Νίκος Μωραΐτης: Τα βαμπίρ του χθες

Υπάρχουν δύο κομβικές τηλεοπτικές στιγμές που το χρεοκοπημένο χθες επιχείρησε να κάνει έφοδο στο σήμερα: Η εβδομάδα του δημοψηφίσματος του 2015 για τα πολιτικά βαμπίρ και το Star Academy για τα πολιτισμικά βαμπίρ.

του Νίκου Μωραΐτη

Υπάρχουν δύο κομβικές τηλεοπτικές στιγμές. Εκεί που τα βαμπίρ του χθες έβγαλαν την τελευταία τους κραυγή. Ούρλιαξαν για να μας τρομάξουν, αλλά τελικά μάς έκαναν να πέσουμε κάτω

Η μία χρονική στιγμή είναι η εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, όταν όλοι οι πολιτικοί δεινόσαυροι βγήκαν με διαγγέλματα να στηρίξουν το «ναι».

Ο πάτερας της οικογενειοκρατίας και της αποστασίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο καθηγητής της διαφθοράς Κώστας Σημίτης, ο χαλαρός και αμίλητος Κώστας Καραμανλής που έβλεπε τους αριθμούς να ξεφεύγουν, ο προδοτικός ΓΑΠ που έβαλε προσχεδιασμένα το ΔΝΤ στην Ευρώπη, ο ακροδεξιός Σαμαράς, ο άνθρωπος πίσω από τα πιο διαπλεκόμενα νομοσχέδια όλων των εποχών Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ένας θίασος αποτυχημένων, επηρμένων, αλαζόνων που βγήκε στο γυαλί για να κατευθύνει ένα κοινό το οποίο νόμιζε ότι ακόμη ελέγχει. Ο εσμός των ανίκανων πήρε την απάντησή τότε, εκείνη τη μαγική Κυριακή. Κι αν το «όχι» έγινε «ναι» σε συνθήκες εικονικού πνιγμού της χώρας, το «όχι» προς αυτό το κονκλάβιο του χθες παρέμεινε και παραμένει ηχηρό. Αυτό είναι το κέρδος.

Η δεύτερη χρονική στιγμή που το χρεοκοπημένο χθες ξαναήρθε για να κραυγάσει είναι τώρα, στο τηλε-σκουπίδι Star Academy. Αν τις παραμονές του δημοψηφίσματος βγήκαν στο γυαλί τα πολιτικά βαμπίρ, εδώ πήραν θέση μπροστά στην οθόνη τα πολιτισμικά βαμπίρ, οι άνθρωποι που όρισαν το ξεπεσμένο lifestyle των ξεπερασμένων 90’s.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος του «δείξτε κώλους και βυζιά στην πλέμπα», η Άννα Βίσση που διάλεξε αντί για τραγουδίστρια ενός λαού να γίνει απολίθωμα κάτι τελειωμένων fannatics που επιβραβεύουν κάθε της κιτς ανοησία, ο παρηκμασμένος πια Νίκος Καρβέλας, το νέο υβρίδιο του τηλε-trash Μένιος Φουρθιώτης και κάτι βισσικοί διαγωνιζόμενοι σαν παρατράγουδα, από τον καιρό που η σταρ ήταν απόλυτη και όχι απούλητη.

Ό,τι επιβλήθηκε μαζικά ως αισθητική, ό,τι μας κατέκλυσε ως κραταιό κύμα για 10-15 χρόνια θέλησε, όλο μαζί, σαν χλαπάτσα, να πέσει πάνω στα μούτρα μας ξανά. Όμως, ευτυχώς, το 2017 δεν είναι 1990 ούτε 2000. Το κοινό απέστρεψε το βλέμμα, η τηλεθέαση φλερτάρει με το τίποτα – με αυτό δηλαδή που αξίζει στο trash show.

Κι αν είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο κόσμος γύρισε το πρόσωπο και στα πολιτικά και στα πολιτισμικά βαμπίρ όταν αυτά προσπάθησαν να τον κυκλώσουν ξανά, θα πρέπει να επισημανθεί ιδιαίτερα ο τρόπος που το επιδίωξαν: η τηλεόραση. Το μέσο που επέβαλε το trash της πολιτικής και μαζικής κουλτούρας τα χρόνια της πλαστής ευμάρειας, ήταν αυτό που επιλέχτηκε και για την επιδιωκόμενη παλινόρθωσή του.