Ακυκλοφόρητες μαρτυρίες για το Πολυτεχνείο στο Dnews: «Μας βλέπουν οι «χωροφυλάκοι» κι ένας μας πυροβολεί με το αυτόματο»

«Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων πολιτών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».

Φέτος στις 17 Νοεμβρίου συμπληρώνεται μίσος αιώνας και τα Dnews αναζήτησαν και συνομίλησαν με τα πρόσωπα της ιστορικής εκείνης περιόδου.

Το Πολυτεχνείο και η πλατεία Ομονοίας, ήταν τα κυριότερα σημεία συνάντησης και επαφών όλων όσων ήθελαν να μάθουν και να διαδώσουν νέα και πληροφορίες. Το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου η ραδιοφωνική συχνότητα του

«Μετσόβειου» εξέπεμψε για πρώτη φορά, σαλπίζοντας κατ΄ ουσίαν προσκλητήριο αγώνα. Οι εκατοντάδες έγιναν χιλιάδες ενώ παράλληλα κατέφθαναν και οργανωμένες ομάδες εργατών, όπως και κάποιοι παρακρατικοί και στρατιωτικοί της ΕΣΑ κατ’ εντολή του διοικητή τους Δ. Ιωαννίδη.

Το απόγευμα της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου, η πρόσβαση στο Πολυτεχνείο κυρίως από τις πλαϊνές εισόδους ήταν ακόμη εφικτή αν και στους γύρω δρόμους ακούγονταν κάποιοι πυροβολισμοί και υπήρχαν αναφορές για θύματα. Στις 9 μμ από κάτω στο υπ. Δημόσιας Τάξης, οι αστυνομικοί πυροβολούν άλλους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το κτίριο στην Γ’ Σεπτεμβρίου. Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα άρματα μάχης φτάνουν στο Πολυτεχνείο, στις 2.15 αντιπροσωπεία φοιτητών ζητούν προθεσμία για να εκκενώσουν οι 1.800 καταληψίες τον χώρο. Το αίτημα δεν γίνεται δεκτό και 10 λεπτά αργότερα το ολέθριο σχέδιο τίθεται σε εφαρμογή.

Κώστα (Ντίνος) και Γιώργος Κάβουρας

Ο Κώστας (Ντίνος) Κάβουρας και ο αδελφός του Γιώργος έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τα Εξάρχεια αποτελώντας σημεία αναφοράς και Μεταπολιτευτικού προσδιορισμού της ιστορικής συνοικίας.

Το απόγευμα της 16ης Νοεμβρίου οι καθηγητές έλαβαν οδηγίες να κλείσουν το 3ο Εσπερινό Λύκειο της οδού Κωλέτη. «Μας είπαν να φύγουμε γιατί θα γίνονταν φασαρίες» θυμάται ο Γιώργος Κάβουρας, τότε μαθητής της τελευταίας τάξης του Γυμνασίου. Πήγε δίπλα, στο μαγαζί του αδελφού του στη Θεμιστοκλέους, διότι θα επιβάλλονταν απαγόρευση κυκλοφορίας. «Όλη τη βδομάδα είχε διαδηλώσεις από οικοδόμους, εργάτες, φοιτητές που μπαινόβγαιναν στο Πολυτεχνείο. Τόσο μαζεμένο κόσμο δεν είχαμε ξαναδεί. «Γιατί μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί» ρώτησε αφελώς μια περαστική στο Μουσείο κάποιον διαδηλωτή. «Δεν είναι τίποτα σχόλασε η εκκλησία, συνεχίστε» της απάντησε εκείνος γελώντας» θυμάται ο κ. Γιώργος. Ο κ. Ντίνος είχε μια τρίκυκλη μοτοσικλέτα με «καλάθι» για τις δουλειές. «Μετέφερα το ψωμί και στο κάτω μέρος έκρυβα τις αντικαθεστωτικές εφημερίδες γιατί αν μας έπιαναν θα βρίσκαμε μεγάλο μπελά» λέει. Με τη μοτοσικλέτα κατέβαζε προμήθειες στους καταληψίες και την προηγούμενη τους είχε στείλει 300 σουβλάκια.

