Η Α. Αθανασιάδη στην γκαλερί Ζουμπουλάκη: «Κάνοντας το πιο επίμονο όνειρό μου πραγματικότητα»

Για τριάντα χρόνια έψαχνε μια εικόνα που να «κινείται μεταξύ φανταστικής θαλασσογραφίας και χειμερινού τοπίου». Ηταν το επίμονο όνειρό της. Κι έπρεπε να έρθει η ώρα της καραντίνας για να επανέλθει αυτό «εκτός χρόνου τοπίο». 

Η, γνωστή κυρίως για την γλυπτική της δουλειά, Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, λοιπόν, εικονογραφεί το επίμονο όνειρό της και το παρουσιάζει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Ενα όνειρο που «συντίθεται» από δένδρο, πέτρα, αέρα, νερό. Στην κυρίαρχη, λιτή εγκατάσταση και στις εικόνες που τη συνοδεύουν, στήνει στον χώρο της γκαλερί έναν κύκλο που «μεταφέρει

την ουσία της ανέγγιχτης φύσης, εκείνης που παραμένει αλώβητη από τις καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος». 

Με τίτλο «Dreamscape», η έκθεση της καταξιωμένης εικαστικής καλλιτέχνιδας εγκαινιάζεται την Πέμπτη 10 Μαρτίου. Είναι επί της ουσίας μια κραυγή για το περιβάλλον που καταστρέφουμε, αυτό που χάνεται και αυτό που υπήρξε πολύ πριν από εμάς. Και μια αναζήτηση μιας «ασπίδας προστασίας», όπως αυτή που όλοι ψάχνουμε τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται να τη βρίσκει σ′ αυτό το γνώριμο , αποστασιοποιημένο τοπίο που προσφέρει μια αίσθηση ηρεμίας και προστασίας όπως εκείνη το δημιουργεί παρουσιάζοντας εικόνες και ανασύροντας συναισθήματα.

 - Τι ήταν αυτό που γέννησε τα «Ονειρικά τοπία» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη;

Η εγκατάσταση που παρουσιάζουμε στον γκαλερί Ζουμπουλάκη είναι μια εικόνα που είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου για πάνω από τριάντα χρόνια. Παράλληλα με την άλλη μου δουλειά, μαζεύω, επεξεργάζομαι, τροποποιώ ή φτιάχνω υλικά και εικόνες για αυτό το έργο. Τη δύσκολη εποχή της καραντίνας  η ιδέα αυτή επανήλθε έντονα γιατί είχα την ανάγκη να δημιουργήσω ένα χώρο στον οποίο θα εύρισκα την ηρεμία και αρμονία που συνήθως αντλώ από τη φύση.

Ήθελα να εστιάσω στις εικόνες και τα συναισθήματα που με βοήθησαν την εποχή της καραντίνας. Πιστεύω ότι έχουμε όλοι τη δυνατότητα να ξεφύγουμε έστω και για λίγο μέσα από το μυαλό μας.

- Τι περιλαμβάνει και πώς στήθηκε η εγκατάσταση που δημιουργήσατε; 

Η εγκατάσταση όπως εξελίχθηκε κινείται μεταξύ φανταστικής θαλασσογραφίας και χειμερινού τοπίου. Για μένα είναι ένα τοπίο ονειρικό εκτός χρόνου,  που αναδίδει μια ήρεμη μελαγχολία, μια βαθιά προστασία χωρίς περιορισμούς. Μου δίνει μια αίσθηση διαστολής που επεκτείνεται προς τα πάνω, βυθίζεται προς τα κάτω ή κυματίζει προς τα έξω, ελεύθερη από όρια. Ο βασικός κύκλος της εγκατάστασης οδηγεί τον θεατή και συμμέτοχο προς τα μέσα, στον πυρήνα ενός σιωπηλού τόπου μου μας προσκαλεί σε διαλογισμό. Είναι μια επιστροφή στα αρχέτυπα, δέντρο, πέτρα, αέρα, νερό. Επιστροφή στις ρίζες και τα ουσιώδη.

- Θα υπάρχουν συνοδευτικές εικόνες; 

Το κεντρικό τρισδιάστατο τοπίο συνοδεύεται από εικόνες που έχω κρατήσει μέσα στα χρόνια και που αισθητικά προσεγγίζουν παρεμφερή συναισθήματα

- Πώς διαρθρώνονται στην έκθεση και ποιο το «αφήγημά» τους; 

Για μένα είναι εικόνες οικείες και απόλυτα αναγνωρίσιμες από όλους. Είναι μια κατάδυση και μια ανάδυση από το συλλογικό υποσυνείδητο.

- Μιλήσατε για «την ουσία της ανέγγιχτης φύσης, εκείνης που παραμένει αλώβητη από τις καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος». Πιστεύετε ότι η φύση έχει τον τρόπο να διασωθεί παρ′ όλες τις ακραίες ανθρώπινες παρεμβάσεις; 

Δεν ξέρω αν μπορεί να διασωθεί, έχω μεγάλη ανησυχία για το τι αφήνουμε κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Η ελπίδα πάντα είναι στην παιδεία και στην ευαισθητοποίηση όλων, αλλά κυρίως των παιδιών. Η εμπειρία με εργαστήρια που έχω κάνει με παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού μου δίνουν την ελπίδα ότι αν ασχοληθούμε σοβαρά θα βρούμε ανταπόκριση στις ψυχές τους και μετέπειτα στις συμπεριφορές τους.

