Το ποδόσφαιρο είναι το μέσο δεν είναι το μήνυμα…

Το καλοκαίρι, όταν τα βρόντηξε κι έφυγε ο Νίκος Λυμπερόπουλος από τον Παναθηναϊκό, ο Μαρίνος Ουζουνίδης ζήτησε συνάντηση με τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Γιάννη Αλαφούζο. Εκεί ζήτησε και πήρε εγγυήσεις για την ομαλή λειτουργία της ΠΑΕ που αφορούσαν την ομαλή ροή των πληρωμών.

Από τότε έχουν περάσει περίπου τρεις μήνες και έχουν έρθει τα πάνω-κάτω. Ο κ. Αλαφούζος δήλωσε επίσημα ότι εγκαταλείπει τον Παναθηναϊκό και αναλαμβάνει ένα μέρος των υποχρεώσεων δηλαδή είκοσι εκατομμύρια. Στην ανακοίνωση δεν διευκρινίζεται

αν με τα είκοσι εκατομμύρια θα τακτοποιούνται οι από δω και πέρα υποχρεώσεις ώστε να λειτουργήσει η ΠΑΕ και να περπατήσει η ομάδα ή θα πάνε σε υποχρεώσεις (χρέη) που έχουν ήδη δημιουργηθεί.

Η διατύπωση στην ανακοίνωση αφήνει να εννοηθεί πως τα λεφτά θα πάνε για παλιότερες υποχρεώσεις ώστε να μην προκύψουν νομικές συνέπειες για τον κ. Αλαφούζο σε περίπτωση που δεν αντιμετωπιστούν. Αλλωστε για να λειτουργήσει αυτή την χρονιά η ΠΑΕ απαιτούνται γύρω στα δεκαεφτά. Αν όμως δεν εξυπηρετούνται οι παλιότερες τότε ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει με απαγόρευση συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και με αφαίρεση βαθμών από το τρέχον πρωτάθλημα. Η κατάσταση είναι δραματική και λύσεις δηλαδή λεφτά πρέπει να βρεθούν άμεσα. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν μπορεί να αρνηθεί το ραντεβού που του ζητά ο Ουζουνίδης μπορεί όμως να αρνηθεί της χρηματοδότηση από δω και πέρα.

Σε μια τέτοια περίπτωσηo ιστορικός σύλλογος μπαίνει σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Κανένας όσο και να το επιθυμεί δεν μπορεί να αποποιηθεί την περιουσία του ακόμα κι αν είναι μια υπερχρεωμένη ΠΑΕ. Οταν δήλωσε την απόσυρσή του ο κ. Αλαφούζος τα βλέμματα όλων στράφηκαν στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Αυτός όμως εξηγώντας πως το χρέος ξεπερνά τα ογδόντα εκατομμύρια, το ξέκοψε αφήνοντας βαρύτατες αιχμές για το χρέος στην εποχή της πολυμετοχικότητας και δείχνοντας καθαρά τον πρώην πρόεδρο Νικόλα Πατέρα.

Παράλληλα όσοι παραδοσιακά στήριζαν την οικογένεια Βαρδινογιάννη «βγήκαν στα κεραμίδια» κατηγορώντας όλους του υπόλοιπους παίρνοντας τρόπον τινά μια ετεροχρονισμένη εκδίκηση για την μέσω κατακραυγής αποχώρηση της οικογένειας από την ομάδα.

Ετσι τώρα ο Παναθηναϊκός μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι που οδηγείται στο παγόβουνο ενώ πλήρωμα και επιβάτες τσακώνονται για το ποιος έχει την ευθύνη. Πρόκειται για τραγέλαφο. Οι επώνυμοι και οικονομικά ισχυροί οπαδοί της ομάδας δεν ακούγονται πουθενά. Το τι ακριβώς και που ακριβώς οφείλει η ΠΑΕ δεν το αναφέρει ο κ. Αλαφούζος στην ανακοίνωσή του. Κανένας πλην του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που σε κάθε ανάρτησή του στα social media φουσκώνει τα νούμερα, γνωρίζει τα ποσά και τις προθεσμίες. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου που επιφορτίστηκε την ευθύνη να βρει λύση δεν έχει το ειδικό βάρος να το καταφέρει.

Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο: Ο Γιάννης Αλαφούζος έσωσε τον Παναθηναϊκό σε μια κρίσιμη στιγμή πριν από πεντέμιση χρόνια, όταν κανένας δεν φαινόταν διατεθειμένος να το κάνει. Ουδέποτε υποσχέθηκε ότι θα ξοδέψει τεράστια ποσά για να ανταγωνιστεί τον επελαύνοντα Βαγγέλη Μαρινάκη. Παρά ταύτα ξόδεψε πάνω από σαράντα εκατομμύρια από την τσέπη του και ετοιμάζεται να ξοδέψει άλλα είκοσι.

Προσανατολίστηκε μονόπλευρα σε μια ρητορική εξυγίανσης και κάθαρσης του ποδοσφαίρου κάνοντας μονομέτωπο εναντίον του Ολυμπιακού και του προέδρου του. Για το σκοπό αυτό συμμάχησε με τους κ.κ. Μελισσανίδη και Σαββίδη. Εκεί που άρχισε να πανηγυρίζει γιατί πέτυχε τον στόχο του και ξήλωσε την «εγκληματική οργάνωση» ήρθε η διαιτησία του Κύζα στον ημιτελικό του Κυπέλλου που σφαγίασε τον Παναθηναϊκό για να του κόψει τα πόδια και να τον αναγκάσει να αναθεωρήσει.

Οι άλλες επαγγελματικές και επιχειρηματικές προτεραιότητες -όπως συχνά-πυκνά συμβαίνει στον χώρο των επιχειρήσεων και της πολιτικής- τον οδήγησαν σε προσέγγιση με τον κ. Μαρινάκη και έτσι άδειασε την μερίδα των οργανωμένων οπαδών που ακολουθούσαν πιστά την πολεμική ρητορική του κόντρα στον Ολυμπιακό που μέχρι τότε ήταν η …δύναμη του κακού. Αυτή την απότομη στροφή ήταν αδύνατον να την παρακολουθήσουν οι οπαδοί. Με όρους καθαρά επιχειρηματικούς η παραμονή του κ. Αλαφούζου στην ΠΑΕ ήταν από ασύμφορη ως και επικίνδυνη.

Αν υπήρχε τρόπος θα ήθελε να τη διαγράψει από τη μνήμη του και από την μνήμη των οπαδών του Παναθηναϊκού. Από όλη αυτή την ιστορία που το τέλος της δεν ξέρουμε ακόμα ένα συμπέρασμα βγαίνει και αφορά τους οπαδούς που η αγάπη τους στην ομάδα τους οδηγεί να συντάσσονται με τα γενικότερα συμφέροντα και τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς του ιδιοκτήτη. Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο για τους μεγαλόσχημους επιχειρηματίες, είναι το μέσο δεν είναι το μήνυμα…