Οι φωνές της Ελλάδας: Καίτη Γκρέυ (εικόνες – video)

Οι φωνές της Ελλάδας σε μια Ελλάδα χωρίς φωνήΤο altsantiri.gr συνεχίζει το μεγάλο αφιέρωμα στις διαχρονικές φωνές της Ελλάδας, με μια μεγάλη κυρία του λαϊκού τραγουδιούΠώς μία ζωή που ξεκίνησε με πόνο, ξεριζωμό και οδυνηρά βιώματα κατέληξε σε τόση επιτυχίαΟ Καζαντζίδης, ο Μπάρκουλης και… ο Έλβις

«Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο», λένε, μόνο που στην

περίπτωση της Καίτης Γκρέυ η πορεία αυτή ξεκίνησε λιγάκι ανεστραμμένη. Με βαθιά και οδυνηρά βιώματα στην πιο ευαίσθητη ηλικία, βιώματα που συνεχίστηκαν επί πολλά χρόνια, για να φτάσει η Αγγελική Καλαϊτζή ή Αθανασία Γκιζίλη να γίνει μία «μεγάλη κυρία» του λαϊκού τραγουδιού.

Κι αν για τους περισσότερους η παιδική ηλικία φαντάζει κάτι σαν πατρίδα, για την Καίτη Γκρέυ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, μιας και στις «αποσκευές» της κουβαλάει τον ξεριζωμό, την ξενιτιά, τη σκληρότητα. Στοιχεία που όπως έχει η ίδια παραδεχτεί, την έκαναν να βιώνει τα τραγούδια που έλεγε με βαθύ πόνο, πιστό συναίσθημα, και αυθεντικότητα. Για αυτό άλλωστε το κοινό τη λάτρεψε, και συνθέτες και στιχουργοί έδιναν μάχη για να της δώσουν τραγούδια τους.

Στη δική της την καρδιά όμως, ένας ήταν εκείνος που την καθόρισε. Μουσικά και συναισθηματικά. Ο Στέλιος Καζαντζίδης, με τον οποίο ποτέ δεν παντρεύτηκε, αλλά πάντα αγαπά, τιμά και θυμάται.

Η ιστορία ξεκινά με πολύ πόνο

Στα νιάτα της, με μαύρο ακόμα μαλλί

Γεννιέται σαν Αθανασία Γκιζίλη στη Σάμο στις 14 Μαΐου του 1924, μητέρα της όμως σε ηλικία ενός έτους τη δίνει για υιοθεσία, αυτή και τον δεύτερο μικρότερο από τα τέσσερα συνολικά αδέρφια. Την υιοθετεί η οικογένεια Καλαϊτζή από τα Ταμπούρια Πειραιά και μετονομάζεται σε Αγγελική Καλαϊτζή.

Η ίδια και ο αδερφός της μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια. Όπως η ίδια έχει πει «όταν είχα μία καραμέλα, εγώ πήγαινα και έδινα τη μισή στον Γιαννάκη, τον αδερφό μου, χωρίς να ξέρω όμως ότι είμαστε αδέρφια».

Η φυσική της μητέρα, με έναν τρόπο ήταν πάντα κάπου γύρω, αφού πήγαινε στο σπίτι τους και της έδινε καραμέλες και σοκολάτες. Όταν η ίδια ρώταγε τη θετή της μητέρα «ποια είναι αυτή η κυρία που έρχεται και μας φέρνει καραμέλες;». «Είναι μία κυρία που μας αγαπάει», απαντούσε η μητέρα που τη μεγάλωσε και για την οποία η τότε Κικίτσα, μιλάει με τα καλύτερα λόγια.

Η ιστορία πίσω από το γιατί η Καίτη Γκρέυ δεν πήγε ποτέ σχολείο, βρίσκεται σε μία κόντρα των δύο μητέρων της, αφού εκείνη την περίοδο για να γραφτούν τα παιδιά στο σχολείο, έπρεπε να γραφτούν με το λεγόμενο «βαφτιστικό» τους όνομα, το όνομα των φυσικών τους γονιών. Η πραγματική της μητέρα δέχτηκε να δώσει το όνομα με τον όρο να βλέπει τη μικρή Καίτη μία φορά την εβδομάδα, κάτι που δεν δέχτηκε η θετή της μητέρα, με αποτέλεσμα να μην γραφτεί ποτέ στο σχολείο, παρά μόνο σε ένα νηπιαγωγείο όπου έμαθε τα βασικά.

