Καθρέφτη, καθρεφτάκι...

Χωρίς δεύτερη σκέψη κλείνει αυτές τις ημέρες στη χώρα, ανεξαρτήτως πολιτικού αποτελέσματος, ο πολιτικός κύκλος που επικράτησε σχεδόν σαράντα χρόνια με δύο κυρίαρχα μαζικά πολυσυλλεκτικά κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ανοίγει ένας νέος. Κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιος ακριβώς. Όποιος βιαστεί να τον σκιαγραφήσει κινδυνεύει να εκτεθεί. Αντίθετα με ό, τι επιχαίρονται στον ΣΥΡΙΖΑ,

δεν βρισκόμαστε σε μια ιδρυτική στιγμή ανάλογη μʼ αυτή του 1974 ή του 1981. Βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο ενός πολιτικού σεισμού, ο οποίος μετά
τις εκλογές θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τις μονάδες της κλίμακας ρίχτερ. Ας κοιτάξουμε λοιπόν τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ας μην του επιτρέψουμε να μας παραμυθιάσει.

Παρατήρηση πρώτη: Είναι φανερό, ήδη από τις εκλογές του Απριλίου και του Ιουνίου του 2012, ότι το πέρασμα της χώρας από τον επίπλαστο παράδεισο στην αναγκαστική κόλαση της επιβίωσης, μέσα από τους διεθνείς μηχανισμούς πιστοληπτικής προστασίας (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ), μηδένισε τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές υποχρεώσεις και εξαρτήσεις των ψηφοφόρων, διέρρηξε κάθε συναισθηματικό δεσμό με τα μεταπολιτευτικά κόμματα εξουσίας, διέκοψε βίαια παραδοσιακές κομματικές ταυτίσεις των Ελλήνων.

Παρατήρηση δεύτερη: Η βίαιη αυτή αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού δεν οφείλεται μόνο στις όποιες, σωστά καταλογιζόμενες, ανεπάρκειες των κομμάτων. Αντανακλά επίσης σε μεγάλο βαθμό τα βιώματα και την κουλτούρα με τα οποία πορευτήκαμε δεκαετίες τώρα ως νεο-Έλληνες. Πελατειακό κράτος, ρουσφέτια, υπόγειες διευθετήσεις. Η σκέψη του να απολέσουμε τη δυνατότητα στο ρουσφέτι, στη φοροδιαφυγή και στην πελατειακή σχέση με το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ισοδυναμεί με ακύρωση του αρχετυπικού μας υλικού. Αυτό που κουβαλάμε μέσα μας
από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Αυτή η ματαίωση είναι που κλόνισε τη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των «παλαιών κομμάτων» και φέρνει τώρα ξενόφοβα σχήματα στο προσκήνιο. Μαζί με τα κόμματα που «δεν τραβάνε» προκύπτει κι ένα μείζον ζήτημα ζωωδών ενστίκτων των μαζών. Πού πάμε;

Παρατήρηση τρίτη: Δεν τα ζήσαμε όλα. Όντας στην αρχή μιας θεμελιακής πολιτικής επανατοποθέτησης της κοινωνίας και δημιουργίας ενός νέου κομματικού τοπίου, η ρευστότητα- και όχι η παγίωση - είναι η λέξη κλειδί που χαρακτηρίζει τις εξελίξεις. Πρέπει γιʼ αυτό να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Βαδίζουμε πάνω στις τεκτονικές πλάκες μιας τεράστιας αλλαγής. Άμεσος κίνδυνος; Η πολιτική αστάθεια και η ακυβερνησία και μαζί μʼ αυτές η εθνική οικονομική εξαΰλωση. Θα ήταν ευχής έργο οι κοινωνικές ζυμώσεις και οι πολιτικές ανακατατάξεις να
μπορούσαν να προσδιοριστούν και να παγιωθούν γρήγορα προς μια ειλικρινή - και όχι μόνο ρητορική- φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση. Μόνον έτσι θα καθίσταντο πιο ασφαλείς οι έννοιες της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας των θεσμών και της δικαιοσύνης και η χάραξη της πορείας σε μια νέα εθνική διαδρομή, που θα κρατήσει την Ελλάδα στο δυτικό πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Εκεί όπου μπορεί να διασφαλιστεί η πολυπόθητη ευημερία και σταθερότητα.

Ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη λοιπόν, ας τολμήσουμε να αντικρίσουμε κατάματα τη ζοφερή πραγματικότητα, που εμείς προδιαγράφουμε για τον εαυτό μας. Να μην παραμυθιαστούμε με τα μηνύματα ενός μαγικού καθρέφτη που μας παραπλανά, καλλιεργώντας συλλογικές ψευδαισθήσεις για την «ομορφιά» μας. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από θολά οράματα και ψεύτικα αυτοαναφορικά παραμύθια. Τα διλήμματα είναι πολλά, σκληρά και άμεσα. Και να θυμόμαστε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα μονάχα ως φάρσα. Κι η φάρσα δεν είναι ποτέ παραμύθι
με αίσιο τέλος.