«Όλα είναι θέμα προσωπικής αποδοχής και όχι κοινωνικής», ο σκηνοθέτης Απόστολος Σταυρόπουλος μιλάει για την ομοφυλοφιλία με το έργο του «Π»

Συνέντευξη στη Ναταλία Κάππα

«Τρομερή σύμπτωση το γράμμα Π στη ζωή μου. Όλοι έχουμε να διηγηθούμε μία ιστορία. Εγώ λοιπόν, θα σας πω τη δική μου. Είμαι ο Πέτρος και είμαι Πούστης. Ναι, πούστης με ένα Π κεφαλαίο. Προς θεού, μη με μπερδεύετε με το Π της γεωμετρίας 3,14. Ο Αρχιμήδης μπορεί να ανακάλυψε το δικό του Π, εγώ όμως θα σας αποκαλύψω το δικό μου. Π, όπως πούστης λοιπόν. Δεν πιστεύω να μου σοκάρεστε. Μία απλή λέξη είναι». Με μία αλφάβητο που κόβεται σταθερά στο γράμμα Π ξεκινάει και τελειώνει ο μονόλογος δια στόματος Απόστολου Μαλεμπιτζή, σε σκηνοθεσία Απόστολου Σταυρόπουλου στο θέατρο Αλκμήνη.

Το έργο διαπραγματεύεται τόσο την προκατάληψη όσο και τη δυσκολία που βιώνει ένας ομοφυλόφιλος του σήμερα και του χτες. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να μπει πιο βαθιά στο θέμα και να μην αναλωθεί τόσο στο κομμάτι του σεξ. Γιατί η σεξουαλική ταυτότητα δεν εξαντλείται στο σεξ.

Ίσως ένας «Πέτρος» να σας έλεγε διαφορετικά πράγματα, αλλά έχοντας παραβρεθεί σε πολλά δρώμενα της ΛΟΑΤ (LGBT) κοινότητας και έχοντας πολλούς φίλους και συναδέλφους, νομίζω ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να δω ένα ελληνικό θεατρικό έργο που να περιγράφει την ομορφιά μιας gay ιστορίας αγάπης (σαν όλες τις άλλες) και όχι άλλο ένα καταγγελτικό έργο που εστιάζει στα συντηρητικά και ενίοτε απάνθρωπα στερεότυπα.

Αν θέλουμε να περάσουμε στην επόμενη φάση της κοινωνικής αλλαγής και αποδοχής, θα πρέπει αυτό ακριβώς να επιλέξουμε: να σταθούμε σε όλα αυτά τα κοινά που έχουμε ετερόφυλα και ομοφυλόφιλα ζευγάρια και όχι για άλλη μία φορά στις διαφορές μας. Αν θέλουμε αυτή η επιλογή να θεωρείται μία φυσιολογική επιλογή θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια.

Κάποτε οι άνθρωποι παντρευόντουσαν αυστηρά από συνοικέσια και μετά από συνεννόηση -οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων- των οικογενειών. Όσοι τολμούσαν να ερωτευτούν και να αρθρώσουν ανάστημα έπρεπε να κλεφτούν και να αυτοεξοριστούν. Αυτό λοιπόν άλλαξε.

Γιατί ενώ η κοινωνία στη διαφορετικότητα πάντα θα αντιδράει, προστατεύοντας ένα status quo που τη συντηρεί, πάντα θα υπάρχουν και οι μειονότητες που θα αγωνίζονται για την αλλαγή και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών για μία πιο δίκαιη κοινή ζωή.

Βέβαια, σε αυτό που υποστηρίζει ο σκηνοθέτης θα συμφωνήσω απόλυτα: ότι όλα ξεκινάνε από εμάς. Θα πρέπει εμείς πρώτα να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και να έπεται η αποδοχή του Άλλου. Θα πρέπει εμείς να αγκαλιάσουμε την όποια διαφορετικότητα μας χαρακτηρίζει και να την υποστηρίξουμε με την στάση ζωής μας, τη φωνή μας, τις επιλογές μας.

