Μάγδα Φύσσα: «Κάθε βράδυ περιμένω να ακούσω το κλειδί στην πόρτα»

Έξι χρόνια συμπληρώνονται αύριο, 18 Σεπτεμβρίου, από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.

Η μητέρα του, Μάγδα Φύσσα, μιλώντας σε συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών», θυμάται πώς αισθάνθηκε όταν έμαθε για τη δολοφονία του παιδιού της και συγκλονίζει.

«Στο πρώτο άκουσμα ότι ο Παύλος έφυγε κι εγώ δεν θα ξαναδώ ποτέ το παιδί μου, το πρώτο που έπρεπε να διαχειριστώ είναι πώς θα ζήσω χωρίς τον Παύλο. Τι ήθελα να κάνω και τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή να συνεχίσω να ζω, έχοντας άλλο ένα παιδί κι ένα εγγόνι. Δεν σκεφτόμουν καθόλου. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω

ότι δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα ξανανοίξει την πόρτα, δεν θα ακούσω το κλειδί. Το μυαλό μου για μεγάλο διάστημα δεν με άφηνε να σκεφτώ τον δολοφόνο, τους δολοφόνους, το πώς έγινε. Μόνο ότι δεν θα τον ξαναδώ. Μετά μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι έχει γίνει, ποιος τον σκότωσε, ποιος τον μαχαίρωσε. Είχε ξεκινήσει το δικαστήριο όταν εγώ είδα το βίντεο. Τώρα για μένα είναι πολύ χειρότερα τα αισθήματά μου. Τους μισώ. Τώρα θα ήθελα πολύ να τους δω να υποφέρουν, δεν θα ήθελα να πεθάνουν, αλλά να υποφέρουν», λέει χαρακτηριστικά.

Στην ερώτηση αν μετράει για εκείνη το ότι η Χρυσή Αυγή διώχθηκε από το Κοινοβούλιο και ότι μέλη της δικάζονται ως εγκληματίες, η Μάγδα Φύσσα απαντά: «Είναι το αποτέλεσμα του αγώνα που όλοι έχουμε κάνει, κι εγώ μέσα σε αυτόν, για να δικαιωθεί η κοινωνία όχι εμείς. Για να μπορέσει αυτή η κοινωνία που δεν τους θέλει, που έχει υποφέρει από αυτούς, να τους δει να ξεκουμπίζονται από αυτή τη χώρα. Αυτό όμως, δεν είναι για εμάς, εμείς δικαίωση δεν θα βρούμε ποτέ, κακά τα ψέματα. Κι αν μιλήσουμε για δικαιοσύνη, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, νομοθεσίες υπάρχουν, μόνο νόμοι. Ποιος περιμένει να βρει δικαιοσύνη όταν φτάνει να χάσει με αυτόν τον τρόπο το παιδί του; Υπάρχει κάτι που μπορεί να φέρει τον Παύλο πίσω;».

Η Μάγδα Φύσσα ανέφερε επίσης ότι περιμένει κάθε βράδυ να ακούσει το κλειδί στην πόρτα.

«Έχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν “μάνα” και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για εμένα συγκλονιστικό».

(από «ΕΦ.ΣΥΝ.»