Η καθοριστική ηλικία των επτά

Η ηλικία των επτά χρόνων γίνεται από τις πιο κρίσιμες και καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία της, αφού χάνει τον θετό της πατέρα, τον οποίο υπεραγαπούσε, ενώ η φυσική της μητέρα της αποκαλύπτει ποια πραγματικά είναι.

«Ήταν μία τραυματική εμπειρία», θυμάται η τραγουδίστρια, «εγώ όταν γυρνώντας από το νηπιαγωγείο συναντώ την πραγματική μου μητέρα και μου λέει να πάω σπίτι της, γιατί είχε δύο παιδάκια και ήθελε να πάω να παίζω μαζί τους. Εγώ την ακολούθησα, εκεί όμως που γνώρισα τα άλλα δύο αδέρφια μου, άρχισε να μου λέει ότι είναι η πραγματική μου μητέρα.

Εγώ τότε της είπα ότι αφού αυτή είναι η πραγματική μου μητέρα, δεν θέλω να πάω στην άλλη, η ίδια όμως μου είπε ότι αν δεν πάω θα την κλείσουν φυλακή. Και έτσι ο μεγάλος αδερφός μου στις 11 το βράδυ με πήγε σπίτι, όπου είχε έρθει ήδη η αστυνομία. Τότε λοιπόν εγώ γύρισα γύρω από το τραπέζι και έλεγα στη θετή μαμά μου ότι ‘δεν είσαι εσύ η μαμά μου, δώσε μου τα ρούχα μου να πάω στην πραγματική μαμά μου‘. Κλαίγοντας με έβαλε σε ένα καΐκι και με έστειλε στην αδερφή της στη Σάμο».

Η βία της ξενιτιάς

Από εκείνη την περίοδο όμως ξεκίνησαν τα δύσκολα, αφού η θεία αυτή όταν η Γκρέυ γυρνούσε με μισογεμάτο το συσσίτιο από τους Ιταλούς, την έδενε σε ένα δέντρο και της χτυπούσε με ένα καλάμι, με αποκορύφωμα την εγκατάλειψή της στο σπίτι, σε κάποιον βομβαρδισμό από τους Ιταλούς.

Η ίδια μένει κρυμμένη μέσα στο τζάκι επί δύο μέρες, όταν επιτέλους τη βρίσκει ένας Ιταλός και τη βάζει σε ένα από τα πλοία που έφευγαν τότε από τη Σάμο για Μέση Ανατολή. Ο επόμενος σταθμός στην ήδη πολυτάραχη ζωή της ούτε δέκα χρονών Γκρέυ, ήταν η Παλαιστίνη. «Μετά από δύο χρόνια στα τσαντίρια, με πήγανε στις σπηλιές του Μωυσή και βρέθηκα πάλι άγνωστο μέσα σε αγνώστους», σχολιάζει.

Η επιστροφή στην Ελλάδα και ο γάμος με το στανιό

Η επιστροφή στην Ελλάδα και την Αθήνα γίνεται το 1945 σε ηλικία 12 ετών, επειδή όμως η θετή της μητέρα έμενε στις παράγκες και δούλευε στον «Παπαστράτο» ήθελε να την παντρέψει. Αποτέλεσμα: Μετά από πολύ ξύλο και σε ηλικία 14 ετών, η Καίτη Γκρέυ παντρεύεται έναν άνδρα 36 χρόνων. Ο γάμος κρατά μόνο δύο χρόνια, στα οποία όμως αποκτά δύο παιδιά.

Η συνέχεια τη βρίσκει εσώκλειστη στο σπίτι του τότε υπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου, από τον οποίο θυμάται ένα περιστατικό. «Το βράδυ στο σπίτι δεν έτρωγαν, μόνο τσάι έπιναν και σε μένα έδιναν ένα αυγό. Εγώ το αυγό αυτό δεν το έτρωγα, το έκρυβα για να το δώσω στο παιδί μου. Μία μέρα με έπιασε ο Κανελλόπουλος και μου είπε ‘αυτό δεν θα το ξανακάνεις. Θα σου δίνω εγώ ξεχωριστά λεφτά για το παιδί’ και έτσι έγινε».

