Σταύρος Νικολαΐδης: «Κάνουμε το ομορφότερο επάγγελμα στη χειρότερη χώρα που θα μπορούσαμε»

Από τα θρυλικά «Εγκλήματα», που προβλήθηκαν για πρώτη φορά το 1998, δεν σταμάτησε να σκορπά απλόχερα το γέλιο. Τόσο στη μικρή όσο και στη μεγάλη οθόνη και το σανίδι. Την ίδια στιγμή έχει αποδείξει την καλλιτεχνική του αρτιότητα μέσα από ερμηνείες συγκινητικές, ενώ έχει ιδιαίτερη αδυναμία στους ήρωες που δεν είναι αυτό που φαίνονται με την πρώτη. Ο λόγος για τον ηθοποιό Σταύρο Νικολαΐδη, που ενώ στην παρούσα φάση τρέχει πολλά και ενδιαφέροντα project, έχει ως αυτοσκοπό να κάνει πρώτα από όλους ευτυχισμένο τον μεγαλύτερο εκ των θαυμαστών

του: Τον 8χρονο γιο του, Θάνο. 

Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά στη HuffPost για αυτά που ετοιμάζει, για όσα ονειρεύεται αλλά και για εκείνα που τον τρομάζουν στο θέατρο και στον κόσμο. 

Σε προβληματίζει που πολύς κόσμος όταν σε βλέπει αναφωνεί «να ο Μιχαλάκης» από τα Εγκλήματα, που γυρίστηκαν 27 χρόνια πριν;

«Για του λόγου το αληθές έχω να σου πω ότι τα ”Εγκλήματα” γυρίστηκαν το 1997. Εσείς τα είδατε το 1998. Αλλά επειδή η εταιρεία παραγωγής που το είχε αναλάβει δεν πήγε και πολύ καλά, για να μην χαθεί όλη η δουλειά που είχαμε κάνει, ανέλαβε τελικά την παραγωγή ο ANT1. Σε σχέση με την ερώτησή σου, ο κόσμος έχει την τάση να σε ταυτίζει με τον ρόλο που σε έκανε γνωστό. Με εκνευρίζουν μόνο όσοι αναφέρονται σε αυτό ειρωνικά. Γενικά ωστόσο, μου φαίνεται πολύ λογικό. Ειδικά εφόσον μια σειρά προβάλλεται ξανά και ξανά. Άλλωστε έχει συμβεί και σε μεγάλους ηθοποιούς, όπως ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Ο Παπαγιαννόπουλος είχε κάνει ταινίες και ταινίες στον ελληνικό κινηματογράφο. Αλλά επειδή τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε παίξει με τεράστια επιτυχία στο σίριαλ «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου έκανε τον Μπαρμπαγιώργο, οι εφημερίδες όταν πέθανε γράφανε ”Έφυγε ο Μπαρμπαγιώργος”. Οπότε εγώ γιατί να παρεξηγηθώ;»

Στιγμιότυπο από τη θρυλική σειρά «Εγκλήματα».

Τη σεζόν που μας πέρασε πρωταγωνίστησες στην ξεκαρδιστική κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου «Ο παππούς έχει πίεση». Ο ήρωας σου ήταν ένας αστυνομικός που ερωτεύεται μια ατίθαση κοπέλα των Εξαρχείων. Κι αν και καλοκάγαθος, έχει συναισθηματική νοημοσύνη και αντίληψη όλων όσων συμβαίνουν στη μυστηριώδη οικογένειά της. Που ταυτίζεσαι με τον ρόλο;

«Ήταν μεγάλη χαρά να συνεργαστώ και πάλι με τη Δήμητρα. Πράγματι ο ήρωάς μου αν και καλοπροαίρετος, πιάνει όλα όσα κρύβουν οι υπόλοιποι ήρωες. Αλλά εγώ ταυτίζομαι μαζί του περισσότερο στο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης. Την οποία στη σημερινή εποχή τη θεωρώ μεγάλο προσόν.»

Καραμέλες Ούζου: Έρχεται μέσα στο καλοκαίρι.

