Από χθες στο σήμερα: Μάνα- Μητέρα -Μαμά

Ένας υπάλληλος του οίκου Christie's ρυθμίζει τον πίνακα "Daughter and Mother" του John Currin,

Μητέρα

Ο Ουρανός γκρεμίστηκε 

στα δάκρυα των αθώων 

Κύριε,   Κύριε 

κι εμείς εδώ 

στη μέση των μεγάλων δρόμων 

λυπημένοι  κι  αδέξιοι 

με  το  άδειο δισάκι στα  χέρια 

μ’ ένα κλουβί   αηδονιών στη ράχη 

Τη  πλατιά  μνήμη  της  θάλασσας  στο  μέτωπο 

Χέρια  αθώα κι απορημένα που δε απαιτούν 

Μητέρα  δε  μας  μένει τίποτα

Που  θ ′ απαγκιάσουμε;

Που  θα κοιμηθούμε;...       

                                 

Ρίτσος

Ένας Ύμνος στη Ελληνίδα Μητέρα   

Μάνα…Μητέρα…Μαμά…

Λέξεις που  κρύβουν μέσα τους έναν ολόκληρο κόσμο. Λέξεις που κρύβουν τη ίδια τη ζωή. Μια  Αόρατη κλωστή που δένει  τη ζωή μας απ′ τη πρώτη  στιγμή, τροφοδοτώντας τη ύπαρξη  μας με  αγάπη, θυσία και αντοχή. 

Η  Ελληνίδα  Μάνα  από  τις  ασπρισμένες  αυλές του χθες  μέχρι το πολυάσχολο σήμερα, είναι Σύμβολο που εξελίσσεται, αλλά ποτέ δε χάνει τη  αξία της. 

Αυτό κείμενο είναι γραμμένο για κάθε μάνα που γιορτάζει, που υπομένει, που πονάει και που ονειρεύεται και στέκει αγέρωχη στο χρόνο. Αν ρωτήσουμε τη γυναίκα τί ρόλο παίζει η λέξη Μητέρα στη ζωή της, ίσως να πάρουμε τα παρακάτω, ως εικόνα  στο χρόνο. 

Η Μάνα του Χθες  

Κάντε εικόνα μια αδύνατη γυναίκα με μόρφωση του Δημοτικού, όμως με σοφία της ζωής και ζεστή  καρδιά. Μικροπαντρεμένη με 5, 6, 10 παιδιά σε ένα σπίτι με κατάλευκους τοίχους και καθαρά σανίδια και με διάχυτη τη μυρωδιά του ασβέστη. 

Η Ελληνίδα του χθες θυμίζει τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου.

Ήταν η Αρχόντισσα της εποχής εκείνης. Παράλληλα όμως και ο πυλώνας της οικογένειας. Που έφτιαχνε ψωμί, πίτες, κεντούσε, καλλιεργούσε το κήπο, έφτιαχνε γλέντια απ′ το τίποτα σ´ένα σπίτι ανοιχτό για όλους. 

Η ζωή της περιορισμένη  από  τα «πρέπει» της εποχής της. Η κοινωνία ασφυκτική την έκρινε για κάθε της κίνηση. Όταν έχανε το σύζυγό της η απώλεια την τσάκιζε, αλλά δε τη έσπασε. Σκεπάζοντας  τους καθρέφτες και κλείνοντας τις πόρτες σε ένδειξη πένθους, μάζευε τα κομμάτια της. Και τα ρούχα της μαύρα και μακριά μέχρι το κότσι.

Γιατί ήταν  ΜΑΝΑ…

Δούλευε στα χωράφια, έπαιρνε το  μεροκάματο,  μεγάλωνε τα παιδιά της με πίστη στο Θεό και μια δεξαμενή αστείρευτης αγάπης. Η Κοινωνία μπορεί να τη έχει «ξεγράψει», αλλά εκείνη προχωρούσε βουβά. Αλλά τα  βήματα βαριά. Αλλά προχωρούσε... 

Αυτή η μάνα άφησε σφραγίδα στο χρόνο. Με Δύναμη, πίστη,  ανιδιοτέλεια, σεβασμό, κατανόηση. Σαν πετραδάκι που κυλάει στους αιώνες παραμένουν οι αξίες της ζωντανές και αφυπνίζουν και τις καινούργιες γενιές. 

Η Μάνα του ’70: Τα Πρώτα βήματα στον «Έξω Κόσμο» 

Η Δεκαετία του ’70 φέρνει αλλαγές. Η Ελληνίδα Μάνα αρχίζει να κάνει δειλά δειλά τα πρώτα βήματα έξω απ′ το σπίτι. Δουλεύει  σε  διάφορα  επαγγέλματα συνυφασμένα με εργασίες του σπιτιού. Π.χ. ράφτρα, καθαρίστρια, μαγείρισσα, με πενιχρά  χρήματα, αλλά με περηφάνια για τη καινούργια της κατάκτηση. 

Αγόγγυστα, αθόρυβα, φέρνει φέρνει στο σπίτι τα πρώτα  της  χρήματα για τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας. Αλλά πάντα με το χαμόγελο και τη ασβέστη φλόγα της αγάπης. 

