Δημήτρης Σταράκης: Μένουμε Ευρώπη με Μπερλουσκόνι

«Οι κτηνοτρόφοι βλέπουν στα πρόσωπα των λύκων τα κατάλληλα ζώα για να φροντίσουν για την ασφάλεια των προβάτων τους». Πώς σας φαίνεται ο τίτλος αυτός; Εμπεριέχει αρκετό παραλογισμό; Ίσως όχι αρκετό όσο το ρεπορτάζ του Euronews, το οποίο κάλυψε τη συνάντηση Μπερλουσκόνι-Γιούνκερ: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση καλοσωρίζει τον Μπερλουσκόνι ως τον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να σώσει την Ιταλία από τον λαϊκισμό».

Ενόψει των ιταλικών εκλογών στις 4 Μαρτίου στη γειτονική χώρα, το κόμμα του Μπερλουσκόνι φαντάζει ως φαβορί για την επικράτηση. Αυτό δε σταμάτησε

τα στελέχη των Βρυξελών να συναντήσουν τον καταδικασμένο για φορολογική απάτη Μπερλουσκόνι, ο οποίος δεν έχει δικαίωμα του εκλέγεσθαι μέχρι το 2019. Ο ίδιος έχει προσφύγει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο και επιδιώκει να ηγηθεί του κόμματο τους. Όλοι καταλαβαίνουμε το γιατί: Για να σώσει την Ιταλία από τον λαϊκισμό, όπως μας μεταφέρουν από τις Βρυξέλλες. Ο Μπερλουσκόνι των οικονομικών σκανδάλων, των μυστικών επαφών με δημόσιους φορείς για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εταιρειών του, ο Μπερλουσκόνι των κατηγοριών για δωροδοκίες, ο Μπερλουσκόνι που χαρακτηρίζει «κομμουνιστές» όσους δικαστές επιχειρούν να ελέγξουν τις κατηγορίες προς το πρόσωπο του. Τη στέρηση του εκλέγεσθαι τη δέχτηκε με βαριά καρδιά ο «Καβαλιέρε». Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν επιθυμεί να παίζει ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή της Ιταλίας.

Όλα αυτά δεν έχουν και τόση σημασία για τον σκληρό γραφειοκρατικό πυρήνα των Βρυξελλών. Ο Μπερλουσκόνι έγινε ξαφνικά ένας καλός υποψήφιος, αφού οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να ανεβαίνει συνεχώς. Δεν έχουν σημασία γιατί στο νεοφιλελευθερισμό υπάρχει μία και μόνη πολιτική και ηθική διέξοδος: Η υποταγή στις ανεξέλεγκτες ορέξεις της αγοράς. Οι καταδίκες για αδικήματα είναι απλώς «λεπτομέρειες» από τη στιγμή που ένα πρόσωπο «επιλέγει να ωριμάσει» και να δεχτεί τις προτάσεις του σκληρού διακυβερνητικού πυρήνα. Έτσι, ο κάθε Μπερλουσκόνι, από πυρηνικό παράδειγμα ενός ασταμάτητου λαϊκισμού, όπως μας αναφέρει συχνά πυκνά η ρητορική των Βρυξελλών, γίνεται μία «καλή επιλογή» για την καταπολέμηση του. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου αγγίζουμε τον πυρήνα της τρέλας στην καθημερινή ζωή.

Σπάνια χρησιμοποιώ ψυχολογικούς όρους στα κείμενα μου. Δε μπορώ όμως ν’ αντισταθώ εδώ λέγοντας ότι η οριακότητα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, με την έννοια της ταχύτατης εναλλαγής απόρριψης και αποδοχής προς το πρόσωπο ενός που πληροί ή απορρίπτει τα κριτήρια διακυβέρνησης είναι παροιμιώδης. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, πιστή στον αποπολιτικοποιημένο χυλό της νεοφιλελεύθερης αγοράς, ο οποίος αποτελεί το θρησκευτικό της δόγμα, είναι ικανή να κολακέψει μέχρι και τον Τραμπ, σε περίπτωση που χρειαστεί να προωθήσει τα συμφέροντα της. Αλλά ας μην είμαστε λαϊκιστές. Ποιοι όμως;