Από εκεί που ξεκίνησαν όλα

Η ανάγκη ωστόσο για να ανοίξει τα φτερά της την οδηγεί σε άλλη δουλειά, στο ζαχαροπλαστείο «Καρράς» στην Πανεπιστημίου, πολύ κοντά στο καφενείο «Πανελλήνιο», στέκι πολλών καλλιτεχνών και προσωπικοτήτων εκείνης της εποχής. Η ίδια μετά κόπων και βασάνων πείθει τη συγκάτοικο και συνάδελφό της, Ελένη, να πάνε ένα βράδυ στο καφενείο, αφού «λάτρευα τον Τζίμη Μακούλη, που τραγουδούσε τότε εκεί».

Στο τραπέζι τους έρχεται ένας «πολύ καλοβαλμένος κύριος» ο οποίος ζήτησε από την Γκρέυ να γίνει η παρτενέρ του στον χορό, μιας και η γυναίκα του είχε τραυματιστεί στο πόδι. Οι δυο τους αποτελούσαν το ντουέτο «Ντούο Ρεξ».

Το ραντεβού έκλεισε μετά από «ψηστήρι» δύο ωρών, για την επόμενη μέρα στο θέατρο Περοκέ και το επόμενο διάστημα ήταν γεμάτο γυμναστική και χορογραφίες. Μία μέρα ο πιανίστας του Περοκέ «πετάει» την ιδέα: δεν ακούμε και τη φωνούλα της; Μπορεί να τραγουδάει και ωραία. Από εκείνη την ημέρα κάνει και χορό και τραγούδι, τραγουδώντας 38 τραγούδια.

Και ενώ η επόμενη πρόταση αφορούσε το εξωτερικό, η Καίτη Γκρέυ θυμάται ότι «τότε είχα πειστεί ότι όσα κορίτσια να βγάζουν έξω, τα βγάζουν για να τα πουλήσουν» και έτσι μένει στην Ελλάδα, πηγαίνει στον κύριο Βαφειόπουλο ο οποίος αφού της αλλάζει το όνομα, τη στέλνει σε ένα αναψυκτήριο στην Πάτρα, όπου αντί για τις προγραμματισμένες 15 μέρες που θα τραγουδούσε, μένει έναν μήνα λόγω της απήχησης που είχε.

Η περιπλάνησή της συνεχίζεται με άλλη μορφή, αυτή των μπουλουκιών, στα οποία έφτασε να παίζει την Γκόλφω, αλλά και παιδικές παραστάσεις. Με την επιστροφή της στην Αθήνα βρίσκει ένα συγκρότημα που έψαχνε λαϊκή τραγουδίστρια και παρά τις αρχικές της επιφυλάξεις και ενστάσεις, βρίσκεται στο «Αττικόν», όπου συναντά τον Άκη Πάνου, τον Χρηστάκη και τον Λαουτάρη.

Μετά το «Αττικόν» η Καίτη Γκρέυ πέρασε για λίγο και από τα κινηματογραφικά στούντιο κάνοντας ταινίες. Η πρώτη εμφάνισή της ήταν σε ένα έργο με τη Δάφνη Σκούρα και τον Νίκο Τζόγια, όπου έπαιξε τον ρόλο μιας μαθήτριας. Η ταινία λεγόταν «Το τραγούδι του πόνου», αλλά η Καίτη δεν τραγουδούσε σ’ αυτήν. Ακολούθησε η συμμετοχή της σε ένα κοινωνικό δράμα του Μαχαίρα, όπου έκανε την πρώτη εντυπωσιακή εμφάνισή της με ξανθό μαλλί.

Όταν ήρθε η δισκογραφία

Δισκογραφικά, ξεκινάει με «ευρωπαϊκά» κομμάτια και το 1952 περνάει με επιτυχία στο λαϊκό τραγουδώντας «Το δικό σου το μαράζι» του Μητσάκη. Από τότε η μία επιτυχία θ’ ακολουθήσει την άλλη.

Δικές της ερμηνείες υπήρξαν οι πρώτες εκτελέσεις επιτυχιών συνθετών όπως οι Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης, Μητσάκης, Κολοκοτρώνης, Παπαγιαννοπούλου, Βίρβος, Δερβενιώτης, Μπακάλης, Ζαμπέτας, Τζαβέλλας.

