Η σοκαριστική ιστορία Έλληνα φαρμακοποιού με κορωνοϊό στην Αγγλία του Τζόνσον

Με συγκλονιστικό τρόπο περιγράφει ένας Έλληνας φαρμακοποιός ο οποίος ζει στην Αγγλία, το πως πέρασε τον κορωνοϊό.

Σε ένα μακροσκελές κείμενο, ο Ιωάννης Κλάπας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια το πως εκδηλώθηκε ο ιός στον ίδιο, τα συμπτώματα που αντί να υποχωρούν γίνονταν ολοένα και πιο έντονα, σε σημείο που χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε εντατική.

Μάλιστα το βράδυ της πρώτης ημέρας που εισήχθη στο νοσκομείο, έπεσε σε κώμα, και ο τρόπος που περιγράφει τα όσα του μετέφερε η σύζυγός του για το διάστημα εκείνο, συγκινεί.

Παράλληλα, ο ίδιος στέλνει και το δικό του μήνυμα

Διαβάστε τη σχετική ανάρτηση, την οποία κοινοποίησε στο Facebook συνάδελφός του:

Καλησπέρα και καλό μήνα συνάδελφοι.

Γράφω αυτό το ποστ για να περιγράψω την περιπέτειά μου με τον κορονοϊό στην Αγγλία του Μπόρις, περισσότερο για ενημέρωση μιας και στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλά περιστατικά ούτε στο επάγγελμά μας ούτε γενικά στην κοινότητα ειδικά σε νεαρές ηλικίες. Απολογούμαι εκ των προτέρων για το μέγεθος του ποστ αλλά θα προσπαθήσω να συμπεριλάβω όσο περισσότερες κλινικές λεπτομέρειες μπορώ. Εδώ να αναφέρω ότι είμαι 34 χρονών χωρίς υποκείμενο νόσημα, κάπνισα μόνο τους 9 μήνες του στρατού 10 τσιγάρα την ημέρα το 2010 και πίσω ας πούμε ένα ποτηράκι αλκοόλ κάθε 2-3 εβδομάδες.

Όλα ξεκίνησαν (;) όταν ήρθαμε οικογενειακώς Ελλάδα την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου. Η 10 μηνών κόρη μου τότε αρρώστησε για πρώτη φορά και πήγαμε σε παιδίατρο που έκανε διάγνωση βρογχιολίτιδας και έδωσε αγωγή aerolin + flixotide για 10 μέρες. Όταν γυρίσαμε Αγγλία και ολοκληρώσαμε την αγωγή, η μπέμπα δεν ήταν εντελώς καλά και μια μέρα μας έκανε έντονη δύσπνοια που μας ανάγκασε να πάμε στο νοσοκομείο μιας και ήταν Σάββατο. Η διάγνωση από τον γιατρό και στο νοσοκομείο ήταν πάλι βρογχιολίτιδα και μας είπε ότι γενικά κάνει καιρό να περάσει, δεν χρειάζεται αγωγή και ένα βηχαλάκι για εβδομάδες είναι σύνηθες. Αν βέβαια δούμε ξανά ότι δυσκολεύεται στην αναπνοή ή η κατάστασή της γίνεται χειρότερη, να επικοινωνήσουμε με τον γιατρό μας. Φύγαμε από το νοσοκομείο κι εγώ την επόμενη μέρα ξεκίνησα συνέχισα την δουλειά κανονικά (είχα Κυριακάτικη βάρδια). Κατά την διάρκεια της δουλειάς άρχισα να νιώθω μια δυσφορία που την Δευτέρα μετουσιώθηκε σε πυρετό 38 και ξηρό βήχα. Με βάση τις τότε οδηγίες δήλωσα ασθένεια και απομονώθηκε με την οικογένεια μου σπίτι για 14 μέρες. Κατά την διάρκεια αυτών των 14 ημερών, όλοι περάσαμε τα κλασικά συμπτώματα του κορονοϊού, πυρετό (μάξιμουμ 38.5), βήχα, γαστρεντερολογικά θεματάκια (διάρροιες, πόνους στα έντερα), αγευσία, αοσμία, έλλειψη όρεξης, κούραση και μυϊκούς πόνους. Όλα τα συμπτώματα όμως ήταν ελαφρά έως μέτρια και δεν χρειαστήκαμε ιατρική παρέμβαση. Πίστεψα ότι περάσαμε όλοι ελαφρά τον κορονοϊό και μετά το πέρας των 14 ημερών γύρισα δουλειά.