Μέσα στο καλοκαίρι σκηνοθετείς-πρωταγωνιστείς στην κωμωδία του Γιάννη Γαλανόπουλου «Καραμέλες Ούζου». Γιατί αυτό το έργο;

«Πρόκειται για μια «κωμωδία μυστηρίου» όπως την αποκαλώ εγώ, την οποία αγαπώ πολύ. Είναι ένα έργο που από το πρώτο λεπτό είναι γεμάτο παράδοξες στιγμές, που κάνουν τον κόσμο να εκπλήσσεται διαρκώς. Όμως η μεγαλύτερη και η πιο σοκαριστική αποκάλυψη λαμβάνει χώρα στην τελευταία σκηνή του έργου: Μια αλήθεια που ανατρέπει όλα όσα είχαν χτιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα πανέξυπνο κείμενο το οποίο ανέβασα και πριν από οκτώ χρόνια. Όμως ήταν για λίγες παραστάσεις και πάντα ήθελα να το ξαναδουλέψω. Θεωρούσα πως ο αριθμός των παραστάσεων δεν ήταν αυτός που άξιζε στο πρότζεκτ. Και επειδή από άποψη κοινού έσκισε, τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα να την παρουσιάσουμε και πάλι στον κόσμο.»

Θα μας πεις μερικά πράγματα για την ιστορία;

«Ο βοηθός σεφ και ο σερβιτόρος ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, κλειδώνονται αιφνίδια σε ένα ασφυκτικό βοηθητικό δωμάτιο μετά από ένα πολύ μεγάλο πάρτι, που έλαβε χώρα στην αίθουσα δεξιώσεων. Δεν ξέρουν ποιος τους κλείδωσε, ούτε πως θα διαφύγουν. Και όσο εκτυλίσσεται η βραδιά η σχέση τους περνάει από διάφορα στάδια: Μπούλινγκ, φιλία, εξαπάτηση.»

Εσύ έχεις νιώσει ποτέ στην μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο «εγκλωβισμένος» με έναν κακό συνεργάτη;

«Φυσικά. Όμως φροντίζω ακόμα και μέσα από κακές συνεργασίες να κρατώ τα θετικά. Καθένας μας έχει ιδιοτροπίες. Όμως οποιαδήποτε επαφή-προστριβή με έναν «δύσκολο» άνθρωπο, θα πρέπει στο τέλος να σε διδάξει κάποια πράγματα. Κυρίως για τον εαυτό σου.»

Οι «Καραμέλες Ούζου» περιστρέφονται μεταξύ άλλων γύρω από το ζήτημα της ψυχικής νόσου. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έχουμε αρχίσει να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το κομμάτι της ψυχικής υγείας. Θεωρείς ότι το θέατρο έχει ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες;

«Παρόλο που έχει γίνει πλέον «μόδα» το να πηγαίνει κανείς στον ψυχολόγο, δεν ξέρω αν ο κόσμος φροντίζει ουσιαστικά την ψυχική του υγεία. Ειδάλλως δεν θα βλέπαμε τόσα περιστατικά έμφυλης βίας, παιδικής εγκληματικότητας, κακοποίησης. Τελικά μήπως πρέπει να αρχίσουμε όλοι να νοιαζόμαστε ουσιαστικά για την ψυχική μας ευεξία και να βλέπουμε έναν αξιόπιστο ψυχολόγο;

Ωστόσο πέρα από τους ειδικούς, φυσικά θεωρώ ότι το θέατρο έχει ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες. Στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια το θέατρο χρησιμοποιείται ως ψυχοθεραπευτική μέθοδος σε διάφορα ιδρύματα. Απλώς εμείς και σε αυτό έχουμε μείνει πίσω. Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετάσχω σε μια τέτοια προσπάθεια. Είτε παίζοντας για ανθρώπους που νοσηλεύονται με προβλήματα, είτε βοηθώντας τους να παίξουν οι ίδιοι θέατρο. Το θέατρο είτε είσαι από την πλευρά του θεατή, είτε από την πλευρά του ηθοποιού είναι αγχολυτικό. Μάλιστα ετοιμάζω και μια παιδική παράσταση και ήδη έχω κάνει κινήσεις για να την παρουσιάσω σε παιδιά που έχουν υποστεί βία, νεαρά άτομα με τραύματα, μικρούς θεατές που το έχουν ανάγκη.»

Ο Καλόκαρδος και η Ατυχία ανεβαίνει για πρώτη φορά!

Ο «Καλόκαρδος και η Aτυχία σωστά»;

Ναι! Για πρώτη φορά ανεβαίνει η υπέροχη ιστορία της Κύπριας συγγραφέως Μάρως Κουσιάπα. Ένα έργο που διδάσκει τα παιδιά πώς όλες αυτές οι ατυχίες που συμβαίνουν στη ζωή μας, είτε μικρότερες, είτε μεγαλύτερες, όσο κι αν μας θυμώνουν, τελικά οδηγούν σε ένα απώτερο καλό. Ακόμα κι αν δεν το βλέπουμε τη στιγμή που συμβαίνει η ατυχία, στο μέλλον, όταν κοιτάξουμε πίσω ίσως διαπιστώσουμε ότι «αν δεν είχε γίνει αυτό τότε, εγώ δεν θα ήμουν εδώ τώρα».