«Η γυναίκα μου γεννούσε εδώ από πάνω στην κλινική του Καραγιάννη, στη Μεσολογγίου κι εγώ με τον αδελφό μου καθόμασταν στο μαγαζί αγωνιώντας ότι κάτι κακό θα συμβεί. Κοντά στα μεσάνυχτα οι σποραδικοί πυροβολισμοί που ακούγονταν από νωρίς, έγιναν πιο συχνοί».

Με το ραδιοφωνάκι στ΄ αυτί, άκουγαν τις εξελίξεις αλλά και τις εκκλήσεις των φοιτητών από την ερασιτεχνική τους συχνότητα. Η πλατεία γέμισε, ήρθαν πολλοί από την Κυψέλη, την Αχαρνών, τα Πατήσια, το Παγκράτι, το Κολωνάκι.

Λίγο μετά τις 2.30 πριν το χάραμα της 17ης Νοεμβρίου, το τανκ παρασύρει την καγκελόπορτα και εισβάλλει. Η Αλεξάνδρα, η κόρη του κ. Κώστα βλέπει το φως εν μέσω καταιγιστικών πυρών. «Τότε ξεκίνησαν να βαράνε στο ψαχνό για τα καλά και δεν σταματούσαν… Ένας πέφτει βαριά πληγωμένος στη Στουρνάρη. Το μαθαίνουμε αμέσως, καβαλάμε το μηχανάκι και προσπαθούμε να πλησιάσουμε. Μάταια. Έριχναν τόσα δακρυγόνα που κοντέψαμε να πνιγούμε. Τρέχω και φωνάζω τον ξάδελφο μου που έρχεται με μια Ford Taunus και έτσι καταφέραμε να βάλουμε μέσα τον άνθρωπο και να τον γλιτώσουμε» αφηγείται ο κ. Γιώργος.

Συνάμα, ο αδελφός του ψάχνει για λαβωμένους στα Εξάρχεια, την Κάνιγγος, τα Χαυτεία, την Ομόνοια και στη Νομική. «Δεν φοβόμουνα κι όπου μπορούσα βοηθούσα» λέει κοφτά θέλοντας να κλείσει την αταίριαστη στο χαρακτήρα του συζήτηση. Άλλωστε πολλοί - αν όχι όλοι οι κάτοικοι εκεί γύρω, άνοιξαν τις πόρτες των διαμερισμάτων τους και κατέβαιναν στις εισόδους των πολυκατοικιών να μαζέψουν όσους έβγαιναν τρέχοντας από το Πολυτεχνείο αναζητώντας προσωρινή «κρυψώνα».

Ο λόγος στον κ. Γιώργο: «Εγώ φοβήθηκα το μεσημέρι του Σαββάτου όταν πηγαίνοντας προς το μαγαζί με κάποιον συμμαθητή μου, στρίβοντας από την Τζαβέλα στη Θεμιστοκλέους μας βλέπουν οι «χωροφυλάκοι» κι ένας μας πυροβολεί με το αυτόματο. Εκεί τα χρειαστήκαμε. Ευτυχώς φυλαχτήκαμε. Δεν είμαι σίγουρος ότι ήθελε να μας χτυπήσει γιατί σημάδεψε πιο ψηλά. Όμως οι σφαίρες πέρασαν ξυστά πάνω μας όπως είδαμε αργότερα τις τρύπες στον τοίχο».

Από το 1969, όταν άνοιξαν το ομώνυμο εστιατόριο, έως σήμερα οι αδελφοί Κάβουρα είναι οι μόνοι που εξακολουθούν να ζουν και να δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

#ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ #ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ #ΙΣΤΟΡΙΕΣ