- Από πότε σας απασχολεί το ζήτημα της διάσωσης του περιβάλλοντος;

 Από πάρα πολύ μικρή θυμάμαι μια μεγάλη πυρκαγιά στην Χαλκιδική που κατέκαψε το δάσος και μεγαλώνοντας είδα ότι η αναδάσωση είχε τεράστια επιτυχία και η φύση ανέκαμψε δυνατή κα πανέμορφη.

- Τι ρόλο, πιστεύετε, ότι έχει να παίξει η τέχνη ως προς την ευαισθητοποίηση για την προστασία του περιβάλλοντος; 

Εμένα με ευαισθητοποίησαν οι γονείς μου που μας έβαζαν να μαζεύουμε σκουπίδια από τις παραλίες με την αδελφή μου και μας έμαθαν να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, τα ζώα και τη φύση. Όσον αφορά την έκθεση μου στη γκαλερί Ζουμπουλάκη, είναι μια παρουσίαση της ηρεμίας και της θαλπωρής που μας προσφέρει η φύση.

- Εκτός από το συλλογικό, σε ατομικό επίπεδο, η τέχνη, πιστεύετε, έχει τον τρόπο να επουλώσει τα τραύματά μας και να μας δώσει σκοπό στη ζωή; 

Η τέχνη είναι μια μορφή επικοινωνίας συχνά έμμεση που αγγίζει τον θεατή μέσα από το υποσυνείδητο δημιουργώντας συναισθήματα που μπορεί να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμα στο έργο. Όταν μοιράζεσαι έτσι συνειρμικά, νομίζω ότι σου παίρνει λίγο από την μοναξιά σου γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν τα νιώθεις αυτά μόνο εσύ.

- Εχετε γίνει ιδιαίτερα γνωστή για την γλυπτική σας δουλειά. Σε τι διαφοροποιείται ως προς το “signature” έργο σας η νέα αυτή πρόταση; 

Η δουλειά μου είναι συνήθως  συναρμογή θραυσμάτων τα οποία δημιουργούν ένα σύνολο. Παρουσιάζω στην έκθεση ένα ολοκληρωμένο σύνολο όλων των επιμέρους έργων-θραυσμάτων που την αποτελούν.

- Ποιο το μάθημα που πήρατε από τα δύο χρόνια πανδημίας;  

Πρώτα από όλα ότι ο κόσμος αλλάζει από εκεί που δεν το περιμένεις. Τώρα με αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είμαι συγκλονισμένη και αναρωτιέμαι τί αξία έχουν όλα αυτά που συζητάμε όταν ο κόσμος όπως τον ξέραμε παίρνει ένα δεύτερο δυνατότερο χτύπημα.

Λίγα λόγια για την Αλεξάνδρα Αθανασιάδη

              Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη γεννήθηκε το 1961 στην Αθήνα όπου εξακολουθεί να ζει και να εργάζεται. Οι ανώτερες σπουδές της ξεκίνησαν το 1978 στο Franklin College του Λουγκάνο. Το 1979 έγινε δεκτή στο Ruskin School of Drawing and Fine Art του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, από όπου αποφοίτησε το 1982 με διάκριση και πτυχίο Bachelor of Fine Arts στη γλυπτική και τη χαρακτική. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Columbia University της Νέας Υόρκης και το 1984 έλαβε από εκεί πτυχίο Master of Fine Arts στη γλυπτική.

              Στα αρχικά στάδια της καριέρας της ασχολήθηκε και με τη σκηνογραφία. Στη Νέα Υόρκη και στην Αθήνα σχεδίασε και κατασκεύασε τα σκηνικά των παραστάσεων “Narcolepsy” (1983), “Places” (1984) και “City Life” (1985) της ομάδας μοντέρνου χορού “Abiogenesis”, έπειτα στην Αθήνα, για την παράσταση “Strindberg-Strindberg” (1987) του θιάσου «Διπλούς Έρως» και για την παράσταση «Η Μεγαλοψυχία του Τίτου» (2017) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

              Από το 1984 μέχρι σήμερα έχει εκθέσει γλυπτά της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στους Δελφούς, στην Αρχαία Μεσσήνη, στον Πόρο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ηράκλειο, στη Πάτμο, στα Ιωάννινα, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στο Κονέκτικατ, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και στο Μόντε Κάρλο, όπου κέρδισε το Βραβείο του Ιδρύματος της Πριγκίπισσας Γκρέης. Έργα της βρίσκονται σε διάφορες σημαντικές συλλογές ανά τον κόσμο και εκτίθενται σε μόνιμη βάση στις Galerie Dutko, Παρίσι, και Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα.

Info:

Διάρκεια  έκθεσης:  10 Μαρτίου - 2 Απριλίου 2022

Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20

Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πέμ. & Παρ. 11.00 -20.00

Τετ. & Σάβ. 11.00 –15.00

Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

zoumboulakis.gr

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ...Καβάφης πέρα από τη γραφή: Συνάντηση με την γλύπτρια Αλεξάνδρα ΑθανασιάδηΚρις Γιανάκος: Αν κάνεις καλή τέχνη, θα βρει το δρόμο της στον κόσμοΒαρώτσος, Μαντζαβίνος και Ρόρρης για τον Φασιανό: Ηταν ο Γουόρχολ της Ελλάδας