«Ποτέ την μάνα μην πικραίνεις» και «Άναψε το τσιγάρο» του Γεράσιμου Κλουβάτου σε στίχους του Βίρβου και του Τσάντα αντίστοιχα, το θρυλικό «Βουνό» των Λουκά Νταράλα και Βαγγέλη Πρέκα, το οποίος όταν γραμμοφώνησε, την πήρε από το χέρι ο ίδιος ο Τάκης ο Λαμπρόπουλος που είχε την εταιρεία για να την πάει στις πρέσες να δει με τα μάτια της τη συχνότητα με την οποία κόβονταν οι δίσκοι της.

«Πάρε το δάκρυ μου» του Χιώτη και της Ευτυχίας, «Κάτσε στον καναπέ μου» του Χρυσίνη και του Τσάντα, «Το ΄πες και τό ΄κανες» του Μακρυδάκη και του Γκούτη, «Ο σκληρός χωρισμός» του Μπακάλη και του Βίρβου και μια σειρά από δυνατά σουξέ του Βασίλη Τσιτσάνη -σε πρώτη εκτέλεσε αλλά και σε επαναπροσεγγίσεις- όπως «Για κοίτα κόσμε ένα παιδί», «Τα ξένα χέρια», «Σε τούτο το παλιόσπιτο», «Στρώσε μου να κοιμηθώ» κ.ά.

Στο απόγειο της δόξας της

Μέσα σε έναν μήνα η Γκρέυ είχε αγγίξει την κορυφή και δεν υπήρχε δημιουργός που να μην ήθελε να δουλέψει μαζί της. Το 1962 ήταν τόσο δημοφιλής πια, που η Μίνα Σημηριώτη έγραφε κάθε εβδομάδα στο περιοδικό «Ντομινό» την ιστορία της ζωής της σε συνέχειες.

Μάλιστα τότε ήταν που λάμβανε πάνω από 500 γράμματα την εβδομάδα με τον ταχυδρόμο «να έχει τρελαθεί!». Τη δεκαετία του ’60 ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη τραγουδίστρια έχοντας ημερομίσθιο που ξεπερνούσε ακόμα και τις 8.000 δραχμές.

Ιδιαίτερη μνεία κάνει πάντα στον Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος «με πήρε μία μέρα και μου είπε ‘Καιτούλι, έχω γράψει ένα τραγούδι για την ιστορία της ζωής σου’. Και είχε γράψει ‘Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια’. Το είπα όμως ότι κάνει λάθος. Αυτή που με μεγάλωσε δεν είχε μαχαίρια, ήταν πολύ γλυκιά γυναίκα».

Το κεφάλαιο «Στέλιος Καζαντζίδης»

Εκείνος όμως που ουσιαστικά άλλαξε τη ζωή της, την «απογείωσε» καλλιτεχνικά και την έκανε να αισθανθεί γυναίκα, ήταν ο μεγάλος και επίσης τότε ανερχόμενος, Στέλιος Καζαντζίδης.

Λίγο πριν τα μισά της δεκαετίας του ’50, οι εμφανίσεις τους στον «Ζέφυρο» στο Νέο Ηράκλειο, στον «Αστέρα» στα Γερμανικά της Κοκκινιάς έχουν περίοπτη θέση στις χρυσές σελίδες του λαϊκού τραγουδιού. Ταυτόχρονα και αντιστοίχως λειτουργούν και στην αυτόνομη πορεία τους. Ειδικά η Γκρέυ, περισσότερο εξωστρεφής σαν χαρακτήρας, εμφανίζεται ανελλιπώς στα λαϊκά μαγαζιά αλλά και στα πανηγύρια.

Η Καίτη Γκρέυ με τον Στέλιο Καζαντζίδη

Ο κόσμος λέει: «Πάμε στη Γκρέυ να γλεντήσουμε». Έτσι έχουμε ορισμένες μοναδικές ερμηνείες της, «έξω καρδιά», με επιφωνήματα στα μεσοδιαστήματα των τραγουδιών που ακόμα και σήμερα μισό αιώνα και βάλε μετά την πρώτη κυκλοφορία τους, τ’ ακούς και σε ωθούν να τραγουδήσεις, να ξεδώσεις, να ξεσπάσεις. Παράλληλα στα «πικραμένα» τραγούδια της, δίνει πραγματικό ρεσιτάλ.