Φαίνεσαι να το έχεις βιώσει.

Πράγματι. Να πώς: Εγώ διάβασα τον «Καλόκαρδο και την Ατυχία» μετά από τρεις αποβολές που είχαμε με τη σύζυγο μου και ενώ μόλις είχαμε αποκτήσει τον Θανούλη. Και διαβάζοντας το σκέφτηκα ότι και εμείς μετά από όλες τις δυσκολίες που περάσαμε, καταφέραμε τελικά να γίνουμε γονείς. Και θέλησα να το ανεβάσω γιατί είχε κάτι να μου πει.

Πρόκειται για την περιπέτεια ενός καλόκαρδου παλικαριού, το οποίο ενώ παλεύει να φτάσει σε μια άλλη χώρα, συναντά εμπόδια από ένα θηλυκό ξωτικό, την Ατυχία. Αλλά ο νεαρός όσο κι αν βασανίζεται, στο τέλος γίνεται κάποιος που ούτε ο ίδιος δεν είχε φανταστεί για τον εαυτό του. Και ποτέ δεν θα γινόταν αυτό το άτομο αν δεν του έβαζε τρικλοποδιές η Ατυχία. Για αυτό και εγώ έχω όνειρο να το προσφέρω σε παιδιά που έχει ξεκινήσει δύσκολα η ζωή τους. Παιδιά ορφανά, κακοποιημένα, με παθήσεις, Όμως ενώ έχω αποτανθεί σε θρησκευτικούς και πολιτικούς φορείς για να το καταφέρω, δυστυχώς δεν το πέτυχα ακόμη. Λες και ζητώ τον ουρανό με τ’ άστρα.

Είπες πως ο καλόκαρδος νεαρός προσπαθεί να ταξιδέψει σε μια άλλη χώρα, να κατακτήσει στην ουσία κάτι που του λείπει. Εσένα ποια είναι η δική σου χώρα; Που θέλεις να φτάσεις;

Εγώ νομίζω ότι έχω φτάσει στη δική μου χώρα. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το σπίτι μου και την όμορφη οικογένεια που έχουμε φτιάξει με τη Γιώτα μου και τον Θάνο μου. Κι όσα κι αν ονειρευόμουν να κάνω μικρός, τελικά κατάλαβα ότι ο πιο σημαντικός ρόλος που μου έμελε να παίξω ήταν αυτός του πατέρα. Και το καλύτερο έργο που ανέβασα, ανεβάζω και θα ανεβάσω ποτέ έχει τίτλο «Η αγαπημένη μας οικογένεια».

Ο Θάνος έρχεται να σε δει στο θέατρο;

«Φυσικά. Ήρθε ακόμα και στο ”Ο παππούς έχει πίεση” κι ας είχε αρκετή βωμολοχία. Ευτυχώς στα δικά μου σημεία δεν βρίζαμε πολύ. Στα υπόλοιπα φορούσε ακουστικά. Και η Γιώτα του έλεγε κάθε λίγο και λιγάκι ”Βγάλε τα ακουστικά, τώρα βγαίνει ο μπαμπάς”. Τις «Καραμέλες Ούζου», επειδή τότε ο Θάνος ήταν νεογέννητος, της έχει δει σε βίντεο. Και έκτοτε το έβλεπε και το ξανάβλεπε. Είχε μάθει όλες τις ατάκες απέξω. Επιτέλους ήρθε η ώρα να το δει στη σκηνή.»

Στο εξωτερικό το θέατρο χρησιμοποιείται ως ψυχοθεραπευτική μέθοδος. Απλώς εμείς και σε αυτό έχουμε μείνει πίσω.