Το «Π» είναι ένα έργο ωμό και σύγχρονο ενός παιδιού που πέρασε όλη αυτή τη φάση: τακούνια, κρυφό έρωτα με τον συμμαθητή, κρυφτό από την κοινωνία, μη αποδοχή από τη μάνα, εφήμερες σχέσεις, έλλειψη ενός πραγματικού συντρόφου. Για αυτά λοιπόν και κάποια ακόμα, μας μίλησε ο σκηνοθέτης Απόστολος Σταυρόπουλος παρακάτω.

–Είναι κακές οι λέξεις ή είναι κακοί οι άνθρωποι;

Δεν υπάρχουν ούτε κακές λέξεις, ούτε κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν απλά κοινωνικά, παλαιολιθικά στερεότυπα που επιβάλλεται να αλλάξουν και ο καθένας από εκεί και πέρα κρίνεται από τον λόγο του και τη στάση ζωής του.

-Από το «π» αρχίζει και ο παράδεισος. Πόσο μακριά είναι αυτός από τους Πέτρους της κοινωνίας μας;

Ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι μέσα μας και είναι μία προσωπική επιλογή μας το πώς και και σε ποια φάση ζωής επιλέγουμε. Όλα είναι θέμα προσωπικής αποδοχής και όχι κοινωνικής για εμένα. Νομίζω σκέτος ένας Παράδεισος θα ήταν βαρετός.

-Γιατί επιλέξατε έναν μονόλογο;

Ένας μονόλογος είναι μία εξομολόγηση. Η εξομολόγηση μιας ψυχής στους θεατές. Μία αλήθεια όπως είναι το ίδιο το θέατρο. Το θεατρικό έργο ΄’Π”, καθρεφτίζει μία αλήθεια. Σε έναν μονόλογο επίσης, υπάρχουν πολλές φωνές αλλά και μία φωνή αν ακουστεί μπορεί να αλλάξει πολλά «πρέπει».

-Τι θα συμβουλεύατε τον Πέτρο αν ήταν το παιδί σας;

Θα τον αγαπούσα ακόμα πιο πολύ και θα τον θαύμαζα για την επιλογή του.

-Πόσο καθοριστική είναι η μορφή της μάνας ή καλύτερα πόσο καθοριστική είναι η αποδοχή της μάνας στη ζωή του κάθε Πέτρου;

Η μάνα είναι ο ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ. Η μάνα σε γεννά. Η μάνα επίσης για εμένα πάντα ξέρει. Ακόμα και στην σιωπή. Η μάνα αγαπά και αυτός είναι ο προορισμός της.

-Πιστεύετε ότι αυτή η κοινωνία θα απαλλαγεί ποτέ από τα στερεότυπα που το μόνο που καταφέρνουν είναι να απομακρύνουν τους ανθρώπους μεταξύ τους;

Είμαι πάντα αισιόδοξος, γι’ αυτό κάνω τέχνη. Δεν είμαι καλλιτέχνης. Είμαι εργάτης της τέχνης. Παρατηρώ την κοινωνία και γράφω. Στην κοινωνία υπάρχει το Εγώ που γίνεται Εμείς.

-Ποιο είναι το μήνυμα του έργου; Τι θα θέλατε να αφήσετε ως παρακαταθήκη σκέψης στους θεατές της;

Φυσικά η αλήθεια και η αγάπη. Οι τύψεις της κοινωνίας δε με αφορούν. Σας ευχαριστώ πολύ και σας περιμένω με ένα χαμόγελο και κρασί.

——————————————————————————————-

«Π»
Κάθε Παρασκευή από 15 Μαρτίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Ώρα έναρξης: 23.00
Διάρκεια: 50 Λεπτά
Εισιτήρια: Γενική Είσοδος: 10 Ευρώ – Μειωμένο: 8 Ευρώ
Με το εισιτήριο προσφέρεται και κρασί

Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12 | Κάτω Πετράλωνα
Τ: 210 3428650