Ωραία ζωή

Κάποια στιγμή με έβγαλε η τύχη μου στο Ρίο, όχι της Πάτρας, το άλλο Ρίο, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, και εκτός Ολυμπιακών αγώνων.

Πολλά είχα διαβάσει και δει, βέβαια, για αυτό το σημείο του πλανήτη όπου η φαβέλα συνορεύει σε απόσταση αναπνοής με τις καλές αστικές γειτονιές. Αλλά το Ρίο δεν είναι μόνον αυτό. Κάθε άλλο, μάλιστα.

Ξεκίνησε να χτίζεται μέσα στον πολυδαίδαλο κόλπο της Γκουαναμπάρα και σιγά σιγά απλώθηκε και έξω από τον κόλπο στο μέτωπο του

Ατλαντικού. Άγριο πράσινο παντού, τα βουνά φθάνουν μέχρι κοντά στη θάλασσα και δεν αφήνουν πολύ περιθώριο γης, οπότε η πόλη αναπτύχθηκε κατά μήκος της ακτής. Εκκλησίες, παλιές τράπεζες και δημόσια κτήρια, χρωματιστά σπιτάκια, αλλά και αστικές κατοικίες. Όλα αυτά στο κέντρο. Φεύγοντας προς τα έξω, ξεκινάει ένα μέτωπο από παλιές ή και νέες πολυκατοικίες. Τα ξενοδοχεία λίγα. Κατοικίες είναι κυρίως, πράγμα που με εξέπληξε, γιατί είχα φανταστεί ότι αυτές οι φοβερές παραλίες θα είναι γεμάτες με εστιατόρια και καφέ. Καθόλου.

Το μεγάλο ατού, είναι οι δύο συνεχόμενες παραλίες που δεν βλέπουν μέσα στον κόλπο, αλλά έξω στον ανοικτό ωκεανό. Μιλάμε για Copacabana και Ipanema, προφανώς. Οι Βραζιλιάνοι έχουν μεγάλο κόλλημα με τη φυσική τους κατάσταση, το σώμα και τη ζωή έξω. Από το αχάραχτο βλέπεις ανθρώπους να κάνουν τζόγκινγκ ή και γυμναστική στο πλακόστρωτο – κυμαστιστές λευκές ταινίες από λευκά βότσαλα πάνω σε σκούρο γκρι φόντο – που χωρίζει την παραλία και την άμμο από την παραλιακή.

Και, μόλις τελειώσει το σχολείο, η δουλειά ή το οτιδήποτε, μαγιουδάκι, και καρφί για την παραλία. Με τη λογική δηλαδή που εμείς συναντιόμαστε με την όποια παρέα το απόγεμα χωρίς καν πρότερη συνεννόηση, αυτοί συναντιούνται στην παραλία. Ούτε τσάντες, ούτε ομπρέλες, ούτε πετσέτες, ούτε αντιηλιακά, ούτε καπέλα, ούτε τίποτε. Μαγιώ, λεφτά (υποθέτω) στο εσωτερικό τσεπάκι, και κινητό. Τέλος, τίποτε άλλο. Ας σημειωθεί βέβαια ότι δεν μπαίνει κανείς στη θάλασσα. Ίσα ίσα να βραχούν και μετά έξω. Άλλωστε το κολύμπι στον Ατλαντικό δεν είναι βουτιά στο Αιγαίο. Θέλει άλλη τέχνη.

Όλο, λοιπόν, το παιχνίδι γίνεται έξω, στην άμμο. Βλέπεις τα πάντα. Όλες οι ηλικίες, οι γυναίκες αποκλειστικά με βραζιλιάνικο τάνγκα (το ‘χουμε αυτό; όχι στρινγκ) ανεξαρτήτως σωματότυπου. Οι άντρες συχνά με μακριά βερμούδα. Γονείς με παιδάκια, ζευγάρια, παρέες. Όλοι συναντιούνται στην παραλία και μένουν μέχρι να πέσει ο ήλιος. Ανά εκατό περίπου μέτρα υπάρχει κιόσκι με αναψυκτικά και τα συναφή. Ατελείωτο μπίρι μπίρι, πλάκες, γέλια. Όχι ρομάντζες και χέρι χέρι. Κάνει λίγο «κάτσε σπίτι σου, ρε παιδάκι μου». Υπεραγαπημένη διασκέδαση (αναμενόμενο, τι άλλο;) η μπαλίτσα. Στημένα κάπου κάπου φιλέ ή τέρματα. Ποτέ δεν τα βλέπεις άδεια.

Αν δεν είναι αυτό, τώρα, ποιότητα ζωής, τι είναι;

Για αυτούς όμως που δεν συγκινούνται με τέτοια και έχουν στραμμένο το περισκόπιο στην αγορά, υπάρχουν ένα δυο πράγματα που εντόπισα και δεν τα βρίσκεις εύκολα στις δικές μας αγορές.

Είσαι κορίτσι και θέλεις να βάλεις ένα κάτι τι επάνω σου; Η απάντηση είναι Victor Hugo (ναι, ρε σεις, όπως ο συγγραφέας). Ένα δυό στενά μέσα από την Ιπανέμα. Θέλεις μικροδωράκι, αλλά και τσαντούλα με logo που παραπέμπει στο Ρίο και τα μνημεία του; Η απάντηση είναι Gilson Martins (αυτό το λέμε Ζίλσον Μαρτίνς), έχει εμμονή με το λουστρίνι, και τα ντεκουπέ σχέδια με τον Χριστό στο Corcovado, τον διπλό χαρακτηριστικό λόφο, κλπ. Ένα στενό μέσα από την Κοπακαμπάνα.

Θέλεις παλιό, αλλά και πολύ ατμοσφαιρικό καφέ; Η απάντηση είναι «Confeitaria Colombo». Ο καφές πολλών αξιώσεων. Στο παλιό κέντρο. Εμείς, σκέφτομαι, κουλαμάρα είχαμε να κρατήσουμε ένα δυό από τα παλιά καφενεία της Αθήνας; Τέλος πάντων.

Μήπως, ως εξαντρίκ τύπος που ενδεχομένως είστε, θα θέλατε μία εικόνα του Ρίο από πάνω; Όχι με drone, ρε παιδιά, κάτι πιο κινηματογραφικό, με ελικόπτερο. Ευκολάκι κλασικό. Παίρνεις το τελεφερίκ και ανεβαίνεις σε αυτόν τον δίδυμο στρογγυλό βράχο, το Ζαχαρόψωμο (Pao de Acucar), όπου περιμένει ελικοπτεράκι, και σε πάει βόλτα πάνω από τον κόλπο της Γκουαναμπάρα, γύρω από το άγαλμα του Χριστού, πάνω από τις δύο παραλίες που λέγαμε. Κάνει λίγο εξτραβαγκάντσα, βέβαια, αλλά μια φορά πάει κανείς εκεί, έ;

Απέφυγα να σας μιλήσω για τον grand seigneur του αρχιτεκτονικού προφίλ αυτού του τόπου, τον Oscar Niemeyer. Αλλά αυτό θα σας το διηγηθώ σε επόμενο τεύχος.