Γενέθλια στο τέλος του κόσμου

Σηκώνω το παντζούρι και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Η ώρα είναι 8.30 το πρωί, ο ήλιος πέφτει πορτοκαλής κι αρρωστημένος. Τα διαμερίσματα απέναντι ερμητικά κλειστά, τα μπαλκόνια έρημα, αφημένα σύξυλα όπως ήταν το προηγούμενο απόγευμα, λες και οι ένοικοι αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν ξαφνικά, τα χαζεύω στα θολά. Στο δικό μας μπαλκόνι μερικά ροζ και κόκκινα μπαλόνια με τη Μίνι κρέμονται σκονισμένα στα κάγκελα των παραθύρων, το χάρτινο τραπεζομάντηλο με τα πολύχρωμα κεκάκια έχει ακόμα λεκέδες από την τούρτα παγωτό,

η μισογεμάτη πλαστική πισίνα με τα κουβαδάκια μέσα στις στάχτες. Κοιτάω επίμονα, αλλά δεν κουνιέται τίποτα, τα λουλούδια σαν βαλσαμωμένα, σαν κάποιος να έχει πατήσει το pause σε μια σκηνή από το Mad Max. Βάζω τη μάσκα μου και βγαίνω έξω, κλείνω την μπαλκονόπορτα πίσω μου. Δε μοιάζει με την επόμενη μέρα ενός παιδικού πάρτι, περισσότερο θυμίζει την επόμενη μέρα του Τσερνόμπιλ, όπου μετά την καταστροφή, διστακτικοί επιστήμονες με στολές αστροναύτη επισκέπτονται τον τόπο του ατυχήματος μέσα σε εκκωφαντική σιωπή. Σκοντάφτω πάνω σε νεροπίστολα ξεχασμένα στο πάτωμα, ένα ημισυναρμολογημένο τραμπολίνο σαν να καγχάζει.