Μήπως ήρθε η ώρα, κ. Πρόεδρε;

Η εμπειρία από τις συγκυβερνήσεις της τελευταίας περιόδου, ο προεκλογικός αγώνας που ακολούθησε, με τις αμέτρητες συζητήσεις, και η περίπλοκη φάση που έκτοτε διέρχεται η χώρα με τη νέα κυβέρνηση, πέραν της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας που δημιουργούν, έχουν αποκαλύψει στα μάτια των πολιτών σε απόλυτο βαθμό το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Η κατάσταση είναι απελπιστική και οι λύσεις, με ελάχιστες παραλλαγές, καθορισμένες. Πρέπει να περιοριστούν οι δαπάνες, να αυξηθούν τα έσοδα, να εκσυγχρονιστούν οι δομές του κράτους και να

πραγματοποιηθούν οι πολυσυζητημένες μεταρρυθμίσεις. Με μνημόνιο, θεσμούς ή χωρίς, δεν γίνεται διαφορετικά. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όπως δεν υπήρξαν ποτέ και πουθενά στον κόσμο.

Αυτό οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το γνώριζαν και το γνωρίζουν. Οπως επίσης γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα οδηγήσει σε τέτοια αδιέξοδα που η παρούσα συγκυρία θα φαντάζει παράδεισος. Δεν θα είναι μόνο η εξαθλίωση, που όμοιά της δεν θα έχει βιώσει ποτέ ο λαός σε περίοδο ειρήνης. Θα είναι κατά πάσα πιθανότητα και η εθνική ταπείνωση που θα υποστεί η χώρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το καταπληκτικό είναι ότι, ενώ όλα αυτά είναι γνωστά τοις πάσι, ο πολιτικός κόσμος, δύο και πλέον μήνες μετά τις εκλογές, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται προεκλογικά. Οι μεν, ως «πρώτη φορά Αριστερά», πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και προσποιούνται ότι δεν βλέπουν την απειλή του «ξαφνικού θανάτου».

Οι δε, ως «είδατε που τα λέγαμε», εμφανίζονται στα μάτια των πολιτών σαν χαιρέκακοι, που αναμένουν το «ατύχημα» για να δικαιωθούν. Αν το ζήτημα είναι το πολιτικό κόστος, σε όποια κλίμακα και αν μετρηθεί (κοινωνική, εσωκομματική ή άλλη), πρέπει να γίνει σαφές ότι η καταστροφή της χώρας θα συμπαρασύρει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι θεωρούν ότι, μετά από μια καταστροφή, θα υπάρξουν πολιτικοί επιζώντες. Την ίδια πλάνη πλανώνται και όσοι θεωρούν ότι θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός, που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ο φανατισμός είναι ίδιον των νεοφώτιστων και των άσχετων και η αλήθεια είναι ότι στις ημέρες μας περισσεύει.

Λείπουν οι μετριοπαθείς και οι ήρεμες φωνές, που περισσότερο από ποτέ χρειάζεται ο τόπος. Δεν υπάρχουν οι φωτισμένοι ηγέτες, να εμπνεύσουν τον λαό. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, μιλώντας απλά, αλλά ουσιαστικά, χωρίς συνθήματα και βερμπαλισμούς. Να εξηγήσουν με παρρησία στους πολίτες ότι πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένες θυσίες (όσο γίνεται πιο δίκαιες), αλλά θα παραχθεί το αναγκαίο αποτέλεσμα σε καθορισμένο χρόνο. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες και μέσα σε αυτό το κλίμα, τα βλέμματα αναγκαστικά στρέφονται στον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα. Μήπως ήρθε η ώρα ο Πρόεδρος να θέσει όλους ενώπιον των ευθυνών τους; Να τους καλέσει να χαμηλώσουν τους τόνους και να βρεθεί ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής, που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο;

Αφού δεν είναι σε θέση να το κάνουν οι αρχηγοί μόνοι τους, μήπως οφείλει να το κάνει αυτός για λογαριασμό τους; Μπορεί το Σύνταγμα να μην το ορίζει, το ορίζει όμως η λογική και το απαιτεί η συγκυρία. Το έχει ανάγκη η χώρα.