Θεωρείς τα παιδιά πιο απαιτητικό κοινό από τους μεγάλους;

Παρόλο που συνηθίζουμε να λέμε ότι τα παιδιά είναι πιο απαιτητικό κοινό, δεν νομίζω ότι ισχύει. Σίγουρα ένα έργο για να αρέσει σε ένα παιδί πρέπει να είναι καλοδουλεμένο με νοήματα πυκνά και δοσμένα με απλότητα. Από εκεί και ύστερα το παιδί τρελαίνεται για σκηνικά, κοστούμια, τραγούδια. Και από όλες αυτές τις απόψεις είναι ένα πιο απαιτητικό κοινό. Αλλά σε κάποια άλλα κομμάτια, τα παιδιά μπορείς να τα «ξεγελάσεις», να τα γλυκάνεις και να τα πάρεις μαζί σου πιο εύκολα από ότι έναν ενήλικα, που παρατηρεί κάθε λάθος και αστοχία.»

Ο μικρός σου Θάνος είναι θεατρόφιλος, αλλά δεν θέλεις να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο. Τι σε τρομάζει περισσότερο σε αυτό το ενδεχόμενο.

«Οι ηθοποιοί κάνουμε το ομορφότερο επάγγελμα που υπάρχει, αλλά στη χειρότερη χώρα. Είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως, ακόμα και από τις αφρικανικές, όπου ο ηθοποιός αντιμετωπίζεται ως χομπίστας σε στυλ «Έλα μωρέ τώρα πρέπει να ζήσεις από αυτό που κάνεις; Βγαίνεις στην τηλεόραση, γίνεσαι γνωστός. Πρέπει να πάρεις και λεφτά;». Έτσι μας αντιμετωπίζει η παραγωγή. 

Σε άλλες χώρες ο ηθοποιός πρέπει πάντοτε να είναι ευχαριστημένος: Ψυχολογικά, ηθικά, οικονομικά. Στην Ελλάδα, ο σταρ είναι ο σκηνοθέτης, όχι τόσο οι ηθοποιοί. Θα δώσω ένα παράδειγμα: Στις, ξένες σειρές -και δεν εννοώ αυτές με τα αυτοτελή επεισόδια-, ο σκηνοθέτης ανά κάποια επεισόδια αλλάζει. Εδώ ο σκηνοθέτης είναι πάντα ο ίδιος. Οι ηθοποιοί αλλάζουν. Ο σκηνοθέτης ποτέ. Είναι το άλφα και το ωμέγα.»

Στην Ελλάδα ο ηθοποιός αντιμετωπίζεται ως χομπίστας σε στυλ «Έλα μωρέ τώρα πρέπει να ζήσεις κιόλας από αυτό που κάνεις;»

Σου αρέσει πιο πολύ να σκηνοθετείς ή να παίζεις;

«Και τα δύο. Τώρα τελευταία βέβαια έχω αυτή την πετριά με τη σκηνοθεσία και αισθάνομαι ότι τα πηγαίνω αρκετά καλά. Και αυτό το εισπράττω κυρίως από τα όσα μου εκφράζουν οι ηθοποιοί που σκηνοθετώ, αλλά και από την ανταπόκριση του κόσμου. Θα να το γυρίσω στη σκηνοθεσία. Και να σκηνοθετήσω επιτέλους μια παράσταση στην οποία εγώ να μην παίζω. Γιατί όταν σκηνοθετώ τον εαυτό μου, τον αφήνω πίσω. Φροντίζω όλοι οι άλλοι να αποδώσουν καλά και εγώ δεν έχω κανέναν να με δει και να με αξιολογήσει.»

Ποια είναι για εσένα πέρα από τη δουλειά μια καθημερινή πηγή χαράς;

«Η αγκαλιά του Θάνου όταν γυρίζει από το σχολείο. Οι δυο μας έχουμε μάλιστα μια ιεροτελεστία: Η πόρτα ανοίγει, εγώ τον περιμένω ξαπλωμένος στο πάτωμα και εκείνος τρέχει και τον σηκώνω ψηλά σαν να ίπταται. Βέβαια τώρα έχει θεριέψει. Σύντομα θα αρχίσει να με παίρνει αυτός αγκαλιά, καθώς θα εισβάλω από την πόρτα τρέχοντας με το μπαστούνι.»

Οι παραστάσεις «Καραμέλες Ούζου» και «Ο Καλόκαρδος και η Ατυχία», σύντομα θα έχουν ημερομηνία πρεμιέρας. Mένουμε συντονισμένοι!

Related...Κωνσταντίνος Πλεμμένος: «Στο θέατρο ρίχνομαι όπως τα μωρά στο παιχνίδι, ψάχνω διαρκώς κάτι νέο»Λένα Παπαληγούρα: Ο άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει μπορεί να θυσιάσει τα πάνταMoJo - Η Cyberpunk Παράσταση που θα σε Ηλεκτρίσει