Κινδυνεύοντας από αφέλειες

Του Νίκου Σίμου

Ασφαλώς κανείς δεν θα περίμενε να νιώσει και στην πράξη ένας ηγέτης της Αριστεράς τις εκτός τόπου, χρόνου και λογικής θέσεις της... Αριστεράς. Τις θέσεις δηλαδή που αδαπάνως και επί χρόνια οι εκπρόσωποι του εν λόγω χώρου εξεστόμιζαν, αφού ήσαν βέβαιοι ότι όσα λένε δεν πρόκειται να τα εφαρμόσουν, οπότε αρκούνταν στην προσέλκυση όσων αφελών κατόρθωναν να παρασύρουν. Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας

είναι ο ίδιος υποχρεωμένος να βιώσει την σκληρή πολιτική πραγματικότητα αποδεχόμενος τις αδυναμίες μίας αδύναμης και απαράσκευης χώρας και συγχρόνως να αντιμετωπίσει «ηρωϊσμούς» συντρόφων του, της πιο αριστερής εκδοχής του κόμματός του, διότι διαφορετικά θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κοινωνία που τον ψήφισε μάλιστα.

Στον δρόμο προς την πολιτική του ενηλικίωση και ο Αλέξης Τσίπρας ενστερνίστηκε, ασφαλώς, ιδεολογικές εμμονές που του δίδασκαν σύντροφοι που δεν είχαν ποτέ αναγκαστεί να αντιμετωπίσουν πραγματικότητες, βολεμένοι με τις θεωρίες περί κοινωνικής δικαιοσύνης και καταπίεσης των λαών, όταν από την άλλη είχαν ιδιαίτερη ικανότητα να καταπιέζουν διαφωνούντας συντρόφους τους, ακόμη και να τους συκοφαντούν. Οι εμμονές άλλωστε είναι σύμφυτες με την αριστερή ιδεολογία δεδομένου ότι πηγή της έχει αποτελέσει ο μπολσεβικισμός και οι φασιστικές του αντιλήψεις. Ο Τσίπρας όμως ωρίμασε ταχύτερα από τους συντρόφους του υπό την πίεση της πραγματικότητας, αλλά και με τον κίνδυνο επικρεμάμενο, αν δεν ασπασθεί την πολιτική λογική, να τερματίσει αδόξως, καίτοι φέρελπις, την πολιτική του σταδιοδρομία, αποδοκιμαζόμενος από τα ίδια τα τμήματα της κοινωνίας που τον αποθέωσαν.

Δεν είναι όμως απλώς εκνευριστική η εμμονή «ρευμάτων και πλατφορμών» του ΣΥΡΙΖΑ να πάει ούτως ή άλλως η χώρα στα βράχια στο όνομα δήθεν προστασίας του λαού προκειμένου να μη φτωχοποιηθεί περισσότερο, τη στιγμή που αυτή η κατάσταση θα μοιάζει με παράδεισο, σε σχέση με αυτήν που θα βιώσουμε ως χώρα, αν συνεχίσουμε τα αριστερίστικα νταηλίκια. Είναι κυρίως εξοργιστική η αδιάλειπτη προσπάθεια των αριστερών να μονοπωλούν την κοινωνική ευαισθησία, όταν μάλιστα οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι που αποτέλεσαν και τα πρότυπά τους, υπήρξαν ιστορικώς, απέναντι στους λαούς τους η πλέον ανάλγητη νομενκλατούρα, αρκεί να πέρναγε αυτή καλά και οι άλλοι χειρότερα.