Ο Στουρνάρας, η ολιγαρχία και η σοβαρότητα

Σε γενικές γραμμές στην παρούσα φάση στην Ελλάδα όλα παραπέμπουν στην πτώση της Ρώμης. Το κατεστημένο που συγκροτήθηκε , γιγαντώθηκε και κυριάρχησε τα τελευταία 25 χρόνια, στην πολιτική, την οικονομία, τις επιχειρήσεις, τα μίντια, τις τράπεζες έχει χάσει όχι πλέον μόνον την δυναμική του αλλά και την ψυχραιμία του. Βεβαίως έχει σημαντικές «αντιστάσεις» στη φθορά, έχει «αρχεία» με κρίσιμες παραμέτρους και «κρυφές διαδρομές» των προσώπων που και σήμερα

διαχειρίζονται την εξουσία, έχει «εκλεκτικές σχέσεις» με ξένα κέντρα επιρροής και αποφάσεων. Όμως στην Ελλάδα που έχει χάσει την αυτοδιοίκηση της και κυβερνάται επί της ουσίας από το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο και το ΔΝΤ , με μια αγορά και ρευστότητα που δεν υπάρχει , με τις δημόσιες δαπάνες, τις προμήθειες και την κρατική διαφήμιση να έχουν μειωθεί σε επίπεδο ασφυξίας και τους λογαριασμούς από το παρελθόν να κυνηγούν την εγχώρια Ολιγαρχία , τα περιθώρια να συνεχίσει η γνωστή και ως διαπλοκή τις «δουλειές» της γίνονται ανύπαρκτα.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης το χρήμα μέσω διαφθοράς και σχέσεων εξάρτησης πολιτικής, επιχειρηματιών ,εκδοτών και τραπεζιτών κινείτο με συγκεκριμένη κατεύθυνση. Από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις σε ιδιωτικές εταιρείες- κρατικούς προμηθευτές , τράπεζες με εκλεκτικές σχέσεις συμφέροντος με συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους αλλά και τα κόμματα εξουσίας, διαφημιστικές που λειτουργούσαν σαν τράπεζες χρηματοδότησης μίντια και επιστροφές με την μορφή «μαύρου πολιτικού χρήματος» στους ανθρώπους της εξουσίας είτε αυτοί ήταν Κοινοβουλευτικοί, είτε στελέχη της Διοίκησης , είτε ειδικοί σύμβουλοι σε κρίσιμες θέσεις διορισμένοι από τις κυβερνήσεις . Επίσης δικαστές μέσω των διαιτησιών και των παραδικαστικών , επικεφαλείς οργανισμών , τοπική αυτοδιοίκηση και συνδικαλιστές , ενεπλάκησαν με τα χρόνια στον κύκλο της «ισχύος και του χρήματος» διαμορφώνοντας την κατάσταση κυριαρχίας , που εμπεδώθηκε για δεκαετίες στην Ελλάδα. Ένας τερατώδης όγκος χρήματος – κεφαλαίου κατέληξε μέσω off shore σε ιδιωτικούς λογαριασμούς. Αποτέλεσμα κράτος και εταιρείες κατέρρευσαν από την αρχή της κρίσης αξιοπιστίας των κρατικών ομολόγων στην Ευρώπη που ξεκίνησε το 2009.

Πολλοί που απασχολούνται με την πολιτική , είτε στο πρακτικό επίπεδο της διακυβέρνησης , είτε στο πιο θεωρητικό των μοντέλων και της στρατηγικής συνηθίζουν να διαφωνούν και να συγκρούονται , αυτοπροσδιοριζόμενοι ως νέο-φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές ως προς το κατά πόσον η Ελλάδα θα πρέπει να λειτουργεί με ενισχυμένη την κρατική δομή είτε ως «αγοραία περιοχή» με τον ιδιωτικό τομέα να έχει την ιδιοκτησία των πόρων , των υποδομών και της λειτουργίας των υπηρεσιών δημοσίου συμφέροντος.

Η όλη αυτή συζήτηση είναι και ξεπερασμένη και μάταιη. Πρώτον γιατί η Ελλάδα λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια ως «λούμπεν» χώρα, μια Κολομβία της Ευρώπης , χωρίς διάρθρωση της οικονομική της δομής ή θεσμούς ισχυρούς και διαχείριση υπέρ του εθνικού και ιδιωτικού συμφέροντος . Δεύτερο είναι ήδη εμφανές ότι στο μέλλον το κράτος και ο δημόσιος τομέας , ακόμη και εκτός ευρώ ανακτώντας την εθνική κυριαρχία , θα λειτουργούν και θα διαχειρίζονται τα κρατικά έσοδα, ως fund και όχι αναδιανεμητικά, με ελλείμματα όπως θα ήθελε η παραδοσιακή Αριστερά. Αλλά ούτε χωρίς πόρους και υποδομές, άρα σε μόνιμη κατάσταση χρεοκοπίας όπως θα ήθελαν οι νέο-φιλελεύθεροι.

Από το πλεόνασμα , μέσω των αγορών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, το κράτος θα επιστρέφει στους πολίτες εισοδήματα και δωρεάν ή με χαμηλό κόστος υπηρεσίες. Άρα η παρούσα φάση στην Ελλάδα με τη «συνταγή της καταστροφής» που εφαρμόζει η τρόικα , αλλά και την προσπάθεια της εγχώριας Ολιγαρχίας να αναδιατάξει τις δυνάμεις της με στόχο την καταλήστευση εκ νέου των κρατικών και των ευρωπαϊκών κονδυλίων, μόνον ως παρενθετική περίοδος της ιστορίας μπορεί να καταγραφεί.

Η απόλυτη πτώση μάλιστα και το έλλειμμα ψυχραιμίας και ορθής σκέψης γίνεται φανερή όχι μόνον από την πολιτική ανεπάρκεια του κομματικού συστήματος και το έλλειμμα στρατηγικής αλλά από το ότι δύο κυρίαρχα συγκροτήματα του κατεστημένου , ΔΟΛ και ΠΗΓΑΣΟΣ διορίζουν νέο υπουργό Οικονομικών στη θέση του Γ. Στουρνάρα ή διατηρούν τον ίδιο, καταργώντας τον πρωθυπουργό και την συγκυβέρνηση . Με τον τρόπο αυτό δείχνουν ότι πλέον δεν διατηρούνται ούτε τα προσχήματα , οι συγκρούσεις για τα επιμέρους συμφέροντα εξελίσσονται κυριολεκτικά στους δρόμους και το ίδιο το καθεστώς δεν έχει εφεδρείες , ούτε απέναντι στη μαζική «πτωχοποίηση» των Ελλήνων , ούτε απέναντι στον δυναμικό «εισοδισμό» των ξένων ομίλων και επενδυτών , που όπως είναι λογικό δεν έχουν κανένα λόγο να επιτρέψουν στην Ελληνική πανάκριβη «μεσολάβηση», την επαίσχυντη αυτή μεταπρατική επιχειρηματικότητα σε προμήθειες και κόστος να συνεχίσει να «χειραγωγεί» την οικονομική και επενδυτική ζωή της χώρας.

Όσοι λοιπόν πετροβολούν τον «πιανίστα» είναι σαν να γκρεμίζουν το είδωλο τους στον καθρέφτη και μάλιστα χωρίς να παρουσιάζουν στρατηγικά τίποτα, πέρα από τα ίχνη από τις off shore διαδρομές του «μαύρου χρήματος» που κατέληξε στους ιδιωτικούς λογαριασμούς τους …