Χανιά | Ο θεολόγος Χρήστος Φραδέλλος μιλάει για το ουσιαστικό νόημα της Ανάστασης

ΜίαΧανιά | θεολογική προσέγγιση των Παθών και της Ανάστασης του Χριστού, παρουσιάζει ο καθηγητής Θεολογίας Χρήστος Φραδέλλος μιλώντας στο Zarpa Radio 89,6 και την Ανδρονίκη Κοκοτσάκη.

“Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μια κομβική στιγμή του χρόνου στην ορθοδοξία κι αυτό, γιατί το τέλος της Μεγάλης Εβδομάδος σηματοδοτεί και τον πυρήνα της χριστιανικής πίστης, που είναι η Ανάσταση του Χριστού. Χωρίς Ανάσταση

δεν έχουμε χριστιανισμό, έχουμε έναν σύλλογο καλών ανθρώπων που παλεύουν για το καλό της ανθρωπότητας. Αυτό είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει το «αίνιγμα» του τί είναι εκκλησία, τί είναι χριστιανισμός.”

“Η ιστορία του ειδικού βάρους που έχει η Μεγάλη Εβδομάδα στη ζωή του χριστιανού ξεκινάει από την βάφτισή του. Στην ουσία, στη βάφτισή μας αποδεχόμαστε το γεγονός ότι μας περιμένουν μπελάδες, δεν γινόμαστε χριστιανοί γιατί δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε, αλλά ότι είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε αυτό που είναι ακέραιο για τη ζωή του χριστιανού, τον σταυρό. Χωρίς σταυρό δεν έχουμε Ανάσταση. Αυτό σημαίνει ότι από την βάφτισή μας, θα παλέψουμε για κάθε κακό, σε όλες του τις εκφάνσεις. Ο χριστιανός είναι αυτός που είναι διατεθειμένος να γίνει παρανάλωμα του πυρός για τους άλλους. Χριστιανισμός χωρίς θυσία είναι άνευρος, άγευστος, άοσμος. Μέσα από την σταύρωση κατανοούμε την Ανάσταση. Μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε τη βάφτισή μας, να δούμε τι υποσχεθήκαμε στους άλλους. Ο σταυρός δεν είναι κόσμημα, είναι μια υπενθύμιση ότι αυτός είναι ο στόχος μας, μια καθημερινή εμπειρία. Δεν είναι μια ετήσια συνάντηση, μια υπενθύμιση των ανθρώπων. Ωραία όλα αυτά, αλλά απορρέουν από την πίστη.”

“Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Όλα είναι προβλήματα, η φτώχεια, η ανεργία, η αρρώστια, αλλά το κυριότερο είναι ο θάνατος. Αν γυρίσουμε πίσω και δούμε τις ιστορίες των θρησκειών, θα δούμε ότι δεν είναι τίποτ’ άλλο από την εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου να ξεχάσει τον θάνατο. Όλος ο πολιτισμός μας είναι ο πολιτισμός του θανάτου. Κι οι επιστήμες είναι μέσα από την οπτική του θανάτου.”

“Πέρα από την εκκλησία, η αγάπη, ο έρωτας έχουν σκαμπανεβάσματα. Από την απελπισία στην αισιοδοξία, στη χαρά. Όσοι νέοι θέλουν να εμπλακούν σε μια σχέση με το Χριστό, πρέπει να είναι βέβαιοι ότι θα περάσουν από τον πόνο. Ο σύγχρονος πολιτισμός τι προσπαθεί να κάνει; Να μας κάνει να ξεχάσουμε τον πόνο. Μάλιστα, αν προσέξουμε και τις διαφημίσεις, τι μας λένε; Εσύ δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, θα τα κάνουμε εμείς. Αν λοιπόν έχουμε έναν κόσμο που εγγυάται ξεκούραση στον σημερινό άνθρωπο, όπως λέω κι εγώ στους μαθητές μου, αν θέλετε να ακολουθήσετε το δρόμο του Χριστού, να είστε βέβαιοι ότι σας περιμένουν μπελάδες, όχι ξεκούραση. Γιατί όταν βλέπεις το κακό, δε μπορείς να σιωπάς. Όταν βλέπεις τον άλλον να πεινάει, δε μπορείς να λες δε βαριέσαι, ας πάει να δουλέψει. Ακόμα κι αν έτσι είναι τα πράγματα, δε μπορείς να το ξεπερνάς έτσι.

