Destiny Alpha: Εντυπώσεις

Παίξαμε το πιο αναμενόμενο παιχνίδι του 2014 και μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις μας μαζί σας.

Destiny, το shooter που θα αλλάξει το τοπίο, όπως πολλοί περιμένουν και εύχονται. Μια δημιουργία που έρχεται από τα εξαιρετικά μυαλά των ανθρώπων της Bungie, που το 2001 όρισαν τι θα πει “μοντέρνο shooter” με το Halo: Combat Evolved, δεν είναι δύσκολο να έχεις λίγη πίστη. Κι αν μη τι άλλο, παίζοντας την alpha έκδοση του

Τι, λοιπόν, έκανε σωστά το Destiny; Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Καταρχάς, το παιχνίδι είναι τόσο “γυαλισμένο” και προσεγμένο που, θες δεν θες, του δίνεις πόντους γι’αυτό. Η έκδοση που παίξαμε (alpha) είναι μία εκ των αρχικότερων στα στάδια παραγωγής, αλλά το παιχνίδι ήταν πάρα πολύ σταθερό, λειτουργικό και όμορφο. Δεν εντόπισα ούτε προβλήματα σύνδεσης (πέρα από 2-3 φορές που αποσυνδέθηκα την πρώτη μέρα, πιθανότατα λόγω φόρτου), ούτε bugs που εμποδίζουν την πρόοδο, ούτε κάτι αξιοσημείωτο εν τέλει γενικότερα. Αυτό από μόνο του λέει πάρα πολλά για το τι μας περιμένει: ένα κορυφαίας ποιότητας shooter που έρχεται δυναμικά να δώσει νέα ζωή στο κουρασμένο είδος.

Το πιο άβολο συναίσθημα, όμως, το ένιωσα όταν έπιασα το χειριστήριο για να παίξω. Δεν ήταν χειριστήριο Xbox, αλλά PlayStation. Όλοι γνωρίζουν την Bungie ως τον δημιουργό του μυθικού Halo, που για μια δεκαετία μας χάρισε μερικά από τα καλύτερα και πιο εμπνευσμένα shooters όλων των εποχών, αποκλειστικά σε κονσόλες της Microsoft. Όμως, με τη λήξη του συμβολαίου τους το 2011, ένα νέο συμβόλαιο με την Activision υπογράφτηκε, και το Destiny είναι ο καρπός αυτού. Και η δουλειά που “έριξε” η Bungie είναι εμφανής. Δεν έμεινε σε υποσχέσεις ότι ο κόσμος θα είναι συνδεδεμένος, κι ότι το online και offline κομμάτι θα είναι τόσο αλληλένδετα. Όντως, παίζοντας το Destiny ήμουν συνεχώς online, όμως το παρατηρούσα μόνο σε στιγμές που έκανα χρήση του online μέρους. Όταν προχωρούσα την ιστορία του, το παιχνίδι δεν με εξανάγκαζε σε ενέργειες που δεν ήθελα απλώς για να μου πει “είμαι online!“, αν δεν του έδινα το δικαίωμα. Σκεφτείτε κάτι σαν το Borderlands 2 ή το Diablo 3, όπου κανείς δεν μπορεί να μπει στο παιχνίδι σου αν δεν το ανοίξεις στο κοινό, με τη διαφορά ότι ορισμένα πράγματα μπορείς μόνο να τα κάνεις με ομάδα. Μια ομάδα, όμως, την οποία μπορείς να μεταφέρεις μαζί σου στις διάφορες αποστολές, αυτούσια.

Δημιούργησα τον χαρακτήρα μου, ένα ρομπότ αρσενικού γένους (πώς γίνεται αυτό;), και πέρασα αρκετή ώρα για να τον κάνω όπως ήθελα. Γιατί, ενώ το Destiny είναι ένα first person shooter που σημαίνει ότι κατά κύριο λόγο βλέπεις μόνο όπλα, χέρια και πόδια, στο Tower, την πόλη-οχυρό που ξεκουράζεστε, τον βλέπεις σε τρίτο πρόσωπο, όπως και όταν χρησιμοποιείς ορισμένες δυνάμεις. Αυτό είναι ένα κίνητρο κι ένα μεγάλο συν, καθώς σε πολλά άλλα shooters έφτιαχνα τον χαρακτήρα μου για να τον βλέπω μόνο σε σκηνές και ποτέ σε gameplay. Ένιωθα ότι ο χαρακτήρας μου μετράει.

Για το μηχανικό κομμάτι, δεν μπορούμε να πούμε πάρα πολλά. Ακρίβεια, ταχύτητα, αρκετά όπλα και εξοπλισμός που αλλάζουν τον χαρακτήρα μας ριζικά. Επιλέγοντας την Titan class αντί για Warlock ή Hunter, επειδή είμαι πάντα πιο πολύ του στυλ χαρακτήρων-τανκ, έπαιξα αρκετές ώρες πριν αλλάξω σε κάτι άλλο, μόνο και μόνο για να δω αν θα παρατηρήσω ουσιαστική διαφορά. Και μπορώ να πω, ήταν σαν να παίζω άλλο παιχνίδι. Αν υπολογίσουμε ότι στην τελική έκδοση θα έχουμε τόσα πολλά αντικείμενα που επηρεάζουν τα στατιστικά και τις δυνάμεις του κάθε χαρακτήρα, μπορούμε να μετρήσουμε το Destiny σαν ένα εκ των κορυφαίων (αν όχι το) shooter RPG. Όλα δούλευαν “ρολόι”, και αν τα διάφορα εικονίδια δεν μου το σημείωναν στην οθόνη μου, θα ξεχνούσα ότι παίζω μια από τις πιο παλιές, δοκιμαστικές εκδόσεις του παιχνιδιού. Θα το ξαναπώ: είναι πιο προσεγμένο και λειτουργικό από πάρα πολλά παιχνίδια που κυκλοφόρησαν δήθεν έτοιμα, παλιά και νέα. Φαίνεται ότι έχει γίνει δουλειά στον τίτλο, κι ότι η Bungie με την Activision παίρνουν σοβαρά τον στόχο τους να επανεφεύρουν το shooter.