Έχω επιστρέψει κανονικά ένα δεκαήμερο και ξαφνικά κατά την διάρκεια της βάρδιας μου Τετάρτη 15 Απριλίου, νιώθω ένα τρέμουλο, να κρυώνω τόσο πολύ ξαφνικά που φοράω το μπουφάν μου και προσπαθώ να ηρεμήσω. Δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο.. Το ίδιο βράδυ νιώθω να ανεβάζω πυρετό αλλά δεν τσεκάρω πόσο έχω. Ξυπνάω Πέμπτη, βάζω θερμόμετρο 39.5. Παίρνω πάλι στην δουλειά να δηλώσω ασθένεια και η περιπέτεια μόλις ξεκίνησε. Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο ο πυρετός ασανσέρ να φτάνει μέχρι και 41.5 και να πέφτει με παρακεταμόλη, διάρροιες που με γονάτισαν αλλά το Imodium να βοηθάει, δυσκολία στην αναπνοή και μια κούραση απίστευτη.. Κυριακή 19 Απριλίου το πήρα απόφαση, δεν μπορούσα άλλο έτσι και κάλεσε ασθενοφόρο. Οι μετρήσεις τους ήταν, πίεση 124/78, οξυγόνο 96, πυρετός 39.2, αναπνοές ανά λεπτό 24. Μου προτείνουν να πάμε νοσοκομείο να τσεκαριστώ πιο ενδελεχώς μιας και έχω συμπτώματα κορονοϊού. Συμφωνώ και πάμε νοσοκομείο.

Πρώτες μετρήσεις στο νοσοκομείο είναι παρόμοιες, μου κάνουν εξετάσεις αίματος και μου λένε τα λευκά είναι πολύ αυξημένα χωρίς να μου δώσουν τιμή. Ακτινογραφία θώρακος δεν δείχνει κάτι το ιδιαίτερο, βάζουν κάνουλα, τεστ για κορονοϊό και ξεκινάμε παρακεταμόλη, αμοξικικλίνη, μετρονινταζόλη και ορό. Μέχρι το βράδυ έχω πάει στην αναπνευστική πτέρυγα αλλά αρχίζω και δεν την παλεύω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, φέρνουν οξυγόνο, πάλι τίποτα, δεν μπορώ, ασφυκτιώ, αρχίζω να νιώθω ότι χάνομαι, έρχονται νοσοκόμες γιατροί, φωνάζουν γιατρό από την εντατική, Γιάννη θα σε κοιμίσουμε, λέω ναι δεν μπορώ ότι είναι να κάνετε κάντε το. Αυτό ήταν και το τελευταίο που θυμάμαι μέχρι την Παρασκευή 24 Απριλίου, που άρχισα να αντιλαμβάνομαι που βρίσκομαι και να έχω τις αισθήσεις μου.. Μπαίνανε στο δωμάτιο της εντατικής, νοσοκόμες, γιατροί λέγανε Γιάννη πόσο χαιρόμαστε που είσαι καλά, μας τρόμαξες τόσο πολύ, κι εγώ δεν αναγνώριζα κανέναν. Τόσοι φιλικοί όλοι πραγματικά δεν το περίμενα. Από την Παρασκευή λοιπόν που αρχίζω και καταλαβαίνω τι μου γίνεται, τα φάρμακά μου έχουν αλλάξει, η αντιβίωση είναι μεροπενέμη μόνο, ,έχω ορό, φουροσεμίδη, μορφίνη σε υγρή μορφή για πόνο και βοήθεια στην αναπνοή, ζοπικλόνη για ύπνο το βράδυ και παρακεταμόλη για να κρατάμε την θερμοκρασία χαμηλά και οξυγόνο 20-50%. Παρασκευή με Δευτέρα πέρασα σε δωμάτιο της εντατικής, σιγά σιγά να αναρρώνω και κάθε μέρα να αντιλαμβάνομαι και περισσότερα γύρω μου. Φυσικά καμία ανάμνηση για τις προηγούμενες μέρες, ήταν σαν να κοιμήθηκα για 5 μέρες. Δευτέρα 27 του μήνα βγήκα από την εντατική και πήγα σε πτέρυγα του αναπνευστικού (από την μεταφορά μου είναι και η φωτογραφία). Όλοι πολύ χαρούμενοι με την πρόοδό μου, μου λέγανε άντε Γιάννη σε βλέπουμε να παίρνεις εξιτήριο σύντομα. Να πω την αλήθεια όταν πήγα στην άλλη πτέρυγα το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου είναι πότε θα βγω. Δεν την πολυπάλευα άλλο. Τα φάρμακα σταμάτησαν όλα την Δευτέρα το πρωί και η αντιβίωση, η θερμοκρασία μου πλέον ήταν φυσιολογική από το Σάββατο, αλλά η κούραση και η κόπωση απίστευτη. Έσφιγγα τα δόντια για να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω λίγο για να δείξω ότι είμαι έτοιμος να γυρίσω σπίτι. Την Τρίτη στις 28 του μήνα μίλησα με τον γιατρό και είπα καλύτερα θα είναι να γυρίσω σπίτι, συμφώνησε και έτσι στα γρήγορα πήρα το χαρτί εξόδου!