Αυτή η Μάνα δε φωνάζει για τα δικαιώματα. Η παρουσία της στον «έξω κόσμο» είναι μια μικρή επανάσταση. Καταφέρνει  να εξισορροπεί τη δουλειά στο σπίτι με την δουλειά στο έξω κόσμο. Χαράζει το δρόμο για τις κόρες της. Δείχνοντας με τις κινήσεις της  ότι η γυναίκα μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από σύζυγος και Μητέρα. Η  προσφορά της είναι αρχή.... 

Η Μητέρα των ’80 και 90. Καταξίωση και Απελευθέρωση 

Καθώς ο χρόνος κυλά, η Ελληνίδα Μάνα κερδίζει δικαιώματα που πριν κάποια χρόνια ήταν όνειρο!!.  Ψηφίζει, ψηφίζεται, σπουδάζει, εργάζεται σε επαγγέλματα όπως Γιατρός, Δασκάλα, επιχειρηματίας. Βγάζει μισθό πλέον, φροντίζει το εαυτό της, κυκλοφορεί χωρίς να φοβάται τα ταμπού της κοινωνίας. Είναι η Μαμά που κατακτά το δίπλωμα της οδήγησης, με θάρρος και αυτοπεποίθηση ανεβαίνει τα σκαλιά της καταξίωσης χωρίς πανικό, αλλά με μόνο κίνητρο τη αγάπη. 

Η  Ακλόνητη Αγάπη της είναι ο βράχος Για να δουλεύει, να σπουδάζει, να  διεκδικεί, το πρώτο της μέλημα να κρατάει δεμένη τη οικογένεια και να υπάρχει διάχυτη ζεστασιά. Βοηθά στα μαθήματα και στηρίζει τα  παιδιά της στις επιλογές τους. Είναι αρωγός στα «θέλω» τους. Πλέον είναι συνεργάτης, πρότυπο που αφήνει το στίγμα της στη κοινωνία. 

Η Σύγχρονη Μάνα: Πολυάσχολη, Αγχωμένη, πάντα Αγαπημένη 

Η Ελληνίδα Μάνα του 2025 ζει σε ένα κόσμο που τρέχει αδιάκοπα να ισορροπήσει καριέρα, οικογένεια, υποχρεώσεις και καλείται να φέρει επάξια το όρο της τέλειας μητέρας. Είναι πολυάσχολη, αγχωμένη και οι ευθύνες πολλές και ατελείωτες. Η μέρα της είναι ένας πανικός να τα προλάβει όλα.Το  βράδυ; Αποκαμωμένη σκέφτεται: Είμαι αρκετά καλή μητέρα; Έχουν παράπονα τα παιδιά μου; Η έννοια της και η αγωνία της παραμένει δυνατή και όρθια. 

Μπορεί να μη έχει την παλιά αίγλη ή το Καθαρό βλέμμα της μητέρας του χθες, που  ζούσε σε ένα ποιο απλό κόσμο, αλλά σκληρό. Η σύγχρονη μάνα πιέζεται από πολλά, χάνει τη γαλήνη και τη ψυχραιμία της. Αλλά συνεχίζει απτόητη να γεμίζει με φως και αγάπη της ζωή της απ′ τις εικόνες μιας άλλης γενιάς που άφησε παρακαταθήκη. 

Η Μάνα που Πονάει, Ονειρεύεται, που Χάνεται 

Σε αυτό ταξίδι, δε ξεχνάμε τη μητέρα που περνάει το Γολγοθά της, η μητέρα που βιώνει τίς πάσης φύσεως κακοποίησεις, που αντέχει να κρύβει ό,τι αντιμετωπίζει καθημερινά. Η Δύναμη, η αντοχή της, ακόμα και στο πόνο είναι Ιερή. 

Δε ξεχνάμε τις Μανούλες  που χάθηκαν από το χέρι που αγάπησαν όσο τίποτε άλλο. ’Εχασαν τη ζωή βίαια, η μνήμη τους είναι κάλεσμα για Δικαιοσύνη σε ένα κόσμο που προστατεύει με νύχια και με δόντια. 

Δε ξεχνάμε τη Μανούλα που ήθελε να νοιώσει τη μητρότητα και δε τα κατάφερε. Ο πόνος της είναι αόρατος και αγάπη της μεταφράζεται με χίλιους άλλους τρόπους, ώστε να καλύψει τη πληγή της. Και η καρδιά της το ξέρει!!! 

Σε Αγαπάμε, ως το Άπειρο 

Αυτός ο ύμνος είναι για κάθε Ελληνίδα Μάνα.

Για τη Μάνα του χθες, που πάλευε με πίστη και θυσία. 

Για τη Μάνα του ’70 που άνοιξε δρόμους με βήματα βαριά. 

Για τη Μάνα του ’80 και του ’90 που κατέκτησε το κόσμο με όπλο τη Αγάπη.

Για τη Μάνα του σήμερα που τρέχει αλλά αγαπάει, ονειρεύεται, που χάνεται. 

Μάνα  Μητέρα  Μαμά...

Είναι η κλωστή που κρατά τις γενιές ενωμένες.

Είσαι ο βράχος της Αγάπης.

Το Πετραδάκι που κυλάει στο χρόνο ..

Σε Γιορτάζουμε, Σε Αγαπάμε, Σε Ευγνωμονούμε.

Ως το Άπειρο και ακόμα παραπέρα...     

Σε τιμάμε...Σε Ευχαριστούμε