραγούδια στην παιδική μου ηλικία. Αυτό είναι αρκετά παράξενο γιατί ως ερμηνευτής είναι εύκολο να ταυτιστείς με πράγματα που έζησες στην εφηβεία σου και λίγο πιο μετά, αλλά το “να φύγεις” σ’ ένα σκηνικό όπου ακούς την απίστευτη Μοσχολιού να λέει “Μιλώ για τα παιδιά μου” και “Πέρα από τη θάλασσα” είναι σαν να σου ξυπνάει κάποιου άλλου είδους συγκίνηση εντός σου. Και να σε συνδέει και μ’ ένα κομμάτι του εαυτού σου που μπορεί και να το έχεις ξεχάσει ή να είναι τελείως στο υποσυνείδητό σου, την ώρα που βγαίνεις και τραγουδάς και κάνεις αυτό που κάνεις συνήθως».

Αυτά όλα, όμως, συνέβησαν στην αρχή. «Καταλάβαινα ότι αν θέλω να δω τον εαυτό μου, πρέπει ν’ αφήσω την κιθάρα μου, η οποία με οδηγούσε σε εκτελέσεις που θύμιζαν αυτό που ήξερα και πήγα σ’ ένα όργανο που το κατέχω ελάχιστα, αλλά με βοηθούσε να βρω περισσότερο τον εαυτό μου. Και έτσι σιγά – σιγά κατάλαβα ότι με το πιάνο μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα δικά μου».

ethnos.gr

The post Ο Παύλος Παυλίδης διασκευάζει Γιάννη Μαρκόπουλο – Δώδεκα τραγούδια που λένε μια φανταστική αλλά δύσκολη ιστορία appeared first on zarpanews.gr.