Την ίδια στιγμή όμως, και παρά τα όσα μπορεί να φανταζόταν κανείς, η φτώχεια ήταν μεγάλη. «Θυμάμαι με τον Καζαντζίδη είχαμε μία μοτοσικλετούλα και φεύγαμε από την Κοκκινιά, πολλές φορές έβρεχε κιόλας, και πηγαίναμε στη Νέα Ιωνία και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ένα αυτοκίνητο. Αυτά τα βιώματα που είχαμε εμείς, τα βγάζαμε προς τα έξω. Μέσα από τα τραγούδια, από την ερμηνεία μας.

Θυμάμαι πολλές φορές, επειδή εγώ έλεγα πολλά πονεμένα τραγούδια, όταν στηνόμουν στην Κολούμπια για να κάνω τραγούδια, αισθανόμουν έναν κόμπο, ήθελα να κλάψω. Ήταν βιώματα αυτά που έφευγαν από μέσα μου».

Ο ίδιος ο Καζαντζίδης όμως, όσο την αγάπησε, άλλο τόσο την πλήγωσε. «Με έκανε να λυγίζω το πρώτο ξεμυάλισμα του Καζαντζίδη. Γιατί έμενα μαζί με τη μάνα του και τον χάσαμε ένα βράδυ, δεν ήρθε στο σπίτι. Και την άλλη μέρα με πήρε ο αδερφός μου με το μηχανάκι και έψαχνα να τον βρω. Και αυτός ήταν με κάποια άλλη στην Κόρινθο».

Ο άγνωστος δεύτερος γάμος και ο Μπάρκουλης

Εκτός από τον γάμο που έκανε στα δεκατέσσερα, η Καίτη παντρεύτηκε και άλλη μία φορά. Ο δεύτερος άντρας της ήταν χρυσοχόος στο επάγγελμα και διατηρούσε κατάστημα με δώδεκα υπαλλήλους. Αν και καλός άνθρωπος, όπως επίσης και κουβαρντάς, είχε ένα ελάττωμα: κυνήγαγε το φουστάνι. Όταν λοιπόν η Καίτη τον έπιασε με άλλη, δεν μπόρεσε να τον συγχωρέσει και του ζήτησε διαζύγιο, το οποίο και πήρε μέσα σε τρεις μήνες.

Με τον Ανδρέα Μπάρκουλη

Αργότερα ο αρραβώνας της με τον ηθοποιό Ανδρέα Μπάρκουλη αποτέλεσε μεγάλο γεγονός της εποχής. Το ίδιο και ο δεσμός της με τον εφοπλιστή Νίκο Λαιμό, αλλά και με τον ηθοποιό Κώστα Καρρά. Με τον Ανδρέα Μπάρκουλη πάντως διατήρησε καλές σχέσεις μέχρι και τον θάνατο του ηθοποιού.

Η Καίτη και ο… Έλβις Πρίσλεϊ

Παρά τα τόσα χρόνια δουλειάς και μεγάλης επιτυχίας όμως, η Γκρέυ έβαλε λεφτά στην άκρη μόνον όταν πήγε στην Αμερική. Χαρακτηριστική παραμένει η ατάκα του Γιάννη Πουλόπουλου σε παλιά συνέντευξή του: «Όταν η Γκρέυ είναι στη Νέα Υόρκη, να μην πατάει καλλιτέχνης!».

Όσοι Έλληνες τραγουδιστές πήγαιναν εκεί έμεναν τρεις εβδομάδες το πολύ. Εκείνη καθόταν κάθε φορά οκτώ ολόκληρους μήνες σερί. Σε μία από τις περιοδείες της μάλιστα η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ακόμη και τον Έλβις Πρίσλεϊ. Ήταν μάλιστα εκείνη που του έμαθε να τραγουδάει στα ελληνικά.

Ένα περιστατικό που περιγράφει η ίδια στο βιβλίο της είναι πως μια φορά ο βασιλιάς του rock and roll που βρισκόταν στο ίδιο ξενοδοχείο και άκουγε την Καίτη και το μπουζούκι της να μελετούν κάποια τραγούδια πήγε στο δωμάτιό τους και τους ζήτησε να παρακολουθήσει τις πρόβες, γιατί του άρεσε η μουσική!