Ο κόσμος φάνταζε ζωντανός, με αποστολές να πετάγονται δεξιά κι αριστερά αφότου διάλεγες ένα drop point για να κατέβεις στον πλανήτη. Οι Fallen, που κατακλύζουν την Γη, διάσπαρτοι και απειλητικοί. Όπως είδατε στο βίντεο επάνω, ενώ ακόμα μάθαινα το Destiny, υποτίμησα τα μικρά αλλά πολλά Dreg, και κατέληξα να μαζεύω το πτώμα μου από το πάτωμα. Το Destiny δεν σου χαρίζεται. Αν θέλεις να κερδίσεις και να ανέβεις, πρέπει να παλέψεις. Και ο κόσμος σε τραβάει να το κάνεις αυτό. Δεν βλέπεις ότι η Γη είναι καταπονεμένη και καταδικασμένη μόνο μέσα από κείμενα. Όταν πατάς το πόδι σου στο χώμα της και την βλέπεις μεταμορφωμένη, το νιώθεις. Όταν βλέπεις κατεστραμμένα τοπία και την φύση να έχει κυριεύσει κτίρια, το καταλαβαίνεις. Το διαστημικό-αλλά-πιστευτό design των Guardians — της κοινότητας που ανήκεις — κάνει τον κόσμο όλο και πιο πιστευτό γενικότερα. Δεν βλέπεις τεράστια laser όπλα και απίθανα ογκώδεις πανοπλίες, αλλά ανθρώπους (ρομπότ, στη περίπτωση μου, αλλά εντάξει!) που έχουν συνδέσει τα ρούχα τους με διάφορα κομμάτια πανοπλίας και πολεμάνε με παραδοσιακά όπλα — όπλα, όμως, τα οποία έχουν δικά τους, ξεχωριστά χαρακτηριστικά που τα κάνουν να ξεχωρίζουν, κι όχι απλώς να είναι “τα όπλα”.

Κάτι άλλο που δοκίμασα αρκετά και με μεγάλη λαχτάρα ήταν το PvP, ή αλλιώς Crucible όπως το λένε σ’αυτόν τον γαλαξία. Δοκιμάζοντας τις δυνάμεις μου ενάντια σε άλλους ανθρώπους, θα έβλεπα αν κάποια κλάσση υπερτερεί κάποιας άλλης, όμως το μόνο που είδα ήταν ισορροπία και μια συνεχής μάχη για την νίκη. Με τα έπαθλα να είναι “χρήματα” που κερδίζεις μόνο μέσω PvP και μπορείς να εξαργυρώσεις σε ξεχωριστό εξοπλισμό, και μερικές φορές ολόκληρα, σπάνια αντικείμενα εφόσον τα πας καλά, το PvP δεν είναι απλώς ένα ακόμα mode για να γεμίσει η λίστα. Με αυτά που κερδίζεις, θες από μόνος σου να κάνεις τον χαρακτήρα σου δυνατό και ανταγωνιστικό, για να εξασφαλίζεις συνεχώς μια από τις πρώτες θέσεις, και την νίκη της ομάδας σου. Μπορεί στο βίντεο που κατέγραψα να χάσαμε, αλλά η ομάδα συνεχώς πάλευε, και δεν στηριζόταν στην ατομιστία, όπως πολλά shooters επιτρέπουν. Εδώ, αν δεν παίζεις ομαδικά, θα συστηθεί το πρόσωπό σου με το πάτωμα σε ανύποπτο χρόνο.

Η alpha σύντομα θα τελειώσει, και μετά θα μπορούμε να παίξουμε την beta μέσα στο καλοκαίρι σε πλατφόρμες PlayStation, πριν από τους φίλους στα Xbox. Άλλο ένα από τα πράγματα που μου “κάθονται” περίεργα είναι πως η Bungie έφυγε από το Halo, όμως η ζωή προχωράει. Με την κυκλοφορία του τον Σεπτέμβρη, εξασφαλίζει ένα μεγάλο μέρος του κοινού αποκλειστικά για εκείνο, καθώς γλυτώνει την μάζα κυκλοφοριών τον Οκτώβριο και Νοέμβριο, και αν παραμείνει ως έχει, θα μιλάμε για το κορυφαίο και πιο φρέσκο shooter του 2014. Μπορεί η Bungie να ανακαλύψει τον τροχό ξανά; Τα στοιχεία λένε ναι, όμως περιμένουμε και την απόφαση του δικαστηρίου: το κοινό. Το Destiny προσφέρει κάτι νέο, κάτι πέρα από τα Battlefield, Call of Duty και λοιπά γκρι-καφέ shooters που έχουμε συνηθίσει να παίζουμε με τις ντουζίνες κάθε χρόνο. Αξίζει τουλάχιστον μια ευκαιρία να τολμήσει να σπάσει αυτή τη ρουτίνα. Κι αν κάποιος μπορεί να αλλάξει το τοπίο, αυτή τη στιγμή, είναι η Bungie.