H Νέα Υόρκη μέσα από τα μάτια του Ralph Lauren και μια άκρως διαχρονική συλλογή

Από πάντα αγαπούσα τη μόδα. Δεν υπήρχε περιοδικό μόδας που να έπιανα στα χέρια μου και να μην το διάβαζα όλο. Από το εξώφυλλο μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Κοιτούσα κάθε φωτογράφιση, κάθε διαφημιστική καμπάνια, ακόμα και τα “red pages” στις τελευταίες σελίδες των περιοδικών. Για μια νεαρή λάτρη της μόδας, που, τότε, ήταν ένας άγνωστος κόσμος, στον οποίο δεν είχες την εύκολη πρόσβαση που έχουμε σήμερα μέσω των social media, ο χώρος αυτός ήταν το happy place μου.

Σκεπτόμενη

πόσο έχει αλλάξει η μόδα από τότε, καμιά φορά σοκάρομαι. Οι ρυθμοί με τους οποίους κινείται πλέον η μόδα άρα και η ζωή μας, είναι κάτι που το ανθρώπινο μυαλό, καμιά φορά, δυσκολεύεται να χωνέψει. Ίσως να ακουστώ σαν τις γιαγιάδες στο χωριό μου που μου λένε κάθε φορά «τα παλιά τα χρόνια ήταν αλλιώς», αλλά νομίζω ότι τα παλιά χρόνια, η μόδα ήταν πράγματι αλλιώς. Η προβολή δεν ήταν τόσο άμεση, οι οίκοι ήταν αυτοί που έθεταν τα trends, όχι η τεχνολογία όπως συμβαίνει τώρα, άρα και οι συλλογές είχαν άλλο gravitas. Είχαν περισσότερη ιστορία και σκέψη πίσω τους, οι αναφορές βασίζονταν στο να περάσουν σημαντικά μηνύματα, άρα και τα ρούχα είχαν διαφορετική αισθητική. Είτε ήσουν ο Alexander McQueen που εμπνεόταν από την τρέλα της βιομηχανίας για την εικόνα των γυναικών και τις πλαστικές επεμβάσεις, είτε ήσουν ο Ralph Lauren και προμόταρες τη διαχρονικότητα της μόδας, οι συλλογές παλιά είχαν άλλη βαρύτητα.