Για ένα μεγάλο διάστημα βρέθηκε στα μεγαλύτερα κέντρα της Αμερικής, της Αυστραλίας, του Καναδά και της Γερμανίας γνωρίζοντας ακόμα τον Τζίμ Χέντριξ, την Ρίτα Χέιγουορθ, την Μαρία Κάλλας, τον Σταύρο Νιάρχο, τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Την αυλαία την έριξε η ίδια

Αφού ηχογράφησε περισσότερα από 1.500 τραγούδια, μέχρι και το 1996, αποσύρθηκε από την δισκογραφία και τα νυχτερινά κέντρα.

«Ήθελα να αποσυρθώ μία εποχή που ήμουν ψηλά, όχι που θα ήμουν κάτω και θα πηγαίνω στις επαρχίες, μεγάλη γυναίκα, να τραγουδάω. Σταμάτησα τη δουλειά όταν είδα ότι αρχίσαν και ‘τα ‘βγάζαν’. Δεν κατακρίνω τα κοριτσάκια τα φτωχά που δεν έχουν φωνή και θα δείξουν το μπουτάκι. Κατακρίνω όμως μερικές που έχουν φωνές και τα βγάζουν. Γιατί το κάνουν αυτό; Με ενόχλησε ως καλλιτέχνη.

Από κει και πέρα εγώ σταμάτησα όταν έκανα το «Μια γυναίκα μόνο ξέρει». Εκεί είπα, Καιτούλα, σταμάτα. Και δεν εκμεταλλεύτηκα ούτε αυτό το τραγούδι. Και πήρα πολλά συγχαρητήρια από πολλούς συναδέλφους για αυτή μου την απόφαση».

Μέχρι τότε είχε συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού όπως Εσκενάζυ, Παγιουμτζή, Μπιθικώτση, Πάνου, Λίντα, Λύδια, Ρεπάνη, Διονυσίου (τον οποίο και ανέδειξε), Νταλάρα, Αλεξίου, Γαλάνη, Βιτάλη, Πρωτοψάλτη, Γαβαλά, Σακελλαρίου, Ζαγοραίο, «Εκείνος και εκείνος», Δάντη, Κορκολή, Βαρδή κ.α.Όταν έχασε μέσα σε δύο μέρες δύο από τα φυσικά της αδέρφια

Μία σειρά που δεν γυρίστηκε ποτέ

Το 1995 ο Κώστας Φέρρης υπογράφει συμβόλαιο με τον ΑΝΤ1 για τη μεταφορά της θρυλικής ζωής της στη μικρή οθόνη. Ωστόσο αυτό δεν έμελλε να επιτευχθεί εξολοκλήρου μιας και το κόστος του προϋπολογισμού δεν έφτασε και για τα 26 επεισόδια που είχε υπογραφεί η σύμβαση. Τα γυρίσματα έγιναν σε Ελλάδα, Τουρκία και Αίγυπτο ενώ το τραγούδι των τίτλων «Εγώ σε νίκησα ζωή» με ερμηνευτή τον Γιάννη Πάριο δεν βγήκε ποτέ στη δισκογραφία.

«Απέτυχα στην οικογένεια»

«Μου αρέσει το σπίτι, μου αρέσει η οικογένεια, αλλά εγώ απέτυχα. Εγώ δεν έχω οικογένεια. Έγινα μάνα αλλά δεν χάρηκα τα παιδιά μου καθόλου, από επιλογή δική τους», δηλώνει σήμερα η Καίτη Γκρέυ, εκφράζοντας την πικρία της για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στο κομμάτι της οικογένειας.

«Μετανιώνω που δεν έκανα έναν ακόμα γάμο, ώστε να έχω έναν σύντροφο, έτσι ώστε το βράδυ πριν κοιμηθώ να μπορώ να πω δυο κουβέντες και να μην πέφτω μόνη μου», ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή της η σπουδαία τραγουδίστρια.

Ναι ‘ναι αυτό το τίμημα της δόξας; Να είναι οι λάθος κρίσεις; Ποιος όμως μπορεί να κρίνει ποιες είναι σωστές και ποιες οι λάθος επιλογές. Άλλωστε όμως η ίδια δηλώνει με αισιοδοξία: Νιώθω πολλές φορές μοναξιά, αλλά έχω φίλους που με αγαπάνε.

Και όχι μόνο, θα προσθέταμε εμείς…

Πληροφορίες από: wikipedia, ogdoo, espresso, Απόψε