“Το χειρότερο που κάναμε στον χριστιανισμό είναι που τον κάναμε άνευρο. Θα πάμε το Πάσχα στην εκκλησία και θα πούμε πόσο ωραία ήταν, τι ωραία που τα είπε ο παππάς, τι ωραία λόγια ακούσαμε από τους ψάλτες, κάψαμε κι έναν Ιούδα, η έννοια του κανιβαλισμού, που δεν συνδέεται καθόλου με τον χριστιανισμό και απόδειξη αυτού είναι ότι γίνεται έξω από τον ναό. Ανεπίτρεπτο να συμβαίνει αυτό έξω από την εκκλησία, αλλά ποιος θα το σταματήσει άραγε;”

“Το αγκάθινο στεφάνι, το καλάμι και τον κουρελιασμένο μανδύα που δώσανε στον Χριστό λίγο πριν τη σταύρωσή του είχε σκοπό να εξευτελίσει έναν άνθρωπο ανήμπορο. Στα κίνητρά τους όμως ήταν και το εξής: αφού σε φέρανε εδώ και λες ότι είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων θα παίξουμε με αυτόν τον ρόλο. Παίζουνε με τις λέξεις και έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό. Ο βασιλιάς έχει στέμμα, εμείς θα σου φορέσουμε στεφάνι με αγκάθια, ο βασιλιάς κρατάει σκήπτρο, εμείς θα σου δώσουμε ένα καλάμι, ο βασιλιάς φοράει πορφύρα, ένας κουρελιασμένος μανδύας θα ταιριάζει τέλεια στον βασιλιά. Οπότε μετά το πολύ ξύλο που είχε φάει ο Χριστός είχε την εικόνα ενός γελοίου, στα μάτια τους, ανθρώπου, ο οποίος ήταν η καρικατούρα ενός βασιλιά. Αυτό έχει όμως ενδιαφέρον στην εκκλησία, γιατί όπως εκείνο ήταν σύμβολο εξευτελισμού, για ‘μας είναι καμάρι. Ο θάνατος πάνω σε σταυρό πέρα από το ότι είναι εξευτελιστικός, είναι και πολύ οδυνηρός. Για ‘μας η νίκη του Χριστού έρχεται μέσα από τον σταυρό.”

“Με την Ανάσταση του Χριστού όλα τότε ξεκινάνε. Αν θυμηθεί κανείς το ευαγγέλιο που διαβάζουμε τη βραδιά της Ανάστασης λέει ότι ζητήσανε οι αρχιερείς να πάει φρουρά στον τάφο του Χριστού, γιατί έλεγαν πως αυτός ο πλάνος είχε πει πως θα αναστηθεί, μπορεί τη νύχτα να πάνε οι μαθητές του και να πάρουν το σώμα του και να πουν ότι αναστήθηκε. Είχαν επίγνωση ότι τότε μπορεί να ξεκινήσει κάτι άλλο. Αν τελείωσε κάτι τότε θα πω ότι τελείωσε ο «παλιός κόσμος». Στον τάφο του Χριστού, στο νέο μνήμα ξεκινά ο «νέος κόσμος». Με αυτόν τον τρόπο έρχεται ο Χριστός και μας λέει ότι υπάρχει ζωή, απλά με άλλη μορφή. Πρέπει να περάσουμε από τον θάνατο για να μπούμε στη ζωή. Αυτή είναι η Ανάσταση του Χριστού. Το ερώτημα πολλές φορές δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, αλλά αν υπάρχει πριν τον θάνατο.”

“Την Μεγάλη Εβδομάδα όλα βοηθούν. Η νηστεία, οι ακολουθίες, όλες αυτές είναι ευκαιρίες για να σταματήσουμε τους φρενήρεις ρυθμούς για να μας μείνει λίγος χρόνος για να σκεφτούμε. Να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε με τον εαυτό μας, αυτόν τον άγνωστο. Γι’ αυτό και οι Έλληνες δε λένε αυτές τις μέρες «άγιες», όπως οι ξένοι «holidays», αλλά «διακοπές». Κάτι πρέπει να διακόψουμε, για να κάνουμε κάτι που δεν προλαβαίνουμε.”

“Τα παιδιά είναι κοντά στον Χριστό, όχι όμως στον χριστιανισμό. Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν από το σχολείο να κάνει πολλά πράγματα. Το σχολείο το πρώτο που κάνει είναι να κοινωνικοποιεί τους μαθητές. Να τους κάνει πολίτες, να μάθουν να λειτουργούν ως σύνολο, γι’ αυτό και τους τραβά από την οικογένεια και τους εντάσσει στο σχολικό περιβάλλον. Σε δεύτερο επίπεδο τους μαθαίνει πράγματα. Δεν τους μαθαίνει γλώσσα, την γνωρίζουν ήδη, το ίδιο ισχύει και με την πίστη, την πίστη τη μαθαίνει στην οικογένεια το κάθε παιδί. Στο σχολείο, ως εκπαιδευτικός, διαπιστώνω αυτό που ήδη γνωρίζω, ότι οι οικογένειες δε θέλουν να έχουν πολλά πάρε δώσε με τον Χριστό και την εκκλησία. Κρατάνε το έθιμο, αλλά έχει νόημα; Θέλουμε σχέση με τον Χριστό; Έχει νόημα για ‘μας; Αν όχι, ας μείνουμε στα έθιμα, μια χαρά είναι κι αυτά, αλλά να είμαστε τίμιοι.”

zarpanews.gr

The post Χανιά | Ο θεολόγος Χρήστος Φραδέλλος μιλάει για το ουσιαστικό νόημα της Ανάστασης appeared first on zarpanews.gr.