Γυρνώντας σπίτι στην γυναίκα και το μωρό μου, ρώτησα την γυναίκα μου τι έγινε αυτές τις μέρες που δεν θυμάμαι; Με ρώτησε με δάκρυα στα μάτια, είσαι σίγουρος ότι θέλεις να μάθεις; είπα ναι.. και έτσι λοιπόν έμαθα.. Κυριακή ξημερώματα έπεσα σε κώμα, μέχρι την Τετάρτη που με επανάφεραν 50% αλλά εγώ δεν θυμάμαι τίποτα.. Πρώτη διάγνωση πνευμονία και σηψαιμικό σοκ λόγο κορονοϊού ακόμα κι αν τα τεστ έβγαιναν αρνητικά. Μέχρι την Παρασκευή ήμουν σε αναπνευστήρα και μιας και δεν θυμάμαι τίποτα πιθανολογώ ότι ξεκίνησα να καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει όταν μου έβγαλαν τον αναπνευστήρα την Παρασκευή. Την γυναίκα μου την πήραν τηλέφωνο και την ενημέρωσαν για την κατάστασή μου, Δευτέρα ξημερώματα 2 το πρωί.. δεν ξέρω πως τα κατάφερε και δεν λύγισε μετά από ένα τέτοιο τηλέφωνο.. εγώ δεν ξέρω τι θα είχα κάνει. Είχε επικοινωνία με τους γιατρούς και συγκεκριμένο τηλέφωνο που μπορούσε να πάρει όποτε θέλει για ενημέρωση κάθε 3-4 ώρες. Την Δευτέρα οι μετρήσεις μου ήταν όλες ανεβασμένες αλλά την Τρίτη ήμουν ακόμα χειρότερα, με το CRP 370, creatine kinase 900, ALP 180, μου σταμάτησαν και την παρακεταμόλη λόγω των δεικτών του συκωτιού. Την Τρίτη μου κάνανε πάλι ακτινογραφία θώρακος που ήταν τόσο κακή που ο γιατρός ήταν πολύ σκεπτικός για το μέλλον μου. Την Τετάρτη σαν να έγινε θαύμα, οι δείκτες άρχισαν να πέφτουν, ο πυρετός χωρίς παρεκαταμόλη σταθερά κάτω του 38 και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Παρασκευή που ξαναέκανα ακτινογραφία δεν πίστευαν στα μάτια τους για την αλλαγή, πόσο πολύ είχε καθαρίσει. Αν και το γράμμα εξόδου γράφει ότι μου έκαναν 6 τεστ για κορονοϊό και βγήκαν όλα αρνητικά, οι γιατροί συμπεραίνουν ότι κορονοϊό είχε γιατί η κλινική εικόνα αυτό έδειχνε.. δεν έχουμε ξαναδεί να καθαρίζουν τόσο γρήγορα οι πνεύμονες σε καμία άλλη τύπου πνευμονία εκτός από τον κορονοϊό.. Τι να πω.. Δεν ξέρω πως επέζησα, δεν ξέρω τι είχα, δεν ξέρω αν θα μάθω και ποτέ.. Μόνο ο Θεός ξέρει.. Στην ανάρρωση τώρα νιώθω και κινούμαι σαν 80άχρονος με μείον 6.5 κιλά κυρίως μυς που νιώθω όταν έχουν γίνει ζελέ..

Εν κατακλείδι, είμαστε πολύ τυχεροί στην Ελλάδα που έχουμε τόσα λίγα κρούσματα.. Είναι άτιμη η ασθένεια και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι 100% ασφαλής. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου την Stavroula Charisi και τον Fivos Valagiannopoulos για την βοήθεια που προσέφεραν απλόχερα και στην γυναίκα μου τις μέρες που ήμουν στο νοσοκομείο αλλά και στην οικογένεια μου στην Ελλάδα. Αιωνίως ευγνώμων παιδιά σας ευχαριστώ. Όπως και στο υπέροχο προσωπικό του νοσοκομείου του Γέοβιλ που ήταν πραγματικά όλοι τους ένας κι ένας.

Αυτά από εμένα.. Μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλής και παίρνουμε όποια μέτρα θεωρούμαι απαραίτητα για την προστασία την δικιά μας και της οικογένειάς μας. Με πολλή αγάπη σε όλους συνάδελφοι από Αγγλία.

(Η φωτο είναι από την ανάρτηση του συναδέλφου του)