Ακροδεξιός εφιάλτης στην ευρωκάλπη: Αντισυστημική ψευδαίσθηση ή γονιδίωμα;

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Η Άγκελα Μέρκελ θα ψηφίσει τον προσεχή Μάιο, για τελευταία φορά ως καγκελάριος, στις Ευρωεκλογές. Φεύγει. Και δεν αφήνει μονάχα την Ευρώπη ακρωτηριασμένη με έντονο το αποτύπωμα μιας θηριώδους οικονομικής και εν μέρει ανθρωπιστικής κρίσης. Αλλά και μια νεκραναστημένη ακροδεξιά απλωμένη, όχι μόνο στη Γερμανία, μέσω της νεοναζιστικής «Εναλλακτικής» , αλλά και σε όλην την Ευρώπη, να μαυρίζει τον ουρανό σαν τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ.

Η εικόνα σε μερικές από τις πιο σημαντικές χώρες της

Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεννά ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Είναι άραγε μια αντισυστημική ψευδαίσθηση που οδηγεί κάποιες κοινωνίες στο επικίνδυνο αυτό μονοπάτι, ή απλώς ένα γονιδίωμα που ξύπνησε;

Σήμερα η AfD εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή, στο γερμανικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο- και μάλιστα ως αξιωματική αντιπολίτευση- και σε όλα τα τοπικά κοινοβούλια της Γερμανίας. Στις ευρωεκλογές του 2019 το ξενοφοβικό κόμμα, προβλέπεται πως θα βελτιώσει αισθητά τα ποσοστά του.

«Εάν δεν μεσολαβήσουν απρόβλεπτα γεγονότα που θα αμαύρωναν την εικόνα της, η AfD θα καταγράψει μία επιτυχία στις ευρωεκλογές» τονίζουν πηγές από το Βερολίνο. Επιτελείς του απροσχημάτιστα νεοναζιστικού μορφώματος λένε ότι το κόμμα τους «στοχεύει σε ένα 15-20% των ψήφων, με βάση το οποίο θα εκλέξει έναν αξιόλογο αριθμό ευρωβουλευτών».

Όταν ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προσφώνησε, στο περιθώριο μιας από εκείνες τις ταραχώδεις συνόδους κορυφής της τελευταίας 4ετίας, «δικτάτορα» τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτωρ Ορμπάν, πολλοί το απέδωσαν σε μια –έστω και χοντροκομμένη– ένδειξη αβρότητας.

Όμως, με το που πατάει κανείς το πόδι του στο Διεθνές Αεροδρόμιο Φερέντς Λιστ, καταλαβαίνεις ότι «κάτι δεν πάει καλά» μ’ αυτόν τον περίεργο τύπο, που ελέγχει ασφυκτικά τα ουγγαρέζικα ΜΜΕ, μισεί τους μετανάστες και απαγορεύει στους ξεναγούς κάθε αναφορά στο κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας του.

Ο Γιούνκερ, λοιπόν, δεν «πείραξε», απλώς τον Ορμπάν. Θα τολμούσαμε να πούμε πως τον αποκάλυψε– σε όσους δεν τον ήξεραν. Το κόμμα του, Φιντές, όχι απλά υιοθέτησε ταχύτατα μιαν ακροδεξιά ατζέντα – την ενσάρκωσε. Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά, «τάισε» και τις συνθήκες έτσι, ώστε ένα άλλο κόμμα που οι επιτελείς του λένε, χωρίς να κρατούν, ούτε τα προσχήματα ότι «νοσταλγούν» το Χίτλερ.

Στη γειτονική Βιέννη δεν ακούγονται πια μόνον οι ήχοι του Στράους, δεν κυριαρχεί η έμπνευση του Μότσαρτ, είναι βαρύς ο ουρανός πάνω από το γοητευτικό «Πράτερ». Και δεν είναι μόνον η στάση του νυν προεδρεύοντος της ΕΕ, αυστριακού Καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς, στο μεταναστευτικό και σε άλλα ζητήματα. Αλλά και η εφιαλτική επίδοση των ακροδεξιών σε όλες τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι πολιτικοί «κληρονόμοι» του Γεργκ Χάιντερ τρομάζουν παίζοντας με το ένστικτο του μέσου Αυστριακού.

Η Ολλανδία, κάποτε, ήταν η χώρα που κάποιος θα μπορούσε να ζήσει σε ένα πλαίσιο πιο «ελεύθερο» από τα συνήθη δεδομένα της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης … Όμως οι Ολλανδοί, φαίνεται ότι λίγη σχέση έχουν με αυτό που λέμε «μέτρο». Και τούτο, διότι μετά τη σοκαριστική αναγνώριση του «δικαιώματος» των παιδεραστών να εκπροσωπούνται «πολιτικά», επώασαν ένα ισχυρό και ιδιαιτέρως σκληρό ακροδεξιό – ρατσιστικό ρεύμα.

Τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαρτίου του 2017 στη «χώρα της τουλίπας» ανέδειξαν το κατ’ επίφαση «φιλελεύθερο» κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία (VVD) πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα, χάνοντας ωστόσο οκτώ έδρες στο νέο ολλανδικό κοινοβούλιο και έχοντας υιοθετήσει πλήρως ξενοφοβική ατζέντα. Το ακροδεξιό Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) του Γκέερτ Βίλντερς κατέλαβε τη δεύτερη θέση.

Το Γαλλικό «Εθνικό Μέτωπο» της θυγατέρας Λεπέν πρώτευσε στις Ευρωεκλογές του 2014, η ίδια πήγε στον Β’ Γύρο των Γαλλικών, Προεδρικών εκλογών. Και πλέον, ενόψει της ευρωκάλπης του προσεχούς Μαΐου, δεν κάνει απλώς θόρυβο από τα πίσω έδρανα του κοινοβουλίου, αλλά τρομάζει ως ένα νεοφασιστικό «ζόμπι»…

Κι αν σε χώρες όπως, αυτές της Βαλτικής το «θηρίο» ήδη βρυχάται εκκωφαντικά, το γεγονός ότι η ακροδεξιά, ισχυροποιείται χωρίς φρένο στις ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις, όπως η Γερμανία κ η Ιταλία, μοιάζει πιο σκοτεινό ακόμα κι από τον «Πύργο» του Κάφκα…

Στην Ιταλία, ο Σαλβίνι κουνά το δάχτυλο σε όλην την Ευρώπη, έχοντας ολοένα και περισσότερο διευρυνόμενο εσωτερικό ακροατήριο. Η αντιμεταναστευτική ρητορική γίνεται πράξη, σε πολλές περιπτώσεις, η αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά φοβίζει την Ευρώπη και ο «τιμονιέρης» της Λέγκας του Βορρά συνεχώς ενισχύεται.

Με αυτό το τοπίο στήνονται οι ευρωπαϊκές κάλπες, σε σχεδόν πεντέμισι μήνες από σήμερα. Και οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι προσπαθούν τώρα να ξορκίσουν το φάντασμα της ακροδεξιάς. Το οποίο μέσα στο χάος της μεταδοτικής κρίσης, κάποιοι επώασαν, άλλοι υποτίμησαν… Και τώρα;