"Το πρόβλημα της χώρας δεν λύνεται με ντεπόν"

«Δεν περιμένουμε τίποτα από την πολιτική και τους πολιτικούς. Χρειάζεται ριζική αλλαγή ψυχολογίας και κατεύθυνσης», αναφέρουν οι δημιουργοί του «Base Grill»

Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες εστιατορικές επιτυχίες των αρχών του 21ου αιώνα. Δύο αδέλφια, παντελώς άγνωστα στον χώρο της εστιάσεως, άνοιξαν το 2006, σε μια μάλλον υποβαθμισμένη γαστρονομικώς περιοχή, το Μπουρνάζι, μια κρεατοταβέρνα όπου σημειώνεται το αδιαχώρητο. «Ηρθαμε από το πουθενά στο πουθενά», συνοψίζει ο Σπύρος την ιστορία του εγχειρήματός τους. Για να προσθέσει, επίσης λακωνικά, ο Βαγγέλης: «Σπουδάσαμε διαφορετικά

Είναι 7 το απόγευμα και, σε αντίθεση με τη διαδεδομένη αντίληψη περί των διατροφικών ωραρίων των Ελλήνων, περίπου τα μισά τραπέζια του «Base Grill» είναι κατειλημμένα. Οσο περνάει η ώρα, η προσέλευση θα πυκνώνει, στον βαθμό που να παρακαλάς ενδομύχως να μην έλθει ξαφνικά κανένας δημοσιογράφος της «Bild» και ειρωνευθεί την καλοπέραση των Ελλήνων. «Η κρίση τελικά είναι μια ευκαιρία να επανέλθουμε στον αληθινό εαυτό και πολιτισμό μας. Εάν ο καθένας κάνει το αυτονόητο στη δουλειά του, με την ικανότητα που δεν μας λείπει, θα φέρουμε τη χώρα σε υψηλά επίπεδα και θα καλύψουμε τα χρόνια που χάθηκαν».

Παρά τις επίμονες ερωτήσεις για να τοποθετηθούν πάνω στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, οι αδελφοί Λιάκου είναι κατηγορηματικοί: «Δεν περιμένουμε τίποτα από την πολιτική και τους πολιτικούς. Δεν υπάρχει σήμερα πολιτικός χώρος που να εκφράζει τους ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Η χώρα έχει καρκίνο κι αυτοί τον αντιμετωπίζουν με ντεπόν. Θέλει ριζική αλλαγή ψυχολογίας και κατεύθυνσης».

Μια σαλάτα σε μορφή τούρτας κάνει την εμφάνισή της στο τραπέζι και δικαίως αποσπά την προσοχή μας. Είναι η πανδαισία με αντίδι, λάχανο και δέκα χειμερινά λαχανικά (ρόκα, σπανάκι, μαρούλι κ.ά.), το όλον υπό τη σκέπη μιας ελαφριάς σος κρέμας τυριού με ντομάτα. Παραλλήλως οι οικοδεσπότες μάς προτείνουν να δοκιμάσουμε ως ορεκτικό τα αυγά στη «φωλιά», που ο Βαγγέλης τα σπάει με δεξιοτεχνία με το κουτάλι μπροστά μας, ώστε ο κρόκος να πάει παντού. Το δείπνο ολοκληρώνεται με την πικάνια (σ.σ. ένα προνομιούχο κομμάτι από το μπούτι του μοσχαριού) και το ψιλοκομμένο, πάλι εμπρός μας, συκώτι. Τα κρέατα είναι τρυφερά και λειώνουν στο στόμα. Σαν να διαβάζει τη σκέψη μου, ο Σπύρος εξηγεί ότι πριν φθάσουν στο τραπέζι τα κρέατα, που έχουν επιλεγεί μετά από επισταμένη έρευνα σε όλη τη χώρα, υφίστανται επεξεργασία από τους ίδιους 45-70 ημερών. «Ο εύκολος δρόμος θα ήταν να έχουμε τις μερίδες κομμένες δύο ώρες πριν από το φαγητό, όμως προτιμούμε τον δύσκολο, δηλαδή να κόβουμε το κρέας την ώρα που θα το φας».

Η φιλοσοφία τους, όπως τονίζει, είναι απλή. «Υπάρχουν δύο τύποι μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ενας που απολαμβάνει κι ένας που αγωνιά πώς θα σε θρέψει, για να είσαι χαρούμενος την επόμενη μέρα που θα ξυπνήσεις, τρώγοντας χρήσιμα πράγματα και όχι σκουπίδια. Δεν μας νοιάζει μόνο να ακουμπήσουμε στο τραπέζι σου νόστιμο φαγητό. Μας νοιάζει το σύνολο της φιλοξενίας από την ώρα που θα περάσει κανείς την πόρτα του “Base Grill”. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας με πέντε σερβιτόρους, όμως απασχολούμε δώδεκα, γιατί δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στο σύνολο της φιλοξενίας». Οι συνομιλητές μου δηλώνουν απογοητευμένοι με τη συνολική κατάσταση στη βιομηχανία της χώρας. «Δεν νοείται τουρισμός χωρίς τουριστικές σχολές και χωρίς υψηλή γαστρονομία. Η Ελλάδα είναι ένα παλιό ξενοδοχείο με κακό ξενοδόχο. Δεν είναι φιλόξενος αυτός ο τόπος, αν και μια νέα γενιά τριαντάρηδων που έχει τη γνώση και την καλλιέργεια προσπαθεί να εκφράσει το μέλλον». Αναφέρουν το παράδειγμα του ραδίκι.gr, που τους προμηθεύει με πρώτη ύλη μαναβικής εξαιρετικής ποιότητος. Οι ίδιοι έχουν προχωρήσει, νοικιάζοντας γη, στην παραγωγή δικών τους γεωργικών προϊόντων. Σπέρνουν σιτάρι και κάνουν το δικό τους ψωμί, καλλιεργούν όσπρια (φακές, ρεβύθια κ.ά.), έχουν τις δικές τους μπάμιες, πατάτες, ντομάτες, μαρούλια και τους αρέσει να τα κοινωνούν σε συναδέλφους τους που βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος.

Εδώ και έναν χρόνο το «Base Grill» έχει ένα αδελφάκι, το «Τραβόλτα», πάλι στην ίδια γειτονιά, αλλά με ειδίκευση στο ψάρι, μια επίσης ηχηρή επιτυχία. «Είτε υπάρχει κρίση είτε όχι, εάν έχεις μια πρόταση, κάτι να πεις, ο κόσμος θα σε επισκεφθεί και θα ξανάρθει, εάν φυσικά είσαι καλός», είναι τα τελευταία λόγια του Σπύρου, την ώρα που πίνουμε μια τελευταία γουλιά του δικού τους κρασιού, από τα δικά τους αμπέλια στον Δομοκό.